Adventure

Enthousiast rende ze vooruit. Niet richting bos, nee, erom heen. Van mama mocht ze het hol niet meer uit, maar haar broertjes en zusje gingen zo vaak het hol uit, stiekem, maar alsnog! Aimey wist dat ze eindelijk mocht, ooit, maar dan met iemand. Dat vond ze niet erg, maar ze gingen maar niet! Aimey vond het tijd. Ze hield van haar moeder, heel veel, maar ze moest gewoon de andere kant zien van Serigala. Misschien kwam ze wel iemand tegen die haar wou helpen, ze was niet echt super goed in jagen. Ze stopte even even en keek om. Een glimlach verscheen op haar snoet. Ze was al zo ver dat ze haar holletje niet meer zag. Ze zuchtte even. Ze was ook al wel erg lang bezig.

Van de ver in de ochtend naar midden in de middag, misschien zelfs wel het einde van de middag. Ze had toch wel best honger, terwijl ze net nog een konijn op had gegeten die ze tegenkwam. Hij was wel dood, maar dat maakt niet uit. Haar poten waren al heel moe. Misschien was het tijd voor een pauze.. Ze was toch al weg van haar roedel, het zag er anders uit, modderig vooral. Nou ja, ze had geen smetvrees. Aimey keek even vermoeid om haar heen en zag toen wat glinsteren in de zon, die langzaam naar beneden ging. Wacht eens, water! Aimey was kapot maar haar poten konden het niet laten om er naartoe te rennen. Ze had dorst. Aimey stopte vol enthousiasme haar gezicht in het water en slokte het koele vloeistof haar keel in. Mmmh… Ze ging zitten toen ze genoeg had en keek vooruit. Oke….. Verveling kwam binnen. Ze dacht dat dit iets leuker was en.. Ze miste haar broertjes en zusjes nu al. Arthur had haar vast al een verse maaltijd gegeven. Had mama al doorgekregen dat ze er vandoor was.Straks dacht ze nog dat ze was ontvoerd ofzo! Haar poten stonden al te trillen van schuldgevoel. Ze kon niet zomaar terug, dan kreeg ze heel erg op haar kop en mocht ze vast jaren, of zelfs eeuwen haar hol niet meer uit. Oke! Ze moest dus door. Maar misschien was hulp toch wel handig. Aimey stond op en hield haar snuit op waarna een huil zich volgde. Mmh.. Nu maar hopen dat er niemand van Okami op haar huil afkwam. Ze zuchtte, hopelijk was het ook iemand die aardig was en haar wou helpen. Of!! Misschien was het wel iemand van haar familie van haar vaders kant.

OPEN c:

Pootstappen hoorde ze achter haar. Ze rook, dichtbij, heel dichtbij. Haar ruik kunsten waren op zich heel goed, maar oke, wie dit niet rook was gewoon dood. Kom op Aimey, spraken haar gedachten. Ze moest dapper blijven. Aimey draaide om. Een teef die ongeveer 3 jaar ouder was. Oke Aimey, dit kun je. ‘’Hey!’’ Zei ze eerst enthousiast maar begon direct weer verder te brabbelen. ‘’Ik ben een soort van verdwaald.’’ Aimey moest even een plan bedenken. Als The Shadows zo ongelooflijk erg waren moesten ze toch wel bekend zijn in Serigala? Maar waarom zou deze teef haar daarheen willen brengen? Mmmh.. Een idee kwam Aims binnen. Een grijns stond op haar gezicht. ‘’Ik ben Aimey, dochter van de alpha van de Shadows. Ik denk dat ze daar heel erg bezorgd zijn dus als je mij daar heen zou willen brengen zou er vast wel een grote beloning zijn.’’ Knipoogde ze, tenminste, zover ze wist was het een knipoog. Aimey liep op de teef af.