The return. {Ex-Heroe's}

The return.

Eindelijk was ze er... Eindelijk had ze het gehaald. De witte blinde wolvin sleepte haar druipende, uiterst magere lichaam vooruit en ze meende dat ze zich nog nooit zo koud, nat, hongerig en zwak had gevoeld. Ze zette nog een stap... Voelde eindelijk weer mos onder haar poten... En zonk neer op de grond, vermoeid en uitgeput, maar ze was er. In het land waar al haar vrienden naar toe getrokken waren.
Drie keer had ze het geurspoor van haar vriend Scarleg en haar vriendin Amatariseu met Emaya gevonden, dat verdoezeld was door mensengeut, twee keer had ze moeten gokken. De blinde, blauwogige wolvin was zeker twee keer in een harde sneeuwstorm terechtgekomen en was op het nippertje van de onderkoelingsdood ontsnapt. De prooi was schaars, en ze had zich voornamelijk moeten voedden met gras, bevroren muizen en zelfs wortels. Maar ze was er geraakt. Nu moest ze enkel hopen, niet in staat om zich te bewegen van de kou, op een held, iemand die zo barmhartig was om haar te komen helpen, maar ze was al blij genoeg dat ze er was. Ze slaakte een zacht maar toch wel trots kreetje.
Utlissia is back.

Open voor alle ex-Heroe's of vrienden van Utlissia! :3

Game was verder gereisd nadat ze Scarleg had geholpen met de welp. Dit keer ging ze naar het noorden. De bergen. De bergen waren niet moeilijk te vinden, want als je niet in een bos stond, hoefde je alleen maar naar het noorden te kijken. Zo hoog waren de bergen van Serigala.
En toen rook ze de geur. De geur van een blinde wolf. Ex-hero. Samen hadden ze ooit Salia verjaagd. Utlissia. Op een drafje volgde Game de geur, maar niet voor ze een fatsoenlijk konijn had gevonden. Haar goede vriendin had waarschijnlijk honger.
En daar zag ze de witte teef. "Utlis?" vroeg Game terwijl ze dichterbij kwam. Het was echt de blinde teef onder de ex-heroes. "Dat is lang geleden. Hier, een konijn," De grijze wolvin legde het konijn neer voor Utlissia's neus, zodat de blinde teef het makkelijk kon vinden. Zelf had ze geen honger.

The return.

Terwijl de kou in Utlissia's vacht beet en ze het smeltwater over haar witte gezicht voelde lopen, werd de witte wolvin die op haar zij in het mos lag een beetje wanhopig. Misschien was haar kreet niet sterk genoeg geweest om hoorbaar te zijn, maar toen ze opnieuw iets wilde zeggen kwam er niks uit haar bek, alleen een soort van geluidloze woorden. De blinde wolvin probeerde op te staan, maar haar pezen deden te veel pijn van de kou en de ijzige sneeuw en ze plofte kreunend opnieuw in het mos. Angst klauwde om Utlissia's hart toen ze vaststelde dat ze haar poten haast niet meer voelde van de kou. Ze had snel hulp nodig.
Utlissia was dan ook ontzettend dankbaar toen er een geur in haar neusgaten drong. En niet zomaar eentje; haar goede oude vriendin Game. Ze had het goed geraden; de ex-Heroe's waren naar hier getrokken! "Utlis?" klonk er vragend, misschien wat verbaasd. De witte, blauwogige wolvin probeerde haar lichaam op te hijsen zodat ze nu op haar buik op de grond lag en tilde haar kop met de nodige moeite op. "Game..." mompelde Utlissia schor; ze kon er niet veel meer uitbrengen omdat haar keel schuurde als schuurpapier. Maar desondanks haar stem moe klonk, was hij ook hoopvol en kwispelde ze terwijl ze de grotere teef probeerde aan te kijken. Prompt kreeg ze een konijn onder haar neus geduwd en Utlissia klakte eens kort met haar tong om op basis met het teruggekaatste geluid de teef dankbaarder dan ooit aan te kijken. "Be... Bedankt..." worstelde ze om het er uit te werken en hoestte toen even. Domme verkoudheid.