. Warriors [ENOOK] .

As a child you would wait
And watch from far away

<sup>Hoekje om. Over de boomstronk. Langs de doornstruiken. Spring over steen! Sjees langs dennenboom. Gotcha! Met de kracht van haar gespierde achterpoten zette de kolossale Albino zich af van de grond, en met een ruwe klap botste ze tegen het vluchtende haas. Haar tanden boorde zich genadeloos in het vlees van het dier, en een schelle, hoge piep gaf aan dat het dier het leven had gegeven. Mooi zo. Middagsnack was binnen. Het was de dag na de Matsuri, maar vreemd genoeg voelde Amatariseu zich allesbehalve leeg. Het ree had geweldig gesmaakt, en sinds het eerst sinds tijden had Amatariseu zich bijna misselijk gegeten. Het bloed dat kleefde op haar smoel, de aroma die rijkelijks door haar bek vloeide... het was geweldig. En dat was niet het enige! Kizu leefde. Kizu was hier. Kizu was hier, offerde zich op om háár te helpen! Het was serieuze business, maar aangezien de oude Shihan sowieso nog een jaar te leven had, moesten ze nog genieten van het moment zolang het kon! In gedachten verzonken wandelde de gespierde Wolvin richting een beschutte plek onder een hulststruik. Kizu was de eerste officiële bondgenoot van de roedel, nou ja, naast Beerebeer dan. Niet dat Beerebeer echt op de hoogte was daarvan, maar ze moest toch nog wel ergens onthouden hebben wat Ama tegen haar gezegd had? Whatever. Die kon wel mokkend Shadje aan. En die taaie teef zou waarschijnlijk niet klagen over een paar sneetjes. Shait... was Emaya maar zo'n sterke Wolf. Geen slappe hoop.. slecht humeur en gezeik. Geen wonder dat die poedel de roedel uitgegooid was. Ze was hartstikke stil, en als ze haar bek opende... leek het net alsof er een Shadow aan het woord was. "Misschien draaien ze nog wel bij.. Maar ik geloof van niet." Me arsh. De teef was een watje, net zoals haar moeder. Het verschil was dat haar moeder was gevlucht in donkere tijden, en dat haar dochter haar nog nooit 'in de steek gelaten had'. Ugh. Moeilijk beest.

Op haar gemakje haakte Amatariseu haar tanden achter de ribbenkast van de haas, en met een simpele, zachte ruk trok ze de borst open. Bloed spatte op haar snuit, en genietend liet ze de smaak door haar bek rollen. Haas was een geweldige snack die ze was in WS ontdekt had. In Schotland had je niet zo veel hazen. Wel veel schapen en Highlanders. Koeien. Koeien waren lekker, maar log en waren vaak in de buurt van mensen te vinden. Helaas. Echte mensenkoeien waren het lekkerst. Wilde ossen hadden een hele andere smaak. Ama's oor trok. Geluid?! Haar vlammende ogen speurde het struikgewas af, die zo hier en daar gehuld werd in lichtgrijze mist. Hell, het was bijna middag, en nog steeds hing er ochtendmist tussen de bomen. Is toch gekkigheid?? Een geur mengde zich met die van de verse haas. Aha! Het was Beerebeer!</sup>

But you always knew that you'd be
the one that work while they all play

^{[feat. Enook/Beerebeer]}

Warriors.

Nogal mankend liep de zwarte reusachtige wolvin door het bos en liet haar koude, nog steeds woedende blik over het gebied glijden. Haar linkerachterpoot wilde niet mee - waarschijnlijk gekneusd door die klap van die honden die haar hadden aangevallen - en elke wond op haar lichaam leek wel te bloeden of ontsteken. De vacht van de walgelijke beesten zat nog steeds op haar vacht gesmeerd vermengd met de geur van haar opgedroogde bloed. Eén ding was zeker, erg gezond zag ze er niet uit. Enooks pijngrens lag behoorlijk hoog op 't gebied van wonden en sneeën, maar zodra die dingen te begonnen ontsteken was de pijn toch wel duidelijk voelbaar en trok elke vierkante centimeter vel tegen bij de minste beweging. Vroeger hadden haar menselijke trainers een soort van ontsmettende alcohol over haar wonden gegoten toen ze heftig gevochten had, maar nu moest ze voor de eerste keer in haar leven haar plan blijkbaar trekken. Geen wonder dat de helft van de wondjes op haar lichaam aan het etteren was of maar niet goed genas doordat ze ze niet likte. Maar het ergste van al was dat de gespierde teef nog steeds geen prooi had gevonden na die strijd om de ree die zij had gevonden - en dat ging haar al helemaal niet lukken als ze zo toegetakeld en uitgeput was. Met een zware grom liet Enook zich van haar poten vallen en plofte met een dreun op haar flank. Tijd voor een pauze - die prooi kon ze later nog eens gaan plunderen. Haar verflauwde neusgaten merkten net voordat ze in een hazenslaapje zou vallen een wolvengeur op, eentje die haar vrij bekend voorkwam zodat ze haar kop optilde en opnieuw snoof. 't Was zonder twijfel haar bevrijdster... En ze was dichtbij. Heel dichtbij. Met een ruk draaide de wolvin haar kop naar de richting van het geluid en de geur en grinnikte lichtjes toen ze de witte wolvin in haar blikveld zag verschijnen. Heehee... Ze had ook een prooi bij. Interessant.

As a child you would wait
And watch from far away

^{Uit de flarden mist kwam ze dan tevoorschijn. Een gigantisch, breed monster met een zwarte pels. En deze keer zag ze er nog slechter uit dan de vorige keer. Over haar lichaam verspreid zag Ama allemaal verschillende krassen en sneeën, waarvan meer dan de helft er ontstoken uitzag. 'Shait, lass. Wat zie jij eruit,' merkte Amatariseu droogjes op. Yup. Ze kon zo nu en dan behoorlijk onverschillig doen naar buitenstaanders. Gelukkig was Beerebeer een taai dier die dat wel kon hebben. De gele ogen van het beest loerde ietwat hongerig naar de gedode haas. Hé hé, zo ging dat niet. Wachtend op reactie strekte de massieve Albino haar nek richting haar prooi, en met een zacht rukje trok ze het vlees van de gespierde achterpootjes van de haas. De drumsticks van de haas waren het lekkerst, omdat die beestjes toch niets anders deden dan rond stuiteren, knagen en rondjes rennen.}

But you always knew that you'd be
the one that work while they all play

Warriors.

"Shait, lass. Wat zie jij er uit." Lekker droge begroeting. Met een zware grom en de fustratie van het verloren gevecht nog steeds in haar ogen blinkend draaide Enook haar lichaam grotendeels naar de Albino toe en liet haar gele blik zo onopvallend mogelijk naar de haas bij haar poten glijden. Het leek wel eeuwen geleden dat ze een paar happen van dat hert had gescheurd en ze de smaak van vlees had geproefd in haar bek - ugh, hou je even in. Zo nuchter mogelijk ontmoette de zwarte giant de rode blik van de andere wolf en knikte even, nog steeds wat gezonde norsheid in haar ogen gevestigd. "Ik zei toch dat ik enkele schoothondjes ging opzoeken," bromde ze. "Erg vriendelijk waren ze niet." Ze stonk nog steeds naar die honden, nu ze er zo over nadacht en haar eigen lichaamsgeur opsnoof. Die lucht moest ze zo snel mogelijk kwijt. Blijkbaar had de Albino door dat ze verlekkerd was op dat heerlijke stuk vlees dat zij waarschijnlijk gescoord had, want ze strekte haar nek er nogal verdedigend over en vervolgens nam haar tijd om nog enkele masle stukjes vlees van de achterpoten te trekken. Dat betekende zeker geen lunch vandaag.

As a child you would wait
And watch from far away

^{Enook had haar niet helemaal honderd procent begrepen over de Shadjes; 'Ik zei toch dat ik enkele schoothondjes ging opzoeken. Erg vriendelijk waren ze niet.' Yeah. Ze koesterde een grote liefde voor hun stinkende modderwoud, dat was zeker. Als je ze buiten het territorium aantrof zouden de slimmere onder hen je niet aanvallen. Als de Shadows slimme dieren bevatten dan. 'Aye, je loopt een risico als je hun bos binnenwandelt. Shadjes zijn nooit alleen.' Amatariseu was zelf nou ook niet bepaald erg stoer geweest toen de Shadows haar eilandje betraden. Dat kwam voornamelijk uit verassing en het feit dat ze zich niet voorbereid had op indringers. Bang was ze niet. Wat had ze nou voor die zeikerds te vrezen? Ama slikte haar sappige hap haas in en keek Beerebeer in haar gele ogen. 'Hongerig?' vroeg ze plagerig. Er was toch niet veel meer over van het dier. Alleen nog maar zijn buikje, zijn magere kop en zijn magere voorpootjes. Alle smakelijke en sappige delen zaten in Ama's taaie buik. Ergens vroeg Ama zich af of Beerebeer het lang zou uithouden hier. Te zien aan haar hongerige blik had ze amper gegeten sinds ze vrijgelaten was, en zeker een Wolf met een zo'n kolossaal lichaam als Beerebeer had veel eten nodig. Heel veel.}

But you always knew that you'd be
the one that work while they all play

Warriors.

"Aye, je loopt een risico als je hun bos binnenwandelt. Shadjes zijn nooit alleen." Dat laatste had ze wel gemerkt ja - en erg gastvrij en vrijgevig waren ze ook niet volgens Enooks mening. Blijkbaar vonden ze het het einde van de wereld als een hongerige reiziger een minihapje van een van hun overvloedige prooien nam en was een stapje in hun miezigere bosje genoeg om er zowat een Wereld Oolog III voor te starten. Gierige honden. De witte teef met rode ogen nam ondertussen ruim de tijd om vol smaak van haar lekkere haas te knabbelen - het was dan ook redelijk normaal dat ze bijna zat te watertanden nadat ze een dag of twee, drie niks meer in haar maag gestopt had. "Hongerig?" Blijkbaar had zij 't ook opgemerkt. Enooks gele blik maakte zich los van de prooi en ontmoette de vurige rode van de andere wolvin. "Nogal," gaf ze half toe. Het massieve, taaie lichaam van de gespierde teef kwam langzaam in beweging toen ze overeind kwam en  ze voorzichtig een stap in de richting van het kadavertje zette. Veel zat er niet meer aan, maar het was beter dan niks. Even wisselde ze nog een blik uit met haar om een soort van toestemming te vragen en boog zich toen voorover om een hap uit de overgebleven ribbenkast te rukken. Misschien moest ze eens vragen naar de naam van deze teef, nu ze al zoveel voor dr gedaan had - eerst had ze haar bevrijd uit haar kooi, daarna had ze haar nog best gastvrij een konijn gegeven. "En jouw naam is...?"

As a child you would wait
And watch from far away

^{Beerebeer nam genoegen met haar restjes, waar op zich nog best wat vlees bij zat, omdat Ama het buikje van het dier had overgelaten. Terwijl de bonkige teef het haasje verscheurde, likte Amatariseu het bloed van haar lippen. Dat was een goeie middagsnack geweest. Ook altijd gezellig om het te delen met een vriendelijk mutant. Vriendelijk op haar manier natuurlijk. 'En jouw naam is...?' Ah, natuurlijk! De beroemde vraag. Blijkbaar had Beerebeer nog een soort manieren gekregen in de vechtring, want ze wist dat een naam vragen bij de eerste ontmoeting vrij overbodig en raar was. 'Amatariseu, lassy. Hoe kan ik jou noemen, Beerebeer?' Over beren gesproken... het hele Sanvi Forest meurde naar beer. Het waren wel oude sporen, though, maar het was wel duidelijk dat het lompe beest in de weer was geweest een paar weekjes geleden. Gelukkig kwam de winter eraan en hadden ze weer een zorg minder. In een snel ogenblik inspecteerde Amatariseu de wonden op Beerebeer's opgeblazen lichaam. Ze zagen er link uit, en de meeste waren ontstoken. Dit konijntje was niet genoeg geweest om haar leven te redden. Ergens vroeg Ama zich af of ze zich niet schuldig moest voelen.. want yeah, Beerebeer op het idee brengen om naar Dalrey te gaan was wel haar suggestie geweest. Aan de andere kant had ze de lass wel gewaarschuwd. Nah. Ze hoefde nergens spijt van te hebben. Het kwam wel goed met deze beer.}

But you always knew that you'd be
the one that work while they all play

Warriors.

'Amatariseu, lassy. Hoe kan ik jou noemen, Beerebeer?' Wowwowwow, Amatara-wadde? Enook probeerde haar gezicht zo vlak mogelijk te houden toen ze de bonk letters in haar gezicht kreeg. Het was niet bepaald een alledaagse naam, maar die waren er ook. Maar echt waar - Beerebeer? Niet het beste koosnaampje voor zo'n kollos als zij, als ze zich moest vergelijken met een teddybeer. Die dingen had ze gek genoeg gekregen om haar woede op uit te reageren, maar ze wist dat ze gebruikt werden door jonge mensen om te knuffelen en te liefhebben. Wel, dat wilde ze nog eens duidelijk maken - dat was zij absoluut niet; niet knuffelbaar, niet schattig, niet zacht. Dat had ze die ene mens wel duidelijk gemaakt toen hij haar wilde porren of aaien door een flinke hap in zijn hand te zetten. Hehe. Sinds die gebeurtenis gebruikten ze stokken, jammer genoeg. "Enook," antwoordde ze met een knikje en knaagde aan een van de overgebleven magere spillebeentjes van de half verscheurde haas. Er zat niet veel lekkers aan, maar hetgeen dat er nog aanzat rukte ze met veel plezier af. "Waar kom jij eigenlijk vandaan?" stelde de zwarte grote teef als vraag en likte het watertige bloed van haar tanden. Ze zag er niet uit als een wolf die voor mensen gevochten had - ze had een natuurlijkere, ruwere bouw dan zij. Daar zat vast ook een hele historie achter.

OCC: Nook verwart het woord beer met die van een teddybeer omdat ze nog nooit een echte beer heeft gezien, als je je vragen zou stellen. xD

As a child you would wait
And watch from far away

^{Beerebeer's reactie was nogal... verbaasd. Wat ook niet zo vreemd. De lass was hartstikke nieuw in de wildernis, en gelukkig wist ze nog niet wat een beer was. Aan de andere kant... misschien was het maar beter om het wel te weten, want een ontmoeting met zo'n bakbeest kon behoorlijk nasty aflopen. 'Enook,' stelde de opgeblazen teef zich met een knikje. Enook. Eeeeenoooook. Right. De beer had dus wel een naampje gekregen door haar duivelse menswezens. En het klonk ook niet zo vreemd eigenlijk. Het had zomaar de naam van een 'normale' buitenstander kunnen zijn. 'Waar kom jij eigenlijk vandaan?' Enookje smikkelde het hazenbloed van haar lippen en leek eigenlijk wel interesse te tonen. Hm. Grappig. Dit was de eerste teef sinds 'n tijdje die naar haar afkomst vroeg. 'Schotland, lassy. Geboren, getogen en verjaagd.' Schotland. Regenachtig, maar gevuld met een aantal edjit's die een stuk interessanter waren dan de uitgekauwde Shadjes van hier. Soms droomde Ama wel eens dat ze de eer had gekregen om de strot van de Alfa van de McGregor-clan door te mogen bijten. Jammer dat ze waarschijnlijk voor de rest van haar leven met haar reet in Serigala gekleefd zat. Ze zou haar roedel niet achterlaten. Niet weer. 'Tell me, 'Nooky, hoe bevallen de eerste weekjes in de wildernis, ey?'}

But you always knew that you'd be
the one that work while they all play