Ain't My Fault

Na haar aanvaring met Eila of Meilani of whatever was Emaya met een onbekend gevoel terug gerend naar huis. Momenteel stond het water hoog, het duurde nog even voordat ze naar Belcrest kon. Voorzichtig zocht de witte wolvin een grotje van stenen. Het was een ruime, dit keer, ruimte voor zo'n drie wolven en ze kon er rechtop zitten. Het was inmiddels gaan regenen en een aantal druppels vielen op haar rug. Ze gromde, blijkbaar waren de grotten hier niet waterdicht. Tuurlijk. Langzaam sloot Emaya haar ogen, bijna kwaad. Ze haalde diep adem, haar eigen woorden tegen Aissar galmden door haar kop. Ze had toegegeven waarom ze bij Okami was. Ze hoorde er niet, blijkbaar was ze geen roedeldier. Vooral niet als die roedel bestond uit een stelletje wolven die dachten dat ze konden vechten en een roekeloze alfa die gek was op sarcasme. Geen wonder dat de Shads hen uitlachten, met het geweldige idee om op Belcrest te wonen. Emaya was zich er sterk van bewust dat het eiland geen enorme voedselbron was, en dat ze niet altijd terug konden naar het land. Ze trok haar lippen op in een bittere grijns. Een show opvoeren voor iedereen was vermoeiend, het brak haar in duizend stukken om vervolgens verkeerd in elkaar gezet te worden. Zelfs haar moeder wist nog niet half hoe zwaar dit leven voor haar was. Ze hield van haar ouders, heel veel. Maar ze konden niet helpen. Niet meer. Zij hadden het verpest. Speaking of Amatariseu, de geur van de alfa drong heel rustig haar grot binnen, om haar te pesten. Een druppel viel recht op haar kop. Ugh. Emaya opende haar ogen en veegde de bittere grijns van haar smoel. En daar viel haar moeder in haar zicht.

War, war just moved up a gear
I don't think I can handle the truth

^{Er was veranderd. Het was zo duidelijk merkbaar, maar niemand kon het beschrijven. Niemand... behalve Amatariseu. Ze voelde het wel. Er klopte iets niet. Met een grimmige blik in haar vuurrode ogen draafde de massieve Wolvin over het strand. De Shadjes waren op haar eiland terecht gekomen, en ondanks dat ze een stuk groter en intimiderende was dan gemiddelde Wolf was ze niet in staat geweest ze zomaar weg te jagen. Ze wist hoe het kwam... al haar enthousiasme, haar zin in het stichten van een roedel... het had haar zwak gemaakt. Blind. Nu pas zag ze wat ze gemaakt had. Geen roedel van taaie krijgers, maar een groep intelligente maar veel te vrolijke studenten. Een reu die amper normaal Nederlands kon en sprak als een heer, een welp die amper kon jagen ook al was hij bijna volwassen.. en... Het spierwitte beest stopte met rennen. Ze was niet de enige die het wist. Emaya wist het. Emaya gedroeg zich niet voor niets zo solitair. Amatariseu zuchtte. Ze kon een perfecte Alpha zijn, maar ze wist alleen nog niet hoe. 'It's a shame... isn't it?' Ondanks dat Emaya zich verschool in de duisternis van de grot wist Amatariseu precies waar ze zat. Ze kon de blauwe ogen zien gloeien. 'Je had al die tijd gelijk. Ōkami is geen haar beter dan The Rising Heroes, hm?' Haar spieren brandde van de adrenaline, en haar felrode kijkers staarde bitter en kwaad de grot in. Emaya had niet eens iets hoeven zeggen, of Ama wist al waar hun aankomende gesprekje over zou gaan. Emaya zou haar oude Shadow-trucjes uit de doos halen en haar confronteren met het verleden. Misschien was dat ook wel wat ze verdiende op het moment...}

Ze kon er een eind aan maken. Een eind aan alles wat ze meemaakte. Een begin met haar broertje, in de hemel. Want wat kwam, ging ook weer. Ook zij zou vroeg of laat de dood tegemoet gaan. Waarom niet nu? Ze kon de zee in rennen en zichzelf bewusteloos slaan tegen een rots of zoiets... Ze kon verdrinken, zonder het te voelen. Wat hield haar hier? Haar moeder had zich ook niet veel aangetrokken van de dood van Ayero toen. Zij kon verder met haar leven. Maar ja, zij was ook niet opgegroeid zonder liefde. "It's a shame... isn't it?" zei Amatariseu. Emaya bleef doodstil zitten. "Je had al die tijd gelijk. Ōkami is geen haar beter dan The Rising Heroes, hm?" Ama luisterde niet naar de Shads, maar wel naar haar. Achter dat vrolijke, sarcastische masker van haar moeder zat iets, iets bitters en kouds. Niemand raakte het. Niemand zag het. Weinigen wisten dat die kant daar echt zat. Haar blauwe ogen richtten zich standvastig op die van haar moeder. Het besef smaakte bitter op haar tong, de woorden die ze wou uitspreken waren zuur. Maar als ze ze zou blijven doorslikken, zou de brok te groot worden. Ze slikte. "Misschien wel."

War, war just moved up a gear
I don't think I can handle the truth

^{Het was een van haar slechte eigenschappen dat ze dingen zwaar op kon vatten zonder ze letterlijk te horen. De houding van de Shadjes... irriteren haar zo enorm dat ze vergat dat het maar normale Wolven met grote bekken waren. Ze liet het niet merken, maar alle non-verbale bewegingen en arrogante uitspraken hitste haar ontzettend op. Vooral nu ze begon te twijfelen aan haar eigen roedel en dus in een nogal gevoelig humeur was. 'Misschien wel.' Amatariseu werd weer even wakker geschud uit haar bittere trance. 'Je hoeft niet te liegen. Waarom zou je je anders zo misdragen? Syren heeft me niets voor niets verteld over je humeur.' Bijna alle Wolven in Serigala waren grimmig. Duister, kwaadaardig, wraakzuchtig. Iedereen smolt weg in de haat voor anderen of zelfmedelijden. Sommigen vergaten dat dingen zoals enthousiasme, humor, roekeloosheid en verrukking geen poedelonderwerpen waren. Er was meer dan trainen, ruzie zoeken met andere roedels en je territorium verdedigen! Maar... als je dat niet deed kreeg je meteen een bord om je nek met het woord 'poedel' of 'schoothond' erop. Allemaal dankzij de denkwijze van de Shadows, die niets anders deden dan vechten en niet-Shadjes afsnauwen. 'Hoe kan ik Ōkami een sterkere uitstraling geven zonder ze op de Shadjes te laten lijken?' Emaya had al in 3 roedels gezeten, maar dat wilde nog niet zeggen dat ze veel verstand had van roedels. Er kwam veel meer bij kijken dan organiseren en het motiveren van je leden. Het was geen makkie om een Alpha te spelen.}

I'm just a pawn, and we're all expendable
Incidentally electronically erased

Ze verroerde zich niet, waagde het niet om ook maar met haar oren te bewegen. Haar blauwe ogen waren onbewogen op haar moeder gericht. "Je hoeft niet te liegen. Waarom zou je je anders zo misdragen? Syren heeft me niets voor niets verteld over je humeur." De woorden gleden van haar af. "Hoe kan ik Ōkami een sterkere uitstraling geven zonder ze op de Shadjes te laten lijken?" Niet. Dat antwoord lag op het puntje van haar tong. Als je niet dreigend zou doen, zouden de Shads je blijven zien als poedel. En The Rising Heroes. Hoe hard de roedel was ingemaakt, en Emaya was verteld dat de alfa's allebei met de staart tussen de poten waren vertrokken. Natuurlijk niet, maar zo hadden de Shadows gezien. En die vergaten dat niet snel. "Misschien draaien ze nog wel bij.. Maar ik geloof van niet. De uitstraling van de roedel komt van de leden, dus werk aan hen. En, kleine dingen worden groter. De sterke uitstraling is er nu nog maar amper, maar die zal groeien met de leden," sprak ze zonder enige emoties. Ze was moedeloos. Als het zo door zou blijven gaan, zou Emaya Okami nog moeten verlaten. En niemand wou dat, toch?

War, war just moved up a gear
I don't think I can handle the truth

^{Wow. De negatieve energie spetterde gewoon van Emaya af. Wat bezielde dat dier? Ja, Amatariseu wist dat ze in haar jonge jaren heen en weer was gegooid, maar daar hield het ook mee op! Ze had haar ouders nog, ze had haar broertje, die ze amper had gekend, niet zíen sterven en... De massieve Albino kon bijna voelen hoe haar spieren zich aan begonnen te spannen. Ze irriteerde zich best wel erg aan haar dochter's dramatische gedrag. Goed, ze mocht heus wel laf zitten janken in een hoekje, maar niet als ze nog onder haar moeder's commando stond. 'Misschien draaien ze nog wel bij.. Maar ik geloof van niet. De uitstraling van de roedel komt van de leden, dus werk aan hen. En, kleine dingen worden groter. De sterke uitstraling is er nu nog maar amper, maar die zal groeien met de leden,' sprak de witte teef emotieloos. 'Maar ik geloof van niet.' Ama's vuurrode ogen staarde vernietigend in Emaya's richting. 'Besef dat jij ook een lid bent, Emaya. Enthousiasme zoals dat van Syren is geen poedelgedrag. Gezeik en met een norse kop door het kamp stampen, zoals jij dat doet, is dat wel.' Haar dochter had net geen advies gegeven, alleen maar commentaar. 'Maar ik geloof van niet.' 'Kijk, lass, in de ogen van Shadows zullen we altijd poedels zijn en blijven. Ook al maken we ze in tijdens een of andere oorlog, wij zijn poedels en wij blijven poedels. Maar de Shadjes zijn het waard. Ik verander omdat ik wil dat Serigala ons ziet als een sterke roedel. Ze hoeven ons niet te vrezen, ze moeten alleen weten dat ze niet met ons moeten fokken.' Ze stapte door de opening van de grot, terwijl haar bittere, gevaarlijke blik zich nog steeds in Emaya's ogen boorde. 'Ik doe dit ook voor jou. Zodat jij je weer prettig en veilig kan voelen in de roedel. Maar goed, aangezien ik ook al niet meer zeur over de relatie tussen jou en Aissar en je nog steeds rondwandelt met een zuur hoofd, zie ik dat er niet veel meer te veranderen valt voor jou. Ik weet dat je een zware jeugd hebt gehad, maar geloof me, nu is het klaar. Als je wil dat Ōkami een sterkere roedel gaat worden, moet je je ook sterk gedragen.'}

I'm just a pawn, and we're all expendable
Incidentally electronically erased

Whoops. Daar ging haar moeder, terug bij haar lange preken. Gaap... "Besef dat jij ook een lid bent, Emaya. Enthousiasme zoals dat van Syren is geen poedelgedrag. Gezeik en met een norse kop door het kamp stampen, zoals jij dat doet, is dat wel." Ah, daar was de irritatie. "Kijk, lass, in de ogen van Shadows zullen we altijd poedels zijn en blijven. Ook al maken we ze in tijdens een of andere oorlog, wij zijn poedels en wij blijven poedels. Maar de Shadjes zijn het waard. Ik verander omdat ik wil dat Serigala ons ziet als een sterke roedel. Ze hoeven ons niet te vrezen, ze moeten alleen weten dat ze niet met ons moeten fokken." Emaya zag dat Amatariseu's spieren gespannen waren. "Ik doe dit ook voor jou. Zodat jij je weer prettig en veilig kan voelen in de roedel. Maar goed, aangezien ik ook al niet meer zeur over de relatie tussen jou en Aissar en je nog steeds rondwandelt met een zuur hoofd, zie ik dat er niet veel meer te veranderen valt voor jou. Ik weet dat je een zware jeugd hebt gehad, maar geloof me, nu is het klaar. Als je wil dat Ōkami een sterkere roedel gaat worden, moet je je ook sterk gedragen," zei de grotere teef gevaarlijk terwijl ze de grot instapte. Emaya's kalme blik toonde niks, wolven hadden haar wel enger aangekeken. "Het ligt niet alleen aan mij. En trouwens, is het niet de bedoeling dat de Shadows niet op het eiland komen?"

War, war just moved up a gear
I don't think I can handle the truth

^{Emaya leek bizar ongeïnteresseerd. Dat was best wel vreemd, want de vorige keer was zíj degene geweest die in tranen uitgebarsten was. Hm... misschien veroorzaakte de omgang met Aissar voor dit saaie gedrag? 'Het ligt niet alleen aan mij. En trouwens, is het niet de bedoeling dat de Shadows niet op het eiland komen?' Tja... het Shadow-bezoek was een ingewikkelde zaak. Aan de ene kant zou het een sterk imago geven om die honden met tanden en klauwen van het eiland af te jagen, maar aan de andere kant wilde Amatariseu juist niet zo agressief en dom overkomen als de Shadjes. 'Wat hebben de leden van Ōkami van o zo superieure Emaya aangedaan, ey?' zei Amatariseu kopschuddend. Zoals altijd was het geen goed idee om een probleem op te lossen met geweld. Hmpf. Het was moeilijk die denkwijze niet te zien als het gebral van een oude Wolf. Een Wolf zoals Kizu bijvoorbeeld. Eigenlijk was ze op zoek naar een Kizu-uitstraling. Vredelievend, maar tegelijkertijd ook battle-ready. Ze moesten hun koppen koel kunnen houden en genieten van het leven, maar hun tegenstanders ook in de pan kunnen hakken als dat nodig was. 'Shadows wegjagen met geweld is het meest effectief, maar als je dat doet ben je net zo stereotype agressief als zij.' Haar stem klonk niet alsof ze een levensles gaf, want daar klonk het veel te luchtig voor. Het had niet veel zin om te zaniken over Shadows. Ze waren er nou eenmaal en weggaan zouden ze niet. Oké, Kai begon steeds ouder te worden en Ama zou binnenkort 6 worden, maar haar doden zou het hele gedoe niet ophouden. You can kill a man, but you can't kill an idea. Volgens de 'legendes' waren de Shadows keer op keer weer herrezen uit de assen. Oftewel: die stinkende hondjes zouden voor eeuwig blijven bestaan. Het idee was natuurlijk wel dat Ōkami hetzelfde zou gaan doen. 'Nu eens een vraagje voor jou, Emaya: wat in fok's name probeer je te doen? Mij te beledigen? Wil je uit de roedel stappen? Een excuus zoeken voor je gezanik in de Aqua Squad? Wát Emaya? Wát? Wat is er mis met je de laatste tijd?' Amatariseu voelde zich geïrriteerd. Gefrustreerd dat ze haar dochter niet kon helpen. Puur omdat ze het prinsesje al geholpen had. Ze zou niet meer zeuren over Aissar, ze zou niet meer zeuren over het tragische verleden. Wat dit dan wat terugkreeg? Go fok yerself, Emaya..}

I'm just a pawn, and we're all expendable
Incidentally electronically erased

Emaya kon zelf niet geloven hoever ze terugzakte in het verleden. Ooit was ze een emotieloze loner geweest, zou ze dat weer worden? "Wat hebben de leden van Ōkami van o zo superieure Emaya aangedaan, ey?" vroeg Ama kopschuddend. Ja, schreeuwde haar kop, wat hebben ze je aangedaan? Emaya wist het antwoord niet. "Shadows wegjagen met geweld is het meest effectief, maar als je dat doet ben je net zo stereotype agressief als zij." "Misschien is dat wel nodig," siste de beeldschone witte wolvin. Een keer goed boos worden en ze kwamen niet! Wat had Amatariseu geleerd op de reis, hoe je vrede moet sluiten?! Dat kon niet met de Shadows. "Nu eens een vraagje voor jou, Emaya: wat in fok's name probeer je te doen? Mij te beledigen? Wil je uit de roedel stappen? Een excuus zoeken voor je gezanik in de Aqua Squad? Wát Emaya? Wát? Wat is er mis met je de laatste tijd?" Oh gewoon, gedumpt door m'n vriendje, vervolgens weer mijn ex-vriendin tegengekomen. Niks bijzonders, gewoon het dagelijks leven, nietwaar? "Niks bijzonders," zei ze met een betekenisloos grijnsje.

War, war just moved up a gear
I don't think I can handle the truth

^{Waarom was Emaya ineens zo bitter en koud geworden? Wat speelde er in haar kop? Nog steeds raasde de woede door de bonkige, taaie spieren van de Albino, maar Ama besloot de adrenaline weg te laten ebben en daarna pas naar haar dochter toe te komen. Want.. tja, een verkeerde opmerking of move en Amatariseu zat al met haar tanden in haar onvoorbereide keel. 'Niks bijzonders,' grijnsde de knappe teef met een emotieloze grijns. Was ze nou koppig of dom? Waarschijnlijk allebei. 'Als je 't me nou gewoon vertelt hoef ik je de roedel niet uit te gooien,' antwoordde Ama droogjes. Met een zure kop en een bittere houding had je niets bij Ōkami te zoeken. Een positieve instelling was een eigenschap die veel Wolven onderschatten, had Kizu haar verteld. Hij zei dat.. Hell. Ze leek die ouwe samurai bijna te zien als een god. Dat was hij ook wel deels... Amatariseu had de oude reu zien knokken tegen een beer, en hij had binnen een paar minuten ook nog gewonnen ook. Hij was een meester in gevechtskunsten, had hij verteld, maar had tegelijkertijd ook een hekel aan geweld en gewelddadige Wolven. Interessante manier van denken, maar misschien iets te ingewikkeld voor simpele zielen. Als er simpele zielen in Ōkami zaten dan.. Zover Ama wist waren haar poedels zeker niet de domste.}

I'm just a pawn, and we're all expendable
Incidentally electronically erased

"Als je 't me nou gewoon vertelt hoef ik je de roedel niet uit te gooien," klonk Ama's stem droogjes. Oh, dus nu ging ze op die tour? Jammer genoeg interesseerde het haar niet meer. Waarom zou ze? "Ik heb er genoeg van," was haar doodkalme antwoord. Van verliezen, verdrietig zijn. Misschien moest ze hem wel ontwijken, misschien was dat de manier om niet meer te huilen. Maar.. Het eeuwige gevecht tussen haar kop en haar hart vermoordde haar van binnen. Ze kon er niet eens aan denken hoe haar leven anders zou zijn gegaan. Misschien was ze gelukkig opgegroeid. Met haar ouders, en de Heroes. Maar nog altijd zei ze niet dat het haar eigen schuld was. Het lag aan Djinn en haar moeder. En Okami? Waarom zou ze hen niet gewoon verlaten? Wat hadden ze voor haar?

War, war just moved up a gear
I don't think I can handle the truth

^{Het trieste, sombere gevalletje voor haar keek haar nog steeds ongeïnteresseerd aan. En nu pas zag Ama het. Het was een stoere onverschilligheid, ze wilde niet op een Shadow-achtige manier laten zien hoe weinig foks ze gaf... ze leek eerder suïcidaal en liet merken dat het leven haar toch niet meer boeide omdat ze hoopte dat het snel beëindigd zou worden. 'Ik heb er genoeg van,' sprak de witte teef kalm. Amatariseu richtte haar kop naar het plafond van de grot en zuchtte, waardoor haar schouderwerk even schokte. Hier had ze geen tijd voor. Aan een suïcidale Wolf had ze niks. Dit was niet haar dochter. Emaya was een dappere, kalme en intelligente Wolf. Niet... deze dramatische papzak met al haar sombere blikken. 'En ik heb genoeg van jouw dramatische houding. Wolven komen en Wolven gaan. Gejank verandert dat niet.' Als haar dochtertje voor eeuwig wilde leven in de wereld van duisternis, rouw en onverschilligheid, than so be it. Maar bij Ōkami had ze dan niets te zoeken. Misschien waren haar leden fysiek nog niet helemaal het neusje van de zalm, maar mentaal waren ze sterker dan de gemiddelde Wolf. 'For fok's sake, Emaya... Verman je!' Een beetje gefrustreerd en teleurgesteld tegelijk draaide de massieve Albino zich om, en liep ze de grot uit. Haar roedel, die nu nog extreem chaotisch was, kon ze nog wel veranderen. Maar zo te zien had Emaya een mentale ziekte opgelopen en was ze nu dus nutteloos. Aan de ene kant voelde het goed om de teef de hardheid van de wereld te tonen, maar aan de andere kant was het nog steeds haar kwetsbare lieve meisje. Nee. Haar dochter was misschien gevoelig, maar niet zo gevoelig. 'Ik zet je tijdelijk buiten een Squad. Als je je zwakke instelling niet verandert, moet ik je buiten de roedel zetten. Laat me dat niet doen, want je weet zelf dat je meer bent dan... dít.' Ze moest even alleen zijn nu. Over de roedel nadenken en plannen bedenken over hoe ze hem moest hervormen. Eén ding was zeker: de Matsuri kwam eraan en dan zou het grote feest gaan beginnen...}

I'm just a pawn, and we're all expendable
Incidentally electronically erased

De woorden zouden haar moeten raken, of op zijn minst dichtbij moeten komen. Maar ze leken een kilometer ver weg en drongen niet tot haar door. "En ik heb genoeg van jouw dramatische houding. Wolven komen en Wolven gaan. Gejank verandert dat niet." Emaya keek bitter naar haar moeder. "For fok's sake, Emaya... Verman je!" Ama draaide zich om en liep de grot uit, maar Emaya bleef zitten. "Ik zet je tijdelijk buiten een Squad. Als je je zwakke instelling niet verandert, moet ik je buiten de roedel zetten. Laat me dat niet doen, want je weet zelf dat je meer bent dan... dít." Dit was de enige manier om niet meer om anderen te geven. Dit was de enige manier om niemand meer te verliezen. Dit... was het resultaat van jarenlang verliezen, van teveel moeten doen. Iedereen verwachtte wel iets van haar, of het nou positief of negatief was. Ze wou het niet meer.

War, war just moved up a gear
I don't think I can handle the truth

^{Toen ze geen reactie hoorde uit de grot, draaide Amatariseu zich om. Ergens, heel diep vanbinnen had ze medelijden met dit depressieve dier, maar haar grote irritatie hield het binnen. Ze had hier geen tijd voor. Emaya zette met alle liefde een grote bek tegen haar op over al haar ma's fouten, maar als Ama haar ergens op aansprak.. well, dan wist Em er wel weer voor te zorgen dat het via via ook weer haar ma's schuld was. Alles was Amatariseu's schuld, in haar ogen. Ugh. Scarleg was niet drama-queen, en zijzelf... tja, een beetje, maar niet Emaya's manier. Amatariseu had soms wat struggles met haar woede, maar niet met al dat sombere gezeik waar haar dochter nu mee kwam aanzetten. De gespierde gedaante zuchtte, en richtte zich toen op het strand voor haar. Het regende nog steeds, maar het verkoelde haar brandende spirit. Misschien was het tijd voor een chill moment in d'r eentje. Effe dingen op 'n rijtje zetten, iets lekkers knabbelen en dan zich voorbereiden op de Matsuri. En Emaya? Die kon lekker in haar eigen sop gaar koken.}

I'm just a pawn, and we're all expendable
Incidentally electronically erased

^{[Amatariseu topic uut]}