Pretty Night -Tyvr-

Hoewel hij met zijn dikke vacht goed bestemd was tegen de koude, moest de jonge reu er weinig van hebben. De witte sneeuw stak fel af tegen zijn zwarte vacht, waardoor jagen in daglicht haast onmogelijk was. Daarom ook dat hij in het holst van de nacht nog door de bossen aan het zwerven was. Door zijn robuuste bouw en onhandigheid was hij geen A+ kwaliteit jager, maar hij wist rond te komen. Zo ook nu had hij een konijn weten te vangen die voor de laatste keer zijn nest was uitgekomen om eten te zoeken. Slechte keus voor het konijn, goed voor de jonge reu. Tevreden met zichzelf banjerde hij dan ook terug naar het meer, waar hij hoopte het konijn in rust op te gaan eten. Toen hij daar aankwam zag hij echter al iemand op zijn spot. What the hell? ‘’Feel welcome, i won’t bite.’’ met een frons stapte hij uit de bosjes en legde het konijn voor zijn poten. "Hey dude, no hard feelings, maar dat is mijn plaats." sprak hij duidelijk. Het meeste van het meer was dichtgevroren door het koude weer. Tyvr had zelf hardhandig met een grote stok het ijs hier, op deze exacte plek, kapot geslagen.

Wat gespannen bleef hij staan, hopend dat dit niet zo'n probleem-hond die, zoals zijn naam deed vermoeden, overal een probleem van maakte. Sommige zouden zeggen dat hij er zelf een was, maar Tyvr zag het niet zo. Van z'n pa moest 'ie eens wat volwassener en sterker worden, z'n bloedlijn eer aan doen. Hij beschermde zijn plekje, dat was goed, right? Tot zijn geluk schoof de andere, oudere reu zonder gemekker opzij. "Thanks man,"sprak hij vriendelijk en gunde hem een kleine glimlach, waarna hij op het water afstapte en daar genoot van het koele water in zijn bek. Toen hij klaar was wist hij even niet zo goed wat hij moest zeggen, dus schuifelde hij wat ongemakkelijk met zijn poten. "So... Fijne avond, niet?" Eh, nou eigenlijk niet. Het was vervelend koud en nat. "I mean, afgezien van die rot sneeuw en alles. De naam is Tyvr, by the way."

Deze gozer leek niet al te slecht, dus Tyvr besloot dat het misschien geen slecht idee was om zijn avond met hem te delen. Want yeah, wat moest hij anders doen? Zijn vader was met z'n eigen zaken bezig en vrienden had hij hier nog niet echt, dus dan zou hij waarschijnlijk zijn avond gewoon alleen spenderen. Beetje triest, eigenlijk. Eh, hij moest voor een vriendinnetje gaan zoeken. ‘’Ik ben Yngvarr.’’ de andere reu glimlachte vriendelijk en Tyvr kopieerde dat gebaar. "Kennelijk hebben we allebei een aparte naam, must be fate, eh?" hij grinnikte geamuseerd en pakte het konijn. Zijn sterke kaken omsloten een poot en met wat moeite rukte hij het vlees eraf, waarna hij het richting Ynnvarr gooide. "Hope you're hungry,"

Heh, yeah, fate. Wie zou het zeggen? ‘’Thanks.’’ sprak de reu voordat hij aan het toegegooide konijnpootje begon. Tyvr zag dit als een teken om zelf ook te beginnen met zijn maal, waardoor hij met zijn scherpe tanden het konijn open reet en zo de beste stukjes te pakken kreeg. Bloody mess, letterlijk, maar eh, het was toch donker. Bovendien was het een beetje een deel van het hele wolf zijn gebeuren. ‘’So… Ben je al lang in Serigala?’’ hij slikte zijn hap door en schudde zijn kop. "Nah, ben m'n oude man dit gebied in gevolgd. Like, een of twee weken terug?" Hij had de dagen niet bijgehouden, dit was hem geen nare plek om ouder te worden. Serigala beviel hem wel, en time flies by when you're having fun, right? "En jij? Meeste wolven zijn hier niet geboren, maar hier naartoe gekomen heb ik gehoord. Jij een van hen?"

Yngvarr leek even te twijfelen, maar gaf toen antwoord op zijn vraag. ‘’Ja, ik kom hier ook niet vandaan. Ik kom van Wolf Story, maar daar is inmiddels niemand meer, het is nu overgenomen door de tweebeners.’’ aye, die naam had hij wel vaker gehoord. Zijn pa en ma kwamen daar ook vandaan, wist hij. Van hen had hij hetzelfde vehraal gehoord; overal mensen. Hijzelf was er daardoor ook nooit heen gegaan. Tweebeners had hij nog nooit gezien, maar te horen van alle gruwelijke verhalen vond hij dat niet zo zeer erg. "Aye, Wolf story heb ik wel eens van gehoord yeah." vertelde hij dan ook. "Moet zeggen dat ik het hier in Serigala eigenlijk wel prima vind, waar ik vandaan kom hadden we niet zulke mooie uitzichten als dit," zijn ogen gleden af naar het bevroren meer dat de nachtelijke hemel weerspiegelde. Hoewel Tyvr vrij weinig met grote wateren te maken wilde hebben, vond hij dit wel een mooi uitzicht. Hoe kon hij niet?

Na zijn woorden keek de reu voor zich uit naar het gebied voor hen.‘’Serigala is inderdaad prachtig.’’ sprak hij en Tyvr dacht lichte bewondering in zijn stem te horen. Een korte stilte viel en Tyvr zijn blik gleed van het gebied naar de grijze reu die daar zat. Eigenlijk was hij best handsome, met zijn grote bouw en volledig grijze vacht. No homo though. Waarschijnlijk. "Aye, vraag je je wel eens af waarom in de winter het water opeens hard wordt?" deelde hij maar een van zijn gedachte flarden met de reu, in de hoop een nieuw gesprek te starten. "Like, in de zomer kan je er in zwemmen en alles, maar als het koud wordt kan je er opeens op staan?" zijn gele ogen straalden duidelijk vraagetekend uit. "I has to be some kind of dark magic bro,"

-aye no problem <3

na zijn opmerking moest de grijze reu zachtjes grinniken. ‘’Well, if you believe so, i guess it's right..’’ Toen Yngvarr naar hem knipoogde kreeg hij het wat warm in zijn gezicht. Awh, hij was best wel cute. Zag er misschien wat groots en eng uit, maar zijn donker blauwe ogen stonden oprecht vriendelijk. Tyvr gniffelde zachtjes. "Nah dude, I ramble a lot. Dont really believe in magic," hij wilde er nog 'except the magic of love' aan toevoegen maar besefte zich op tijd dat dat misschien een beetje een verkeerd beeld zou geven. Like, ze kenden elkaar net, hij wilde niet meteen zijn reputatie de grond in werken. Tyvr stond op toen er zacht getik klonk. Al snel werden en witte vlokken in zijn zwarte gelaat geblazen. Hij spuugde ze uit en liet een lichtelijk geïrriteerde zucht horen. "Great, now it's snowing again," mopperde hij sarcastisch en snoof, waarbij hij haast stikte in een sneeuwvlok en moest hoesten. "Blegh, thats what I mean. When you were little you could play in it and it was fun, but now we're all hrown up its just troubling," stiekem wilde hij nog altijd rond springen en naar de dwarrelende vlokjes happen als het sneeuwde, maar helaas was hij geen puppy meer. Soms wensde hij dat dat nog wel het geval was.


-beetje laat, sorry!

De grijze reu grinnikte sarcastisch, maar leek het niet slecht te bedoelen. ‘’You could say that.’’klonk zijn zware stem met een zucht. Met een geërgerde frons op zijn zwarte gelaat knikte Tyvr instemmend. Yeah, wat hem betrof mocht het wel weer lente worden. Of zomer, al was het dan vaak te warm voor hem. Plots zag hij hoe Yngvarr zijn aandacht op het ijs richtte. Met een suspicious glare keek Tyvr toe hoe zijn pas benoemde vriend een idee leek te krijgen. Oh no. ‘’Durf jij het aan?’ sprak hij uitdagend terwijl hij naar het ijs liep. Tyvr slikte en beet op zijn lip. Eh, nee, dat durfde hij absoluut niet. Tyvr had een onwijze angst voor grotere wateren en dan al helemaal als er ook nog eens als een verradelijke laag ijs op lag. Aarzelend stapte hij achter de grijze reu aan, zijn uiterste best aan het doend om niet te laten zien hoe bang hij wel niet was. "Eh, I mean, natuurlijk durf ik het wel," loog hij. "Maar like, eh, ik voel me niet zo lekker at the moment mate,"was zijn nogal zwakke excuus.