Don't let me down

Haar blauwe ogen gleden voor de zoveelste keer over Sea Edge Beach. Ze vond het zo'n mooie plek, en hier was het minder warm dan in de vallei, vanwege de lucht die de zee met zich meebrengt. Een windvlaag deed haar vacht oplaaien en Emaya zette haar sneeuwwitte poten in het water. De golven kwamen tot haar borst. Meeuwen vlogen boven haar door de lucht. Soms wou de teef dat ze kon vliegen. Wegvliegen van haar problemen, en haar geluk meenemen op een reis rondom de wereld. Soms wou ze dat ze een vogel was. Een grote roofvogel die altijd zorgeloos vloog. Dan sloot ze haar ogen en genoot van de wind op haar huid. Emaya zuchtte zacht. Ze moest haar moeder nodig weer eens spreken. Haar moeder was haar vriendin, haar vertrouwenspersoon. Ze kon niks geheimhouden bij Amatariseu. Bij haar moeder kon ze al haar zorgen kwijt. Haar moeder werd bijna nooit boos op haar en toonde bijna altijd begrip. Ze staarde in de verte, naar de horizon. Ze beet op haar lip en staarde. Ze stond doodstil. Tot ze haar op een na favoriete wolvengeur rook. Haar moeder was in de buurt. Nog steeds vrij kalm volgde Emaya het geurspoor naar Amatariseu en ze grijnsde. Haar blauwe ogen twinkelden. Daar was haar alfa.. Oh ja. Zij was ook pup van een alfa. Oh, wat was het toch geweldig.

. Don't let me down .

^{Het was tijd om d'r biezen te pakken. Na haar lachverwekkende ontmoeting met Kai bij het meer was ze regelrecht terug gewandeld richting de Seaside. Dat babbeltje met de enige echte Alfa van de Shadows - such title. many rank. woaw. - had haar eraan herinnerd dat ze geen roedel kon zijn zonder een territorium te hebben. En wat was nou een beter territorium dan Het Eiland?! Met pompende poten in de schuimende branding zette Ama koers naar het rotsige strand, waar ze haar kersverse roedelleden had achterlaten. Ze had ze wel verteld dat ze vrij waren om rond te wandelen (het waren geen kleutertjes zoals haar hoogbegaafde vriendin Kai beweerde), maar ze wilde niet met hun geduld spelen. Tijd om in actie te komen en het mooiste stukje van Serigala te claimen. Tijd om... Kijk eens aan. De gespierde Wolvin hield haar pas in. Een wit teefje kwam met tevreden ogen haar kant op gelopen. Blauwe ogen, overbekend gezicht. 'Oi, Emsel,' grijnsde Ama tegen haar dochter. Ze liep een stukje de zee in en likte vluchtig wat zout van haar slaap. Ook al was een lid en hoorde ze zo nu en dan streng tegen haar te zijn, Emaya was toch haar jonkie en ze hield van niemand minder dan haar eigen kiddo's. 'Klaar voor wat claim-gelegenheden?' Yup, ze wist dat Emaya gewond was en yup, ze wist dat het water rondom het eiland vlekdolfijnen bevatte, maar dat hield haar niet tegen! Syren was jonger dan haar dochter, en die had het (met wat moeite) toch nog levend gehaald! Maar goed, ze had het nog echt eb zien worden. Toen was het water amper diep genoeg voor een vlekdolfijn. Dus... no worries!}

Amatariseu stond in het water. Zodra Em naar haar moeder keek, zag ze iets in de verte. Hmm.. Dat had ze nog niet eerder gezien! Een eiland? Haar moeder was toch niet van plan om daar het roedelgebied te maken?! Het idee was bijna lach verwekkend. Mooi niet dat Emaya zou gaan zwemmen tussen de dolfijnen! "Oi Emsel," grijnsde Ama. Haar moeder grijnsde bijna altijd. Altijd wel een reden om te grijnzen. Emaya glimlachte. Haar blauwe ogen glommen. Bijna vergat ze Aissar. Bíjna. "Klaar voor wat claim-gelegenheden?" vroeg Amatariseu. Please niet het eiland please niet het eiland please niet het eiland. "Ja hoor! Maareh, niet nu." Ze was van plan om zo snel mogelijk naar Nimweth te gaan zo. Ze kreeg een beetje dorst. "Heb jij nog wat meegemaakt?" vroeg Emaya vervolgens. Blegh. Ze wou echt weten wat haar moeder had gedaan in de tijd waarin Emaya werd mishandeld, officieel verliefd werd, en geholpen werd door de zoon van Ama's aartsvijand.

. Don't let me down .

^{Ja hoor! Maareh, niet nu.' Hoezo niet nu? Was ze bang? Had ze pijn? Ama voelde meteen de strijd tussen haar moederinstinct en haar 'drill-sergeant mode'. 'Heb jij nog wat meegemaakt?' Hehe. Dat kon ze in een woord vertellen. Kai. Dat wist je 't wel. Ze was een bekrompen Shadow, en net zoals haar hopeloze vrienden dacht ze maar aan een ding: 'Ik stoer, ik goed. Iedereen geen Shadow = Poedel.'. Triest was het. Alle Shadjes geloofde nog zó in zichzelf, terwijl hun clubje slonk en slonk, en zijzelf niet meer gevreesd werden. 'Ik heb nog een babbeltje gehad met onze grote vriend Kai, maar geen zorgen, we hebben niets te vrezen,' lachte ze. Ze wist dat ze een random psycho-aanval had gekregen, maar dat was iets waar ze liever niet aan dacht. Ama trok met haar oor. Shait... ze had nog steeds zo veel haatgevoelens voor de Shadows en hun zielige manier van denken en doen. 'However, what's yer problem? Je wilt er toch wel bij zijn als we 't eiland van ons maken? Ik heb je nodig om een geschikte plek voor een kamp te kiezen.' De vlekdolfijnen/Or'ca's waren gigantisch, en hadden dus ook een gigantisch territorium nodig. Hell, de kans dat ze die tegenkwamen bij de overtocht was ontzettend klein!}

Ama vroeg zich natuurlijk af waarom haar dochter niet wou. Hmm. Meerdere redenen. Toen zei Amatariseu dat ze Kai was tegenkomen. Een rilling trok over Emaya's rug. Het gesprek tussen Aissar en zijn moeder stond nog vers in haar geheugen. "Kai noemt ons honden.." fluisterde ze nadat haar moeder weer wat had gezegd. De vier woorden die Emaya sprak waren bijna onhoorbaar, maar vol afschuw. Ze schudde haar kop, rilde en begon weer te praten. "Ik ben een beetje moe, en ik heb geen zin om te zwemmen," zei ze hardop. Klopte wel. Ze sliep slecht de laatste tijd. Nachtmerries hielden haar wakker, joegen haar op. Alsof zij het konijntje was. Angst bekroop haar, legde nog meer gewicht op haar schouders. En iedereen vond dat ze sterk moest zijn, dat ze verder moest gaan en er het beste van te maken. Ze had iemand nodig die niet vanuit haat keek. Die iemand bestond alleen in haar dromen.

What happens when I listen The Script xD

. Don't let me down .

^{Met een kleine frons zocht de grote Albino oogcontact met haar dochter, maar zodra ze in de felblauwe kijkers koekeloerde zag ze al dat de jonge teef niet lekker in haar vel zat. Ook al was ze niet van alle moederlijke shait, ze maakte zich toch zorgen. Was ze ziek, of had ze meer last van haar verwondingen dan op 't eerste gezicht bleek. 'Kai noemt ons honden..' fluisterde Emaya, zo zacht dat ze 't amper kon horen. Ugh. Dat was niets nieuws. Kai gebruikte shaitloads aan schattige woordjes. Poedel, (schoot)hond... Amatariseu had tot haar verschrikking wel door dat 't haar dochter diep geraakt had. Nee... nee... nee! Ze hoopte vurig dat haar jong daar mee ophield. Em moest begrijpen dat zíj die hopeloze gevallen moesten pesten en niet andersom! Ze moest begrijpen dat die woorden die Kai zo lief uit haar bek spuwde allemaal bullshait was. 'Ik ben een beetje moe, en ik heb geen zin om te zwemmen.' Right. Ze voelde zich dus wel beroerd. Top. 'Maak je niet druk om Kai en de andere Shadjes. Ze doen alsof ze slimmer en sterker zijn dan wij, maar dat zijn ze niet, vertrouw me.' Ooh ja. Een Wolven konden zichzelf trainen, maar ze waren niet in staat zichzelf in superdieren te veranderen. Zeker niet als ze zo'n instelling als een Shadow hadden. 'Ik heb jouw ex-mentor Djinn bevochten, en ook al was ze 3 jaar ouder en ontzettend zwaar, ze heeft me niet meer verwond dan een gemiddelde Wolf van dat gewicht.' Ze had Djinnerd nog nooit kalm kunnen bekijken, maar ze wist bijna wel zeker dat dat brede lichaam meer vet dan spieren bevatte. 'Maar goed, like it or not, we gaan naar het eiland toe,' grauwde Ama wat minder bemoedigend. 'Ik weet dat je moe bent, maar wij zijn geen lamlendige Shadjes. We zijn taai. Jij gaat de overkant halen.' Ah. Dat klonk wat motiverende. De gespierde Wolvin gaf haar dochter een speels duwtje. Ze vond het toch moeilijk om zo tegen haar eigen kroost te praten. Als Alpha was een stuk strenger, en ze wist dat Em dat niet gewend was van haar moeder. 'En... eh, beloof me alsjeblieft één ding, Emaya...' Amatariseu keek voor het eerst sinds tijden serieus. 'Trek je nooit, máár dan ook nooit iets aan van de trieste dingen die de Shadows brallen. Do I make myself clear?' Ieder lid van Ōkami moest weten dat de Shadows het zwakkere ras waren. Ja, ze wist uit ervaring dat die trieste wezens behoorlijk opfokkende dingen konden zeggen, maar ja, ze wist (ook uit ervaring) dat ze ook niet veel meer konden dan dat.}

Angst omklemde haar hart. Zij had al toen ze klein was de wreedheid van de Shadows meegemaakt. Al keek ze niet neer op de Shadows. Ze zag de meeste Shadows als gelijke. Aissar had haar hele blik op de Shadows omvergegooid. Zie? Nu dacht ze alweer aan hem! Ugh. "Maak je niet druk om Kai en de andere Shadjes. Ze doen alsof ze slimmer en sterker zijn dan wij, maar dat zijn ze niet, vertrouw me." Ama's woorden drongen tot haar door. Haar moeder werd weer overmoedig. Ze wist precies hoe dat de vorige keer was afgelopen. "Ze zijn ook niet dommer, of zwakker. Niet allemaal." Nu had ze het weer over Aissar. Die witte teef die zich had aangesloten bij de Shadows was een stomkop, maar er waren een paar die toch echt wel enige intelligentie bezaten. Ze zei iets over Djinn. Djinn had Emaya getraind, zij had ervoor gezorgd dat Emaya al half gebroken Serigala binnenkwam. Er was een grens aan wat een wolf aan emotionele dingen aankon. Al sinds ze zich herinnerde was haar leven vreselijk geweest. Haar moeder zei dat ze echt naar het eiland zouden gaan, en dat ze geen Shadjes waren. Ze gaf haar dochter een speels duwtje, maar Emaya bleef rustig staan met haar ogen naar de grond gericht. Toen keek de albino ineens heel serieus, wat niet vaak te zien was bij haar, en vroeg of Emaya haar iets kon beloven. Emaya bleef doodstil staan. "Trek je nooit, máár dan ook nooit iets aan van de trieste dingen die de Shadows brallen. Do I make myself clear?" zei Ama. Emaya knikte voorzichtig. "Ze zeggen niet allemaal trieste dingen," zei ze verstikt. Emoties bevochten elkaar, haar loyaliteit aan haar ouders en roedel botste met haar gevoelens voor Aissar. Dit kon nog eens lastig worden: hoe kon ze haar moeder ooit vertellen dat ze verliefd was op Kai's zoon?

. Don't let me down .

^{Langzaam en voorzichtig knikte Emaya haar kop op en neer. Wat gebeurde er in die kop? Waar dacht ze aan? 'Ze zeggen niet allemaal trieste dingen.' Licht geïrriteerd ontblootte Amatariseu haar tanden. Shait. Ze wist fokin' goed waar dit over ging. 'Je bent nog steeds met die Shadow in de weer?' Emaya mocht van geluk spreken dat d'r ma nog niet ingegrepen had. Ze wist dat Kai haar onderdaantjes meteen billenkoek zou verkopen als ze erachter kwam dat hij met een 'poedel' sjanste. 'Ik hoop dat je nog van gedachten verandert. Weet Kai hiervan?' De gespierde Wolvin probeerde opnieuw haar dochter in de ogen te kijken, en zag direct dat er nóg meer aan de hand bleek te zijn. Uh-oh. Die Aissar-lad was geen gewone Shadow...}

Emaya was kwaad, maar tegelijk verdrietig. Ze was allesbehalve blij. Ze was bang. Bang voor wat er zou kunnen gebeuren. Haar moeder zou haar vermoorden, en daarna achter Aissar aangaan. Ze durfde haar moeder niet aan te kijken. De albino wist nog steeds niet af van het feit dat hij Kai's zoon was, maar dat zou ze snel genoeg weten. Bij haar vader kon ze haar bek ook niet houden. Hoelang zou ze nog leven als twee enorme teven achter haar aanzaten? Ze voelde de spanning om haar heen, de angst die een muur bouwde tussen haar en haar familie. "Je bent nog steeds met die Shadow in de weer?" vroeg haar moeder. De albino raakte geïrriteerd, omdat Emaya hem verdedigde, wat dus strak tegen de regels inging. Het was een onuitgesproken regel. Haat iedere Shadow. Dat was de witte teef al jong aangeleerd. Shadows zijn slecht, verkeerd, irritant. Ze moesten gehaat worden. Ze mochten niet bevriend raken. Wat nou als er nog een oorlog zou komen? Dat zou de dood zijn van haar ziel. Haar hart. Ze moest het voorkomen dat haar moeder weer een oorlog zou starten. Dat haar moeder te overmoedig zou worden. Emaya knikte bijna onzichtbaar als antwoord op haar moeders vraag. Toen sprak Amatariseu verder. "Ik hoop dat je nog van gedachten verandert. Weet Kai hiervan?" Emaya knikte weer. Yep, Kai had hen betrapt. Kai wist het.. Van haar eigen zoon.

. Don't let me down .

^{Emaya leek steeds angstiger te worden. Ze werd nerveuzer en nerveuzer. Wat de fok was er mis met haar? En... Een simpel knikje beantwoordde haar vraag. Kai wist 't. Shait. Nu haar grote vriend te weten was gekomen dat haar ex-lid omging met een van haar schroothondjes, zou ze ongetwijfeld weer een drama gaan starten, zoals ze toen ook had gedaan in WS. Oorlog voeren tegen een club teenagers omdat je denkt dat ze het Bos willen inpikken. Als Kai dacht dat ze zo zwak waren, waarom maakte ze zich dan zorgen dat TRH in staat waren het Bos te 'stelen'? Amatariseu voelde haar spieren ontspannen, en haar tanden verstopte zich weer onder haar lippen. Ze grinnikte. Steeds iets harder. Steeds iets langer. Kai was zo vol van zichzelf nadat ze had gewonnen van een horde pups. Pathetic. Triest was 't. En nu zat ze nog te raaskallen over 'leedvermaak' ook. Ama's gegrinnik stierf langzaam weg, en ze schudde haar kop even. Nu ze er zo over na dacht, hadden ze nog minder te vrezen ooit tevoren. Blaffende honden bijten niet!}

Emaya staarde naar de grond, dodelijk beschaamd. Ze was behoorlijk bang voor Kai. Haar moeder misschien niet, maar Em was kleiner dan haar moeder. Ze was jonger. Geen wonder dat ze bang was voor die zwarte reus. Zij was opgegroeid in de buurt van Kai. En toch was ze verliefd geworden op Aissar. Ze keek schuin omhoog naar haar moeder. De albino ontspande en begon te grinniken. Waaat?! Haar moeder was echt raar. Ze keek vragend naar Amatariseu, die midden in haar lachbui zat. Haar dochter had een enorm probleem, maar ze moest lachen? Waaaat?!! Zou het wel goed met haar gaan? Emaya hield haar kop schuin en haar ogen glommen verward. Na even was de lachbui voorbij. Het was bijna angstaanjagend. Als Em Ama niet zo goed had gekend was ze gillend weg gerend, in de veronderstelling dat Amatariseu officieel gek was geworden. "Eh, mam? Gaat het wel?" vroeg Emaya zachtjes. Wauw. Echt gewoon, wauw.

. Don't let me down .

^{Verzonken in haar psychopathische gedachten keek Amatariseu in de verte. Ze kon het groene, in de mist gehulde eiland al zien liggen. Binnenkort was het háár groene, in must gehulde eiland! 'Eh, mam? Gaat het wel?' klonk Emaya's zachte, verwarde stem. Oh. Right. 'Kai en haar zooi maken me gek. Ik moet al lachen als ik aan ze denk,' grinnikte Amatariseu rustig. Wat deed ze? Hoe kon ze zich zo opwinden over een clubje schroothonden?? Het kriebelende lachgevoel in haar borst stierf weg. Goed zo Ama. Word maar weer gewoon jezelf. 'Y'know... soms wordt het me teveel.' Ze keek haar dochter kalm aan en likte toen bemoedigend over haar voorhoofd. 'Je mag doen wat je wilt met je leven, zolang ik maar geen gezeik van Kai krijg. Daar heeft natuurlijk niemand zin in.' Amatariseu snoof even vluchtig de zilte zeelucht op. Waar wachtte ze nog op? De zee trok zich steeds verder terug. Vanavond was het water waarschijnlijk ondiep genoeg om doorheen te plonzen!}

Emaya was enorm verward vanwege haar moeders lachbui, ze vond het heel vaag. Wat was er nou zo grappig? "Kai en haar zooi maken me gek. Ik moet al lachen als ik aan ze denk." Aha. Kai was dus grappig. Hmpf. Misschien voor haar. Emaya vond de zwarte teef anders behoorlijk eng. Ah well. Ze wist dat haar moeder abnormaal was, maar dit..? "Y'know... soms wordt het me teveel," zei haar moeder toen ze (eindelijk) ophield met lachen. Wat?, wou Emaya vragen. De Shads? Iets gekalmeerd ging Em zitten, blij dat haar moeder niet meer zo angstaanjagend of serieus was. Ze kreeg een lik over haar kop, voelde ze. Ze brak niet. Ze mocht nu niet breken. Ze mocht niet losbarsten in excuses, verklaringen.. En bekentenissen. Haar moeder hoefde het nog niet te weten. Amatariseu zou een stuk kwader worden dan Scarleg. Scarleg maakte het niks uit, hij wou alleen dat ze gelukkig was. Maar Ama. Ama wou niet dat haar bloedeigen dochter het verkeerde voorbeeld gaf door verliefd te zijn op hem. "Je mag doen wat je wilt met je leven, zolang ik maar geen gezeik van Kai krijg. Daar heeft natuurlijk niemand zin in," zei Ama. Ze moest eens weten hoe kwaad Kai wel niet zou kunnen worden, ook al was dat dan meer op haar zoon gericht. Emaya grinnikte. Ze moest eens weten..

. Don't let me down .

^{Emaya wist wonder boven wonder een grinnik uit haar bek te gooien. Goed zo. Laat 't ijs smelten. Deze keer was het dan ook Ama die even om moest schakelen. 'Maar goed, hoe gaat 't met je wonden? Kan je zwemmen?' De massieve teef twijfelde of ze de overtocht naar Belcrest 'zwemmen' kon noemen. Ze hadden te maken met super-eb, het water was verder terug getrokken dan ooit tevoren. Uiteraard konden ze ook nog een dag wachten als Emaya dat zó graag wilde, want iedere dag werd 't eb. Maar zo droog als vandaag was 't zelden. 'Het is zo droog dat de overtocht waarschijnlijk maar een minuutje of drie duurt. Daarna kunnen jij en Ut uitrusten.' Utlissia had een verrekte poot, Syren had een litteken van hier tot China en Emaya was ook nogal gehavend. Allemaal pittige zaken. Ze hadden als jonge Wolven waarschijnlijk maar een maan nodig om beter te worden, maar die halve maan konden ze beter in de Ōkami HQ doorbrengen. Op 't eiland stikte het van de planten die Game wel kon toepassen, en in de bossen rondom de piek stikte het van de waterratten, konijnen en waterreeën. Verhongeren zouden ze niet. En bovendien, als het afwisselende maal van vis, kleine prooidieren en ganzen ze teveel werd, konden ze iedere dag met eb naar het vasteland plonzen. Effe een zwijntje pakken.}