Bon Appetit

Het lange gras ,die zachtjes met de wind mee waaide, spreidde zich uit elkaar toen een Agoutti kleurige wolvin zich erdoorheen wurmde. Het gras was zo lang dat ,wanneer de wolvin begon te sluipen, ze bijna niet meer zichtbaar was voor de dieren rondom haar heen. Ze had haar lichaam gedwongen om de Acrine Mountains te verlaten en even terug te keren naar de vallei. De herinneringen van vroeger even opsnuiven. Ondertussen was het al MANEN geleden dat ze nog eens een poot in de vallei had gezet, alleen al omdat ze geen behoefte had gehad om zich te verenigen met de wolven die haar landschap hadden ingepikt. Agja, of ze er nou over zeurden of niet, veel verandering zou het toch niet brengen. Waarin er wel verandering in zou komen, was dat ze vandaag eens iets anders zou eten. Al van dat ze de vallei was binnengestapt, had Zena de geur opgepikt van een jong reetje die een paar weekjes oud was . Manen lang had ze geleefd van prooidieren (Zoals sneeuwkonijntjes) die haar juist de dag door brachten. Maar nu zou ze eens iets eten dat haar honger echt zou stillen. Niet verbazingwekkend dus, dat het water nu nog steeds in haar mond stond, al van toen ze het diertje had geroken. Ha, daar! Zo stil als ze kon zijn sloop ze naar het diertje toe die zich verscholen had in het gras tot moeder terug was van, wat ze ook aan het doen was. Toch had Zena een belangrijke les geleerd. Als ze het diertje zou aanvallen, direct de keel toepitsen...Zodat het diertje niet kon schreeuwen. Als het jong een noodkreet had geslagen kon je het beter laten zijn voor wat het was, en je uit de voeten maken. Een kwade damhert had je liever niet achter je aan. En moest de jacht geslaagd zijn, kon je beter het diertje even wat verder mee sleuren en het daar opeten. Anders kon het nog zo zijn dat je de moeder achter je reet had. 5 wolflengtes, 4 wolflengtes, 3 wolflengtes, 2 wolflengtes, 1 wolflengte, NU! Zena sprong het gras uit, en in haar sprong greep ze de keel vast van het jong die al geschrokken probeerde op te staan. Door de weerkaatsende snok die zena gaf bij het landen, smakte het jong terug tegen de grond. Zo krachtig als ze kon schudde Zena haar hoofd heen en weer, met haar kaken op elkaar geklemd. Het jong kon alleen maar wat geluid maken door de gaatjes in haar keel van Zena’s tanden, te stil om haar moeder om hulp te schreeuwen. Het duurde enkele minuten tot het jong helemaal verslapt uit haar bek hing. Maar genieten van haar ‘biefstuk’ kon ze nog niet. Ze moest het karkas nog verslepen voor de moeder kwam kijken. Of er zich een ander roofdier kwam moeien met haar eten.