Blow Your Mind

Een briesje blies haar vacht door de war. Emaya wandelde door Sanvi, eens iets anders dan het eeuwige zand van haar nieuwe thuis. Ze hield van Belcrest, maar niks was zo goed als de schaduwen van het bos. En.. Hier kon ze anderen ontmoeten! Alleen Okamileden kregen toestemming om op Belcrest Island te komen, maar als ze daar de hele tijd waren, hoe kwamen ze dan aan nieuwe leden? En, de Shadows bleven toch ook niet verscholen? Ze moesten echt zichzelf bekend maken. De temperaturen waren hoog opgelopen vandaag, en Sanvi Forest gaf meer koelte dan de bossen op hun eiland. Dat moest ze toegeven. Ze genoot van de schaduwen hier. De geuren van bossen waren altijd fris en vol prooi. Hier kwamen verschillende soorten wolven. Waarom ze daar nu aan dacht? Emaya rook een geur.
Een geur. Van iemand, een medewolf. Onherkenbaar. Waarschijnlijk was de wolf nieuw in Serigala, want hij was compleet onbekend. Ze volgde de geur. Het rook niet naar bloed, dood verderf en al het andere waar slechte wolven meestal naar roken, dat was al iets. Op een rustig drafje volgde ze haar neus, die haar bij een witte teef bracht. Ze bleef rustig zitten in de schaduwen van de bomen en wachtte af.

De sneeuwwitte teef tegenover Emaya was ongeveer een jaar jonger. Ze had ijzig blauwe ogen. Ze was wel mooi, eigenlijk. "Hey," zei de jonge teef vriendelijk. Een glimlachje speelde rond Emaya's lippen. No worries. Gewoon een wolf, niet eentje die haar wou vermoorden. "Hey," sprak ze kalm. De sneeuwwitte teef keek haar jongere soortgenoot aan. "Ik ben nieuw hier, maar hoop niet dat ik een gebied ben binnengewandeld wat van een roedel is." Emaya knikte kalm. Een nieuwe. De zoveelste nieuwe, eigenlijk. En niemand zou Sanvi Forest als roedelgebied nemen. Dat zou sowieso uitdraaien op oorlog. Daarom zat hun thuisbasis ook op Belcrest, daar kwam bijna nooit iemand. "Nou, ten eerste, welkom in Serigala. En, er zijn hier twee roedels. De een heeft Dalrey Forest, een duister bos, in gebruik. De ander zit op een eiland, ver in het zuiden. Hier in de Valley zal je niet tegen roedelgebieden aanlopen, en ook de High North is roedelvrij," legde Emaya vriendelijk uit. Shadows en Okami.

Emaya bekeek de teef gefascineerd. Ze had echt ijzige ogen, in tegenstelling tot haar eigen cyaankleurige kijkers. "Bedankt! En ik denk dat ik er maar van uit moet gaan dat de wolven die het Dalrey forest hebben geclaimd niet uiterst vriendelijk zijn? Hoe heten de roedels eigenlijk, misschien heb ik over de twee wel eens iets gehoord." Hmm.... Ze had gelijk. Niet alle wolven die bij de Shadows waren aardig, en over het algemeen waren ze tegen een groot deel van de wolven allemaal gemeen. Ze had gewoon geluk, dat ze normaal kon omgaan met tenminste een van hen, terwijl ze de rest haatte. Grappig eigenlijk, hoe ze de hele roedel kon haten maar tegelijkertijd veel te houden van eentje. "Well, je hebt helemaal gelijk. De Shadows zijn een stelletje valse wolven. Zij houden zich meestal schuil in hun bosje. Zij komen uit mijn geboorteland, Wolf Story. Ik ken ze dus al best wel lang. Hen kun je herkennen aan hun stanklucht, ze ruiken meestal naar vreselijke dingen en naar een roedel. En de meesten kijken altijd chagrijnig. Je kunt beter bij ze uit de buurt blijven. De andere roedel is Okami, mijn roedel. Wij zijn een neutrale roedel. Wij doen je niks, zoals je misschien al gemerkt hebt," zei ze met een brede glimlach. Ahh, Okami. Wat was ze er gelukkig bij.

Haar cyaanblauwe ogen waren strak op de witte teef gericht. Ze had een ontspannen glimlachje op haar snuit en een vriendelijke glinstering in haar blik. "Van the Shadow's heb ik wel eens wat gehoord maar van jouw roedel eigenlijk niks.. Trouwens! Ik ben Aiyana, ik kom van een plek heel ver hiervandaan. Ik ben ook nog met me broer Arthur maar die is een ander pad gaan vervolgen, geen idee waar hij nu is eerlijk gezegd," vertelde de sneeuwwitte teef. Aiyana.. Arthur?! "Ik ben Emaya. Enneh, ik weet waar je broer is... Als het die aparte reu is met blauwe ogen die met hele nette taal praat, dan zit hij nu in onze roedel," vertelde ze. Het leek haar wel leuk, zo'n familiereünie. Omdat zij haar eigen broertjes was verloren hoefde dat niet te betekenen dat anderen het niet verdienden om hun familie weer te zien!

Emaya bekeek Aiyana eens goed. Ze leek absoluut niet op de reu. Misschien hadden haar ogen wel wat weg van Arthur, mar dan nog. Er waren meer wolven met die oogkleur. Zoals zijzelf en haar vader. Koofje. Ze gedroeg zich ook niet als de Terra Squad Member. Aiyana zag eruit alsof ze zichzelf prima kon verdedigen, en Emaya had gehoord dat Arthur zei dat hij niet geloofde dat teven konden vechten. Hmpf. Een klein gegrinnik bereikte haar witte oren. "Dat klopt! Dat is mijn broer. Hij zit in jouw roedel? Okami toch? Zou ik naar hem toe mogen of niet?" Nu was het haar beurt om te grinniken. Ze had precies zo gereageerd als ze erachter zou komen dat haar broertje hier ineens zou zijn. "Ik weet niet of je het eiland op mag van Amatariseu, maar ik zou best wel kunnen kijken of ik Arthur zou kunnen vertellen dat je hier bent..? Dan kan hij naar je toe komen," stelde de sneeuwwitte wolvin voor.

Aiyana wou enorm graag haar broertje zien, merkte ze. Geen wonder. Emaya wou Rei ook zien. Maar zij had het opgegeven. Hij zat nog in Wolf Story, ze moest accepteren dat allebei haar broertjes weg waren. "Dank je wel in ieder geval. Ik had al verhalen gehoord van mijn ouders dat hij hier was, maar had nooit gedacht dat hij was gebleven," zei de sneeuwwitte teef tegenover haar kalm. No problemo. "Oke maar, kan jij mij misschien een beetje uitleggen waar ik wel kan komen en waar niet? Om nou een Shadow tegen het lijf op te lopen zie ik niet echt zitten. Ik kan namelijk nooit me bek houden tegen hun." Een klein grijnsje vormde zich op Emaya's snuit. Het was tegen sommige Shadows ook lastig om je kop te houden. Kova was bijvoorbeeld niet echt bedreigend. Craig wou haar niks doen zonder toestemming van Kai, Zayn leek nergens problemen mee te hebben. Wie waren er nog meer? De enige Shad waar ze enigszins ontzag voor had was hun alfa. Aissar zou haar sowieso niks doen, wist ze. "De Shadows kun je helaas niet echt ontwijken, ze vinden het leuk om overal te komen, al weet ik toevallig van hun alfa dat ze niet van sneeuw houdt. Daar zie je ze weinig. Meestal doen ze je niks, alleen als je hun bosje binnenkomt. Maar die grens is duidelijk, je ziet meteen waar het ligt. Dalrey Forest is een donker duister bos in de Low Lands, namelijk, vergezeld met Hallow Tower en Ashen Oak Cemetery. Voor de rest zie je ze ook amper op het strand."

Emaya kon goed omgaan met deze Aiyana, merkte ze. Ze hoopte maar dat ze geen Shadow tegen zou komen. Aiyana was niet zo naïef en lief als Scarleg, maar nog steeds vrij beleefd en daardoor nog een makkelijk doelwit voor de Shads. Natuurlijk, als jij hen niks deed en ontweek deden ze jou ook (meestal) niks, maar altijd kon je fouten maken. "Thanks. Ik ben althans toch niet zo'n fan van donkeren bossen, word je zo depressief van," grapte ze. Emaya grinnikte. "En eigenlijk is alles daar ook hetzelfde, de helft zie je er niet eens door de duisternis," grinnikte ze. "Maar onze grens is nog duidelijker, ons eiland is bijna onbereikbaar," vervolgde Emaya met lichte trots. Ja, je moest natte poten krijgen om daar te komen, maar merendeel van de tijd stond het water er te hoog om doorheen te komen. Ha, die Shads dachten dat ze slim waren en dat Belcrest geen goed kamp was, maar dat waren ze niet en Belcrest was geweldig. Het was niet al te groot, en je kon wolven die zich ernaartoe waagden al vanaf enorme afstand zien. Echt geweldig.