Message Man

Djinn was hier. Nog altijd kon Emaya dat niet geloven. De mollige, witte wolvin die Emaya de basis van het vechten had geleerd. Die het duistere deel van Ems hart had gecreëerd.
De misselijkheid groeide zowat met de dag, en de duizeligheid weerhield haar ervan om te jagen. Winter was aangebroken, en ze vroeg zich af of ze deze winter wel zou overleven. Maar wat zou ze anders moeten? Ze kon geen kant op. Maar hoe weinig ze de laatste tijd ook at, ze werd niet magerder. Sterker nog, het leek wel alsof ze dikker werd. De verandering was subtiel in haar ogen, ze zag het dan ook bijna niet.
Emaya zocht een grot en zakte neer. Zelfs die kleine wandeling had meer moeite gekost dan het zou moeten. Wat was er toch?
De plannen die ze had om te jagen in de vallei waren vervlogen zodra een tweede vlaag van misselijkheid haar overspoelde. Waarom?
Een welbekende geur deed haar opkijken. Ze snoof en rook buiten de kille winterlucht haar moeder. Zou die weten wat Emaya had? Langzaam kwam de witte teef overeind en volgde ze haar neus.

<sup>Wacht eens even... Amatariseu, die net door de passage die de Sea Side van de Valley scheidde wandelde, pikte een geur op in de koude bries. Emaya. Haar dochter, die ze een tijdje geleden uit de roedel geschopt had, leefde nog. Hm.. Ama twijfelde of het opzoeken van het jonge dier het wel waard was. Zou ze nog steeds vast zitten in haar nostalgische bui? En hoe zat het met haar mening over Okami? Was ze bereid het gezeik terug te nemen en voor haar eigen plezier en veiligheid terug te keren naar haar theekrans van poedels? Een beetje nieuwsgierig en hoopvol op een wat vrolijker meisje draaide de massieve gestalte zich om, en hobbelde op haar gemakje terug het strand op.

Aha! Gevonden! Voorzichtig zakte de Albino door haar achterpoten, waardoor de kolossale spieren opbolde onder haar korte pels. Zo kalm en bedaard als ze kon sloop ze op de grot af, puur om een eventueel slapende Emaya niet af te schrikken. Of niet over te komen als een lomperd zoals Djinn. Nu die papzak in Serigala rondwandelde, zou het voor Emaya in haar dramatische buien in een flits niet meevallen om haar moeder te onderscheiden van de ex-Shad. After all waren ze allebei wit en hadden ze een ferm oppervlak. Ineens voelde Amatariseu hoe de wind plagerig omkeerde, waardoor haar geur vol in Emaya's gezicht kwam. De teef scheen haar op te merken, en begon te snuffelen. 'Hiero, Sunshine,' sprak Amatariseu kalm en zo neutraal mogelijk. Ze had geen idee in wat mood Ema-.. Wacht eens. De geblokte teef snoof opnieuw en nam Emaya's vormen in zich op. Ze leek op sommige plekken een stuk magerder dan eerst, maar oogde toch wat... bol. En die geur. Wanneer had ze dat nou eerder geroken? In haar achterhoofd klonk wind, donder, regen. Ze rook denkbeeldig de geur van Vamp, een zomerstorm en de natte stenen van de ruïne. Bij die ontmoeting had ze deze specifieke geur ook geroken. Dit betekende maar een ding... Emaya was in verwachting.</sup>

"Hiero, Sunshine," klonk er rustig. Emaya's oren schoten rechtovereind toen ze zich omdraaide. Een grote, witte teef met vuurrode ogen bekeek haar. Hun verstandhouding was verwarrend; het ene moment was Emaya woest op haar moeder, het andere moment kon ze niet zonder Ama. Dit was één van de momenten. Ze was niet lekker en zou de winter niet overleven zonder iemand die haar hielp. Het was uitgesloten dat ze ooit nog deel uit zou maken van Okami, dat was verleden. Nu al. Maar misschien kon ze helpen? Ze kon haar dochter toch niet doodziek achterlaten? Een piepstemmetje in Emaya's achterhoofd riep dat Amatariseu dat wel zou kunnen doen na haar gedrag de laatste tijd, maar hé. Soms was ze gewoon chagrijnig, toch? "Hai," zei Emaya, niet goed wetend welke woorden ze moest gebruiken. Haar zeeblauwe ogen vonden de rode van Amatariseu. Ama was een stuk beter verzorgd. Goh, zij had een hele squad die voedsel voor hen haalde. Geen wonder dat Ama niet mager was.

^{Emaya zag er moe en zwak uit. Ama wist dat het dragen van pupsels veel energie van je roofde, en als je door de misselijkheid en duizeligheid geen prooi kon vangen, werd je alleen maar hongerig en vermoeider. Scarleg had al een overwinteringsplaats in Okami gewonnen. Misschien was het tijd voor Emaya om ook maar bij haar poedels te komen bivakkeren. 'Hai,' sprak Emaya simpel. Haar stem klonk niet onaardig meer. Sterker nog, het leek net alsof ze de komaf in de grot al vergeten was. 'Wie is de gelukkige vader?' vroeg Ama nog even neutraal. Vrolijk voortplanten met een Shadje ging Ama toch iets te ver. Gewoon, haar eigen kleinkinderen zouden gaan stinken daardoor, en als ze te veel op hun vader leken kregen ze nog te kampen met een geestelijke achterstand ook.}

Wat zou ze zeggen? Hmm... "Wie is de gelukkige vader?" Emaya knipperde verward met haar ogen. Wat bedoelde haar moeder? Er waren meerdere gelukkige vaders, wat bedoelde ze met dé va-.. Oh. Em was niet van het schelden, maar nu kreeg ze toch echt een gigantische drang tot stoute woordjes. "Je bedoelt toch niet..." Oh god. Aissar. Oh god. Haar zeeblauwe ogen sloten zich toen de harde waarheid in haar gezicht sloeg. Dat kon niet... Het mocht niet. Nee. "Wat moet ik doen?" vroeg ze hardop. Ze zou de winter niet overleven als ze ook nog eens... Ze wou er niet eens aan denken. Pups waren schattig. Goh. Dat wist iedere wolf op deze planeet. Maar zij hoefde ze niet. De pups zouden in haar buurt gevaar lopen. Zij was een wandelende ramp. Ze trok gevaar naar zich toe. Maar de natuur had gesproken. Haar lot was bestempeld.

^{Vreemd genoeg leek deze ontdekking nog schokkender te zijn voor Emaya. Wacht, ze was zwanger en ze wist het niet? Meteen voelde Amatariseu haar haren in haar nek omhoog komen. Had Kai's frummel haar dochter iets aangedaan? 'Je bedoelt toch niet...' Emaya deed haar zeeblauwe ogen dicht. Ama kon de schrik in haar pels voelen, net zoals de wanhoop. 'Wat moet ik doen?' Amatariseu had op haar wereldreis een plant leren kennen die gif bevatte dat de pups in je lichaam doodde. Super handig als je geen kinderwens had, maar ook wel erg respectloos en fout om ongeboren, onschuldige dieren te doden. 'Je draagt halfbloeden, don't ya?' vroeg Ama, haar frustratie verbergend. Ze zag dat Emaya nu even diegene was die steun nodig had. Haar af gaan zitten blaffen zou niet echt helpen. Toch voelde ze haar woede steeds sterker en sterker branden. Niet doen.. niet doen.. het was vast niet haar dochter's schuld. De massieve Albino ontspande zich, maar sprong daardoor automatisch naar voren, als een steen uit een katapult. Maar... vlak voor haar dochter hield ze halt, en terwijl ze haar boosheid inslikte, zuchtte ze en gaf ze haar meisje een stevige lik over haar kop. 'Het maakt niet uit. Mijn roedel heeft respect voor de nieuwe generatie. Je kan eten van onze prooi en rusten in onze holen tot de pups geboren zijn. Daarna zien we wel wat we gaan doen.' Kai zou het waarschijnlijk een debiel idee vinden om 'zwakkere' te laten mee-eten in tijden zoals deze. Ama vond dat complete onzin. Y'know, sinds de beste jager van Serigala in haar poedelclubje zat had ze nog nooit met een lege maag gezeten. Arthur was een van voornaamste redenen dat haar roedel deze winter zou overleven.}

Ze kon het niet geloven. "Je draagt halfbloeden, don't ya?" zei Ama. Emaya knikte langzaam. Toen ze weer keek, zag ze dat haar moeder vooruit sprong. Emaya dook ineen, maar vervolgens wist de grote teef zich in te houden en gaf ze haar dochter een lik over haar witte kop. "Het maakt niet uit. Mijn roedel heeft respect voor de nieuwe generatie. Je kan eten van onze prooi en rusten in onze holen tot de pups geboren zijn. Daarna zien we wel wat we gaan doen." De wolvin knipperde met haar zeeblauwe ogen, lichtelijk verbaasd maar vooral opgelucht. "Dank je," zei ze zachtjes. Ze zou de winter overleven. Ze hoefde niet te eten van karkassen met een kans om ziek te worden. Al had ze wel wat goed te maken met de meeste leden. Ah well, daar zou ze wel over na denken als ze er ooit aankwam. Maar waarom had ze het niet geweten? Het was niet heel ingewikkeld om het te voelen, had ze gedacht. Hmm..

^{Haar dochter leek nog steeds een beetje geveld door de schrik. Uit haar bek kwam een zacht bedankje, maar Ama luisterde niet goed genoeg om te horen wat deze precies inhield. Zo voorzichtig als ze kon - dus eigenlijk extreem ruw - gaf de massieve Albino Emaya een stevige lik tegen haar kop, als een soort troost. 'Als je... besluit te blijven, zullen jouw kinderen dan als eerste een daadwerkelijk Okami-opvoeding krijgen?' Het was niet echt een filosofische vraag. Ama informeerde eerder naar het feit of Emaya haar nageslacht wel in de roedel wilde hebben. Niet dat ze echt een keuze had. Als Kai erachter kwam dat haar zoontje zich had zitten voortplanten met een 'poedel', zou ze waarschijnlijk razend zijn en "er een stokje voor gaan steken" of hoe ze haar achterbakse aanpak ook noemde. 'Niet dat al mijn poedels al beginnen te grijzen, maar een nieuwe generatie trainen is goed voor de roedel.' Als Emaya de opvoeding niet zag zitten, kon Amatariseu haar niet helpen. Ze was zelf ook geen kampioen geweest met pups. Maar eh.. trainen kon ze goed, en ze stond stiekem en diep vanbinnen al te popelen de nu nog ongeboren haarballen om te toveren in fitte, sterke krijgers. Of jagers, scouts, strategen, helers of wat op aarde dan ook! Of niet. Misschien waren ze rebels en zouden ze in hun pubertijd op zoek gaan naar paps. Een voordeel was wel dat ze niet 'over konden lopen', want Amatariseu wist zeker dat Kai zo'n 'half-poedel' zou verbrijzelen als ze er eentje aantrof.}

Haar moeder stapte naar voren en gaf Emaya een ruwe lik tegen haar kop. Inmiddels was de wolvin wel gewend aan de ruwheid waarmee alles wat haar moeder deed gepaard werd. "Als je... besluit te blijven, zullen jouw kinderen dan als eerste een daadwerkelijk Okami-opvoeding krijgen?" Haar kinderen. "Niet dat al mijn poedels al beginnen te grijzen, maar een nieuwe generatie trainen is goed voor de roedel." Emaya grinnikte zachtjes en voorzichtig. Die groep poedels was nog ver van grijzen... Op Game na dan. Die werd ook ouder. En dat ze er nog steeds allemaal waren toonde dat ze prima voor zichzelf konden zorgen, ondanks dat het soms gewoon een stelletje stuiterende pups was. Ze hadden waarschijnlijk hele goede jagers, bedacht Emaya toen ze haar maag voor de vijfde keer die dag hoorde. "Natuurlijk!" zei ze met een voorzichtige glimlach. Ze had geen honger, ze had gewoon zin in eten. Tenminste, dat hield ze zichzelf voor. Alleen water had haar tot nu toe gered, maar ze moest eten en als haar moeder niet zo vrijgevig was geweest had ze haar gezondheid moeten riskeren door resten van anderen te eten. Ze kon opgelucht rusten, en misschien ooit weer deel uit maken van een familie.
Haar jeugdervaringen maakte haar extra beschermend. Ze moest en zou ze niet uit het oog verliezen, want iedere ex-Hero en Shad kende het verhaal van Djinn die een witte pup vond. En nu Djinn hier weer was... Maar ze was veilig. Hoe gemeen ze ook had gedaan tegenover Okami, ieder lid van haar moeders roedel had een goed hart en zou haar beschermen... Toch?

^{Emaya glimlachte voorzichtig. Amatariseu wist wat ze had gezegd over de roedel, maar dat was iets wat alleen zij wist. Veel leden van Okami hadden geen idee wat voor schattige bijnaampjes ze allemaal kregen van de Shadjes en de haatdragende Emaya van toen. 'Honden', 'poedels', 'stuiterballen', 'dwazen', 'idioten'. De ene naar de andere bijnaam schoot de bek van een anti-Okami'er uit. En waarom? Wat voor vreselijke dingen hadden ze Serigala aangedaan? Amatariseu vermaakte zich eigenlijk wel om het feit dat de Shadows zo bezig waren met hen, terwijl ze zelf stoer beweerde dat ze 'niks te vrezen hadden' en 'uit leedvermaak' haar roedel observeerde. Well, niks te vrezen hadden de poesjes uit Dalrey inderdaad niet, want Amatariseu had besloten de Shadjes niet onder het kopje 'vijanden' te plaatsen. De Shadows hadden niets van Okami te vrezen, en zo was het andersom. Als de elites zo intelligent waren als ze zelf beweerde, zouden ze nooit ruzie gaan zoeken met een neutrale roedel zoals Okami, toch?
'Natuurlijk!' Oh ja. Emaya was zwanger. Ama kreeg door dat ze weer afgedwaald was. Ama snoof even met een glimlach, en hoorde toen het luie gerommel uit Emaya's buik. Waren de pups dan al zo groot of had ze wat extra voedsel nodig. 'Hoelang voelde je je al... anders?' Misschien duurde het nog een paar maanden voor de halfbloeden geboren werden. Misschien kwamen ze over een paar dagen al. Emaya's dikke vacht was ook nog eens een wintervariant, dus het was niet duidelijk te zien of ze nou al een ferme pens had of niet.}

Haar blauwe ogen glinsterden zachtjes. "Hoelang voelde je je al... anders?" vroeg Ama. Hmm... Inmiddels zou dat wel een paar maanden moeten zijn. De laatste keer dat ze Ais had gezien was alweer een tijdje geleden en niet lang daarna voelde ze zich ineens lichtelijk misselijk. Precies wist ze het niet, waarom zou je bijhouden hoelang je ziek bent? Of course, ze wist nu dat het niet een of andere ziekte was, maar dat was haar eerste gedachte. "Een paar maanden, inmiddels," antwoordde ze. Moest ze aan de toekomst denken? Denken aan wat ze zou doen in de tijd waarin ze bijna niks kon? Zou er iemand voor haar zorgen? Zou het weer goedkomen tussen haar en Suru? Zou Arthur boos op haar zijn? Ze werd gek van alle twijfel.

^{Echte exacte getallen verwachtte ze niet. Emaya wist pas sinds vandaag dat ze halfbloedjes met zich meesjouwde, dus hoe lang ze zich al misselijke en draaierig voelde was waarschijnlijk moeilijk te achterhalen. 'Een paar maanden, inmiddels,' sprak haar dochter. Een paar maanden?! Ama beet op haar onderlip. Zover zij wist relaxte je pups net iets meer dan 2 maanden in je tummy. Dat betekende dat de pups tussen nu en een aantal dagen/weken geboren zouden worden! Lekker handig. Zaten ze niet met 2 extra monden, maar ineens met wel meer dan 4 extra monden! Of nou ja, de pups hoefde deze winter nog niet mee te eten, maar om hen niet uit te laten hongeren had Emaya ook bijna een dubbele portie nodig. Nou maar hopen dat Arthur en de toekomstige Terra Squad dat allemaal aankon.}