Northern Downpour [GESLOTEN]

<sub>De jonge teef had het advies van Kazz opgevolgd en was op weg naar de heuvels. De zon was inmiddels al aan zijn baan naar beneden begonnen, nog even en hij zou achter de horizon verdwijnen. De gouden lichtstralen streelden de zachte glooiingen in het landschap en vielen op Syrens dikke wintervacht op het moment dat ze bovenaan de heuveltop stond. Onder haar strekte de omgeving zich uit. Een dichte deken van sneeuw bedekte het grootste gedeelte van de aarde, maar er waren stukken waar groene grassprieten koppig genoeg waren om zich te laten zien. Ook vielen haar zeeblauwe ogen op gaten in de grond; konijnenholen. Haar maag rammelde bij het idee van een sappig stukje vlees alleen al. Opgewekt zette ze er flink de pas in en naderde een nest in de grond. Met haar buik in de sneeuw gedrukt sloop ze dichterbij. De geuren van konijn overweldigden haar, ze dreigde te kwijlen. Syren grinnikte om zichzelf.

Gefocust wachtte ze af en hoopte dat er binnenkort een knaagdier dom genoeg was om zijn kop naar buiten te steken. Dan zou ze er als de kippen bij zijn en kon ze aan tafel. Een voorzichtige grijns verscheen op haar snuit.
Omdat ze zo geconcentreerd op het hol lette, merkte ze pas laat op dat ze niet langer alleen was. De geur van een andere wolf zweefde haar neusgaten binnen. Hij was dichtbij. Ze keek op. Haar ogen zochten naar de vorm van haar soortgenoot. Waar zat hij?</sub>

_{'Hallo?' klonk een stem. Syrens ogen schoten in de juiste richting en eindelijk kon ze een lichaam koppelen aan de geur. Hij behoorde toe aan een witte reu. Geen wonder dat ze hem niet eerder had gezien, hij werd ontzettend goed gecamoufleerd met zijn vacht tegen de sneeuwwitte achtergrond. Alleen zijn blauwe ogen vielen op.
In zijn woorden lag geen enkele toon van dreiging, waar ze blij mee was. Het idee van een chagrijnige wolf die haar avond kwam verpesten stond haar nou niet bepaald aan. Gelukkig leek de reu neutraal te zijn, waardoor ze hem automatisch ook neutraal benaderde.
Ze draaide zich naar hem toe en toverde een kleine glimlach tevoorschijn. 'Hallo,' antwoordde ze simpel. 'Wat brengt jou naar deze prachtige plek op deze nog mooiere avond?' Ze bleef rustig wachten en genoot ondertussen van de laatste zonnestralen die haar vacht verwarmden. Nog even, en de koude nachtwind zou weer tevoorschijn komen en alle vorm van warmte verbannen. Maar ze had haar wintervacht en ze was wel gewend aan wat kou. Last zou ze er niet van hebben, en doodvriezen zou ze zeker niet.}

_{De witte wolf legde uit wat hij hier te zoeken had. 'Ik kan niet lang stil zitten op een plek. En ik ben hier pas een paar weken, dus ik ben een beetje aan het verkennen.' Ze knikte. ' Wat brengt jou hier?' vroeg hij vervolgens. Het bleef even stil, niet wetend hoe ze het aan moest pakken. Ze sprak niet graag over haar verleden, dat was een ding dat zeker was.
'Bedoel je hier als in op deze heuvel? Of hier als in Serigala?' informeerde ze. 'Een wolf die ik onderweg ben tegengekomen had verteld dat het hier in de heuvels stikt van de konijnen. En ja, een simpel avondmaaltje gaat er altijd wel in,' grapte ze. Syren voelde hoe de zon onderging zonder ernaar te kijken. De warmte van de zonnestralen verdween, het werd langzaamaan kouder. Zitten ging ze niet, ze had geen zin in een bevroren staart. De sneeuw had de macht over het land nog steeds in handen.
'Zelf ben ik ook nog niet zo lang hier,' vertelde ze. 'Om een lang verhaal kort te maken; ik moest vluchten uit mijn thuisgebied en ben na vele omzwervingen hier terechtgekomen.' Ja, dat was zeker waar. En de witte wolf begreep vast wel waarom ze niet meer over haarzelf vertelde. Niet iedereen wilde namelijk met zijn of haar complete levensgeschiedenis te koop lopen.
'Mijn naam is Syren,' vertelde ze tenslotte. Zichzelf voorstellen was wel het minste dat ze kon doen, vond ze.}

_{'In het gebied waar ik vandaan kom gingen plots alle wolven weg,' legde de grote witte reu uit. 'Dus had ik er ook niks meer te zoeken. En na bijna een jaar ben ik hier terechtgekomen.' Syren knikte. Dat begreep ze maar al te best. Het was een tijdje stil, voordat de reu zich voorstelde als Scarleg. Ze toverde een klein glimlachje tevoorschijn en begroette hem.
'Hi Scarleg. Dus... wat ben je nu van plan? In Serigala bedoel ik.' Misschien was ze nu iets te nieuwsgierig. 'Zelf ben ik er ook nog niet over uit. Veel van dit gebied heb ik namelijk nog niet gezien,' grijnsde ze. Ja, want wie weet wat dit land allemaal nog verborgen hield. Meer avontuur in haar leven was welkom. Al wilde ze liever niet sterven, of dierbaren verliezen. Daar had ze al genoeg van meegemaakt in haar leven. Wist ze maar wat er met haar broer gebeurd was...
'Enig idee of er hier iets te beleven valt?' vroeg ze toen maar.}

_{Scarleg wist blijkbaar ook niet zo goed wat hij moest doen. 'Ik weet niet wat ik hier nog ga doen. Ik denk weer terug naar mijn broer, maar ik zie wel. En ik heb hier ook nog niet veel gezien.' Op de vraag of er hier veel te beleven viel gaf hij ontkennend antwoord. Ze bleef even in gedachten verzonken staan. Ach, een beetje rust zou ook niet erg zijn. De dreigende oorlog zorgde eigenlijk al voor genoeg spanning. Want ja, ze kon sterven. Maar nee, dat was ze niet van plan. Haar dagen alleen hadden haar getraind. Je kreeg haar niet zomaar klein!
'Zullen we samen een konijn gaan vangen?' vroeg de witte reu ineens. Syren knipperde even met haar zeegroene ogen en focuste terug naar de heuveltop, waar het inmiddels aardig afgekoeld was. Ze glimlachte.
'Dat klinkt als een goed idee. Ik kan wel een avondsnack gebruiken!' grijnsde ze. Meteen gleed haar blik naar een konijnenhol in de buurt. Waren de knaagdieren al bereid om zichzelf bloot te geven?}

_{Scarleg kondigde aan dat hij de prooi al kon ruiken. Syren grijnsde. Des te beter!
'Als we nu eens opsplitsen, dan hebben we meer kans. En als we iets gevangen hebben. Dan roepen we elkaar. En zien we elkaar weer op de top van de heuvel. Is dat een idee?' stelde de witte reu voor. Ze dacht even na. Ja, dat klonk als een goed plan. Het werkte in ieder geval beter dan met z'n tweeën boven één hol hangen en een half konijn de man verorberen. Ze konden inderdaad beter hun kansen spreiden en de buit later eerlijk delen. Daarom stemde ze in.
'Dat lijkt me een heel goed plan,' grimaste ze. 'Ik zie je later!' Met die woorden sloop ze de helling af, naar een aantal holen die dicht bij elkaar waren. Even wachtte ze om te zien welke kant de wind op stond. Juist, die waaide naar haar toe. De konijnen konden haar dus niet ruiken, wat alleen maar voordelig was. Met haar buikharen tegen de grond slepend kroop ze metertje voor metertje dichterbij. Eén kleine trilling zou de knaagdieren al alarmeren. Daarom liep ze alsof ze op eierschalen stond. Zo stil als de nachtwind dus.
Vlak boven een kuil bleef ze staan. De jonge teef wachtte af. Het duurde even, maar toen, eindelijk, kwam daar een snuitje tevoorschijn. Daarna volgden al snel de zwarte kraaloogjes. Syren zette af, zweefde door de lucht, kwam vlak voor haar prooi neer, opende haar kaken en...}

_{Syren zette af, zweefde door de lucht, kwam vlak voor haar prooi neer, opende haar kaken en... miste finaal. Met een bek vol sneeuw snoof ze en hoestte ze, waardoor het konijn geschrokken in zijn schuilplaats terug kroop. Grommend kwam ze overeind en staarde woedend naar het gat in de grond, maar het knaagdier liet zich niet meer zien.
Haar oren draaiden zich naar achteren. Ze keek om en zag twee konijnen die over het bevroren veld renden. Meteen schoot ze uit de startblokken en spurtte in hun richting. Blijkbaar hadden de diertjes het gedreun van haar sprong gehoord en vluchtten naar veiliger oorden. Dom van ze, nu gingen ze eraan. Tenminste, dat was ze wel van plan.
Met een snoekduik dook ze bovenop het eerste beestje. Haar tanden boorden zich in zijn weke vlees en doodden het op slag. Met haar voorpoot haalde ze uit naar het tweede prooidier. Ze kon hem nog net op zijn achterhand raken, waardoor hij door de kracht van de klap een aantal meters verderop neersmakte. De jonge teef sprong hem achterna en kreeg ook die te pakken. Tevreden met zichzelf greep ze beide dieren in haar bek en draafde vervolgens weer naar de top van de heuvel. Boven aangekomen liet ze haar voedsel weer vallen in het witte spul en wachtte beheerst af tot Scarleg terug zou keren. Ze zouden in ieder geval één konijn per persoon hebben. Dat was voor haar reden genoeg om de jacht geslaagd te noemen.}

_{Scarleg kwam al gauw naar boven gedraafd. In zijn bek bungelde ook een konijn. Kijk, dat was pas teamwork. Nu hadden ze beiden anderhalf konijn, wat precies genoeg was om een wolvenmaag te vullen.
'Smakelijk eten Syren,' zei Scarleg alvorens aan te vallen op zijn deel van de buit. Syren grijnsde en wenste hem hetzelfde toe. Toen liet ze haar vlijmscherpe tanden in het weke vlees van het knaagdier zinken. Het warme bloed stroomde haar bek in en prikkelde haar smaakpapillen. Genietend sloot ze even haar ogen en zuchtte tevreden. Er ging niets boven een heerlijke maaltijd. Ze rukte het vlees van het bot en slikte. Netjes eten was er niet echt bij. Af en toe kraakte er een botje onder haar tanden. Ach ja, het werkte als het ware als een soort tandenstoker.
De organen waren het lekkerst. Vooral de lever. Ze verorberde het stuk vlees alsof ze in geen weken gegeten had. Het duurde niet lang voor er alleen een hoopje afgeknaagde botjes overgebleven waren.
Verlangend viel haar blik op haar tweede gevangen konijn. 'Eerlijk delen,' zei ze tegen Scarleg voordat ze de ene helft van het knaagdier greep. Als hij nou de andere kant pakte, konden ze het dier in tweeën trekken en ieder een helft opeten.}

_{Scarleg begreep precies wat ze bedoelde toen ze het konijn aan de ene helft vastpakte. Hij greep de andere kant en samen scheurden ze het vlees in stukken. De witte reu viel achterover en rolde met zijn rug door de sneeuw. Hij lachte gelukkig en krabbelde al gauw overeind. Syren grijnsde breed. Nadat hij zich uitgeschud had zette hij zijn tanden in het halve diertje. Zij volgde zijn voorbeeld. Genietend at ze haar maaltje op. Haar bek was nu lichtelijk bebloed, maar dat gaf niet. Ze liep met een trippelpasje naar een vers laagje sneeuw en stak haar snuit er middenin. Het witte spul waste de viezigheid uit haar vacht en had meteen een verfrissende werking. Tevreden liep ze weer terug naar Scarleg en plofte voor hem neer op de grond. 'Dat was even lekker,' grinnikte ze. 'Een avondsnack gaat er bij mij altijd wel in!' Haar blik viel op de sterrenhemel boven haar. Wauw... In deze open velden was het uitzicht werkelijk schitterend. Ze kon echt duizenden fonkelende lichtjes zien, die naar haar leken te knipogen. Hier kon ze pas echt van genieten.}