I Write Sins, Not Tragedies

Or maybe I do write both...

Zijn slanke poten stapten loom over de bosgrond, zijn staart ontspannen achter hem aan. Er lag een koele grijns op zijn lippen, zijn bruine ogen glinsterden rustig. Alles aan zijn houding gaf aan hoe relaxed Ardyn was op dat specifieke moment. Hij had niks te doen, geen specifieke wolven om te treiteren, of alfa's te dienen. Misschien had hij het wel iets gemist, die rust. Niemand die op hem lette, niemand die hem ook maar echt kende. Dat zou hoogstwaarschijnlijk een van de redenen zijn waarom hij zijn thuis had verlaten. Hier kende niemand zijn motieven, zijn karakter en manieren om zijn manipulerende trucs te ontwijken. Hier was hij onbekend. Het was fijn om op wolven af te kunnen lopen zonder dat ze wegrenden voor hij ook maar zijn lippen van elkaar had gehaald om te spreken.
Hij dwaalde even rond, voordat hij eindelijk zijn eerste doel van de dag opstelde: water. Niet dat het hem veel moeite kostte, integendeel: hij was vlakbij Nimweth. Hij kon het glinsterende water al tussen de bomen door zien. De zon stond hoog aan de hemel en scheen op zijn licht bruine vacht. Het was warm, dat was makkelijk om op te merken. Hij kon altijd al beter tegen warmte dan tegen kou. De reu stapte langzaam naar het water en nam een aantal grote slokken, voordat hij zich omdraaide en zachtjes grinnikte. "I know you're there," sprak hij droogjes. "So I would suggest you either come here and speak to me or leave right now. Your choice, be glad I'm giving you one."

What truly defines my stories?

Van eten werd je dorstig en dat was nu ook weer het geval. De oorzaak daarvan was hem na al die jaren nog steeds onbekend, maar het was een terugkomend verschijnsel. Gelukkig bevond hij zich nu vlakbij het uitgestrekte Nimweth Lake waar hij even kon stoppen om wat te drinken voordat hij weer richting het Dalrey zou lopen. Eenmaal aangekomen bij het meer werd hij ontvangen door een koele maar verfrissende bries. Hij sloot enkele tellen zijn ogen om ze daarna weer te openen. De enige met dorst was hij niet, want er stond een reu bij het water te drinken. Een vreemdeling, zonder een noemenswaardige geur. Zijn aanwezigheid was bij de reu niet onopgemerkt gebleven. Hij had nog maar enkele passen in de richting van de waterkant gedaan, maar de reu had zich meteen al omgedraaid en zijn ogen op hem gericht. ”I would suggest you either come here and speak to me or leave right now. Your choice, be glad I'm giving you one,” keuvelde hij. Zayn greens even min of meer vriendelijk naar hem, maar negeerde zijn suggesties voor wat het nu was. Hij stapte op het water af, liet zijn toen uit zijn bek glijden en begon gulzig een paar slokken naar binnen te werken. Toen hij eenmaal voldaan was na enkele tellen, keek hij weer op in de richting van de reu. ”Sorry, ik had dorst,” zei hij, nadat hij de laatste druppeltjes water rondom zijn lippen had weggewerkt. ”Dus, waar wil je over praten?” De reu had hem twee keuzes gegeven, praten of verdwijnen. Dan kon hij hier toch alleen maar te maken hebben met een ongelofelijke kletskous.  

Het zag er naar uit dat hij te maken had met een reu, die rook alsof hij hier allang was. Hmm, dit zou nog leerzaam kunnen worden.
De grijze reu negeerde hem eerst, liep naar de waterkant en dronk. Ondanks het feit dat Ardyn dat wel kon snappen, irriteerde het hem. Hij werd genegeerd, iets waar hij niet aan gewend was. Toen draaide de grijze reu zich naar hem om. "Sorry, ik had dorst," zei hij. Ardyn had even de neiging om met zijn ogen te rollen maar wist hemzelf tegen te houden. Een lichte grijns lag op zijn lippen. "Dus, waar wil je over praten?" vroeg hij vervolgens. De bruine reu dacht kort na.
"De enige wolf die ik tot nu toe ben tegengekomen in dit gebied wist me amper iets te vertellen. Weet jij toevallig iets over dit gebied..?" vroeg hij vervolgens.

Even had hij het idee of de reu elk moment op hem af zou stuiven en hem zou grijpen, maar daarin had hij zich vergist. In plaats daarvan, bleef de reu op zijn plek staan terwijl zijn blik op Zayn rustte. "De enige wolf die ik tot nu toe ben tegengekomen in dit gebied wist me amper iets te vertellen. Weet jij toevallig iets over dit gebied?" vroeg de wildkleurige reu toen. Blijkbaar was het een nieuweling hier in Serigala. Hij had de reu ook niet eerder gespot en de geuren die hij meedroeg waren ook niet echt bekend bij hem. "Het gebied waar je je nu in bevindt heet Serigala, maar misschien was je daar al achter." Hij was de eerste wolf die de reu tegenkwam, dus zou het zomaar kunnen zijn dat hij de naam nog niet ten gehore had gekregen. "Tja, wat wil je nog meer weten?" Er was veel te vertellen over Serigala. Onder andere over de geschiedenis, de verschillende flora en fauna en de huidige situatie van het gebied. De huidige situatie, wat was die ook alweer?