I am so lonelyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyy

Ze liep met haar neus laag bij de grond. Het was koud, en de blubber die normaal voor vieze poten zorgde was bevroren. Er hing een lage mist. Kleine druppeltjes vormde zich tussen de zwarte haren van haar pels. Het was koud genoeg dat de waterdruppels op haar vacht bevroren. Regelmatig schudde ze haar vacht uit, om te voorkomen dat ze straks een wandelend stel ijspegels was. Ze volgde een spoor van een ree. Een verse geur was het niet, ze was dan ook niet erg hoopvol dat deze jacht ergens toe zou leiden. That said, ze moest eten. En het was niet het weer om stil te zitten. Haar gedachte dwaalde af. Ze was eenzaam. Vooral in de winter miste ze de warmte van een roedel of partner. Een melancholisch gevoel overviel haar. Ze hunkerde naar gezelschap. Het was nog maar zelde dat ze uberhoubt een wolf kon ruiken in dit gebied. Als ware van waanzin lied ze een lange, lage huil. De jacht was opgegeven.

  :

Open!

 
Wanneer hij het typische geluid hoorde van krakend sneeuw, veroorzaakt door voetstappen, keek de reu nieuwsgierig op. De laaghangende dichte mist maakte het moeilijk om direct te kunnen onderscheiden wie of wat zijn kant op kwam, maar de geur was alles zeggend: er was een soortgenoot in zijn buurt. Voor een moment begon Aissar aan zichzelf te twijfelen, de geur die hij had geroken kwam bij hem als een mokerslag naar binnen. Het begon er namelijk op te lijken dat een oude bekende zich in zijn nabije buurt bevond en dat was erg lang geleden. Té lang naar zijn mening. Hij stond niet bekend als iemand die snel sentimenteel werd, maar ergens maakte zijn hart toch wel een sprongetje toen hij doorhad dat het om een roedelgenoot ging. Ergens hoopte hij op het weerzien van zijn geliefde Kova, al wist hij dat dit niet het geval kon zijn.

Een gefrustreerde huil klonk en de reu maakte zich in de voeten om zijn aanwezigheid te laten weten. Terwijl hij op het geluid afliep veranderde de vage silhouet naar, jawel, Nemy. Hij kende haar als iemand van de oude generatie Shadows, iemand die voor hem al deel uit maakte van de roedel, maar zich met regelmaat wel eens terugtrok om daarna weer terug te komen. Verder wist hij dat ze iets had met Zayn, al had hij verder geen indruk gekregen hoe het er nou weer precies voorstond met hen tweeën. Hij herinnerde zich dat hij wel goed met haar kon samenwerken en haar soms scherpe, bijdehandse opmerkingen wel waardeerde. “Hé, jij hier?” Greens hij.

Nemy slonsde verder, ervan overtuigd dat er toch niemand op haar groep zou reageren. Het was meer een manier om frustratie te uiten. Ze liep verder. Ze hief haar poten amper hoog genoeg van de grond. Ze sleepte zichzelf als ware verder. De geur van de ree was zo verwaterd dat ze niet eens kon achterhalen welke kant het was opgegaan. Haar dieet bestond voornamelijk uit kleine zoogdieren zoals eekhoorns. Ze waren een van de weinige dieren die geen winterslaap hielden. Verveeld staarde ze voor zich uit. Tot ze ineens wat hoorde in de mist voor haar. Speelde haar ogen een spel met haar? Was dat echt het silhouet van een wolf? Ze had vaker gedacht soortgenoten te zien, maar als ze dichterbij kwam bleek het altijd een rots of boomstam te zijn. Soms rook ze zelfs haar geliefde. Als ze het spoor probeerde te volgen raakte ze altijd verdwaald. Soms rook ze Zayn, soms Maximo. Soms zelfs wolven die ze dacht allang vergeten te zijn. Nog steeds niet overtuigd of het een van haar hersenspinsels was of dat het om een echte wolf ging, bleef ze zitten. Pas doen de wolf begon te praten besefte ze dat ze het niet verzonnen had. De stem herkende ze. Wacht, deze wolf kende ze. De geur kende ze. Aissar. Oud roedel genoot. Na wat voelde als een lange stilte opende ze haar mond. "Aissar?" Ze stond op. Het feit dat iemand haar gehoord had was al bijzonder, maar dat het een bekende was, iemand die vroeger aan haar kant stond, was een aangename verassing. Vriendelijk stootte ze tegen hem aan. Ze had te lang geen contact gehad om afstandelijk te doen. Ze was uiteindelijk een sociaal dier, dat graag andere om haar heen had. "Ik had niet verwacht dat iemand daadwerkelijk zou opdagen. Het is zo eenzaam hier. Hoe gaat het met je?'

 
Het duurde even voordat ze reageerde. Ze klonk verbaast, maar dat was hij ook geweest toen hij haar huil hoorde. Zelfs nu ze voor hem stond, kon hij het zich haast niet beseffen, het was al zo lang geleden dat hij iemand van de Shadows had gezien. “De enige echte,” grapte hij. Hij bekeek haar even en kwam tot de conclusie dat ze niet veel veranderd was. Het was nog steeds Nemy zoals hij haar herinnerde, al zag hij wel in haar dat zij ook blij was om een roedelgenoot te zien. Dat betekende dus dat ze beide een eenzame periode achter de rug hadden en ook zij geen verdere contacten meer had met roedelgenoten. Het frustreerde hem toch wel een beetje. Want als hij en Nemy afgezonderd alleen hadden rondgezworven, waar was de rest dan? Hij maakte zich vooral zorgen om Kova. Hij miste zijn partner ontzettend en voelde zich enorm schuldig dat ze gescheiden van elkaar waren. Des te blijer was hij dus om in ieder geval weer één roedelgenoot te zien.

Zo te horen was het ook Nemy niet ontgaan dat het gebied Serigala eenzaam aanvoelde. Hij knikte instemmend, het was hem ook niet ontgaan dat er bijna geen enkele wolf nog in het gebied was. Hij had zelfs geen Okami lid gezien en overal waar hij kwam voelde het ontzettend leeg en verlaten. Bizar naar zijn mening, want wild was er wel degelijk te vinden. “Ik weet het, het voelt gewoon raar om hier te zijn,” stemde hij in. “Je bent tot nu toe de enige die ik ben tegengekomen. Het is goed je te zien.” De laatste woorden meende hij oprecht. “Het gaat goed, ondanks een aantal mislukte jachtpogingen..” Een sneeuwvlokje dwarrelde naar beneden en kwam op zijn snuit terecht. Ondanks dat er genoeg voedsel te vinden was, maakte dit weer het niet gemakkelijk om te jagen. "En, hoe gaat het met jou?"

Aissar vertelde hoe vreemd het voelde om hier te zijn. Ze knikte instemmend. De reden dat ze haar jacht zo makkelijk had opgegeven was omdat het relatief makkelijk was om aan eten te komen. Nu was het winter, maar er waren nog genoeg prooien. Zeker in de lente en zomer zou er weer een overvloed zijn aan prooi, puur omdat er zo weinig wolven waren. Nemy zag het graag anders. Ze had liever een functionerende roedel, die samenwerkte om op grotere dieren te jaren. Nu bestond haar dieet voornamelijk uit konijnen en ander klein wild. Misschien kon ze met Aissar gaan bundelen om een wat groter dier neer te halen. Het zou op zijn minst een fijne dagbesteding zijn, ook al vingen ze niets. Aissar sprak ook over de jacht. Nemy knikte instemmend. "Misschien kunnen we onze krachten eens bundelen om wat grotere prooien te pakken te krijgen?" In gedachten hing ze al aan de nek van een rendier. Zelfs met zijn tweeën was dit een pittige uitdaging, maar ze had al zo lang geen groot dier geproefd dat ze de smaak amper kon herinneren.

"Hoe gaat het met jou?" klonk de stem van de reu tegenover haar. Ze zuchtte. "Om eerlijk te zijn ben, het leven is verschrikkelijk eenzaam." Normaal zou ze niet meteen zo eerlijk zijn en haar emoties op tafel leggen. Maar waarom ook niet? Ze voelde wat ze voelde en het feit dat ze het eindelijk kon bespreken luchtte op. "Je bent de eerste wolf die ik zie in een hele lange tijd.Hoe gaat het met je?"

 
Aan Nemy te horen was hij niet de enige geweest die met het jagen last had van de weersomstandigheden. Dit deed hem enigszins goed, hij had anders nogal het gevoel gekregen dat hij een waardeloze jager was – wat overigens nu ook weer niet waar was. Ze opperde dan ook om samen op jacht te gaan, wat Aissar wel zag zitten. Immers was het lang geleden dat hij een groter prooi had gevangen en had hij wel behoefte aan gezelschap. “Dat lijkt me een prima plan,” stemde hij dan toe. “Al lijkt me dit niet de perfecte plaats voor een geslaagde jacht..” Hij blikte even op de omgeving. Ze bevonden zich op dit moment in Mossley March, welke bekend stond als de natste plek van de Vallei.  Nu met deze temperaturen was er weinig van te merken, door de vorst was het moeras bevroren, maar vooralsnog dacht hij dat ze voor een jacht beter een andere plek konden kiezen. Raska Hills of Sanvi Forest bijvoorbeeld. Het maakte hem werkelijk niets uit waar ze heen zouden gaan, zolang het prooi daar maar aanwezig zou zijn.  “Ik denk dat we beter dieper de vallei in kunnen gaan wanneer we gaan jagen.”

Terwijl hij al brainstormde over waar ze zouden gaan jagen, merkte hij dat zijn enthousiasme begon te groeien. Het was al weer een tijdje geleden dat hij er overdacht om op een groter prooidier te gaan jagen. Wanneer hij alleen zwierf, bedachte hij het zich niet eens en hield hij het liever bij kleiner prooi, waarbij het slagingspercentage aanzienlijk hoger was. Ook bij Nemy speurde hij dezelfde enthousiasme en dat bracht dat hij enkel nog meer zin kreeg in een samenwerkingsverband. Naast de enthousiasme voor een jacht moest ook Nemy even haar ei kwijt. Ze vertelde dat ze zich verschrikkelijk eenzaam voelde en hij begreep haar volkomen. Ondanks dat Shadow’s niet zo zoetsappig waren in het delen van gevoelens en ook hij moeite had om deze te uiten, had hij er op dit moment niet zo’n probleem mee. Hij voelde zich verbonden met zijn roedelgenote, juist omdat hij hetzelfde voelde. Omdat hij wist dat Nemy in hetzelfde schuitje zat als hem, knikte hij enkel begrijpend. Het had geen zin om er over door te vragen, immers was hij niet zo goed in het ‘opvrolijken’ en kon hij simpelweg de juiste woorden niet vinden. Wat hij wel kon doen, was laten weten dat ook hij met hetzelfde ‘probleem’ zat. “Om eerlijk te zijn, is het bij mij hetzelfde.” Zuchtte ook hij. “Daarom heb ik ook besloten dat je de eerste tijd niet meer van me af komt.” Grapte hij, al meende hij het wel serieus. Nu hij eindelijk iemand had gevonden, was hij ook niet van plan om solo verder te gaan.

Hij had het niet verwacht, maar gedurende zijn gesprek met Nemy, kreeg hij steeds meer het gevoel alsof er een soortgenoot zich in hen omgeving bevond. Zijn kop hield hij even scheef en onderzoekend keek hij Nemy aan. Had zij het ook door? Het voelde vreemd aan, zo zag je een gehele periode geen wolf en dan nu opeens twee? Het kon haast niet waar zijn, spookte er rond in zijn gedachten. Al helemaal toen hij meende te ruiken dat het om een pup van hem en Emaya ging. En toch was het zo, paar minuten later stond er dan ook opeens een wildkleurige wolvin bij hen en hij herkende haar meteen. Aissar had haar één keer eerder ontmoet, maar was haar naam zeker niet vergeten. Khyvan. Hij was verbaast om haar te zien en had niet verwacht dat ze zich nog in dit verlaten gebied bevond. Hij had gedacht dat Emaya met haar pups Serigala had verlaten of wanneer dit niet het geval was, dat de pups zelf uit het gebied waren vetrokken, opzoek naar een vol, levendig leven. Immers zoals het er nu bij stond qua populatie, zag hij er geen toekomstperspectief in. Hoewel hij niet zo’n vaderfiguur voor hen was geweest, wenste hij dat zijn pups wel toe. Dat ook zij een keer het roedelleven mee mochten maken, zoals dat ook hem gezelligheid en vriendschappen had gebracht.

Haar openingszin bracht ze met een grap en alhoewel hij het nou ook weer niet supergrappig vond, kon hij het wel redelijk hebben. Het was namelijk wel waar, al wou hij het zelf niet erkennen: zo langzamerhand werd ook hij ouder en ging hij richting de leeftijd welke zijn moeder had wanneer zij overleed. Hij stond er alleen niet al te graag bij stil en voelde zich daarbij niet oud. Als teken dat hij niet eens was met zijn dochter keek hij haar dan ook quasi boos aan. Hij voelde zich een beetje ongemakkelijk, mede doordat hij geen aandeel had in Khyvan’s jeugd en hij zich toch redelijk schuldig daarover voelde. “Khyvan,” Sprak hij haar naam uit. “Jou had ik dus écht niet verwacht.” Misschien was het nog niet te laat en kon hij in deze tijd nog deel uitmaken in het leven van zijn pups. Hij was in ieder geval blij om te zien dat ze zo goed was opgegroeid, want eerlijk; ze zag er top uit en hij herkende dan ook Emaya in haar uiterlijk.