Blegh.

Een pikzwarte wolvin, waarvan je alleen haar ogen zag, kwam de bosjes uitlopen. Zijn nekharen gingen verder overeind terwijl de wolvin dichterbij kwam. Na zijn vraag kwam er eens strenge 'Ook hallo' uit de wolvin haar mond. Na dit antwoord maakte Echo zich een klein beetje groter, waardoor hij boven de wolvin uit kwam die ook haar hoofd hoog hield. ''Nou zeg op, ik vroeg je wat. Het is hier geen theekransje'' zei hij toen met een strenge toon, een klein grommetje was ook te horen. Hij bekeek de wolvin toen eens goed, ze was vrij groot gebouwd en had slanke maar gespierde lichaamsbouw. Zijn houding was nog het zelfde, boven haar uit komend. Hij liep een rondje om de wolvin heen om haar zo is beter te bekijken. ''Zit weinig vet op die botjes he'' zei hij met een sluwe grijns. Toen hij weer voor haar stond, ging hij zitten. ''Nou komop, komt er nog wat van.'' Echo gaapte en zijn tong ging over zijn bek heen. Ze zaten op een kleine open plek in het bos, om de open plek was het erg dicht bebost, niemand zou het dus horen, als er een gevecht zou uitbreken. Een raaf landde op een tak in een boom, een grom was te horen en de raaf wist niet hoe snel hij weg moest komen. Zijn gedachten dwaalden af, dat moest hij niet laten gebeuren, bij de les blijven, dat was wat hij van zijn moeder had geleerd. Hij schudde zijn kop even, en keek de wolvin toen strak aan.

De teef haalde haar wenkbrauw op toen de reu zich een beetje groter maakte, ugh reuen. Hoedan ook de reu nu groter was dan zij hield de teef haar kop hoog en keek ze de andere wolf dood in de ogen. Ze was niet bang voor de reu en was zeker niet bang om dat te laten zien''zeg op, ik vroeg je wat. Het is hier geen theekransje' luidde de gevolgd door een grommetje, Victoria versmalde haar ogen en keek de reu strak aan.Ze hadden ongeveer de zelfde bouw was de teef opgevallen. Toen de reu begon te bewegen en een rondje langs haar liep stonden al haar zintuigen op scherp,klaar voor een aanval als hij dat soms van plan was. ''Zit weinig vet op die botjes he'' merkte de reu met een sluwe grijns op. 'Ik kan van jouw het zelfde zeggen' klonk de harde emotieloze stem van de teef. Toen de reu weer voor haar stond deed de wolvin een stap naar achter, niet omdat ze bang was. Maar ugh wat stonk hij uit zijn bek zeg. ''Nou komop, komt er nog wat van.'' hoorde ze haar soortgenoot toen zeggen, terwijl hij gapend met zijn tong rond zijn bek ging. Victoria liet een luidde grom horen, hij was haar aan het testen dar wist ze wel. 'Ik wacht op jouw darling' de teef legde veel nadruk op het woord darling en zette daarop ook de liefste nep stem die ze kon opzetten. 'Well? come on, i dont have all day''de teef gaf de reu een grijns, wachtend op zijn reactie.

Zijn ogen stonden nog steeds strak op de zwarte teef gericht. 'Ik kan van jouw het zelfde zeggen' klonk emotieloos vanuit haar richting. Hij zag dat de wolvin een stap achteruit deed nadat ze dit had gezegd, hij besloot maar dat hij vond dat ze dat deed uit respect. 'Ik wacht op jouw darling' zei ze toen. ''Oh je wacht op mij'' zei hij met een grijns. ''Dan kun je lang wachten'' zei hij daarna. Hij keek haar weer strak aan. Ze zag er goed uit voor een teef. 'Well? come on, i dont have all day' hoorde hij haar daarna zeggen. ''God, je hebt pit meid. I like it.'' zei hij toen tegen haar. Hij merkte dat ze niet bang was voor hem, en dat vond hij mooi. Er waren veel wolven die wel een stapje opzij zouden doen voor zijn gestalte. ''Echo'' zei hij toen kort, waarna hij een knikje met zijn kop gaf. Er ging een fris briesje door zijn vacht heen wat er voor zorgde dat er wat zand uit zijn vacht vloog, het was ook een beetje verfrissend, aangezien het best een warme dag was in Serigala.

''Oh je wacht op mij'' zei hij met een grijns. ''Dan kun je lang wachten'' de teef zuchte. 'Nou dan ga ik maar denk ik? ik ga niet mijn tijd aan jouw verspillen' siste de wolvin terwijl ze langzaam langs hem liep, haar grijze ogen keken de reu strak aan. Ze raakte hem bijna aan met haar schouder, ''God, je hebt pit meid. I like it.' kwam er toen uit de bek van de reu. De teef bleef staan en draaide alleen met haar rechter oor naar achter. Misshien zou ze nog even blijven, ''Echo''  galmde zijn stem weer tussen haar oren. De teef gokte dat het zijn naam was. 'Daar was vast niet lang over nagedacht' de teef draaide haar kop tot de reu. Haar stem had een lichte sarcastische toon. Toen het de teef opviel dat er wat zand van de vacht van de reu vloog haalde ze haar neus. 'Moeilijk he je vacht schoon houden'klonk haar stem vervolgens, terwijl de teef even naar de reu greens. 'Maar goed, ik ben Victoria aangenaam'

'Nou dan ga ik maar denk ik? ik ga niet mijn tijd aan jouw verspillen' zei de teef. Hij keek even op, dit antwoord had hij niet verwacht. ''Ach dan ga je toch, ik heb het toch altijd al alleen gered'' zei hij. Dit was ook zo, hij heeft het eerste jaar van zijn leven in een recordtempo alles moeten leren van zijn moeder, ze was al niet de jongste meer, en had eigenlijk ook geen pups meer verwacht, maarja daar was hij ineens, Echo. Hij had in sneltrein tempo geleerd hoe je moest overleven, en dat kwam best goed uit. Nadat jaar ging zijn moeder dood, en probeerde zijn poedel broer de zorg voor hem over te nemen, dit had hij nooit geaccepteerd en had hij de roedel verlaten, voor een eenzaam bestaan.

Hij zag hoe de wolvin weer terug kwam lopen naar hem nadat hij zei naam had gezegd. 'Daar was vast niet lang over nagedacht' hoorde hij haar met een licht sarcasme zeggen. ''Vast niet'' zei hij met een korte grom. Hij was Echo genoemd omdat zijn oude roedel in een soort van ravijn was gehuisvest op het moment dat hij geboren was. Het galmde hier altijd supererg, als iemand iets hard zei hoorde je het altijd na galmen, vandaar de naam Echo. 'Moeilijk he je vacht schoon houden' hoorde hij haar zeggen nadat er vuil uit zijn vacht vloog. ''Ach, normaliter ben ik hier nooit te vinden, ik leef normaal altijd in de donkere gebieden van serigala, veel beter en niemand die op je let.'' zei hij. Hij was ook van plan om hier niet veel langer rond te hangen dat nodig was, maar iets in deze wolvin trok zijn aandacht, hij wou meer van haar weten. 'Maar goed, ik ben Victoria aangenaam' kwam er toen uit de zwarte teef haar bek. Victoria dus, een naam die goed bij haar paste, hij wist alleen niet waarom. ''Zeg Victoria, wat brengt jou hier in dit bos?'' besloot hij maar te vragen. Hij liet zich weer een beetje in elkaar zakken en hield zich niet zo groot meer nu, zijn kop had hij wel nog steeds hoog.

De teef reageerde niet echt op de volgende opmerkingen die de reu haar kant op gooide. Alleen op het laatse besloot ze antwoord te geven, 'ik was opzoek naar een slaapplek'haar stem klonk rustig, niet emotieloos of sarcastisch. Gewoon rustig, zoals ze al eerder zij; ze was niet bang voor de reu. De zwarte teef draaide zich niet weer helemaal om en staarde recht in de ogen van haar soortgenoot, ze moest toegeven; Echo paste wel echt bij de reu. En zo erg leek hij ook weer niet, gewoon een bluffer. Want de kans dat hij haar ging aanvallen nam met de seconde weg, al moest ze wel altijd alert blijven. Je wist het maar nooit, 'En jij?'vroeg ze toen, de teef vermoede niet echt iets bijzonders. Waarschijnlijk was hij gewoon een stukje aan het lopen of zocht hij zelf ook naar een slaaplek. Niet dat het haar iets kon schelen.