Shape of You

 

Voor het eerst sinds een lange tijd was de zwarte reu weer eens te vinden buiten het Shadows gebied. Naja, buiten – laten we het er maar op houden dat het lang geleden was dat Aissar in de vallei was geweest. Bijna de gehele herfst en winter was hij te vinden geweest in de buurt van z’n roedel. Hoewel het hem wel beviel hadden zijn poten toch de drang gehad om over de grens heen te stappen. En zo was de reu dus uiteindelijk beland bij het einde van de vallei, of terwijl het grootste meer van Serigala wat ook wel Nimweth Lake werd genoemd. Hij had zijn reis hier naar toe als rustig beschouwen, wat ook weer kwam omdat hij geen ander wolf op had gezocht. Natuurlijk had hij onderweg wel wat geroken, maar het had niet genoeg interesse in hem opgewekt om het ook daadwerkelijk te gaan volgen.

Met een tevreden blik op het meer, stapte hij door de sneeuw dichterbij om vervolgens aan de rand van de oever plaats te nemen. Het gebied was nog helemaal in de winterse sferen en hoewel het niet altijd even handig was, kon hij dit seizoen wel waarderen. Het uitzicht was adembenemend, daarbij had je geen last van de hitte die zomers heerste en de bijbehorende insecten. Een diepe zucht verliet zijn bek, voor even was het stilletjes om hem heen waarbij zijn gedachten al weer wat verder weg ebde. Hij realiseerde zich dat zijn leven in de roedel aardig kalm verliep ondanks zijn eerdere fouten. Nog steeds had hij de drang dat hij zich moest bewijzen, al vond hij het best moeilijk om die kansen te zien en te grijpen. Nu hij er zo verder over na dacht, het zou de perfect oplossing zijn om Xena te vinden. Even schudde hij zijn kop, dit was een onnozele gedachte. Immers was er door de roedel al overal gezocht zonder resultaat, daarbij was het nog niet eens duidelijk of zijn half zusje nog leefde. Misschien dat hij zijn slag wel kon slaan met de plan om hun territorium te vergroten. Tevens hadden de Ökamianen ook een stuk van Serigala in beslag genomen wat de Shadows gewoon niet ongehinderd konden laten gaan. Zijn toekomst zat dus wel pluis.

Plotseling hoorde hij een krakend geluid achter hem. Zijn oren wiebelden voor een moment heen en weer, waarna hij nieuwsgierig zich omdraaide. In eerste instantie kon hij niet iets herkennen al wist hij vrijwel zeker dat hij niet langer meer alleen was. Zonder een woord te zeggen wachtte hij af..

[Met Zena]