Amnesia (Lyall)

Barstende koppijn. Het eerste beste gevoel wat de wolvin kreeg zodra ze ontwaakte van een diepe slaap. Haar ogen opende zich langzaam en een fel licht scheel haar tegemoet. Iets wat er voor zorgde dat de hoofdpijn er niet beter op werd. Ze wilde om zich heen kijken maar zag alleen wat gras en op de achtergrond wat bomen. Waarschijnlijk lag ze in een vreemde positie. Bovendien voelde ze iets hards tegen haar hoofd aan liggen. Waar la ze tegenaan? Voorzichtig vouwde ze haar poten onder haar lichaam, wat nog vrij wiebelig ging en ze deed haar best niet om te vallen. Kort draaide de wereld even om haar heen voor ze zich uiteindelijk had kunnen focussen op één punt. Haar ogen scande de omgeving af. Ze bevond zich in een bos en hetgeen waar ze tegen aan had gelegen was een boom geweest. Opgedroogd bloed liep langs de schors. Kwam het van haar hoofd had? Had ze een wond in haar hoofd zitten? En hoe zou dat komen? Meerdere vragen kwamen bij haar op. Hoe kwam ze hier eigenlijk en wat was er gebeurd? Ze had werkelijk geen idee. Alleen hetgeen waar ze nog het meest mee zat was, wie was ze zelf?

Lyall had geprobeerd een vers geur spoor te volgen van een konijn. maar, waar hij niet rekening mee had gehouden was dat er al andere dieren achteraan zaten. toen hij op een open plek zijn kop uit de bosjes stak en het konijntje in zicht kreeg, zag hij 10 meter van hem vandaan 2 paar glimmende ogen recht in de zijne kijken. het zou overmoed en een dom idee zijn geweest om ruzie te zoeken met 2 wolven, wetende dat zij niet de enige hoefden te zijn terwijl jij er sowieso alleen voor stond. hij had de moed opgegeven en was maar een andere richting op gegaan. Lyall was nooit van het ruzie opzoeken geweest. hij was meer van passief aanvallen. met woorden. 'het zij zo.' had Lyall gedacht. echt nodig had hij het konijn toch niet. hij had gisteravond nog een forse maaltijd gehad, en het fijne van alleen zijn was dat je niet hoefde te delen. hij liep langs een bosje met vacht eraan hangend. het wuifde in de wind naar hem. hij rook er eens beter aan en opeens kwam de bekende geur van wolvenbloed naar boven. meer uit nieuwsgierigheid dan wat anders ging hij erachteraan. misschien hopend op een gevecht tussen 2 alfa wolven. dat waren spannende gevechten die het einde van packs konden betekenen. het kwam dan ook als een kleine teleurstelling toen het maar een andere eenzame wolf bleek te zijn, die ook nog eens dood leek van een afstand. echter toen hij dichterbij sloop merkte hij dat het dier nog leefde, met een enkele wond op diens hoofd. een teef. zag Lyall. een trilling liep door het lijf van de wolf wat liet merken dat het wezen bij zinnen kwam. Lyall liep wat stappen achteruit en keek hoe het dier verbaast op keek en er verward uitzag. Lyall was de rust zelve, als hoe hij met zijn poten onder zijn lichaam zat toe te kijken. toen de teef eenmaal genoeg hersteld was begon Lyall maar de conversatie. 'gegroet.' gromde hij ietwat droog haar richting op. geen enkele vijandige, nog vriendelijk uitstraling makend. zijn oren stonden recht overeind wat uitdrukte dat hij zich opzich wel op zijn gemak voelde maar toch oplettend was. hij verwachte geen problemen met deze wolf.

Terwijl ze in het rond keek, wanhopig opzoek naar antwoorden, vingen haar ogen een stel andere ogen op. Bruine ogen keken haar kalm aan. Een andere wolf zat daar op zijn gemakje haar te bekijken. Wie was deze wolf? Kende hij haar misschien? Natuurlijk bleven ook deze vragen onbeantwoord. 'Gegroet,' begon de wolf droogjes met praten. Verwarring stond nog steeds op haar gezicht terwijl ze de reu aankeek met haar zilveren ogen. Hij keek haar nogal neutraal aan. Niet vriendelijk, maar ook niet vijandelijk. Ze probeerde in te schatten of hij mogelijk gevaarlijk kon zijn voor haar. Al wist ze dat haast zeker. Aangezien ze zelf niks wist en verward was, kon hij zo misbruik maken van deze situatie. Hij kon zich doen alsof hij haar kende terwijl hij dat misschien niet deed. Maar hij kon ook doen alsof hij een vreemde was terwijl hij haar wel echt kende. En eigenlijk was ze het meest bang voor het laatste. 'Eh... Hoi. Ken ik u toevallig?' vroeg ze de wolf terwijl ze hem aankeek met nog altijd dezelfde verwarde blik in haar ogen.

De vrouwelijke wolf leek weer iets bij zinnen te zijn en haar blik ving die van hem op. De vraag viel te lezen in haar ogen. Wie ben je? Maar toch bleef het nog even stil. Uiteindelijk besloot hij maar de stilte te verbreken. 'Gegroet.' Sprak Lyall droogjes. Hij had zich neutraal opgesteld dus de andere wolf had niks te vrezen van hem. ''Eh... Hoi. Ken ik u toevallig?'' Vreemde vraag om te stellen vond Lyall. Normaal onthield je toch wel of je een wolf had gezien of niet. Misschien had het iets te maken met de wond op haar hoofd. Een grijnsje verscheen op zijn gelaat. 'Weet ik niet, ken je me?' Vroeg hij terug. Mocht het zo zijn dat ze echt haar geheugen kwijt was zou het een nare opmerking zijn geweest. Maar van een kleine kopstoot tegen een boom gebeurde dat toch niet? Hij verwachte niet dat er snel iets duidelijks uit haar bek zou komen, dus zei hij: 'Mijn naam is Lyall, en ik geloof niet dat wij elkaar al kende.' Hij zei het deze keer met een klein bemoedigend grijnsje. Misschien zou dat helpen in haar spraakzaamheid. dacht hij.

Ze keek de andere wolf vragend aan. Kende ze deze wolf, of zou hij haar kennen? Een grijnsje verscheen voor de reu antwoordde. 'Weet ik niet, ken je me?' vroeg hij terug. Verdorie, meende hij dat nou? Hij zou toch wel weten of hij haar kende of niet? Al wist ze het eigenlijk ook niet van hem... Hij deed dit expres, natuurlijk. 'Nee.' zei ze toen maar. 'Mijn naam is Lyall, en ik geloof niet dat wij elkaar al kende.' besloot de ander zich toch voor te stellen. Oh fijn, hoe ging ze zichzelf nou voorstellen als ze haar eigen naam niet wist? 'Aangenaam, Lyall. Ik...' Ze viel weer stil. Ze had geen idee hoe ze heette. Hoe moesten anderen haar nou noemen als ze het zelf niet eens wist? En ze kon eigenlijk zo snel geen naam bedenken. 'Ik weet eigenlijk niet hoe ik heet.' zei ze toen maar. Ze kon er niet omheen draaien. En natuurlijk had hij allang doorgehad dat ze haar geheugen kwijt was. Of in ieder geval het pad kwijt was. Ze was ook niet slim bezig. Ze kon het juist beter verbergen zodat ze niet helemaal als een zwakkeling overkwam. Maar daar was het nu te laat voor...

Ze keek hem nog steeds vragend aan na zijn, volgens hem, duidelijk cynische opmerking. Hij verzachte wat en gaf maar gewoon antwoord. 'Mijn naam is Lyall, en ik geloof niet dat wij elkaar al kende.' Sprak hij met een klein grijnsje. Als ze echt haar geheugen kwijt was kon hij haar moeilijk nog meer sarcastische opmerkingen aan doen. De teef leek even na te denken voordat ze begon: '’Aangenaam, Lyall. Ik...'’ voordat ze weer stilviel. '’Ik weet eigenlijk niet hoe ik heet.’' Die woorden bevestigden wat hij al dacht. Geheugen verlies. Das fijn voor een wolf. Dacht Lyall droogjes. Het zou naar zijn om uit te zoeken tot hoe ver het geheugen verlies liep. Een naam tot daar aan toe. Maar als het verder terug gaat tot dat je niet meer kan jagen. Dan had je een probleem. Lyall dacht even na. Veel had hij toch niet op zijn schema staan vandaag. Beetje rond kuieren, en misschien eens een fijn mos bed vinden om op te liggen. Hij had besloten. Hij zou deze wolf eens een eindje op weg helpen met haar gedachtes. Hij ging er maar bij liggen, ervan uitgaand dat de andere wolf ook niet veel meer te doen had. ‘je weet zeker ook niet wanneer en waardoor je je geheugen kwijt bent, heh?’ vroeg Lyall aan de teef. Hij ging ervan uit dat het door de wond op haar hoofd kwam, maar je wist maar nooit. Misschien wist ze nog iets van vage herinneringen.