Crackin' Up

Hrt was rustig in Sanvi Forest, bijna net zo rustig als in Darley Forest. Dat verbaasde haar toch wel enigzins, aangezien er meestal een hoop vogels floten en je zo of en toe het geroep van een wegvliegende duif kon horen. Nu, integendeel, was het stil. Volledig stil. De kalme ijsblauwe ogen van de kleine teef gleden rustig over de omgeving terwijl ze ontspannen om zich heen keek. Het was nu al een tijdje geleden dat Aimey zich bij de roedel had aangesloten en eerlijk gezegd kon ze er mee leven. Ais' dochter was gelukkig niet zo haatdragend tegen haar als ze verwacht, en eigenlijk begon ze de kleine stuiterbal wat te mogen. Het stond haar op een of andere manier wel aan, de moederlijke taak opzich nemen. Ze had nooit gedacht dat ze het zorgen voor iemand 'leuk' zou vinden, maar blijkbaar kon ze toch beter overweg met puppie's dan verwacht. Ergens voelde ze de drang om haar eigen kinderen te verzorgen, te zien opgroeien, leren jagen en voeden, maar dat liet ze even achterwege. Ais zat in een moeilijke periode en daar wilde ze hem niet mee lastig vallen.

Als je over Ais sprak. Zijn verse geur drong meteen in haar neusgaten, samen met de geur van hert en bloed. Waarschijnlijk zat hij een prooi op het spoor, dus dwong de kleine slanke teef zich op haar tippen te lanceren en zo zacht en behoedzaam mogelijk te lopen. Wat verderop zag ze de contouren van en groot gestalte dat waarschijnlijk haar mate moest zijn, waardoor haar witte oren zich tevreden naar voren spitsten. Toen ze echter aankwam, kreeg ze achter een heel andere ontvangst dan verwacht - hij trok zijn bovenlip op en ontblootte zijn tanden, waardoor Kova even geschrokken terugdeinsde. Herkende hij haar niet meer? Haar ogen ontmoetten de zijne en met de hoop dat dat genoeg was, kwam ze dichterbij en drukte haar smalle snuit tegen de zijne. Er ging een golf van tevredenheid en veiligheid door Kova's lichaam en ze slaakte een trillerige, zachte zucht. Ze had hem al een tijdje moeten missen, maar nu ze samen een momentje deelden voelde het beter dan ooit. Haar ogen gleden naar wat hij in het vizier moest hebben - een ernstig gewond hert op maar een paar lengtes van hen weg, een makkelijke prooi voor twee goed getrainde wolven. Opnieuw keek ze hem aan, nu een ietwat uitdagende en speelse glans in haar ogen, een stil gebaar dat ze de jacht graag wilde joinen. Waarom niet? Ze had nog genoeg energie over en ze lustte wel een hapje hert nu het aantal prooidieren flink was gedaald.

Haar aanraking van haar snuit werd beantwoord door een neus die zachtjes door haar pluizige witte vacht gleed en een stille "Hey". Ze sloot haar ogen even en ademde zijn geur even in, genietend van de kalmte en intimiteit van hun momentje. Soms vergat Kova even hoe dankbaar ze was dat ze zo’n mate als hem had, die haar voortdurend steunde, warm tegen haar aan kroop ’s avonds en desondanks hij een vrij harde, stoere en sterke aard had, toch wel eens vriendelijk en teder tegen haar kon zijn. Ze was een lucky one, dat was zeker. Zijn blik vertelde haar dat hij het goed vond dat ze zich bij de jacht aansloot, waardoor er even onbewust een grijnsje op haarzelf snuit kwam. Eindelijk eens een beetje adrenaline in haar leven. Ze splitsten zich op, kon de witte wolvin uitmaken uit wat ze begreep van de wenk van zijn staart naar de achterkant van het hert, waar zij zich zou moeten bevinden voor zover ze het verstond. Haar witte hoofd bewoog zich grijnzend in een klein knikje voordat ze zich vederlicht en lichtvoetig verplaatste naar haar aangewezen plek, en uit haar ooghoek merkte ze dat Ais exact hetzelfde deed.

Haar plekje was ideaal, afgeschermd door ietwat hoger gras, een hazelaar wiens takken haar goede bescherming boden, en wat verderop groeiden grote, sterk ruikende paddenstoelen die eventueel haar lichaamsgeur konden maskeren. Even wierp ze een blik op hun prooi, die nog steeds onwetend aan een klomp gras stond te knabbelen. De wond zag er lelijk uit, maar of het dier nog kon rennen was een andere vraag. Tot nu toe had ze hem enkel nog zien stappen, niet lopen. Ach, ze zouden wel zien - anders bedachten ze wel het een of ander. Haar blauwe ogen gleden weer naar haar mate wie ze probeerde te spotten achter het hert, wachtend op een teken van hem in een gespannen, ineengedoken houding. Dan pas zou de jacht geopend zijn.

Even maakten Kova en Ais oogcontact voordat de donkere reu laag tegen de grond nog wat dichter sloop. En plots, bijna uit het niks, maakte het beest een onverwachte sprong en rende het recht op haar af. Of dat de bedoeling was wist de witte wolvin niet, maar hetgeen dat ze wél wist was dat het hert als een losgeslagen sneltrein op haar afstormde en ze wel iets moest doen als ze naar huis wilden komen met een hapje. Ze spande haar achterpoten aan, trok haar lip terug en schoot als een pijl door de lucht toen hun prooi nog maar enkele meters verwijderd was van haar. Haar vlucht werd ruw onderbroken toen haar snijtanden zich ergens in de ranke hals van het beest zetten en haar achterlijf met een snok teruggetrokken werd door de snelheid waar het bruine vrouwtjesdier mee was afgekomen. Die leek de kracht van haar onverwachte aanval niet op drie gezonde benen te kunnen dragen, verloor haar evenwicht en leek langzaam, bijna in slow-motion, naar de grond toe te komen waarbij Kova, die nog steeds aan haar keel hing, moest lossen. Ze landde net zoals de prooi met een harde klap op haar flank, maar ze hees zich sneller op haar poten dan die en drukte het zo goed mogelijk tegen de grond, desondanks het flink tegenspartelde. In een flits nam ze de schouder van het bruine dier beet en deed haar best om het voorlijf volledig tegen de grond kunnen werken, al wist ze dat ze dit niet lang kon vol houden. Haar blauwe ogen gleden over de omgeving tussen de spartelende poten van het panikerende hert door, zoekend naar haar mate die de klus eventueel kon klaren. Waar was hij?

OOC. Niet erg, bij mij is hij ook niet lang. :3

De zwarte reu kwam gelukkig op het juiste moment haar te hulp geschoten. In enkele tellen klemde hij zijn massieve kaken rond de keel van het beest en enkele seconden later bevond het zich niet langer meer in het land der levenden. Nog een diepe, lange zucht en het bruine lichaam schokte niet langer meer. Opgelucht en tevreden over hun enorme buit, liet Kova de schouder van hun prooi los en tilde haar kop met een uitdagend grijnsje op. Daar vond ze het gezicht van Aissar die zich al een warme, bloederige homp vlees uit de nek van het hert gescheurd had om zich al tegoed te doen aan hun lekkere maaltijd. "Bon appetit," waren zijn woorden die hij met z'n gewoonlijke grijns presenteerde, waardoor de witte wolvin hem even een uitdagend duwtje met haar snuit gaf en terug greens voordat ze over de ranke nek van het karkas stapte om de lende van het dode hertenlijf aan te vallen. "Gulzigaard," zei ze nog even plagend, erop wijzend dat hij al meteen een stuk uit hun prooi had gerukt, voordat ze ook op haar beurt haar snijtanden in het nog warme vlees liet zinken. Het was lang geleden dat ze nog eens hert had gegeten, maar nu ze de smaak opnieuw te pakken had wilde ze niks liever. Jammer genoeg waren herten niet altijd de makkelijkste om alleen te kunnen vloeren, zeker niet voor zo'n kleine en slanke wolvin als zij, dus moest ze zich tevreden stellen met wat ze kreeg.

Nadat ze enkele happen naar binnen had gewerkt en de ergste honger gestild was, likte ze nadenkend haar lippen toen ze zich herinnerde aan haar ontmoeting met Khyvan, een zandkleurig teefje, tevens het nageslacht van Ais. Ze vond wel dat hij daar het recht op had om dat te weten. "Ik ben nog een van je dochters tegen gekomen," deelde ze straight to the point mee. Ze liet niet aan haar stem blijken of ze daar verdrietig of blij mee was, maar haar toon was gewoon vast en kalm. "Een zandkleurig teefje. Ze heet Khyvan, heel avontuurlijk en nieuwsgierig." Er kwam bijna onbewust een heldere glans over Kova's blauwe ogen toen ze aan de jonge welp dacht. Ze had zoveel op haar geleken toen ze nog een pup was. Haar kijkers ontmoetten opnieuw die van Ais, een beetje twijfelend. Zou ze het zeggen? Maar hoe dan, zonder opnieuw te struikelen over haar woorden? "Doet me denken aan een eigen gezinnetje opvoeden ... Onze eigen pups leren jagen, leren vechten ..." Ze besefte dat ze wat afweek van de realiteit en trok snel een hapje vlees van het lijk om de awkwardness te verbreken. Eh ... Oeps?

Haar ontmoeting met Khyvan leek Aissar even te moeten kunnen verwerken. Dat was natuurlijk begrijpelijk, er plots achterkomen dat je pups hebt en niet eens wist hoeveel en hoe ze heten was niet de normaalste zaak van de wereld. Ze gunde hem even de tijd terwijl ze zelf opnieuw alles op een rijtje zette. Khyvan had haar frustraties over haar vader die haar nooit was komen opzoeken heel duidelijk gemaakt, maar ze was nooit echt boos geweest op haar. Misschien omdat ze nog niet weet wie ik ben - of wat ik ben. Kova slikte even, twijfelend of het om het stukje vlees dat in haar keel was blijven steken was of door de onrust die in haar hoofd spookte. Haar gedachten werden echter ruw onderbroken door de regen van Ais' vragen die ze over haar heen kreeg. "Waar heb je haar ontmoet? Was Emaya bij haar?" Bijna onbewust verscheen er een halve grijns op de witte snuit van de kleine wolvin toen ze de nieuwsgierigheid en enige bezorgdheid in Aissars stem opmerkte - de échte vaderlijke bezorgdheid - en probeerde zjn vragen zo rustig mogelijk te beantwoorden, al kon zij haar lichte opgewektheid ook niet verbergen tegenover haar partner. Zijn enthousiasme werkte aanstekelijk, desondanks ze zich hier ietwat dubbel over voelde. "In Mossley Marsh. Ze was alleen - waarschijnlijk er op haar eentje uitgesneakt," stelde ze hem vervolgens gerust en trok haar mondhoek op. Een confrontatie met de ex-partner van Ais zou nogal heftige reacties kunnen uitlokken bij zowel Emaya, Kova zelf en Ais. Ergens voelde de jonge teef zich wel schuldig dat ze zomaar Aimey had aangestipt als haar pleegkind, al zou ze zich geen leven zonder haar kunnen voorstellen. Iets binnenin haar droeg haar op om voor haar te zorgen, iets sterkers dan haar 'vrouwelijke intuïtie", zoals Aissar het zo al te graag genoemd had. Het was een soort van ... moederinstinct? Was dat het? Ze had werkelijk nooit gedacht dat ze zoiets zou kunnen voelen, als de kille en extreem beheerste wolvin die ze geweest was. Misschien was het wel beter zo.

Het was er sneller uit dan ze gedacht had, en zodra ze het er had uitgeflapt voelde ze zich schuldiger dan ooit. Het was niet eerlijk voor Ais om zoiets voor te stellen, na alles wat hij had meegemaakt met zijn eerste nest pups waar hij niet eens weet van had gehad en alle ellende die hij erdoor had gehad in zijn roedel en hoe zijn reputatie er onder geleden had. De prop in zijn keel was haar zeker niet onopgemerkt gebleven, maar toen ze iets zinnigs wilde bedenken om de ongemakkelijke situatie te breken kwam er niks uit. Hij was haar uiteindelijk voor. "Is dat echt wat je wilt ...?" Ze stopte in de beweging waar ze mee bezig was, liet haar lichtblauwe ogen naar zijn gouden kijkers afdwalen en richtte haar blik op de grond. Voorzichtig hem opnieuw aankijkend kroop Kova dichterbij, tot ze haar smalle voorpoot op zijn iets bredere legde en zijn schouder tegen de hare leunde terwijl ze geen seconde oogcontact verbrak. "Het spijt me - ik heb het recht niet om dat te vragen van je, na alles met Emaya, Aimey ..." Toen ze merkte dat ze sneller begon te praten en ze haar blik liet afdwalen, herpakte ze zich en keek hem opnieuw recht aan, niet erg zeker of ze er gewoon kalm of gevoelig uit zag. Straight to the point, Kova. Niet rond de pot draaien. " ... Maar ... Ik zie het wel zitten. Ik bedoel, Aimey is fantastisch en net mijn eigen dochter, maar het voelt alsof ik nog een soort van stuk met mij mee sleep, snap je? Het lijkt alsof er een nieuw begin nodig is, een nieuwe start. Ik wil niks overhaasten, maar onze eigen pups, onze eigen kinderen..." Er fonkelde even iets in haar ogen voordat ze verder sprak. Het was niet erg gewoon van haar dat ze zo over haar emoties sprak, dus was het hintje van ongemakkelijkheid in haar stem niet ongewoon. "Ik hou van je, Ais, meer dan dat ik van iemand zal doen. I-ik wil gewoon dat je dat weet."

Zo te zien hadden haar woorden hem uit zijn comfortzone gebracht, besefte ze al snel toen ze zijn ietwat ongemakkelijke lichaamshouding bestudeerde terwijl ze haar zin aarzelend afmaakte. Het was niet van haar gewoonte om zich zo onzeker en gevoelig te gedragen, dus was het niet abonormaal dat ook Ais zich nu anders toonde.  "Ik hou ook van jou, Kova," bevestigde hij na een lange stilte, waarna er opnieuw een pauze viel, waardoor Kova even ongemakkelijk haar gewicht van dij verplaatste. Had hij expres het 'puppy'-onderwerp ontweken? Het was begrijpelijk als hij het niet wou - zijn ervaringen met kinderen en relaties waren nu eenmaal niet de beste geweest. Ze hadden hem zijn reputatie, het vertrouwen en hart gekost van velen, waaronder zijzelf. Maar nu hun relatie stukje per stukje, dag na dag weer opgebouwd leek te worden, voelde ze eveneens het wederzijdse vertrouwen en verlangen om haar eigen kinderen met deze reu op te voeden. Al moest hij daar natuurlijk wel mee akkoord gaan, want de doodse stilte die nu tussen hen in hing gaf haar niet erg veel hoop. "Ik wil je niets minder dan gelukkig zien," begon Ais plots weer opnieuw, en ze ontmoette langzaam zijn vurig gouden ogen, haar blauwe kijkers ietwat opklarend, "en als je denkt dat puppy's daarbij zullen helpen..."

"... Dan zou ik graag hun vader willen zijn." De voorzichtige, kleine glimlach die zich op Ais' lippen had gevormd, weerspiegelde zich nu onbewust op die van Kova. Er gleed op een of andere manier een last van haar schouders af, een soort van spanning die als een warme golf haar lichaam verliet, een gevoel van oplichting en tevredenheid in de plaats komend. Haar ogen fonkelden even helder voordat ze zich tegen zijn flank drukte en haar wang tegen zijn schouder aan legde en haar gezicht begroef in zijn zwarte, dikke vacht. De woorden klonken nog niet echt en vreemd in haar oren, de verantwoordelijkheid nog ver weg, maar ze wist dat ze zich er met Ais door zou kunnen trekken. Dat wist ze. "Dank je," kwam er niet meer dan een fluistering uit, al was er uit haar hese stem op te maken dat er een hint van gelukzaligheid in haar toon zat.