Wasted ll Ragnar

Ondanks dat het toch wel bijna lente was, dwarrelden nog steeds sneeuwvlokken naar beneden. Zo langzamerhand was hij de sneeuw en de kou wel zat. Waar was de zomer als je hem nodig had? Zo nu en dan nam hij eens de tijd om de sneeuw die zich op z'n rug verzameld had van zich af te schudden. Z'n vacht voelde plakkerig en koud aan. Uiteindelijk kwam de reu aan bij de Nimweth Lake. Hij liet z'n hoofd naar beneden zakken en z'n tong in het water glijden om een aantal slokken te nemen. Het koele water was misschien iets te koel, want hij voelde z'n tanden prikkelen. Opeens hoorde hij ergens eens stem vandaan komen die vroeg wie hier aanwezig was. De aanwezigheid van een andere wolf was totaal aan hem langs gegaan, maar het was wel duidelijk dat hij wel opgemerkt was. Toen hij eenmaal goed keek, zag hij ergens verderop een teef staan. De toon die ze had gebruikt had was niet behoorlijk vriendelijk. Toch besloot de reu om erop af te stappen. "Ragnar," liet hij haar weten. "En met wie heb ik het genoegen?" Hij zwierf nu al een tijdje samen met z'n broer door dit gebied heen. Zo langzamerhand kende hij ook al wat gezichten, maar deze was hem onbekend.

OHij vroeg zich af of ze hier wel vandaan kwam. De teef was hem niet bekend en dat terwijl hij hier al een tijdje rondliep. De geur die ze bij zich droeg was ook een groot raadsel. Opeens moest hij weer denken aan al die wolven die een tijd terug massaal hierheen waren gekomen. Misschien hoorde ze daar wel bij? De teef stelde zich voor als Victoria. Nog steeds klonk ze redelijk afstandelijk. Hoogstwaarschijnlijk zat ze niet te wachten op een gesprek met hem. Achja, hij kon zich er wel iets bij voorstellen. Hij voelde haar ogen prikken, maar ze zei verder niets. "Ben je een bekende hier? Ik heb namelijk nog niet de eer gehad om je eerder te ontmoeten." Hij was nieuwsgierig. Zoals hij dat wel vaker was. 

De teef gaf aan dat ze hier wel redelijk bekend was. "Serigala is een redelijk groot gebied het is dus niet zo raar dat we elkaar nog niet eerder ontmoet hebben," legde ze uit. Hij knikte even. Ergens had ze ook wel gelijk. Serigala was vrij groot en uitgestrekt. Hij had z'n broer bijvoorbeeld al in geen dagen gezien en z'n geur was ook nergens te bekennen. Wie weet waar die nu uithing. "Zou best kunnen inderdaad. Ik loop hier ook al een tijdje rond, maar heb jou inderdaad nog nooit gezien," sprak hij. "Heb je trouwens ook familie hier enzo?" Hij wist verder even niets te zeggen en wilde voorkomen dat het gesprek stil zou vallen. Dat zou toch best zonde zijn? 

Er waren nogal wat takken qua families hier in Serigala. Ondanks dat hij hier grotendeels geboren en getogen was, had hij niet echt veel familie meer over. Z'n ouders waren allebei vertrokken en hij en z'n broer waren achtergebleven. Ze hadden niet echt een roedel, dus hadden ze er altijd met z'n tweeën voor gestaan. Er waren redelijk wat gezichten hier in Serigala die hij kende, maar echte vrienden had hij niet meer. De teef vertelde dat ze niet wist of ze nog familie hier had rondlopen. Hij gokte erop dat ze ongeveer in dezelfde situatie zat als hij. Ze vroeg ook aan hem of hij familie had. "Alleen m'n broer, maar die heb ik al een tijd lang niet meer gezien," liet hij weten. Eigenlijk al te lang, want normaal was Agron altijd wel ergens in de buurt.  

Z'n vermoedens werden bevestigd toen ze teef zei dat het haar wel bekend voorkwam. Hoogstwaarschijnlijk had ze hier ook ergens wel een familielid rondlopen, maar had ze niet echt een hele familie hier. "Dus jij komt uit Serigala gok ik dan maar?" vroeg ze. Hij was hier geboren en getogen. Het liefst wilde hij hier nooit meer weg, maar soms verlangde hij toch naar iets nieuws. Misschien was het elders wel beter dan hier. Als hij niet ooit op onderzoek uit ging zou hij er nooit achter komen. "Klopt, ik loop hier al m'n hele leven rond," bevestigde hij. Deze teef was in ieder geval niet een van die wolven die uit het andere gebied kwam. Hij had zowel slechte dingen als goede dingen over die wolven gehoord. Sommigen zeiden dat er geen problemen zouden komen en dat ze hier alleen maar waren omdat ze in het oude gebied verjaagd waren door jagers, maar anderen claimden dat ze het gebied over wouden nemen. Een roedel zou namelijk ook hierheen getrokken zijn met grootse plannen. "Jij bent dan ook wel op de hoogte van de nieuwelingen hier," merkte hij op .

Natuurlijk was deze teef ook op de hoogte van de nieuwelingen. Eigenlijk kon je daar vrijwel niet omheen. In de eerste weken had bijna iedereen het erover. Overal werd erover gesproken en vooral over gespeculeerd wat er nu ging gebeuren. Hij had meegekregen dat er wel wat opstand wassen tussen beide partijen, maar hij hield zich afzijdig. Hij zag wel waar het op uit kwam. Alhoewel hij wel ergens de vrees had dat delen van Serigala ingepikt zouden worden. Vooral omdat er ook een roedel mee was gekomen. "Klopt, ik hoorde iets over tweebeners die daar een bedreiging vormden voor de wolven." Hij had dit opgevangen uit een van de gesprekken. Als het goed is waren mensen steeds meer het gebied ingetrokken en waren verschillende wolven hiervan slachtoffer geworden. Hij kon op zich wel begrijpen dat ze hier dan terecht kwamen, maar toch zat het niet helemaal lekker. "Maar hopen dat die dan daar blijven en niet nog verder de wildernis in trekken," merkte hij op. Hij had namelijk niet zo'n zin om tweebeners hier tegen het lijf te lopen. Zelf had hij er nog nooit eentje gezien, maar de verhalen spraken voor zich.

Geen enkele wolf zat te wachten op een stelletje tweebeners die hierheen kwamen. Dat beloofde sowieso niets goeds. Het enige wat ze konden doen was hopen dat ze zo ver mogelijk wegbleven, want tegen hun vechten was een verloren zaak. Ze leken zwak, maar op een een of andere manier waren ze onverslaanbaar. Gelukkig had hij er nog nooit echt direct mee te maken gehad en dat hoopte hij ook zo te houden. "Had je het ook al meegekregen van die roedel die hier is neergestreken?" vroeg hij. Onder de nieuwelingen was een heuse roedel meegekomen. Veel van deze roedel wist hij niet, maar er werd gesproken over een sterke en bekende roedel die nog wel eens voor wat oproer kon zorgen.

"Het shijnen slechte wolven te zijn met een honger naar bloed macht en land," hoorde hij de teef zeggen. Ai, dat klonk niet best. Want dat zou betekenen dat ze binnenkort konden verwachten dat ze territorium zouden gaan claimen. Wie weet waren ze er wel op uit om heel Serigala in te nemen. Toch was daar behoorlijk wat mankracht voor nodig en hij het niet het idee dat er zoveel wolven naar Serigala gekomen waren. [i]"Heb er nooit een gezien of gesproken maar dit is wat ik gehoord heb van andere wolven." Hij was ze ook nog niet tegen het lijf gelopen. Op een een of andere manier hielden ze zich vrij afzijdig. Misschien was dat een goed teken, maar wie weet wat ze allemaal in hun schild voerden. "Eigenlijk moeten wij in opstand komen," opperde hij. Ja toch? Om hun gebied te beschermen.

"Eigenlijk moeten wij in opstand komen," opperde hij. Victoria zuchte en keek de reu met een moeilijk gezicht aan. 'Ik geloof' begon ze op een rustige toon, 'Dat elke wolf recht heeft op een goed leefgebied' ze wende haar kop van de reu weg en keek naar haar poten. 'En al ben ik het met je eens dat wolven zoals de Schadows hier niet welkom zijn' de zwarte teef stopte even met praten. Ze klonk vast heel dom nu, net als een verlegen pup. 'Kan ik dat niet zeggen over de andere de wolven' nee ze had zelfs vrienden gemaakt onder de nieuwelingen die naar Serigala kwamen, niet te vergeten dat zij zelf hier eigenlijk ook niet vandaan kwam en zij ooit ook een nieuweling was. Victoria zuchte weer en keek weer naar de reu wachten op een reactie, zal hij het met haar eens zijn?

"Ik geloof dat elke wolf recht heeft op een goed leefgebied," hoorde hij de teef zeggen. Daarin verschilden hun meningen in. Hij vond het prima dat hier nieuwe wolven kwamen, maar ze moesten niet denken dat het hun gebied was, laat staan territorium gaan claimen. Dat was precies wat er nu gaande was, maar niemand die er wat aan deed. Toch vond de teef wel dat de Shadows, zoals de roedel heette die hierheen was gekomen, niet welkom hier was. Gelukkig, want ze vormden een gevaar voor alle andere wolven. Maar de teef leek het goed te kunnen vinden met alle andere wolven die hierheen waren gekomen. Prima, alhoewel hij daar ook wel zo z'n twijfels had. "Maar wat doen wij aan de Shadows? Want op dit moment lijkt het erop dat ze gebied voor zichzelf aan het winnen zijn.." En dat was iets wat ze niet konden laten gebeuren.

De reu werd niet boos nee integendeel hij leek haar mening te respecteren, mooi zo. "Maar wat doen wij aan de Shadows? Want op dit moment lijkt het erop dat ze gebied voor zichzelf aan het winnen zijn.." sprak haar soortgenoot. Victoria knikte, die schadows had to go ze had. En snel ze veel slechte dingen over hun gehoord en als dat allemaal waar zou zijn... de zwarte teef schude haar kop en keek de kater weer met emotieloze ogen aan. 'It's hard to say' begon ze rustig. 'There strong and propably with alot of wolfs' weer stopte de teef met praten, ze haalde even adem en opende haar bek 'But we can not allow them to take over Serigala, if you ask me... the best thing what we can do now i requit wolves, wolves who we can trust.' de zwarte teef keek de reu doordringend aan. 'If we all work together as one we can beat the Schadows'

De teef gooide met open duren. Ja, ze waren inderdaad met een heleboel wolven. In ieder geval meer dan een wolf alleen. Het was niet voor niets een roedel. Bovendien had hij gehoord dat het geen lieverdjes waren. Wolven die zeker niet bang waren voor wat bloedvergiet hier en daar. Maarja, wat deed je er aan? In je eentje in opstand komen was dom en zou nooit lukken. Misschien kon hij wat anderen gatheren en daarmee een aanval inplannen? Wie weet was dat wel een idee. Er waren in ieder geval vast wel wolven die er oren naar hadden, maar dan moesten ze het ook nog durven. Victoria kwam min of meer met hetzelfde idee. ”Maar ken jij wolven die hetzelfde doel voor ogen hebben?” Want met z’n tweeën waren ze ook niet sterk genoeg. Er was op z’n minst een leger van ongeveer zes goedgetrainde wolven nodig. Maar waar haalde je die vandaan?  

”Maar ken jij wolven die hetzelfde doel voor ogen hebben?” vroeg de reu. Victoria dacht even na en knikte toen. 'Ik denk wel dat ik wat wolven ken' liet ze de andere wolf weten. Zij wist ook wel dat ze met zijn tweeen geen kans maakte maar ze wist wel dat de Shadows geen geliefde roedel was en veel vijande had dus wolven rondselen om mee te vechten moest toch niet zo moeilijk zijn? 'Jij?' vroeg de zwarte teef rustig. Meer om het gesprek levendig te houden dan ze het echt wilde weten. De teef draaide even met haar oren bij het horen van een vogel die ergens in een boom zat te fluiten. Maar de teef bleef de reu strak aankijken, met haar kleuloze ogen.

De teef gaf aan dat ze wel andere wolven kende die hetzelfde doel nastreefden. Kijk, dat kon dus misschien nog wel wat worden. Met een groepje van een aantal sterke wolven konden ze een poging wagen en wie weet wel de roedel verslaan. Dat was tenminste het hoofddoel. ”De enige geschikte wolf die ik zou kunnen aanwijzen is mijn broer,” liet hij weten. ”Ik weet zeker dat hij mee zou willen doen, maar ik heb hem al in geen maanden gezien.” Agron was zeker een wolf die mee wilde vechten, maar de reu was van de aardbodem verdwenen. Hij had ook niets van zich laten horen. Wie weet was hij wel dood, maar dat kon hij zich niet voorstellen. Sterker nog, dat wilde hij zich niet eens voorstellen. ”Verder heb ik niet echt veel wolven die zouden kunnen helpen.” Hij had nou eenmaal niet veel vriendschappen opgebouwd in zijn leven.