Another Fallen Hero (Utlissia)

Ja, ze was weer op haar favoriete plek. Sanvi Forest. Inderdaad, het bos. Er was hier prooi. Het was niet te licht. Vooral niet op dit tijdstip. Het was al aan het schemeren, het werd bijna nacht. Ze had geen honger en was niet moe. Ze voelde zich prima. Ze was niet ziek, en ze was niet gewond. Ze stond op een open plek, waar ze omhoog keek. Ze zag de zon al niet meer achter de bomen. 'S nachts was het hier donker, maar niet zo donker als het Shadowgebied. Vooral vroeger, toen ze nog bij de Shadows hoorde. Ze had gezien hoe donker de grotten waren. Was het in dit gebied net zo donker? Ze bleef liever uit de buurt van dat bos, want ze vermeed de meeste Shadows liever. Vooral Kai. Die vermeed ze zo veel mogelijk. Tot nu toe was dat goed gegaan, ze had alleen nog maar Aissar gezien van alle Shadows. Dus haar littekens kwamen allemaal nog uit Wolf Story. Gelukkig. Aan haar ruwe aankomst in Serigala had ze niks overgehouden, behalve een brandende angst voor mensen. Vroeger was ze weleens een weiland binnengegaan om een kip ofzo te vangen. Ze had nooit geweten dat mensen zo gevaarlijk waren.
Emaya liep langzaam dieper het bos in, en ging daar tegen een grote boom aanzitten. Ze probeerde de gebeurtenissen van de afgelopen tijd op een rijtje te zetten, maar een vraag bleef door haar hoofd spoken: wat zou haar moeder doen als ze wist dat haar laatste kind verliefd was op de zoon van Kai? Na even werd die gedachte verbroken door een geur die haar kant op kwam. Ex-Hero? "Wie is daar?!" riep ze. "Je hoeft niet bang te zijn! Ik ben ook een ex-hero," riep ze erachteraan, maar dan zachter.

Another Fallen Hero.

Er lag een glans in de blinde ogen van de witte teef toen ze Sanvi Forest betrad. Haar poten roffelden over de bosgrond toen ze de geur van eekhoorn achternazat - nee, niet alleen die eekhoorn, maar ook die van een bekende.. Rising Hero. Een oude Roedelgenoot. Utlissia kon gewoon van schaamte in de grond zakken doordat ze de geur van de jonge wolvin die ze op het spoor zat moeilijk herkende, maar ze liet haar moed er niet door zakken. Integendeel, haar opgewektheid was er door aangewakkerd en ze reageerde nog sneller op elk geluid dan normaal. Misschien kwam het doordat ze honger had, misschien gewoon omdat ze de ex-Roedlegenoot zo dolgraag wilde ontmoeten. Of wat ze honger moést noemen. Ze moest toegeven dat ze de laatste tijd zich wat te veel verwend had. ’S Ochtends had ze een ontbijt bijeen gejaagd van een haas en ’s middags had ze lekker geluierd, dus was net vreemd om nu nog honger aan haar buik te voelen knagen. Ze had dan ook geen idee waarom ze het oude, vage spoor van de eekhoorn achterna zat, maar de blinde teef hield haar hoofd trots omhoog om alle geuren nog eens extra goed op te snuiven. Nadat ze alles goed gelokaliseerd had, vloog ze achter het spoor achterna.

Het duurde niet lang of Utlissia stootte op een geurbron waar de geur van eekhoorn sterker was dan ooit. Ze was in een klein plasje eekhoornbloed gestapt en tilde haar poot op, en merkte dat er wat verderop een hoopje vacht lag dat de eekhoorn zou moeten zijn. De witte, blauwogige teef besnuffelde het gedode prooidier kort en stelde vast dat niet meer was wat een eekhoorn zou moeten zijn. Het lijf zat vol met pikwonden en scheuren. Één poot hing er nog maar losjes aan en zijn nek was op brute wijze gebroken. De geur van havik die van het lichaam af droop bevestigde zoals Utlissia vermoedde dat het prooidier was gedood door een roofvogel. Hongerig begon ze er aan te knabbelen, scheuren en happen en toen er niks meer overschoot, strekte ze zich lui uit, stond ze op, maar schrok zich haast kapot toen er een luide stem uit een bosje klonk. He? Was dat...? “Dat is lang geleden,” zei Utlissia vriendelijk en gleed tussen twee hazelaarstruiken uit door. Ze knipperde warm en staarde de jonge wolvin voor zich hartelijk aan.

Het was Emaya.

De ex-hero was een van de herpes die Emaya niet goed kende. Utlissia. "Inderdaad," antwoordde Emaya zacht. Utlissia was een beetje de blinde versie van Game. Utlissia was iemand die anderen hielp met van alles. Verwondingen, geboortes. Noem maar op. En haar blindheid maakte haar niet zwak, integendeel. Ze was behoorlijk krachtig. "Utlissia? Wat doe jij hier?" vroeg Emaya om het gesprek voort te zetten. Het lukte haar om een klein glimlachje te produceren. Wist Ut eigenlijk wel van het feit dat Em neutraal was? Eigenlijk zou niemand behalve haar ouders het moeten weten. Haar moeder was namelijk samen met haar ontvoerd, en haar vader had ze inmiddels gesproken. Gelukkig.