. Please Don't Make Any Sudden Moves [AIKIA] .

. Please Don't Make Any Sudden Moves .

^{Geluid! Overal was geluid! Piepend van de kloppende pijn in haar kop zakte het schriele teefje door haar pootjes, en ze ging zacht jammerend op haar zij op het mos liggen. Waarom was het zo mooi hier, maar was er zo veel lawaai! Nu was ze papa zoek, Sean ook! Ze was alleen, en crepeerde van de pijn in haar kop en oren. Waarom stopte het niet?! 'Hou op... hou op...' siste Cinder kwaad en zacht. Haar hoge stemmetje stierf weg. Ze hoorde zichzelf niet meer. Al het geschreeuw, al de dieren met een eigen stem... het was overal! Ze hoorde ze! Ze kon ze allemaal een voor een aanwijzen! Maar... dat wilde ze niet! Cinder voelde de druk op haar kop zwaarder en zwaarder worden. Dit was niet goed! Ze moest iets doen om het voor even te laten stoppen! In paniek en in pijn tegelijkertijd keek het magere Wolvinnetje om zich heen. De dieren waren met teveel, ze kon ze nooit allemaal afmake-... Ze hoorde zichzelf niet meer denken! Woest sprong de pup op haar pootjes, en ze zette het op een lopen. Naar de heuvel. Naar de heuvel! Ze moest vallen! Zich bezeren en even genieten van de stilte!!}

^{[feat. Aikia]}

Sucker for pain
----------------------------------------------------------------------
----------------------------------------------------------------------

Langzaam dwaalde de bruine teef door de prachtige bossen. Haar poten sloften over de grond, haar kop hing laag en ook haar staart bewoog alleen maar met de beweging van haar poten. Haar koele grijze ogen gleden over de bomen. Ze leek normaal. Een normale, intelligente wolf. Er zat meer achter haar ogen dan wat de meesten van haar dachten. Zij was anders, een idioot. Een gestoorde gek.
Daar was het weer. De enorme drang om zichzelf pijn te doen. Deed het pijn? Nee. Het was gewoon slecht voor haar lichaam. Wat eens een zo mooie teef had kunnen worden, was nu verminkt en zat vol met littekens. Er waren maar weinig die erdoorheen konden kijken, om de pracht te zien, achter haar vele littekens. En die wolven had ze nog niet ontmoet. Zo vaak was het voorgekomen dat iemand medelijden met haar had. Maar dan kreeg ze het weer, en was het allemaal verdwenen. Niks geen vriendelijkheid. Alleen angst. Angst voor wat ze zichzelf aandeed. Nog altijd hoorde ze die valse lach, nog altijd voelde ze diezelfde angst, vermengd met vastberadenheid. Hij had haar lichaam niet alleen kapot gemaakt, maar ook haar ziel.
Langzaam hief ze haar achterpoot, hoger dan goed voor haar was. Ze draaide haar poot alle kanten op, lachte. Toen stak ze hem recht naar voren en beet ze er hard in. Ze slofte verder, maar liet een lang, bloederig spoor achter. Het hield niet op, ze had het allang geaccepteerd. Soms kon ze normaal doen, een glimp laten zien van wat ze zou moeten zijn. Soms kon ze als een normale wolf erover praten. Soms wou ze een oplossing zoeken. Maar iedere keer kwam de pijn, de zachte stem die tegelijkertijd zo luid was. Het deed pijn als ze zichzelf niet verwondde, alsof er iemand in haar kop zat die er dan uitkwam om haar lichaam aan stukken te scheuren. Maar als ze ook maar iets deed wat pijn zou moeten doen, hield het juist op. Hij hield zichzelf stil. Ze noemde hem Mortem, alsof haar broertje haar lichaam over had genomen. Haar dode broertje. Die zij had vermoord. Hij zou willen dat ze zelf de pijn zou lijden die hij had toen hij door haar toedoen stierf.
Een kleine pup kwam in haar gezichtsveld, en ze keek kalm op. Ze was niet altijd gek, en dit was een van die weinige momenten waarop ze lichtelijk normaal kon doen. Nog altijd was er iets mis, en ze zou zich nooit kunnen gedragen als een normale wolf, maar ze kon praten. Ze liep op de pup af, maar zij rende voor haar weg. Verward schudde ze haar kop. Snel ging ze erachteraan.
Mortem! Meteen voelde ze haar instinct. Ze rende naar een klein boomstronkje en struikelde er expres over. Met een luide plof landde haar snuit op de grond, bloed sijpelde tussen haar tanden door toen ze weer de achtervolging inzette.
Ze haalde het pupje in, wachtte tot de kleine hier was en greep ruw haar nekvel. Ze schudde het kleintje door elkaar. Dit was nog niet half zo erg als hoe zij als pup werd behandeld. "Waar ga jij heen?!" Ze smeet het kleintje op de grond en lachte.

----------------------------------------------------------------------
----------------------------------------------------------------------
||TAG: CINDER||Please Don't Make Any Sudden Moves||

. Please Don't Make Any Sudden Moves .

^{Uit het niets haakte een aantal tanden zich in haar nekvel. Cinder piepte geschrokken, en voelde dat ze wild door elkaar geschud werd. De stemmen in haar kop haperde, maar toen nadat ze keihard op de grond gesmeten werd, stierven ze weg. Cinder sloot haar ogen en zuchtte opgelucht. 'B-bedankt...' stamelde ze. Nog geen tijd om haar ogen open te doen. Even genieten van de stilte. Geen bonkende kop, geen draaierig gezichtsbeeld. Eindelijk st-... Oh nee! Het kwam terug. Het groene oog van de schriele pup schoot open, en keek recht in die van een grote, magere Wolvin. Ze kende haar niet. Haar stem was onbekend... en... haperde? Ja. De stem schoot van hoog naar laag, en viel af en toe weg. Dit was raar! 'Wat ben jij?' piepte Cinder angstig en verbaasd tegelijkertijd. Dit klopte niet! Iedereen had een stem! Ieder levend dier had een stem! Deze teef leefde, leek af en toe dood te gaan!}

Sucker for pain
----------------------------------------------------------------------
----------------------------------------------------------------------

Haar bleke ogen hadden zich vastgehaakt in het magere teefje dat voor haar snuit op de grond lag. Ze had haar ogen gesloten en bewoog amper, al hoorde ze haar wel wat stamelen. "B-bedankt," hoorde ze. Wat? Wou ze.. Pijn lijden? Aikia wist niks uit te brengen, haar brein werkte op volle toeren. Hoe kon dit kleintje al houden van de pijn? Hoe... Een stem in haar kop vertelde haar wanneer ze pijn moest lijden. Ze genoot er daarbij ook van, dus ze deed het gewoon. Maar dit kleintje... Toen zij nog zo jong was werd ze nog goed verzorgd! Nou ja, zo goed als haar vader hen kon verzorgen. Met haar ogen wijd opengesperd keek ze het jong aan. Ze bewoog niet, en haar grijze blik was doordringend. Wat was er met dit pupje? Ineens schoot een groen oogje open. Het jong schrok. "Wat ben jij?" piepte het kleine teefje angstig. Een psychopaat, een moordenaar, een martelaar. "Waarom vraag je dat?" vroeg ze zacht. Wat was er met dit kleintje? Ze had het nu al door, ze was speciaal. Ineens had ze het gevoel dat er iets aan haar oor trok. Ze sloot haar ogen, zwiepte haar staart richting haar bek en beet erop. Ze giechelde, grinnikte. Het voelde goed.

Ze was half dood, leefde niet meer helemaal. Ze vermoordde zichzelf steeds bijna niet. Alleen om het te voelen.

----------------------------------------------------------------------
----------------------------------------------------------------------
||TAG: CINDER||Please Don't Make Any Sudden Moves||

. Please Don't Make Any Sudden Moves .

^{De bruine teef zei iets zachts, maar Cinder was te duizelig en zwak om te luisteren. Nee! Nee! Ze kwamen weer terug! Terwijl tranen van wanhoop zich vulde in haar ogen keek Cinder de onbekende teef aan. Haar stem werd steeds harder, maar haperde nog steeds. In de waas van haar tranen zag ze de teef op haar staart buiten. Pijn... dat stopte het geluid weer! Vastberaden tilde het schriele pupje haar kop op, en ze beukte er keihard mee tegen de poot van de Wolvin voor haar. Pijn stak meteen in haar kop, en de geluiden werden weer zachter. 'Jij hapert.' Ze bleef met haar kop tegen de poot van de onbekende teef staan. 'Ik kan je horen, maar tegelijkertijd ook niet.' Dit kon niet. Wolven maakte altijd geluid! Behalve deze Wolf dan. Zouden er ook stille Wolven zijn? 'Hoe doe je dat? Hoe laat je iets haperen?!' Wanhopig keek ze omhoog, en een enkele traan gleed over haar hoekige snuitje naar beneden.}

Sucker for pain
----------------------------------------------------------------------
----------------------------------------------------------------------

Verbazing nam de leiding in haar overvolle kop. Die kleine.. Hoe kon zo'n klein teefje.. Zo psychisch gestoord zijn? De jongeling leek steeds meer hoofdpijn te krijgen. Iets in haar kop. Ze zag het schriele pupje haar kop optillen. Vastberaden knalde ze tegen Aikia's voorpoot. Ze leek.. Tevreden. Nog nooit was er iemand zoals zij geweest, die pijn wou lijden. Blijkbaar was deze pup hetzelfde. Ze had een andere reden. "Jij hapert." Wat? Kon zij..? Nee. Die wolven bestonden niet. Het waren verhalen, legendes. "Ik kan je horen, maar tegelijkertijd ook niet." Verbaasd keek Aikia neer op de pup. Haar staart hing slap naar beneden, nog steeds genoot ze van het bloed dat op de grond druppelde. "Hoe doe je dat? Hoe laat je iets haperen?!" vroeg het kleine teefje wanhopig. "Waar heb je het over!" Ze gromde geïrriteerd naar het kleine beestje en ze greep ruw het dunne lijfje tussen haar tanden. Ze beet net niet hard genoeg om haar te doden, maar pijn kon ze niet laten. Toen gilde ze en greep ze in haar eigen schouder, waarbij ze het pupje liet vallen.

----------------------------------------------------------------------
----------------------------------------------------------------------
||TAG: CINDER||Please Don't Make Any Sudden Moves||

. Please Don't Make Any Sudden Moves .

^{Begreep deze teef haar wel? Er ontsnapte een geïrriteerde grom uit haar bek: 'Waar heb je het over?!' Nee! Deze teef was verward.. ze begreep haar niet, terwijl het niet anders kon, waarom zou je jezelf pijn doen als-... Tanden sloten zich strak om haar lichaampje. Cinder piepte angstig en spartelde met haar pootjes. Ze had geluk dat de tanden zich niet ín haar boorden. Ineens begon de bruine Wolvin te krijsen, en met een luide plof viel de schriele pup op het mos. De pijn die door haar kop bonkte verjoeg meteen weer wat lawaai. 'W-waarom zou je jezelf pijn doen als je geen geluiden hoort? Waarom zou je jezelf pijn doen als je al stilte in je kop hebt?' Het haperende geluid van de teef's stem begon haar langzamerhand bang te maken. Het klonk spookachtig, griezelig. Ze werd er bang van!!}

Sucker for pain
----------------------------------------------------------------------
----------------------------------------------------------------------

Aikia slikte haar bloed door, gerustgesteld door de smaak. "W-waarom zou je jezelf pijn doen als je geen geluiden hoort? Waarom zou je jezelf pijn doen als je al stilte in je kop hebt?" Oh. Wat? Geluiden.. Nee, inderdaad, ze hoorde het niet. Zij voelde het. Voelde hoe ze uit elkaar getrokken werd als ze het niet deed. Als ze het niet deed deed het pijn, om het zo maar even te zeggen. "Ik hoor het niet, inderdaad. Ik voel het," sprak ze vaag. Een klein, psychopathisch glimlachje lag op haar snuit, geamuseerd keek ze naar het pupje. Beiden deden ze zichzelf "pijn", maar om verschillende redenen. Het was volledig stil in haar kop, behalve dan haar overvolle gedachtestroom. Die was luid genoeg, soms overstemde het zelfs de pijn die ze leed als ze zichzelf geen pijn deed. Wat was het toch vaag.

----------------------------------------------------------------------
----------------------------------------------------------------------
||TAG: CINDER||Please Don't Make Any Sudden Moves||

. Please Don't Make Any Sudden Moves .

^{Angstig keek Cinder op naar de grote, magere Wolvin die genietend haar eigen bloed van haar lippen likte. 'Ik hoor het niet, inderdaad. Ik voel het.' Nee! Nee! Zij hoorde het ook al niet! De angst voor de teef's haperende stem ebde langzaam weg, en maakte plaats voor frustratie en verdriet. Waarom was ze van het pad afgelopen? Waarom was ze niet sterk gebleven en was ze niet achter papa en Sean aangelopen? En waarom... waarom had ze valse hoop gehad? Waarom dacht ze dat een krankzinnige teef zoals deze het ook hoorde?! Boos en gefrustreerd maakte de schriele teef een jankgeluidje, en ze kwakte neer op haar rug, waardoor haar kwetsbare, zijdezachte puppybuik bloot lag. 'Hoe kan je nou gek worden als je niet eens geluiden hoort?' Deze teef werd niet door geluiden geplaagd. Ze had dus geen reden om krankzinnig te worden, toch?}

Sucker for pain
----------------------------------------------------------------------
----------------------------------------------------------------------

Haar ogen waren strak gericht op de pup, geamuseerd keek ze erop neer. Het kleintje maakte een jankgeluidje en rolde op haar rug. Puppybuik. Ze kon er niet vanaf blijven. Onoplettend duwde ze er met haar poot in, om het kleintje ruw weer overeind te duwen. "Hoe kan je nou gek worden als je niet eens geluiden hoort?" Haar grijze ogen verduisterden bij de gedachte. Gek. Zij was gek. Dat wist ze. Ze kende de oorzaak. Nog altijd als ze normaal kon denken dacht ze eraan. De pijn die een knop in haar kop omdraaide. Die ervoor zorgde dat ze gaf om de pijn, het deed haar opleven. Van haar oude gedrag was niks meer over. De intelligente teef, die voor haar jonge leeftijd zo slim was geweest, was veranderd in een gestoorde gek met maar een half brein. Nooit zou ze hetzelfde zijn als toen. "Dat is een lang verhaal, kleine,"

----------------------------------------------------------------------
----------------------------------------------------------------------
||TAG: CINDER||Please Don't Make Any Sudden Moves||

. Please Don't Make Any Sudden Moves .

^{Langzamerhand hoorde de kleine Wolvin hoe de geluiden harder werden. Eerst zoemde ze als bijen door haar kop, maar nu gromde en grauwde ze als een roedel dolle honden. 'Dat is een lang verhaal, kleine,' hoorde Cinder de vreemde teef zeggen. De pratende stem klonk gedempt, maar de schreeuwende stem was keihard, alsof ze in haar oor krijste. En het haperde. Nog steeds, en steeds sneller. Blijf kalm... blijf kalm. 'Uh-ha...' Dat betekende een soort "oké". Lichtelijk in paniek zette de zwarte pup haar tanden in haar wang. Ze beet, en speeksel vloeide rijkelijk door haar bek. Het geluid stopte niet. Harder bijten... harder bijten! Een klein beetje bloed mengde zich met de soep van speeksel in haar bek. Cinder slikte en kneep haar ogen dicht. Ze kon het niet. Ze kon zichzelf niet bijten. Niet zoals deze teef dat kon. Die kon.. tja, haar tanden zetten in ieder stukje van haar lijf.}