To keep the cold out [&open]

_{Winter. Nu al wist Reghen dat het een van haar minder favoriete seizoenen zou zijn. En dat terwijl ze er nog maar twee had meegemaakt. De winter was koud. Te koud voor een pup alleen. Voedsel was schaars, en dat maakte overleven voor Reghen tien keer zo lastig.
Momenteel bevond Reghen zich in de gangen van een oud gebouw. Gebouwd door die... uhm... wat waren het? Ohja, mensen. Reghen had nog nooit zo'n mens ding ontmoet, maar ze wist wel dat ze uit hun buurt moest blijven. Maar dit gebouw hè, dat had wel nut. Het hield de wind en de sneeuw buiten, wat het toch een paar graden minder koud maakte.
Reghen's nagels tikte tegen de stenen vloer toen er een vreemde geur haar neus binnendrong. Dang it. Zin in een gesprek had de pup niet, maar waarschijnlijk zat dit er wel in. De zwarte bol vacht probeerde nog de andere kant op de vluchten, maar het was al te laat. De vreemdeling stond al achter haar.}

Nooit zou Nevada weten hoe het was om een familie te hebben, een echte familie. Al sinds de dag dat ze haar mosgroene ogen voor het eerst opende, was ze veroordeeld tot een leven vol onzekerheid en valse hoop. Het jonge teefje was van roedel naar roedel verhuisd, maar nooit had ze zich ergens ook maar een beetje thuis gevoeld. Thuis. Dat woord klonk zo hatelijk in haar oren, misselijk werd ze er bijna van. En jaloers. Ja, vooral jaloers. Jaloers op de wolven die wél een vaste plek hadden die ze hun safe haven konden noemen en die waren opgegroeid met de liefde van hun ouders – diens echte ouders. Niet één of andere roedel waar je bij de alfa’s voor het ingang van hun hol werd gelegd als vondeling. Nevada slaakte een vermoeide zucht. Zij was ook ooit gedumpt door haar biologische ouders. Hoewel ze al jaren met dat idee leefde, er immers mee was opgegroeid, deed het nog steeds pijn. Ze zou zich altijd blijven afvragen waarom ze in de steek gelaten was door haar ouders. Was het omdat ze niet goed genoeg was? Of omdat ze misschien niet zo getalenteerd als andere soortgenoten was? Wat de reden ook mocht wezen, ze zou er nooit achter komen. Het wildkleurige teefje had er mee leren leven.

Nevada’s ogen sprongen op toen ze bij een oude toren was aangekomen, waarschijnlijk gebouwd door de mysterieuze tweevoeters. Haar gezonde verstand vertelde haar om het gebouw te vermijden, maar de nieuwsgierigheid nam – zoals gebruikelijk – de overhand. Ze spoorde haar ledematen aan en stapte behoedzaam de toren binnen. Haar oren werden gespitst op het moment dat het geluid van voetstappen haar gehoorgang bereikte. Nevada snoof de lucht om haar heen diep in zich op en concludeerde dat er meerdere soortgenoten aanwezig waren. Normaal gesproken zou ze meteen rechtsomkeert zijn gegaan, maar omdat ze al in weken geen contact had gehad met andere wolven maakte ze voor deze ene keer een uitzondering.

Het teefje liep een hoek om en zag vervolgens twee gedaantes haar netvlies binnendringen. De een was klein en zwart, een welp, en de ander was groter en bruin van kleur, een volwassen reu. Geamuseerd stopte Nevada haar smalle lijf en bleef toekijken hoe een gesprek tussen hen op gang kwam. Blijkbaar had de reu een fout begaan, want hij bood immers zijn excuses aan. Na enkele momenten in stilte te hebben staan kijken, vond ze het hoog tijd om uit de schaduwen te treden en haarzelf bekend te maken. Ze kwam weer in beweging en stopte na enkele passen rechts van de welp en de reu. “Gezellig, een theekransje. Jullie zijn vast wel zo gastvrij om een derde gast te verwelkomen, toch?” glimlachte Nevada mierzoet. Nonchalant ging ze op haar bips zitten en zwiepte vrolijk met haar staart over de koude vloer, wachtend op een volgende zet van één van de twee.