The friend om my daugther (Aissar)

 

Met een narrige uitdrukking op zijn gezicht stapte hij onhandig met zijn poten, extra hoog optillend naar voren. Het modder kleefde behoorlijk tussen zijn voetkussentjes. De helft van zijn diepzwart, glanzende vacht was dan ook bedekt met een dikke laag vieze modder. Soms waren er zelfs stukken groenig kleurig gras in te vinden, als teken dat het stuk waar hij nu in was beland, al te lang nat was. Het gebied leek wel nooit op te drogen, zelfs met de erg warme dagen bleek de grond altijd te kleven. Het moeras was niet een plek waar hij vaak te vinden was, in tegenstelling hier in Serigala was hij nog nooit op deze plek geweest. Zelfs bij zijn oude woonplaats, genaamd Wolf Story was de reu amper in het drassige gebied gekomen. Wat een Shadow als hem hier dan toch te zoeken had? Goede vraag, er waren beter plekken in Serigala waar hij zich kon vermaken. Er was hier dan ook geen enkel prooi, noch drinkwater te vinden. Misschien was het wel de rust die de reu aantrok. Doordat het natte gebied toch een risico met zich meebracht, waren er amper wolven te vinden, populair was deze plek dan ook niet te noemen. Voor even hield Aissar zijn kop wat scheef, links van hem was er een mede soortgenoot te zien. Nieuwsgierig wie er in zijn buurt bevond, draaide hij zijn oren naar voren. De wolf was wit, tot zo ver hij kon zien door het vuiligheid wat het gebied met zich meebracht, maar daar hield het ook wel mee op. Zijn oranje ogen keken wat om hem heen, er moest toch wel ergens een stukje zijn waar hij wat droger op kon staan? Snel probeerde de reu wat door te lopen, zijn oog was al gevallen op een boomstam een paar meter bij hem vandaan. Met de laatste grip wat hij kon krijgen van de glibberige ondergrond, sprong hij naar voren en kwam terecht op het natte boomstam. Even wankelde hij, hij had niet berekend dat ook de boomstam glibberig kon zijn. Afwachtend wat de andere wolf zou doen, hem neger of juist op hem afkomend, wachtte hij af.

 

Indringend bleef zijn blik gericht op zijn soortgenoot die een eindje van hem vandaan, zich een weg baande door de stinkende modder. Met een minuscuul grijnsje op zijn smoel, keek de reu geamuseerd toe, het was wel een erg grappig gezicht om de ander zo te zien zwoegen door het modderige gebied. Hij bedacht zich dat hij er ook zo door heen liep, maar daar maakte de pret niet minder om. Het viel hem in eerste instantie op dat de wolf nogal voorzichtig in zijn passen was, de wolf kwam duidelijk zijn kant op, maar iets vertelde hem dat het een wat verlegen wolf zou zijn. Of angstig, dat kon ook nog. Waarom zou hij ook niet, dacht Aissar die het toch wel erg grappig vond. Blijkbaar had hij een soort invloed op anderen, zonder te vermelden wie hij was of van welke roedel. Toch was zijn mede-soortgenoot, zijn tong niet verloren, hij werd begroet met een simpele ‘hey’. Aissar draaide nukkig zijn oren naar achteren. Zijn, nekharen waren iets omhoog gezet, waarbij ook zijn lip omhoog krulde en er een rij scherpe tanden zichtbaar werden. “Hoe durf jij mij zó aan te spreken?” Sprak hij streng. Wachtend op een geldig antwoord, had hij een koudbloedige, consequente uitdrukking op zijn snuit, terwijl hij neerbuigend op de wolf neerkeek.

 

Waarom de reu ineens zo nukkig reageerde was voor de ander waarschijnlijk niet helemaal duidelijk. Niet dat het hem zelf iets kon schelen, hij zou het toch niet uitleggen. Het was nou ineen maal zo en misschien dat het later wel iets beter zou worden, wie weet. Op dit moment kon hij weinig hebben. De omgeving waarin hij zich had verwerkt had dan ook zeker invloed op zijn ‘mood’. Het moerassig dras gebied was niet de plek waar hij zich graag bevond, daarnaast vroeg hij zich ook af hoe hij hier weer wegkwam. Niet trouwens dat hij de weg zou vragen aan deze vreemdeling hier, zo zat hij nou ook weer niet in elkaar. Op een of andere manier zou hij er zelf wel weer uitkomen. Toch? De bemodderde wolf, enkele meters van hem vandaan, liet de harde woorden niet zo maar over zich heen komen bleek. Aissar trok voor een paar seconden zijn rechter wenkbrauw op, hij was dan ook niet veel tegengas gewend. “Ik mag toch ‘hey’ tegen iemand zeggen. Of is dat soms verboden?” kwam er als tegen woord uit. De wolf, een reu en zoals Aissar schatte rond een jaar of 4, ontblootte zijn tanden. “Dat ligt er aan wie die diegene is.” Ondanks de dreigende houding van de reu , kwam er bij hemzelf een kleine grijns rond zijn smoel. Hij had zin om toe te happen, maar op dit moment dacht hij meer met zijn koppie. De omgeving was simpelweg geen geschikte omgeving om een aanval/gevecht in te zetten. De blubber maakte dat er weinig grip was, daarnaast, werkte je jezelf alleen maar dieper de shit in. Letterlijk én figuurlijk. “Kijk om je heen wolf.” Sprak hij. “Het ziet er naar uit dat moedernatuur ons tegenhoud.”

 

Terwijl de wolf tegenover hem heen en weer bleef bewegen om niet al te vast kwam te zitten, stond hij eigenlijk wel prima. De boomstam waar hij op stond was dan weliswaar glibberig, maar hij stond in ieder geval niet in de blub. Terwijl zijn blik nog steeds ste-vast naar de onbekende wolf gericht was, gingen wat verbaast zijn oren wat naar voren. De wolf verontschuldigde zich voor het gedrag wat hij liet zien. Stiekem moest de reu van binnen wel grinniken, een wolf als hem – duidelijk jonger als diegene voor hém- kreeg er zelfs een verontschuldiging van af. Het leek er op dat de reu geen ruggengraat had, of weinig liet zien. Aissar was dan ook best wel een beetje teleurgesteld, eigenlijk had hij dan ook ander antwoord verwacht. Als kers op de taart stelde de wolf zich nog voor ook nog. Scarleg, zoals hij zich noemde, had hij vaker gezien bedacht hij zich.

Wacht.. Dit kon toch niet waar zijn? Een familie lid van Emaya had hij nu voor zich staan. “Well, I didn’t see this coming,” De zwarte reu bekeek de wolf nogmaals, dit keer wat uitgebreider, door het modder had hij de vergelijking echt niet opgevat. “Herinner je me niet?”

 

In de ogen van de witte wolf was enige herkenning te zien, het zou dus niet lang meer duren dat het kwartje uiteindelijk zou vallen. Dit liet dan ook niet erg lang op zich wachten, al gouw sprak de wolf zijn naam uit, waarna Aissar even knikte. "Dat klopt," Op zijn snuit was een scheef grijnsje te zien. Zijn blik op de wolf veranderde, zijn iets wat agressieve houding, werd wat ontspannender, tenminste tot hoever dat kon in de omgeving waar hij zich nu bevond. Scarleg, die nog in de dikke blubber zat, keek een keer hulpeloos naar beneden. Toch maakte de witte reu geen aanstalten om zich te verplaatsen, maar misschien zat hij dan ook al te vast. "Wat doe je hier?" Alsof hij toch enigszins op zijn hoede was, probeerde Scarleg er toch nog wat van te maken. "Ik had een welness afspraak gepland, vandaar." Zijn antwoord was natuurlijk niet serieus, hij was per ongelijk hier beland. Vrijwillig zou toch geen enkele wolf hier komen? Zuchtend, maakte Aissar een beetje plaats op de boomstam. "Spring er op," Wenkte hij, om duidelijk te maken dat hij zijn plek wel even kon delen.

 

Zijn woordgrapje over de omgeving werd niet helemaal gewaardeerd, misschien kwam het wel door hun soort dat het humor verschillend was. Sowieso waren er nog een aantal verschillen tussen hem zelf en de reu voor hem, zo had Scarleg al vrij snel de bijl neergelegd, terwijl hij zelf het er niet zo snel bij zou laten liggen. Ook was hij in eerste instantie niet zo open tegen andere wolven, terwijl de schoothondjes dat wel waren. Normaal gesproken zou hij door de grote verschillen dan ook geen gesprekje voeren, maar aangezien het familie was van Emaya en hij zelf een vrij weinige keus had – aangezien hij de weg kwijt was en niet wou vragen natuurlijk.. Scarleg bekende dat hij hier zonder reden had gekomen, wat Aissar toch enigszins vreemd zou vinden, het moeras was namelijk niet het mooiste gebied in Serigala. Toch maakte het al weer veel goed toen de witte reu opperde dat het wel een interessante plek was en dat was zeker waar, ondanks de modder viel er soms ook nog wel wat te ontdekken ook nog. Al hield de ondergrond vele wolven op afstand. "Het is inderdaad geen gewilde plek, " deelde hij zijn mening. Terwijl de Scarleg wat moeizaam bij hem kwam staan op het glibberende boomstam, probeerde hij er juist voor te zorgen dat het niet zou gaan rollen door het gewicht. Het laatste wat hij wou was wel een bruin pak. "Hoe is het met Emaya's verwondingen?" Nadat hij haar had geholpen met de ontmoeting met Celegon, had hij eigenlijk weinig contact met haar gehad.

[zullen we doen dat dit voor emaya's komst bij dalrey forest is?]

 

Wie had dat ooit gedacht; Aissar met de vader van Emaya op één boomstam met daarom heen allemaal modder? Hijzelf in ieder geval niet. De reu was zelfs iets verrast over zijn eigen gedrag, hij had nooit kunnen weten dat hij zo ‘aardig’ zou doen tegen zulke wolven als Scarleg. Misschien kwam dat juist alleen maar omdat het familie was van de witte wolvin, al had hij zichzelf wel voorgenomen om niet al te meegaand te moeten zijn. Hij was tenslotte een Shadow, daarbij zou Em geen invloed moeten kunnen hebben om de keuze tussen goed/slecht. Al wist hij zelf amper wat het inhield, hij stond gewoon voor zijn mening en daar paste de roedel van zijn moeder bij. Scarleg antwoordde dat het goed met zijn dochter ging, al hoewel ze nog wel pijn zou hebben. Aissar knikte begrijpend, de pijn zou nog wel een tijdje blijven bedacht hij zich. “Weet jij hoe ze die verwondingen heeft gekregen?” Wat verbaast had zijn uitdrukking geleken, meende hij die vraag nou? Iets van woede borrelde bij hem omhoog, geloofde deze reu zijn eigen dochter niet?! “Ik had haar gevonden toen ze gewond was,” Begon hij, “Ze heeft met verteld dat een familielid haar heeft aangevallen.” Zijn oranje ogend naar Scarleg gericht vervolgde hij zijn zinnen. “Ik geloof haar, dat zou jij ook moeten doen,” bromde hij nors.

 

Hoewel de reu zich al lichtelijk kwaad begon te maken, suste Scarleg hem iets door zijn woordkeuze zorgvuldig te kiezen. De witte reu antwoordde dat hij zijn dochter wel geloofde, alleen Aissar was nog iets wat achterdochtig. Want; als Scarleg de waarheid sprak, waarom strafte hij zijn broer dan niet? Misschien dat Aissar het met andere ogen bekeek. Anyway, wat hij wist was dat als hij de grijze wolf nog eens tegen kwam.. Het zeker geen leuke ontmoeting zou worden. Al hoorde je het hem niet dit niet hardop zeggen. "Dan weet je vast ook wel wie de oorzaak is nietwaar?"

> sorry kort.