Eat, sleep, hunt, repeat. [Shadowactiviteit]

Eat, sleep, hunt, repeat.

Vreemd genoeg voelde de witte wolvin zich hier meer in haar element dan in Darley Forest. Best wel vreemd, aangezien dat het thuisgebied van haar roedel was en ze er al bijna een kwart jaar woonde, maar ja. Ze voelde haar hier gewoon meer op haar gemak, met haar witte vacht die overeen kwam met de hoopjes gesmolten sneeuw die soms nog hier en daar lagen. Bovendien voelde ze ze zich nu niet meer oververhit met dr halflange pels, integendeel tot in de vallei. Ze was blij dat Kai hier een bijeenkomst had aangekondigd en niet in dat snikhete gat, want haar vacht zat zowat in het dikste punt van het hele jaar en het was nu niet bepaald prettig om te liggen bakken in de zon met een verschrikkelijk dikke mantel. Al had ze wel geen idee wat de zwarte wolvin hier wilde doen, want op het eerste zich was er hier nogal weinig interessants te bekennen.

De geur van Kai werd steeds sterker, dus dat moest betekenen dat ze niet ver weg meer was. Scherp, zou Kova bijna zeggen. Ze klauterde over een kleine helling van aarde, en zag daar zoals ze verwachtte het gestalte van een grote zwarte teef. Zo te zien was ze de eerste, want ze kon geen andere contouren onderscheidden. De witte teef krabbelde naar beneden, haar staart recht naar achteren gestoken om haar evenwicht te bewaren en haar ogen op de grond gericht om niet te struikelen. Toen ze dichterbij was, zwiepte ze met haar staart om d’r Alfa even kort te begroeten en sprak ze kort; ”Hallo Kai.” Ze had geen flauw idee wat de oudere wolvin hier wilde uitspoken, maar ze was eerlijk gezegd wel benieuwd wat Kai in gedachten had.

Het laatste waar hij nu zin in had was een hele toch maken naar het Noorden. Echter werd hij daartoe gedwongen. Z’n alfa had weer eens van zich laten horen. Braaf gaf hij daar dus gehoor aan. Stiekem ook een beetje omdat hij hoopte dat Djinn of Nemy er zouden zijn. Beide teven had hij al in geen tijden gezien. Hij werd naar het noorden geroepen. Een gebied wat hij niet of nauwelijks bezocht. Voornamelijk omdat hij vooral rondom het Shadowterritorium te vinden was. Zo nu en dan trok hij naar de vallei als hij zin had in echt iets lekkers. In een redelijk tempo draafde hij door de Taiga totdat hij bij een plek aankwam waar meerdere wolven stonden. Het waren Kai, Craig en een teef die hij niet kende. ”Hallo luitjes,” groette hij. Hij zocht ergens een plekje om te zitten waar hij iedereen goed in de gaten kon houden.

Eat, sleep, hunt, repeat.

Niet veel later arriveerde Craig, de wolf waar ze ooit eens ene ree mee had gedeeld. Kova trok even kort een mondhoeken op waardoor er een scheef, klein en bijna onzichtbaar grijnsje op haar gezicht kwam. Er kwam nog een knikje van vanaf, maar voor Kova kon reageren arriveerde de volgende reu al die de witte wolvin het minst van hele bende kende, die vervolgens kort een begroeting uitsprak voordat hij ergens een plekje opzocht. "Ik hoop dat jullie allemaal een trek hebben," kondigde Kai plots aan. "We gaan vandaag op elanden jagen. Voor sommigen zal dit de erste keer zijn, maar verheug je alvast maar." Ja, dat kon je wel zeggen. De enige keer dat ze eens eland had gegeten was toen ze een doodgevroren, aangevreten lijk had gevonden, maar dat was zo lang geleden dat ze de smaak niet eens meer kon herinneren. Bovendien was een zelfgevangen prooi een stuk lekkerder dan aas, dus ja, dit was zeker de eerste keer dat ze de smaak van eland te pakken zou krijgen. "Samenwerken is vrij belangrijk, dus zullen we eerst met een plan op proppen komen," was de aanvulling van de grote zwarte teef nog. Nieuwsgierig keek de jonge teef de kring rond, maar toen er na enkele seconden nog geen reactie van iemand was gekomen waagde ze eens een poging. "Anders drijf ik wel," zei ze rustig terwijl ze ieder in de kring een voor een aankeek om hun goedkeuring te zoeken. Drijven was een van de beste dingen die ze kon tijdens de jacht, want door haar kleine en slanke gestalte was het nu niet bepaald ideaal om een dier dat minstens twee keer zo groot als haar was neer te halen. Bovendien had ze een goed uithoudingsvermogen en nog wat snelle sprints in petto. Ja, die taak voor te drijven zag ze wel zitten.

Al snel werd duidelijk wat de bedoeling was. Kai stelde voor om als groep te gaan jagen. Een top idee, want hij had wel trek. Vooral toen het woord Eland was gevallen stond het water al in z’n bek. Dat klonk zeker niet verkeerd. Zo vaak kwam het niet voor dat hij Elanden vlees voorgeschoteld kreeg. Het was een ware delicatesse voor een wolf. De jonge teef die nog niets zo lang geleden bij de roedel was gekomen bood aan om ze te gaan drijven. Aissar, een zoon van Kai merkte alleen op dat het wel ‘goed klonk’ en dat kon hij alleen maar beamen. ”Als we nou twee drijvers hebben en drie die beesten komen opwachten?” stelde hij voor. Het beste was om twee snelle en wendbare wolven als drijvers te hebben. Kova leek hem daar dan ook wel geschikt voor. Dan was er alleen nog iemand  nodig die de rol als drijver op zich wilde nemen. Hij twijfelde even, maar besloot uiteindelijk om maar vrijwillig zich aan te bieden. ”Ik wil die beestjes ook wel een kant op jagen.” Hij bedacht zich opeens dat het ook wel handig was om er eentje van te voren uit te zoeken. Echt veel jonge dieren waren er niet, dus ze moesten vooral kijken naar de sterkte van die beesten. ”Denk dat we eerst eens een geschikt slachtoffer moeten uitkiezen,” stelde hij voor.    

Eat, sleep, hunt, repeat.

De donkere reu die de naam Zayn droeg toonde zijn goedkeuring tegenover haar plan, maar leek al een plannetje in zijn kop te hebben. Hij vertelde het dan ook uitbundig - "Als we nou twee drijvers hebben en drie die die beesten komen opwachten?" stelde hij voor. "Ik wil die beestjes ook wel een kant opjagen." Zo, de rollen van de drijvers waren al opgevuld en de helft van hun plan was al in vervulling gegaan. Het ging al de goede kant op, dat was zeker. Niet veel later nadat de iets oudere reu zijn plan had uitgesproken, zag Kova uit haar ooghoek hoe er een zwarte schim uit het struikgewas verscheen, ongetwijfeld Aissar. De witte wolvin liet haar blik van hem naar die van Kai glijden maar zweeg verder en concentreerde zich op Zayn. Die affaire met die Okami-poedel moesten zij maar straks uitvechten als moeder en zoon. Zij had er niks mee te maken behalve het feit dat ze een ooggetuige was. Een volgende bruinige reu daagde op, maar de geur van Shadows was zodanig oud dat de jonge teef hem nauwelijks kon onderscheiden van zijn eigen vachtgeur. Kai leek hem blijkbaar wel te kennen, maar niet op een al te positieve manier. De toon waarmee ze hem aansprak was vrij sarcastisch. . ”Laten we het zo doen; oudjes vangen het beest en de jonkies jagen ze. Of denken jullie dat jullie er ook wel eentje kunnen grijpen en vloeren?” stelde de Alpha vervolgens voor. De witte langharige wolvin keek ieder van haar roedelleden aan met haar blauwe brandende blik en knikte toen langzaam. “Ik vind het prima zo,” liet ze kort weten. Ze gaf het niet graag toe, maar oudere wolven hadden soms meer ervaring dan jongere, zeker met grote dieren. In haar hele leven had ze nog maar één keer een echte grote prooi gevangen op haar eentje, een edelhert dat flink afgezwakt was en zijn achterbenen het niet goed meer deden na een aanval van een andere roedel wolven. Dat was niks in vergelijking met een eland.

Het geluid van krakende hoeven die op het mos trapten en het dunne laagje rijm er op verbrijzelden haalde Kova weer naar de werkelijkheid en deed haar oren spitsen naar de richting van het geluid. Het was zeker geen rendier, want die kraakten bij iedere stap in hun pezen… Waren het elanden? Twijfelend inhaleerde de jonge teef de nieuwe geur die in haar neus stak en stelde vast dat ze hem inderdaad nog nooit eerder had geroken, laat staan geproefd. In haar hele leven had ze maar één keer de smaak van eland te pakken gekregen, maar die was onherkenbaar geworden door de dikke pak bevroren sneeuw waarin het gehuld was. Hopelijk smaakte dit eland een stuk lekkerder dan die ene keer.

{Sorry voor de godmod! Hoop dat het mag! :3

Eat, sleep, hunt, repeat.

In het schemerduister zag Kova hier en daar enkele donkere, onduidelijke contouren bewegen die wel elanden moesten zijn. Hun gestalten leken op het eerste zicht een pak groter dan rendieren, zagen er steviger en rauwer uit en vooral niet voor doetjes die eens een snelle hap wilden naar binnen schrokken. Ze begon stilaan te begrijpen waarom Kai de hele roedel bijeen had geroepen. Die beesten zagen er alles behalve zwak, klein en schattig uit en dat moest betekenen dat de mannelijke exemplaren toch wel enig gevaar in zich hadden. "Laten we een vrouwtje pakken. Die zijn een stuk kleiner, dus makkelijker te grijpen," werd er plotseling aangekondigd door de zwarte teef vanop haar post nadat zij ook haar vuurrode blik door het woud had laten glijden, krachtig maar zelfzeker zoals altijd. Blijkbaar was ze vrij zeker over de situatie. De sneeuwwitte teef knikte instemmend bij het voorstel van haar leidster en voelde de eerste prikkelingen van adrenaline al opkomen. "Als goed kijkt kun je er eentje zien die al een behoorlijk aantal winters heeft meegemaakt. Zullen we voor die gaan?” Kova’s blauwe blik gleed opnieuw naar de donkere omtrekken, en ja inderdaad, aan de zijkant van ’t groepje stond er een dier te grazen dat al een dagje ouder werd. Het was oud, maar niet stokoud. Prima, dan zat er nog wat smaak in het vlees en proefde het niet droog en houterig. Dit beestje had al vele jaren achter de boeg, wel, zij zouden er voor zorgen dat het de laatste werd. Ze bewoog haar hoofd in een klein knikje en vestigde haar kalme blik op Zayn, die de drijvers bijeen had opgetrommeld tot een groepje. Langzaam kwam ze overeind en hupte op het groepje wolven af. Aissar, Zayn en zijzelf, jup, ze zag het wel zitten. De fun mocht beginnen.

Ondanks dat Kai eerst de touwtjes uit handen leek te willen geven, was ze nu diegene die uiteindelijk de touwtjes weer in handen nam. Ze stelde voor om voor een vrouwtje te gaan, want die waren immers een stuk kleiner dan mannetjes. “Denk dat dat inderdaad een verstandige keuze is,” liet hij zijn alfa weten. Zijn blik ging even naar Kova en Aissar die met hem de taak deelden om te drijven. “Lets gooo.” En hij stond op en liep in een drafpasje richting de kudde om uiteindelijk een goede positie aan te nemen om te starten. Eenmaal dichtbij de kudde hielt hij halt. “Als Kova van de linkerflank komt en Aissar van rechter, dan doe ik het midden.” Hij had geen zin in elle lange discussies dus nam hij het voortouw maar. Immers was hij de oudste van het drietal. De reu wisselde nog enkele blikken uit, voordat hij los van de grond kwam en naar voren stormde. Zijn focus was nu vooral gericht op zijn prooi..

Eat, sleep, hunt, repeat.

Zayn besloot niet om lekker te blijven wachten en schoot in een drafje weg met de snelheid van de wind, en Kova volgde hem op de voet aan zijn linkerzijde. Een briesje dat door haar vacht blies droeg de duidelijke geur van eland opnieuw mee, en nam steeds een sterker aroma mee wat bevestigde dat ze dichterbij kwamen. Door het schemerduister zag ze duidelijk enkele vrouwelijke dieren knabbelen aan wat scheuten en schors op een wolflengte of zeven. Opnieuw nam Zayn het woord en de leiding. "Als Kova van de linkerflank komt en Aissar van de rechter, dan doe ik het midden." Het was kort en krachtig zonder er teveel doekjes om te winden, maar zo had Kova 't liever dan een ellenlange gedetailleerde uitleg over hoe ze het zouden aanpakken en welke tekens ze zouden gebruiken. Een beetje onvoorspelbaarheid was zeker nodig voor een goeie jacht, net zoals een goeie leider en de donkere reu leek zeker een voor de jonge Shad. Hij had de nodige wijsheid, planningsinzicht en ambitie en ja, als ze het moest toegeven, leek hij wel een prima volgende Shadow-leider... Mmm, met Kai ging het zoveel te beter, want eerlijk gezegd zat ze niet echt. Met een knikje ging de sneeuwwitte teef op pad naar haar plekje zonder te veel geluid maken, en nam met aangespannen spieren haar plekje in. Haar gloeiende blik gleed zoekend over het gebied om Aissar en Zayn te situeren, wachtend op een teken van een van de reuen... En dat gebeurde. Snel. Zayn spurtte vooruit op de kudde en dat was een gebaar voor Kova om naar voren te rennen. Ze sprintte naar voren met de adrenaline gierend door haar lijf.

Als een speer uit een boog dreef de wolvin als een witte flits de dieren vooruit en zaaide paniek door met haar tanden naar hun enkels te happen en haar snijtanden soms te ontbloten om hen nog wat angst aan te jagen. In pure paniek probeerden de dieren haar te onvluchten en schoten vooruit. Het oudere vrouwtje was bijna recht voor haar en hield zich aan de zijkant, wat haar de gelegenheid gaf haar te proberen afzonderen. Grauwend beet Kova naar haar dreunende hoeven en deed een poging haar af te zonderen, maar het beest bleef halsstarrig op dezelfde plek galopperen. Koppige trien. Als ze er in zou slagen om haar af te zonderen om haar vervolgens apart naar de hinderlaag te drijven, zou het een stuk makkelijker zijn voor de aanvallers om haar neer te halen dan in een hele massa elanden te duiken. Alleen, dat moest haar nog lukken, wat niet simpel ging.

“Lets go.” Had het vanaf Zayns kant geklonken. Het was wel duidelijk dat het de bedoeling was dat het groepje drijvers nu in actie zou komen. Aissar had Zayn’s kant op gekeken waarna hij al gouw zag dat Kova zijn voorbeeld volgde. Als automatisch volgde hij ook de twee anderen en kwam zo al snel in de buurt van hun prooi. Zijn wildkleurige roedelgenoot opperde om Kova links te zetten, hem aan de rechterkant en zichzelf in het midden. Aissar knikte even begrijpend, hij was er wel mee eens, tevens was hij ook niet in voor een discussie. De reu vond het nu dan toch echt tijd voor wat actie en die kregen ze dan nu ook. Nadat hij zich schuil had gehouden op een goede positie, was zijn blik van de kudde afgegaan richting zijn roedelgenoten, die al snel een teken gaf dat het tijd was om tevoorschijn te komen. Zo kwam al eerste Zayn rennend uit de bosjes tevoorschijn, daarna Kova en als laatste zette Aissar zich in beweging.

Het oudere dier waarop het drietal wolven het op gemunt had, was ergens midden in de elanden kudde te vinden, maar door al het wilde gejaag kwam het uiteindelijk aan de rechter zijkant van de kudde terecht. Systematisch vond zijn witte roedelgenote haar weg tussen de elanden, om zo het oudere dier zijn kant op te jagen. Hij wist dat ze het moeilijker had dan hem, daarom hield hij zijn tempo iets in, om zo de eland de ruimte te kunnen geven. Zo zou hij het dier wat uitlokken om het juiste pad op te kunnen gaan. Toch was het niet dat hij niets te doen had. Schuin achter het oudere eland, rende een jonger dier. Die moesten zij er niet bij hebben! Tenminste dat was niet de bedoeling. Aissar hapte naar diens benen, om het zo wat naar zijn kudde te kunnen jagen.