Rules are made to be broken.

OPEN

De zilvergrijze reu passeerde met kalme passen de massieve torenhoge bomen. Zijn staart hing rustig langs zijn achterpoten terwijl hij op het grens gebied tot stilstand kwam. Hij had zijn hoofd iets opgeheven in de lucht terwijl zijn okerbruine ogen over het gebied heen zigzagde. De nieuwelingen waren er al weer een aantal weken en de gedachtes om een groep wolven bij elkaar te roepen werd telkens groter. Hij zou laten weten wie ze waren en wat ze konden, en nog belangrijker: Wie er hier de baas waren. Natuurlijk had hij hier voor geduld nodig, een eigenschap die hij perfect bezat.
Cainen had altijd al een dominante uitstraling gehad, niet alleen omdat hij groot oogde, maar ook omdat hij deze ambitieuze uitstraling met hem mee droeg. Als hij iets wilde dan zou hij het ook voor elkaar krijgen, en om dit moment wilde hij veel. Wraak op de moordenaars van zijn familie was bijvoorbeeld zijn grote doel. Hij drukte deze gedachtes weer weg zodra hij zich weer voortbewoog richting de grotere open vlaktes. Hij was wel benieuwd of hij nog bekende zag- of juist onbekende. Zijn ontmoetingen met wolven kon soms vreemd aflopen, merendeels kwam het dan ook door hem zelf. Cainen was redelijk en er viel zeker mee te praten; maar tegelijkertijd wist hij donders goed van hemzelf dat dit niet voor iedereen gold.


[Cainen kan fel reageren op buitenstaanders]

Een koele bries streek door zijn vacht heen. Hij ademde een maal diep in en gooide het er vervolgens weer langzaam via zijn mond uit. Hij rook een geur, een geur die hij de laatste tijd steeds vaker tegen kwam: Onbekend. Ietwat humeurig wezen de punten van zijn oren naar achteren toe terwijl hij zijn kop een kwartslag naar de zijkant draaide. Een grijze teef kwam op hem afgelopen. Ze zag er vermoeid en verwaarloosd uit, en toch droeg ze een soort charisma met haar mee. Waarschijnlijk kwam dit door haar levendige, vurige rode ogen die in tegenstelling tot haar vacht een bepaalde vastberadenheid uitstraalde. Cainen verfijnde zijn ogen iets, hij had het niet op buitenstaanders. Verafschuwde ze om eerlijk te zijn. Toch was de reu niet het typ dat roekeloos aanviel en onnozele woorden eruit spuide. Nee, eerst zien wat voor vlees hij in de kuip had. "Is dit Serigala?" Haar stem was schor, alsof ze die al te lang niet meer gebuikt had. "Wie moet ik verwelkomen?" Zijn stem was kalm zonder enige agressie - die hij eigenlijk te veel had -.
Het nadeel aan Cainen was, was dat hij alles wilde weten. Hij wilde totale controle hebben over elke situatie, en zo doende wilde hij ook meer weten over haar. Was ze een bedreiging, waarvoor kwam ze, en nog belangrijker: Hoe snel kon hij haar ompraten om weer rechtsomkeert te maken, voordat ze haarzelf zou gaan settelen. Net als die roedel waarvan de alfa een zwarte wolvin was die hij eens had ontmoet.

De teef zag eruit als een solitair iemand, een persoon dat niemand had- of niemand nodige wilde hebben. Als niemand had dan was je eenzaam- en dat was niet gevaarlijk. Zulke wolven zouden andere zoeken of het nu voor tijden was of voor het hele teven. Wolven die niemand nodig dachten te hebben waren juist de gevaarlijke. Ze denken onoverwinnelijk te zijn en zouden er geen erg in hebben om iets of iemand te verliezen. In welke hokje deze wolvin paste wist hij nog niet goed te beoordelen. Misschien zat ze wel op de middenlijn, het typ dat niet gemaakt was voor roedels maar ook niet voor volledige isolatie. Bij haar woorden liet hij zijn beoordelende gedachtes weer los en grijnsde vaagjes. Nieuw leven, of juist oud leven verwoesten. Hij zou er vanzelf achter komen hoe ze in elkaar stak. "De kou komt waarschijnlijk merendeels door je.."  Hij keek even weg om het juiste woord te vinden. Onverzorgd en afgepeigerd waren misschien niet de juiste woorden voor op dit moment. "..Lange reis." Voegde hij er achteraan. Scythe was een naam die hij nog nooit had gehoord, het had wel iets. "Cainen is de naam," Misschien moest hij haar eerst eens verder helpen. De teef hield het goed verborgen maar ergens meende hij aan haar te zien dat ze pijn had- misschien wel meer dat hij dacht. Het was waar dat hij niets moest hebben van buitenlanders, maar hij was geen typ dat andere onnodig liet lijden. Tenslotte was zijn plan voor aan aanval nog niet helemaal af en zou hij eerst meer moeten te weten komen over de vreemdelingen. En haar dus ook.