Mercy

 
She's got no mercy for the soldiers
No mercy for the king


Een paar lichtbruine ogen keken gretig naar de kansen om zich heen. De zilverkleurige reu was te vinden in de bossen van Serigala. In een al te best humeur was hij niet, alles was namelijk bedekt met een flinke laag sneeuw. Niet dat, dat juist het gene was wat hem zo irriteerde, nee het was meer het feit dat het wild zich maar moeilijk zichtbaar maakte in deze periode van het jaar. De reu had honger, maar het begon erop te lijken dat zijn maag vandaag niet gevuld zou worden. Een grom verliet zeurend zijn bek, waarna hij met een nukkige houding zijn tempo iets versnelde om alsnog een poging te wagen.

Dit keer bleek Shawn meer geluk te hebben, al had hij er zelf niet voor in actie hoeven komen. In een opwelling was een heerlijke geur bij hem naar binnen gekomen. Al hoewel hij niet het soort wolf was dat van een ander profiteerde, voelde het in zijn opzicht alsof hij geen andere keuze had. Voor een moment stond hij stil, hief zijn neus in de lucht om de geur nogmaals in zich op te nemen. Even twijfelde de reu nog, maar uiteindelijk won zijn maag het van zijn verstand, waarop hij richting de geur toe sjokte. Wat verbaast kwam hij tot conclusie dat er geen andere wolf aanwezig moest zijn, dit wekte naast zijn hongerige gevoel ook interesse op. Het kwam dan ook weinig voor dat een wolf zijn gevangen prooi zomaar achterliet, dit bracht wat argwaan bij hem op.

Na wat onderzoek kwam hij erachter dat er een kleiner hert, aangevreten en al, niet al te bedekt onder een paar bossen lag. Even wiebelde zijn oren heen en weer, nog steeds wat twijfelend of hij de keuze wel moest nemen. Zijn blik gleed kort daarna ook over de omgeving om zich heen, maar nog steeds was er geen teken van een medesoortgenoot te vinden. Hij hield zijn kop even scheef, waarna hij in een laag tempo dichterbij sjokte. Door simpelweg een wat sneeuw aan de kant te schuiven met zijn snuit, was het vlees al snel zichtbaar waarna hij de verleiding al helemaal niet kon staan.

Echter, terwijl de reu rustig aan het kauwen was, had hij de indruk gekregen dat hij niet langer meer alleen was. Eerst had hij niets laten merken, maar hoelang het gevoel aan hem bleef knagen, besloot hij toch om zich maar eens te uiten. “Ik zit niet op gezelschap te wachten tijdens het eten,” Klonken een paar simpele woorden. “Scheer je dus maar weg.” Zijn laatste woorden klonken, waarschuwende. Om te laten weten dat hij niet meer zo lief zou zijn als de wolf alsnog dichterbij zou komen

[Met Scylla]

De wereld werd bedekt door een dikke laag sneeuw. Bomen droegen kreunend hun zware last, en hier en daar gaf er één de strijd op, waarna er een harde plof volgde als het witte spul de grond raakte. De kou heerste over het land, hield de natuur in zijn greep, deed iedereen huiverig afwachten tot de lente weer zou aanbreken.
Maar niet Scylla. Als wolf van de Tundra was ze meer dan gewend aan kou en was ze ervaren in het zich verplaatsen over de sneeuw. Haar vacht viel zo goed als weg tegen de witte achtergrond, de perfécte camouflage voor een sluipmoordenaar. Want dat was ze, een sluipmoordenaar. Er brandde een vuur in haar oranje ogen dat pas gedoofd zou worden als ze haar aartsvijanden had gedood. Genadeloos. Het liefst liet ze hen langzaam stikken in hun eigen bloed, maar als het moment daar was had ze geen keuze en dat besefte ze maar al te goed. Zolang ze maar zo dood als een pier waren, dan was ze tevreden.

Na haar ontmoeting met Caden, die rat die er met zijn staart tussen zijn poten vandoor was gegaan, had ze hem gevolgd en onderweg Shawns geurspoor opgepikt. Shawn stond op nummer één op haar yet to kill-lijstje. De vorige ontmoeting in de bergen van ditzelfde gebied had op niets uitgedraaid,  niet iets waar zij op hoopte. De reu was zo verzwakt geweest van zijn tocht, zo vermagerd, dat er geen voldoening lag in zijn strot doorbijten. Aarzelend had Scylla besloten om hem te laten gaan, hem een belofte meegevend voor hun volgende ontmoeting. En die zat er zeker aan te komen. Ze grijnsde.
De heuvels had ze ver achter zich gelaten, vervolgens was ze het aangrenzende bos binnen geslopen, maar niet voordat ze haar maag had gevuld met konijnen die ze uit hun winterslaap had gehaald. Haar krachten waren weer aangesterkt, ze was klaar om de jacht voort te zetten.

De geur van Shawn werd sterker naarmate ze vorderde. Met haar neus tegen de sneeuw aangedrukt sloop ze verder, haar tenen wijd gespreid om niet al te diep door de massa te zakken. Haar ogen scanden de omgeving op tekenen van leven. Daar, pootsporen. Ongetwijfeld die van haar aartsvijand. Ze versnelde haar pas echter niet, wilde geen geluid maken om hem te alarmeren. Geduld, geduld. Het had haar leven al meerdere malen gered.
Daar was hij, in volle glorie. Zijn zilveren vacht viel eveneens haast niet op in de sneeuw. Shawn stond voorover gebogen over een dood hert, dat er al meerdere nachten had gelegen, aan de bevroren staat ervan te zien. De eens zo trotse moordenaar, een aaseter? Scylla hield een grijnsje tegen.

Van een afstand hield ze hem in de gaten, haar strijdplan smedend. Maar het voordeel van de verrassing werd haar ontnomen toen ze zijn spieren even zag spannen. Hij had haar opgemerkt.
'Ik zit niet op gezelschap te wachten tijdens het eten,' sprak hij kort maar krachtig. Eén voordeel; hij had haar niet herkend. Anders had hij heel anders gereageerd, vermoedde ze. 'Scheer je dus maar weg.' Er sprak een zekere dreiging uit zijn laatste woorden, maar Scylla besloot ze in de wind te slaan.
'Ook niet van een oude "vriendin"?' Het sarcasme droop van haar stem. Ze kwam tevoorschijn, nekharen recht overeind, staart geheven. Tanden ontbloot in een grauw. Het vuur in haar ogen was aangewakkerd. Met een beetje geluk zou er zich vandaag nog een lijk bij die van het hert voegen. Ze zou in ieder geval haar uiterste best gaan doen.

 
Zonder zich verder te verroeren, stond de zilverkleurige reu afwachtend bij het half afgegeten prooi, naja, enkel zijn oren waren naar achteren gedraaid om zijn mede wolf goed te kunnen lokaliseren. Zijn kop hield hij laag, deels hangend boven het voedsel. Aan zijn houding was goed te zien dat hij beslag op het prooidier had gelegd en niet van plan was om het af te staan – mocht dat de bedoeling van de ander zijn. Ondanks zijn nieuwsgierigheid naar zijn gezelschap had hij nog niet de moeite genomen om zijn kop om te draaien. Nee, zijn blik was steevast gericht op het vlees, één van de manieren om te laten weten dat de ander zich maar beter om kon draaien.

Toch ondanks zijn scherpe woorden, zijn bezetterige houding voelde hij de aanwezige wolf dichterbij komen. Diegene in kwestie heeft duidelijk een deathwish. Shawns bovenlip trom omhoog waarna een zware grom zijn bek verliet, zijn staart zwiepte nog een lichtelijk heen en weer om het dringende vertrek van de ander nogmaals duidelijk te maken.

"Ook niet van een oude 'vriendin'?" Had het plotseling geklonken. De stem was hem bekend, maar niet met de goede bedoelingen. Zijn spieren waren dan voor een moment verstijft, alsof de woorden helemaal bij hem naar binnendrongen. Langzaam draaide hij zijn kop om, waar hij al snel de blik van zijn soortgenoot ontmoette. Het was al een tijdje dat hij haar gezien had, maar nadat betekende niet dat hij haar al weer vergeten was. Dat kon immers ook moeilijk met de intrede die ze had gemaakt. De komst van deze wolvin betekende voor hem niets veel goeds, want hij wist hoe kwaad hij haar had gemaakt. Het feit dat ze nog steeds de doorzettingsvermogen had gehad om hem te vinden bewees dan ook maar meteen wat voor wilskracht ze in zich had. En hoewel Shawn niet snel angstig was, merkte hij op dat zijn hartje toch wel even sneller begon te kloppen.

Ze liet zich agressief zien, zo waren haar vachtharen recht overeind gaan staan en had ze haar tanden ontbloot. Als eerste was het hem opgevallen dat hij niet de enige was die aandacht aan zijn lichamelijke conditie had besteed, zo was ze er een stuk beter aan toe dan de vorige keer dat hij haar ontmoette. Dat hield dus ook gelijk in dat ze waarschijnlijk beter zou vechten als voorheen. De stem die ze had aangeslagen kon hij trouwens ook niet echt waarderen. Ze leek het blijkbaar wel grappig te vinden al ervaarde hij dat minder. Misschien was zijn gevoel van humor dan ook wel gewoon minder. "Ik maak niet zo snel een uitzondering." Antwoordde hij uiteindelijk wat nukkig, waarna hij de rest van zijn lichaam wat meer naar haar draaide.

Redelijk inspiratieloos, sorry!