A Long Time Ago. [Biscuit]

Daar liep hij dan mank in een onbekend gebied. Zijn poot was nog niet hersteld van het jagen met Biscuit. Het was al een tijd geleden dat hij Biscuit voor het laatst zag. Het was wel moeilijk te overleven naar een heel ander gebied dan Ws. Hij had alleen maar wat overgebleven herten vissen uit het meer en dan soort restjes. In dat geval had hij veel geluk hij had namelijk net zo goed een andere wolf kunnen tegen komen die niet vriendelijk waren en hem misschien hadden gedood. Zijn drie poten hadden nu wel echt rust nodig, dus ging hij zijn achterwerk zakken.

Na een dutje werd hij wakker met een geur wat zijn snuit in drong. Er was een andere wolf! Yngvarr was best bang voor wat voor wolf het zou zijn. Maar na een paar keer snuffelen bleek het totaal niet gevaarlijk te zijn. Hij herkende de geur direct toen de wind goed stond. Het was Biscuit!! Was dit toeval?? Hij stond in een snelle reflectie op nadat hij de geur herkende. Een harde blaf kwam zijn bek uit zodat Biscuit hem hoorde. Wat deed hij hier, in ieder geval maakte hem dat niet uit, hij kon wel wat gezelschap gebruiken. Opeens kwamen er een paar verdwaalde sneeuwvlokjes naar beneden te dwarrelen. Hij keek omhoog waar steeds iets meer uit vielen. Du lucht was bedekt met mooie wolken. Dit terwijl hij Biscuit rook en nu ook zag. Blijdschap kwam tot hem binnen. Hij wou er naar toe lopen alleen vergat zijn poot en stond er vervolgens op. Een korte harde kreun kwam eruit terwijl hij zijn ogen dicht kneep. Hij nam even diep adem en liep vervolgens mank naar Biscuit toe. Met een vriendelijk stem begon hij te zeggen:''Hallo, lang geleden.'' Hij glimlachte er ook nog bij.

‘’Hey, Yngvarr dat is inderdaad lang geleden.’’ Sprak Biscuit met een glimlach dat Yngvarr nog nooit van hem had gezien. Niet dat Yngvarr niet blij was om dat te zien, hij zag er namelijk blij uit. Hij deed het terug met ook zo’n grote glimlach zoals hem. ‘’Ben je hier al eens eerder geweest.. Serigala bedoel ik dan.’’ Vroeg hij nieuwsgierig. Toen hij er aan dacht kwam het terug, de buikpijn. Hij het voedsel nodig. Hij keek gestrest om zich heen. Er was geen meertje te bekennen. Al hoewel een vis waarschijnlijk niet genoeg was. Maar zoals Yngvarr al merkte was Yngvarr niet de enige waar zijn ribben duidelijker werden. Biscuit zag er ook dun uit. Even nam Yngvarr nam een kleine hoest in de hoop dat het minder werd. Meestal ging hij slapen of opzoek naar een meer, maar dat was nu geen optie. Hij werd duizelig in zijn kop dat hem niet eerder was overkomen doordat hij meestal ging slapen. Yngvarr probeerde er niks van te laten merken en probeerde er bij te blijven. Misselijk, buikpijn en duizelig dat was waar de situatie over ging. En natuurlijk niet te vergeten Biscuit stond nog steeds voor hem.

[Sorry dat deze niet zo lang is…]

Wazig zag Yngvarr dat Biscuit hem verbaasd aan keek, hij probeerde zo min mogelijk. ‘’Heb je honger?’’ vroeg Biscuit. Ongeveer een seconde daarna zei Yngvarr:’’Ja! Maar verder dan vis kom ik niet.’’ zei hij bezorgd. vis was wel oke maar het liefst had hij toch wel echte een hert. Nogmaals keek Yngvarr wazig om zich heen. Opzoek naar water wat hij maar niet vond, niet eens een plasje. Zijn lichaam werd zwaarder voor zijn drie poten. Het was moeilijk zijn kop erbij te houden maar hij vocht ervoor. Hij keek omlaag en zag het wazige groene gras. Hij was te moe om met zijn hoofd erbij te komen anders had hij zelfs gras opgegeten. Slechter dan dit kon het niet worden. Hij keek Biscuit wat een in een witte gedaante is veranderd. Zijn achterwerk viel met vaart op het gras. Hij hoopte dat Biscuit niet dacht dat hij overdreef. Hij had dit weleens meegemaakt maar zo erg was het nog nooit geworden. Yngvarr voelde dat hij elk moment kon flauw vallen met alle kracht vocht hij daar tegen.

Sorry verkeerde wolfje......

Yngvarr kon nog net horen wat hij ging doen, voor hem eten halen. Yngvarr kreeg er niets uit hij wou zeggen dat het niet hoefde maar wat het meest wijs was het hem wel laten doen. Yngvarr wou blijven staan maar zakten door zijn poten en voor je het wist lag hij op het sneeuw, in de kou, alleen. Yngvarr was bang, bang dat hij zal overlijden.

Voor je het wist was Biscuit er weer met zoals hij net kon zien een konijn. Hij kwam op hem af enlegde de konijn voor hem neer. Hij vroeg het genoeg was en daarbij knikte hij Biscuit dankbaar aan. Hij vond het beschofd om hem niets terug te geven maar hij had niets. Hij nam wanhpig een hap van de konijn wat al 10x hielp. Èèn hap was al meer dan genoeg maar hij nam voor de zekerheid meer. Hij kon alles weer helder zien en had geen last meer van niets. ‘’Dankje Biscuit.’’ En hij glimlachde en schoof met zijn snuit de helfd naar hem toe, hij had gevangen dus mocht hij er ook van. Yngvarr was blij de kracht weer in zijn poten te voelen. Hij stond op. ‘’Sorry dat jij erbij moest zijn dat dit gebeurde. Zonder jou het ik het niet gered dus echt waar dankje.’’ Zei hij dan ook op een dankbare manier.