. Another Brick in The Wall .

. Another Brick in The Wall .

_{Het machtige gebrul van de donder klonk ondertussen al best dichtbij. Amatariseu bromde zachtjes in zichzelf, en trok haar oren tegen haar hoofd voordat ze de stromende regen in stapte. Shait... de hitte van de afgelopen dagen had voor heel wat plezier gezorgd... maar nu het voorbij was had het een enorme verrassing meegenomen: een storm. 'Shait...' mompelde de grote Wolvin terwijl haar pels bij iedere stap zwaarder werd. Pfuh, haar vacht mocht dan wel kort zijn, maar het was erg stevig en dik en hield met gemak bijna een liter water vast. Iets wat alleen handig was als je door de woestijn wandelde. Maar ja, daar wandelde ze nou eenmaal niet. Minuten langen bleef ze lopen, vechten tegen de harde wind die op het open terrein vrij spel had. Nog maar een paar meter... nog maar een paar meter en ze zat met haar reet tussen de machtige naaldbomen die de wind beter tegenhielden dan zij deed. De geblokte Albino likte het verfrissende water van haar lippen en sprintte toen richting de struiken. Nog maar een meter... en... Hell yeah! I'm in! Op haar hurken kwam Ama neer in de doorweekte podzol. Ah.. dat was beter. Met een grijns op haar brede witte kop schudde de teef het regenwater uit haar pels. Hell, misschien was het koele water nog lang zo slecht niet voor haar licht gebakken huid. Yup, ze mocht dan wel geluk hebben dat haar huid niet zo verzwakt werd door haar Albinisme, maar gevoelig voor de gloeiende zon was ze wel. Terwijl ze stopte met schudden, wandelde ze al richting een plas regenwater. Fris, koud en zo vers als het maar kon. Ama strekte haar nek, iets waar ze meteen spijt van kreeg. Dát was een geluid. Struikgewas dat ritselde, poten die sporen maakten in de natte podzol. Een geur die gemaskerd werd door de geur van de natte aarde, maar toch bekend rook. Wie o wie.}

[Eerste post Emaya, daarna open]

De zon verdween achter donkere donderwolken. Bij het eerste gedonder sprong Emaya angstig achteruit. Blegh, onweer. Geïrriteerd rende Em tussen de naaldbomen door. Ze was een keer in de Taiga in WS geweest. En dat was koud. Nu wist ze niet of het kwam door de stomme rotregen of gewoon door de warmte hier, maar het was koud. Boeide niet hoe koud, het was koud. En haar witte vacht was doorweekt, een nadeel van zo'n dikke vacht. Het water gleed door haar vacht en maakte het rennen zwaarder. En het water gleed over haar huid, wat het nog kouder maakt. Emaya geloofde niet in weergoden, maar die waren waarschijnlijk boos. Nadat ze lange tijd had gerend, deden haar witte poten pijn. Die niet meer echt wit waren. Eerder bruin. Heee ze was een koe! Bruine vlekken, witte vacht. De witte wolvin grinnikte.
He! Een bekende geur stroomde (omdat ze bij een kreek liep en het regende) haar natte neus binnen. Ze was een mix van een koe en een kwijlende schoothond. Perfect. Maar haar moeder was ergens. Met haar gedachten verdwenen volgde ze de geur waar ze het meest om gaf. Die van Amatariseu. Maar haar gedachten waren bij Eila. De verwonding brandde een beetje. Het was echt irritant, en nog altijd niet te geloven dat Ei dat had gedaan. Wat was Ei overkomen? Ze zuchtte en kwam weer omhoog toen ze dichtbij kwam. Een flits, en Emaya sprong een meter naar voren van angst, voor haar moeders neus. Oeps. Ze zag er belachelijk uit.

. Another Brick in The Wall .

_{Zodra Ama haar kop weer omhoog deed, zag ze meteen een flits van witte pels voor zich, waardoor even gromde en achteruit stapte. Maar toen de flits in de natte grond landde... zag ze niemand minder dan haar eigen dochter voor zich. Emaya! Het moest al manen geleden zijn dat ze die rond had zien wandelen. 'Emaya?' lachte Amatariseu opgewekt. Haar dochter zag er een beetje geschrokken uit, en haar vacht was doorweekt met regenwachten en... een beetje bloed? Met een frons liet de grote Albino haar blik over haar dochter's lichaam gaan. Waar kwam die wond vandaan. Binnen in haar vocht er iets tegen de vragen die op kwamen borrelen.. oh die stomme nieuwsgierigheid... 'Wat doe je hier? Wat is er gebeurd?' Ze deed een stap om de regenplas heen (damn, dat ding bevatte echt heerlijk water) en likte even over de bloederige wond. Ama wist dat het pijn deed, maar het was beter voor haar als al uit vuil eruit gelikt werd. En yeah... ze was haar moeder, dus dit was deel van haar 'baan'.}

Emaya keek haar moeder aan. "Emaya?" vroeg Ama."Wie anders?" Ze grijnsde. Haar moeder stelde twee vragen. En toen begon ze te likken aan de wond. Emaya gromde. "Nou, ik ben nog altijd een beetje aan het verkennen. Enneh, Eila is hier, maar ze is veranderd. Ze viel me aan," gromde ze, met een gevoelloze grijns om haar lippen. Haar moeder gedroeg zich als een moeder. Omdat ze een groot deel van haar jeugd geen moeder had gehad, liet ze het gaan. En doordat ze aan Shadows dacht, glimlachte ze een klein beetje. "En, wat heb jij gedaan?"

. Another Brick in The Wall .

_{Ze hoorde Emaya grommen toen haar tong de bloederige plek raakte. Yeah, geen wonder dat 't pijnlijk was. Ondertussen luisterde ze naar haar dochter, die vertelde dat ze nog steeds bezig was met verkennen, maar ondertussen gestuit was op Eila. Ama stopte abrupt met likken, en trok haar kop met een grimmige frons terug terwijl ze haar dochter verder uithoorde. Eila... was veranderd? Wat was dit voor onzin? De grote Albino voelde een kleine wervelwind in haar kop, denkend aan niets anders dan bloed, littekens... as. Shait. Eila was géén Icandor. Met een kwade grimas op haar gezicht bedacht ze zich wat Game's dochter wél was. Een vijand van haar dochter. Een vroegere vriend die zich tegen haar had gekeerd. Precies hetzelfde zoals er bij Ayero en Kyerean was gebeurd. 'Shait...' gromde ze even grimmig. Ze had geen zin om er met Emaya over te praten, en daarom was ze blij dat haar dagdroompje zo kort had geduurd (namelijk niet langer dan 'n seconde of 3). Alsof ze terug was gedoken in them damned reality, vroeg Emaya naar al haar zaakjes in Serigala. 'Well, ik ben al bezig geweest met het verzamelen van rekruten. De frickin' inboorlingen zijn koppig als hell, en ze dreigen ons uit Serigala te verjagen.' Haar stem klonk een stuk levendiger dan ze zich voelde. Damn, was het dan zo makkelijk voor jonge Wolvinnen om 'slecht' te worden? Kyerean was de eerste die ze raar begon te gedragen, toen wandelde Emaya op het pad van Shadjes en daarna besloot Eila om moeilijk te gaan doen! Shait, wat was er mis met de nakomelingen van TRH? 'Moet wel zeggen dat 't er nog vrij weinig zijn. En voor de eerste keer in m'n leven denk ik dat die Shadjes met hun grote praatjes wel welkom zijn op 't slagveld.'}

Emaya merkte dat haar moeder ophield met likken. Haar moeder vertelde dat ze wolven zocht voor de komende oorlog. En dat de Shadows wel welkom waren. Daar dwaalde Emaya even weg. Vlak voordat de stomzinnige, verliefde grijns zich volledig had gevormd, kwam ze weer terug. "Die Shadows laten zich minder zien.. Ik heb er tot nu toe eentje gezien," vertelde ze. Jep. Aissar. Ze moest hem uit haar kop zetten. Ze zouden nog niet eens vrienden kunnen zijn! Dat was het probleem met Shadows. Als je eentje tegenkwam die wel aardig kon doen, dan was ie onbereikbaar. En hij was ook nog de zoon van Kai, de alfa van de Shadows. En zij was dochter van de alfa van The Rising Heroes. En ondanks het feit dat THR was gevallen, alle ex-heroes haatten de Shadows.
Er was iets met Eila gebeurd. Die littekens had ze in ws nog niet. Emaya glimlachte naar haar moeder."Enneh, misschien hebben de inboorlingen wel nog minder," sprak ze.

. Another Brick in The Wall .

_{Emaya leek een beetje weg te dromen toen ze naam 'Shadjes' liet vallen... Hmpf... het leek er vreemd genoeg altijd nog op dat Emaya een positieve gedachte aan de Shadows had. Wat o wat? Djinn's zogenaamde moederliefde? Nah, zeker niet. Kai's... gedoe? Nah, dat al helemaal niet. Zou ze soms een bae hebben? Wacht... 'n Shadow? Dat kón niet waar zijn! Em vertelde datz e nog maar 'n één Shadje was tegengekomen tot nu toe. Best lullig als je bedacht dat Ama er nog maar nul had gezien, hoewel zij er nogal ernstig mee bezig was. Maar goed, hun stank vertelde dat ze met meer waren dan 1, maar alsnog waren geslonken in hoeveelheid. Ha, het was blijkbaar te moeilijk voor ze om hun modderpoel in WS achter te laten dan. 'Yeah, en wie mocht die Shadow dan wel zijn?' klonk Ama's stem neutraal. De geblokte teef wilde weten wat er rondging in Emaya's hoofd. Als ze bij deze vraag moeilijk zou gaan doen, was het zeker dat ze iets verborgen hield... wat dat dan ook mocht zijn.}

Haar moeder vroeg wie die Shadow was. Shit. Had ze Em door? "Aissar," zei ze neutraal. Ze had zeker geen problemen mee om hem te zien, integendeel, ze wou hem juist heel vaak zien! Maar dat kon niet. Nog altijd niet. Ze moest hem gewoon vergeten. Ze was geen Shad meer. Haar moeder was intelligent en wist wanneer Emaya loog. Als de witte wolvin moeilijk ging doen. Maar ze zei gewoon dat ze de zoon van Kai was tegengrkomen. Niks over het gesprek, hun band of haar gevoelens. Alleen zijn naam. Aissar. Wat als muziek in haar oren klonk, net als zijn stem. Nu niet op een ander onderwerp overgaan, en ontspan, dacht ze toen ze merkte dat haar hart in haar keel bonkte. Haar moeder mocht het niet weten! Eerst zou Ama Aissar afmaken, en daarna zou ze Emaya pijn doen! Dus ja, ze was een klein beetje misselijk bij het idee dat haar moeder wist van haar verliefdheid. Maar toch. Toen kwam ze weer met vier pootjes op aarde. Emaya was een dromer, een die geloofde in sprookjes. Maar dit was geen sprookje. Het was het echte, en Aissar zou niet in een keer goed worden. Zijn moeder zou hem en Em afmaken als ze echt verkering zouden krijgen. Als Ama haar niet voor was. Oh, wat was verliefd zijn op de zoon van je moeders vijand leuk. Not.

. Another Brick in The Wall .

_{Er kwam een naam uit Emaya's bek rollen. Aissar. Niet een naam die haar veel zei, sterker nog, ze had geen idee wie het was. Maar goed, ze hoefde tha name alleen maar te onthouden voor het geval... hij vaker genoemd zou worden. Er stonk iets aan dit zaakje, iets nog vuiler dan de roedelgeur van Shadjes. Damn... ze wist bijna wel zeker dat... Haar dochter begon er nogal zenuwachtig uit te zien. Zo onopvallend mogelijk strekte de grote Albino haar kop naar de wond van haar dochter, zodat ze hem kon likken. Yeah, niet dus. Toen haar tong het lichaam van Emaya raakte, voelde ze verhoogde kloppingen van haar hart. Veel hoger dan normaal. Ama trok haar kop weer terug en keek haar met een frons aan. 'Lemme guess... love, isn't it?' grauwde Amatariseu laag maar neutraal. Shait. Het was niet dat ze deze Aissar Emaya niet gunde - liefde was liefde en kon niet tegengehouden worden -, maar het minpuntje was dan wel dat hij 'n Shadje was. Als de dochter van een ex-Hero en een Shadow elkaar's Mate werden, zouden ze moeilijkheden krijgen bij hun schoonouders. Hoewel, misschien waren Aissar's ouders geen Shadjes? 'Wie is die Aissar-pal precies?'}

Jippie. Daar ging haar act. Haar moeder merkte wat er was, en ze zei niks tot Ama vroeg wie Aissar was. Emaya zuchtte diep en trok haar bek open. Ze voelde regen op haar tong. "Aissar is een zwarte reu met oranje ogen," zei ze verslagen. Maar ze ging niets zeggen over zijn band met Kai. Dan zou ze hem nooit meer mogen zien. Ze wist dat haar moeder zou volhouden op dit onderwerp, dus vroeg ze niet naar haar vader. Al vroeg ze zich wel af hoe het met hem ging. Een flits en niet lang erna gerommel zorgde ervoor dat Emaya opsprong en een klein gilletje slaakte. God, wat haatte ze onweer. Ze vloekte binnensmonds en keek in de rode ogen van haar moeder. Emaya was niet klein, maar ook niet zo groot.

Ama: misschien zijn zijn ouders geen Shadjes.
Emaya: nee, zijn moeder is alfa Kai
xD

. Another Brick in The Wall .

_{Emaya begon zich vrij ongemakkelijk te gedragen, en ontlastte zich deels door te babbelen over z'n uiterlijk. Zwarte pels, gele ogen. Hmpf... dat zei al wat. Kai had een zwarte pels en rode ogen. Dat zat dichtbij... heel dichtbij. Even trok ze haar lip ongemakkelijk op in een grimas, maar ze schudde al haar shaitgedachtes aan de kant. Ze hoefde niet van het ergste uit te gaan. Kai's schroot was vast geen match met haar dochter. 'Ah.. yeah..' grijnsde de grote Albino met een flauw glimlachje. Zo was het wel weer genoeg voor vandaag. Geen gezeik meer op vriendjes en dat gedoe. Het was maar beter dat Emaya op een latere leeftijd dan haar moeder aan de man ging. Ineens hoorde ze het machtige gebulder van de donder boven zich. Het was dichtbij... ze konden beter oppassen. Ergens, niet meer dan een metertje of 80 verderop, meende ze een hoekige slang van licht door de lucht te zien flitsen. Wauw... dit weer was buiten alle nattigheid en kou erg gaaf om te zien. Haar dochter daarentegen vloekte wat binnensmonds. De heldere blauwe ogen zette zich vast in haar rode. Ah, het was een mooi teefje geworden. Gespierd, met een lange vacht en gelukkig voor haar een mooie lengte. De ongewone grootte van de Albino kon handig zijn tijdens de jacht of een gevecht, maar zorgde er daarnaast ook voor dat ze vaak blessures had en ontzettend klunzig was. Hoewel... misschien was ze ook gewoon een kluns.}

Emaya wist niet wat ze zou moeten zeggen, aangezien ze het liefste het gesprek over Aissar staakte. Voordat ze eruit gooide dat hij de zoon van Kai was. Bleg. Haar moeder zou haar meenemen, naar een plaats ver weg. Emaya had ook een hekel aan onweer. Onweer en geheimen. Vreselijk. Geheimen houden was niet haar sterkste kant, al was ze daar beter in dan in rustig blijven tijdens onweer. Tijdens onweer was ze sowieso de hele tijd gespannen. Iedere flits was alsof er ineens iemand vor het stond. "Hoe gaat het met papa?" vroeg ze maar na een langdurige stilte.

. Another Brick in The Wall .

^{De donder hing boven hen. Een keiharde klap, gevolgd door een felle lichtflits en nog geen seconde later een machtig, brullend geluid dat haar kippenvel gaf. Het was alleen amper te merken; een natte vacht ging nou eenmaal niet zo makkelijk overeind staan. 'Frickin' awesome,' grinnikte de grote Albino binnensmonds. Terwijl ze haar ogen eventjes genietend sloot, voelde ze de spanning in haar dochter naast haar. Damn, wat voerde dat beest in d'r schild? Er was overduidelijk meer aan de hand. De vuurrode ogen opende zich weer. Amatariseu zuchtte, maar precies toen ze haar bek opende om haar op d'r verdachte gedrag te wijzen, vroeg Em: 'Hoe gaat het met papa?' Naar 'n ander onderwerp switchen? Shait! Verdacht!! Ama snoof eventjes en probeerde haar kop in de plooi te houden. Aye... volgende keer dan. 'Hm, z'n gangetje,' antwoordde ze simpel. Wat kon ze nog meer over Scarleg vertellen? Ze had hem nog maar een paar keer gezien sinds ze in Serigala waren. Iets opmerkelijks? Yeah, hij noemde zichzelf sindskort neutraal, en leek er beter uit te zien dan eerst.}

[Moeilijk om ineens terug in de tijd te springen... xD]

Emaya keek om zich heen terwijl de regen neerkwam op haar witte vacht. Ze keek met haar blauwe ogen naar haar moeder, die snoof. Blijkbaar had Amatariseu Scarleg ook niet vaak gezien, want ze gaf een vrij kort antwoord. Em wist niks meer te zeggen. Blijkbaar wist haar moeder niet veel over wat er nu met Scarleg was, en het gesprek over Aissar ging ze liever niet op verder. Alle informatie over Eila die ze had had ze al verteld en van Rei wist ze dat hij hier niet was. Ze keek naar haar poten. Een ongemakkelijke stilte daalde neer op moeder en dochter, en Emaya hoopte dat haar moeder wat zou zeggen. Maar Amatariseu was aan het genieten van het onweer, waar Emaya niks van snapte. Maar haar moeder was dus in een totaal andere wereld. En zij nu dus ook. Ze was diep in gedachten verzonken. Heel diep. Ze dacht aan vele dingen, van Aissar tot Eila. Van hoe mooi Serigala wel niet was, tot hoe erg ze Wolf Story miste. Hm, wat zouden de ex-heroes aan het doen zijn? Degenen die hier niet waren, hoe ging het met hen? Hoe ging het met Reicho, leefde hij nog wel. Ze was Ayero al kwijt geraakt. En hoe zat het met Icandor, of Tana, of Kyan, of al die andere ex-heroes?

. Another Brick in The Wall .

^{De storm leek sterker te worden, en zodra een hoekige lichtflits langs haar oren schoot, wist Ama dat ze beter kon ophoepelen. Maar ze was zo... kalm. Er was een stilte gevallen tussen de Albino en haar dochter, die hen de tijd gaf inwendig te relaxen. En hoe fout dat ook klonk, ze kon het wel effe gebruiken. De regen hoopte zich op in de takken boven haar kop, waardoor er hier en daar wat plassen water naar beneden kletterde. Heerlijk. Zo stil als muis loerde de grote Wolvin in de blauwe ogen van haar dochter. Waar dacht ze aan? Dacht ze aan thuis? Dacht ze aan alles wat ze achtergelaten had? Of dacht ze aan de toekomst? Aan... hell.. d'r vriendje? Het maakte haar eigenlijk nog vrij weinig uit. Em was een volwassen Wolf nu, die veel zelfstandiger was dan haar eigen frickin' moeder. Als zij met 'n Shadje wilde... leven, moest ze dat helemaal zelf weten. Een keiharde knal boven haar kop schudde Amatariseu los. Damn. Ze rook meteen de geur van verbrand hout, en op de achtergrond hoorde ze geknisper. 'Let's get movin'..' mompelde Amatariseu grimmig. Ze wenkte haar dochter, maar draaide zich toen naar de heuvels en zette het op een drafje. Recht in de regen, waar haar spierwitte pels in de mist van regendruppels verdween.}

[Amatariseu Topic Uit]