Next go Round

Met voorzichtige passen maakte ze zich uit het hol waar ze zichzelf dagenlang had opgesloten. Het deed haar goed om het daglicht weer te verdragen, waardoor ze zich automatisch weer wat beter voelde. De frisse geuren van de natuur drongen haar neus binnen, waarbij er een fris windje door haar vacht dwarrelde. Het was nog vroeg in de ochtend en dat was te merken, weinig dieren waren actief op een paar vroege vogels na dan. De wildkleurige wolvin stapte een paar passen naar voren, in de intentie om het door haar vergrote vossen hol te verlaten en op zoek te gaan naar iets eetbaars. Daar was ze dan ook wel echt nodig aan toe, haar maag had al meerdere malen van zich laten horen. Niet dat ze zich er eerder wat van had aangetrokken, ze had de symptomen van haar lichaam al een tijdje genegeerd, maar daar had ze ook geen andere keuze voor gehad. Ze was namelijk gewond. Haar lichaam was beschadigd bij haar buik, heup en rechter achterbeen. De wonden waren aan het genezen, maar echt snel vorderde het niet. De wolvin mankte dan ook met haar achterbeen. Toch was ze vastberaden om iets te vinden wat haar kon voeden, ze had heus wel enkele dagen zonder voedsel gekund, maar haar reserves begonnen op te raken. Daarbij hunkerde ze ontzettend naar een stukje vlees of ze het nou zelf moest vangen of ze ergens iets kon vinden, zo kieskeur zou ze op dit moment niet zijn. Iets nukkig draaide ze haar oren naar achteren, waar ze daarna ook slepend met haar achterbeen haar stekkie verliet. Op een traag tempo, slenterde ze naar het meer, een eindje van haar slaapplek vandaan. Ze zou eerst wat energie moeten krijgen om wat verder te kunnen lopen, en wat was nou een betere plek dan het meer? Kreunend bukte ze bij de oever om te drinken. Zich niet realiserend dat ze misschien niet alleen was.

[Met Emaya]

De wereld leek weer net zo enorm als vroeger. Emaya had steeds het gevoel dat ze verdwaalde in Sanvi Forest, de bomen leken op haar af te komen. Bijna een hele vierentwintig uur had ze gerend, weg van Sea Edge Beach en alles wat zich er daar had afgespeeld. Het leek alsof Aissar achter iedere boom stond, om haar te vertellen dat ze niet bij elkaar hoorden. Dat het te gevaarlijk was. Haar adem ging snel en tranen gleden nog steeds langs haar snuit. Zonder een richting te kiezen rende ze verder.

Haar poten brachten haar op hoge snelheid naar Nimweth Lake. Maar in de schaduwen van het bos remde ze af, ze deed haar best om zo stil mogelijk te zijn voor zover het kon. Daar zat niemand minder dan haar ex-vriendin. Geweldig. Met een ruime boog liep ze om de teef heen, zoveel afstand houdend als mogelijk. Stille tranen gleden langs haar snuit, maar al snel bereikte ze het water en ze nam een aantal slokken.

Met haar kop weer omhoog geheven, slikte ze de laatste waterdruppels rond haar bek weg. Haar blik gleed over het meer, al was er vrij weinig bijzonders te zien. Een klein zuchtje verliet mond, ze zag er dan ook tegenop om iets eetbaars te vinden. Niet dat ze geen honger had, eerder wist ze dat het lopen behoorlijk pijnlijk was voor haar gewonde been. Een klein geluidje achter haar, liet haar iets opschrikken. Direct ging haar blik dan ook naar achteren, hoewel ze niet precies kon zien wat het geweest kon zijn. Argwanend gromde ze iets, bolde automatisch haar spieren iets op waarbij haar oren chagrijnig naar achteren trokken. Haar gedachten gingen naar een wild dier, zoals een everzwijn of iets dergelijks, maar het bleek iets anders te zijn. Haar neus had de stinkende geur van Emaya geroken, wat haar gevoel het er zeker niet beter op maakte. De vorige ontmoeting tussen haar en de witte wolvin stond dan ook nog in haar geheugen gegrift. Niet dat het Meilani had veranderd, oké, misschien een beetje. Onbewust waren de woorden die de teef destijds had gezegd, nog steeds in haar kop te vinden. Ze probeerde het van zich af te zetten, zich zelf nog kwader te maken dan dat ze was, maar op een of andere manier was dat niet gelukt. De woorden waren kwetsend geweest, iets wat ze zelfs nu – na verloop van tijd - zelfs nog moeite mee had. De wildkleurige teef voelde zich schuldig, maar was daarbij ook stand vast van mening dat Emaya niet zo had binnen moeten vallen. Ze was tenslotte achtergelaten door alles en iedereen en dat was niet iets wat ze zo makkelijk door haar voetkussentjes liet glijden. De witte teef had toentertijd dat feit genegeerd en dacht doodleuk hun contact te kunnen hervatten met een paar vrolijke woorden. Zo was Meilani echter niet, haar verleden had ze niet kunnen vergeten. Terwijl de wild bruinige wolvin haar ogen nog steeds naar achteren gericht had, probeerde ze Emaya te onderscheiden van de donkere schaduwen afkomstig van de bomen om het meer. Dit lukte haar aardig, waardoor ze dus ook doorkreeg dat de witte teef de boog om haar heen zo groot mogelijk hield. Toch zou ze er niet omheen kunnen: Als ze dorst had zou ze toch echt tevoorschijn moeten komen, dit gebeurde dan ook, een eindje bij haar vandaan kwam Emaya uit de bossen tevoorschijn waarna ze naar het meer slenterde. Meilani, hield haar blik nog steeds gericht naar haar oude vriendin, niet bang of angstig om haar onder ogen te komen. Ze stond er trots bij, hoewel dat niet voor haar soortgenoot gold. Zelfs vanaf hier kon ze het verdriet voelen. De wild kleurige teef liet haar vijandelijke, argwanende houding vallen. Het gegrom hield op, waarna haar oren zelfs voor een moment nieuwsgierig naar voren kwamen te staan. Niet wetend wat ze precies zou moeten doen, wendde ze haar blik weer af. Starend naar de bergen aan de andere kant van het meer, zette ze haar achterwerk op de grond en wachtte af.

Ze wou niet kijken naar de grijze teef, maar deed het toch. Vanuit haar ooghoek bekeek ze haar ex-vriendin. Ze was gewond. Buiten alle littekens om zaten er ook nog eens drie grote wonden op haar eens zo mooie lichaam. Emaya slikte bij dit aanzicht. Haar keel brandde nog van het huilen het gewicht in haar maag werd zwaarder en zwaarder met iedere seconde die ze verspilde aan het inspecteren van Eila's lichaam. Een aantal stille tranen gleden nog langs haar snuit en drupten zachtjes op de grond. Toen had de sneeuwwitte wolvin genoeg zelfvertrouwen bij elkaar geschraapt en voorzichtig zette ze koers naar haar ex-vriendin. De wolvin was gaan zitten, leek wel nieuwsgierig. In tegenstelling tot haar vijandelijke houding van daarnet. Op een vrij grote afstand van de grijze wolvin bleef Emaya staan. "E-Eila?"

Terwijl haar blik naar de omgeving voor haar gericht was, bleek ze zich er niet helemaal mee bezig te houden. Ze probeerde zich er niets van aan te trekken, maar ondanks dat, hield ze Emaya, die een eind van haar vandaan was, toch in de smiezen. Je kon dan ook zeggen dat er iets spanning tussen hun in te voelen was en dat was juist het gene wat Meilani ook wat zenuwachtig en onzeker maakte.  De wildkleurige teef wist niet precies hoe ze zou moeten reageren op de komst van haar oude vriendin, haar instikt vertelde haar te negeren, toch lukte dit niet helemaal. Haar oren wiebelden dan ook belangstellend wat naar Emaya’s kant. Dit was wederzijds, zelfs vanaf hier voelde ze zich erg bekeken. Meilani vroeg zich af wat er in het hoofd van de witte wolvin rond speelde, ze leek namelijk erg verdrietig en ongeacht ze niets meer met haar oude vriendin te maken wou hebben, was ze toch wel nieuwsgierig geworden. Om eerlijk te zijn; Ergens kreeg ze toch wel medelijden als ze Emaya zo bij de oever zag staan. Onverwacht, zoals dit moment al was, schrikte ze iets op toen ze beweging en wat subtiele kleine geluiden hoorde. Haar kop ging automatisch in de richting, waar haar adem even stokte bij het aanzicht, het was haar oude vriendin die haar kwant op kwam. Niet in de verwachting dat dat zou gaan gebeuren, bevroor ze even. Ze had geen idee wat ze zou moeten zeggen of doen, aan de ene kant wou ze haar excuses geven, maar aan de andere kant was ze kwaad – daarbij was ook nog eens Emaya’s verdriet voelbaar, waardoor ze twijfelde en zich heel diep zelfs nog wel medeverantwoordelijk voelde. Boos wat haar nu overkwam met verschillende gevoelens, bromde ze voor een moment, al stopte dat al weer toen ze zich realiseerde hoe onzeker ook Emaya was. Beide wolven voelden zich ongemakkelijk, toch was het de witte wolvin die de eerste stap had gezet.  Haar oude vriendin bleef na een aantal meters haar kant op gelopen te hebben, weer stilstaan. “Eila?’ Bibberde haar stem, vragend naar haar naam. Onrust en wantrouwen was van haar houding op te nemen, het vertrouwen tussen beide teven was dan ook zo klein dat ze het niet eens durfde om dichterbij te komen. Begrijpelijk, zo voelde Meilani zich precies ook. Ze verbrak het confronterende oogcontact, liet haar blik vallen op haar voorpoten. “Alsjeblieft, noem me niet zo.” Antwoordde ze zachtjes, bijna smekend. Ze wou haar oorspronkelijke naam liever niet meer horen, meer omdat ze de naam die ze nu droeg niet kon vergeten. De naam was verbonden met haar verleden, haar ervaringen, dat kon ze simpelweg niet uitwissen. Haar ogen gingen van de grond en haar voorpoten weer naar Emaya. “Wat is er met jou?” De woorden klonken bot, koud. Net zoals de blik in haar ogen, het leek er niet op dat ze echt om Emaya gaf, hoewel dat van binnen stiekem toch wel anders bleek te zijn.

Emaya trok met haar oor. Lang geleden waren ze vrienden geweest, samen voor alles wat ze deden. Ze hadden elkaar gezegd nooit te verdwijnen. Emaya zou haar alles leren, in ruil voor iemand om mee om te gaan. Eila, haar ex-beste vriendin. De witte wolvin voelde zich al ze verrot, en hier was Eila. Klaar om het erger te maken, de woede in Emaya's hart los te maken. Klaar om de woede los te laten, als een orkaan die wraak wilt op alles. Alles wat ze tot nu toe had opgebouwd was verziekt. Ze moest opnieuw beginnen, maar hoe? Ze kon niemand vergeten. Het was beter voor haar als ze Ais vergat, door zou krijgen dat hij de zoon was van Kai en daarbij ook nog eens een Shadow was. Om eindelijk te bedenken wat beter voor haar was. Maar angstig op haar eilandje wachten was niet beter voor haar. Als zij zou sterven als iemand die risico's nam, kon ze het aanvaarden. Zelfs als dat zou betekenen dat ze binnen een jaar zou sterven. Ze wou niet oud worden, geïsoleerd op een eiland. Ze wou eropuit, haar moeder trots maken in plaats van kleine pup spelen. Dat ws ze niet meer. Al vroeg in haar jeugd was haar geleerd om geen jeugd te hebben, om het spelen te vergeten en te leren. Om volwassen met alles om te gaan, zelfs als ze zich niet volwassen voelde. Maar het belangrijkst van alles: luisteren naar haar instinct. Haar instinct had het nooit fout, en haar instinct vertelde haar om bij Aissar te zijn. Ze kon van niemand zo houden als van hem. Niemand zou haar ooit dezelfde gevoelens geven als Aissar. Er is maar een ware liefde in je leven, en zij had hem gevonden. Hij had het alleen niet door dat ze voorbestemd waren. "Alsjeblieft, noem me niet zo." De zwakke, haast smekende stem verwarde haar. Dit was diezelfde teef als toen, right? "Wat is er met jou?" Woede speelde met haar nieuwsgierigheid en draaide haar maag om. Tot uiteindelijk toch de woede won. "Hoezo wil jij dat weten?!" siste ze kwaad. Hoe durfde Eila die vraag te stellen op die toon. Hoe durfde ze überhaupt die vraag te stellen?!

Emaya’s verschijning zorgde ervoor dat ze plotseling niet meer zo zeker van haar zelf was. Verschillende gedachtes dwaalden in haar kop, waarbij ze ineens gevoelens voelde waar ze nog niet eerder aan gedacht had. Betekende de witte wolvin dan echt meer voor haar dan dat ze dacht? Meilani besefte het nog niet helemaal, maar stiekem bleek ze haar oude vriendin te gaan missen. Weer iets wat haar beangstigde, ze had gedacht dat ze het hoofdstuk al langer had afgesloten. Ze was verder gegaan met haar leven had haar eigen geschiedenis gemaakt, maar toch was het alsof een oude wonde weer was opengescheurd. Haar kille blik, koude woorden maakten uit dat ze zich niet op haar gemak voelde. Maar dat maakte haar houding verder ook wel duidelijk. En ondanks ze wist dat Emaya zich precies zo voelde, kon ze zich maar niet ontspannen. Bij haar kwam de witte wolvin toch wel gedeeltelijk binnen als een bedreiging. “Hoezo wil jij dat weten?” Waren een paar nijdige sissende woorden van Emaya’s kant. De spanning tussen de twee wolven begon wat hoger te worden, waardoor Meilani zich nog bijna misselijk begon te voelen. Voor de tweede keer draaide ze haar kop om, wende haar blik naar de omgeving, al zat ze niet eens echt te kijken. Ze hield Emaya in constant in de gaten, er voor zorgend, mocht de witte teef uithalen, om haar voor te kunnen zijn. “Never mind,” Mompelde ze, al was het niet erg luid hoorbaar.