Anywhere But Here

Skylar was in Dalrey. De duistere bossen waren comfortabel, het weinige licht rustgevend voor haar gele ogen.
Iets was mis. Ze kon het voelen. Ze draafde door het bos, richting the Hallow Tower. Niemand, geen geur behalve de muffe restanten van oude bezoekjes. Zoals laatst, met haar broertje en nichtje. Ugh, ze kon nog steeds niet geloven dat ze een Okami pup haar nicht noemde. Ze vervolgde haar speurtocht naar de bron van het vervelende gevoel in haar maag in Ashen Oak Cemetery. Hier ving ze een geur op, een bekende. Een bekende en een onbekende. Ze volgde de geuren en besefte dat de bronnen waarschijnlijk bij elkaar waren.
Ongelovig shudde de jonge wolvin haar kop. Onmogelijk, dacht ze terwijl ze het stilliggende lichaam zag. Tranen vormden in haar felle ogen, woede nam haar uitdrukking over. Haar moeder... Bloed... Even was ze duizelig.
Ze draaide haar kop naar de reu naast haar moeder. Zijn geur leek op die van Kai, maar hij was niet bekend. Ze keek hem woedend aan.
Haar moeder was dood, haar vader verdwenen. Wat moest ze nu doen? Toen zag ze de Okami pup. Haar koude ogen vonden die van de pup.

Fluuut ;-;

<sup>Het was de dag nadat ze Kova had ontmoet bij de toren. Ama, nog steeds een beetje gepikeerd door het feit dat Aimey de Shadows leuker vond dan haar eigen roedeltje, was van plan terug naar Raska te keren om de Terra Squad voor te bereiden op de jacht die vriend Zoar zou openen... maar iets hield haar tegen. Er lag een angstaanjagende geur op de bries. Ze rook bloed; Kai's bloed. En niet een beetje ook. Haar zogenaamde "archenemie" zat duidelijk in de problemen.

Met ferme stappen denderde het grote bakbeest op de ijzeren geur af. Verder het duistere landschap in.. wanneer plots.
Dit kon niet waar zijn. Met ongelovige ogen tuurde Amatariseu naar de mistige grafstenen van Ashen Oak, met daartussen het bebloede, levenloze lichaam van Kai. De almachtige Alfa van de Shadows, de Wolvin die er zo op uit was geweest van vele Wolven het leven zuur te maken. En dat was niet alles. Het lijk werd omringd door een onbekende reu en twee zwarte teefjes.. waarvan eentje Aimey was. De forse Albino stapte zwijgend dichterbij, haar brandende blik gericht op de bloederige wond die Kai droeg. Haar intelligente maar valse aartsvijand was no more.</sup>

^{Ineens gebeurde het onverwachte. Uit een hoek kwam een laaiende Aimey aangestormd, met volle kracht, en ze beukte als een woeste steenbok met haar pluizige kop tegen Ama's poot op.'Ik haat jou! Ik kom nooit meer terug naar die stomme, saaie, irritante en hatende kamp van jou. Jij stomme oma!"
Wow.. wat?! Dacht haar bloedeigen kleindochter dat ZIJ Kai vermoord had?! De reusachtige Albino dreunde het woedende balletje haar met haar massieve voorpoot, en grauwde met een withete maar gedempte stem tegen de bol woede: 'Listen here little shait. Ik heb Kai niet vermoord, hoe graag ik dat ook gewild zou hebben...!'
Zo snel als de woede kwam, ging het ook weer weg. Amatariseu stapte weg van haar kleindochter, een beetje verbaasd om haar eigen woede. Nee. Het draaide hier niet om haar. Het draaide Kai. De Shadows zaten nu zonder Alfa. Zonder hoofd dat zorgde voor het veroveren van gebieden en het infiltreren van anderen. Wat betekende dat voor de roedel, voor Serigala? De gespierde bleekscheet keurde Aim even geen blik meer waardig. Ze zou terug kunnen gaan, het nieuws brengen aan de hongerige oortjes van haar maten. Nee. Kai was dood. Ze was weg en zou nooit meer terug komen. Een mooier einde van de 'eeuwige' strijd tussen de twee Alpha's had er niet kunnen zijn. Amatariseu stapte naar voren, keek even naar het morsdode lichaam, en tilde toen haar massieve kop in de lucht. Een diepe jank schalde over het verlaten kerkhof. Geen jank van triomf. Eentje die eerbied toonde. Yeah.. Kai was zeker een bitch geweest, maar ergens diep vanbinnen had Ama toch een beetje respect voor haar overgehouden.}

Miss Okami herself, Amatariseu, besloot erbij te komen. Het moest wel Okami zijn geweest. Wie anders haatte Kai genoeg om de zwarte wolvin te vermoorden? Ze voelde haar verwijtende blik naar Aimey draaien. De Okamipup. Alhoewel het een jong dier was, en zeker nog klein, bezat ze enige intelligentie. Niet veel, maar genoeg om een spion te zijn. Geen enkele reden was irrationeel meer In Skylar's ogen. Haar moeder was dood. Wat zou er gebeuren met de roedel? Ze grauwde zachtjes, haar jonge leeftijd vervloekend. Als ze nou nog wat ouder was geweest had zij de Shadows terug naar glorie kunnen brengen. De roedel zou weer groots worden! Maar nee, ze was te jong en waarschijnlijk zou het Aissar worden die tot alfa werd gekroond. Haar zwakke halfbroer. Hij verdiende het niet. Hij was zwak, en zielig en... Skylar hield haar kop scheef toen haar zicht verhelderde. Aimey viel Amatariseu aan, grommend dat het haar schuld was. De witte wolvin was regelrecht boos op haar kleindochter, en slaakte vervolgens een huil uit respect voor de gevallen alfa. Meteen schrapte Sky de twee van haar lijst van mogelijke moordenaars. Ze moest toegeven, iedere wolf in Serigala verdiende een plekje op die lijst tot ze hun onschuld hadden bewezen. De jonge wolvin draaide haar kop terug baar haar dode moeder en vroeg zich af of haar broertje en zusjes ook dat nare gevoel in hun maag hadden. Waar waren ze eigenlijk? Ja, Xena was allang weg en waarschijnlijk dood, maar hell. Loki wandelde nog steeds door Serigala. Cordelia had ze ook al een tijd niet meer gezien, en met iedere dag die voorbij ging, werd Sky meer hoopvol. Was Cordelia opgegeten? Ergens in haar hart voelde ze een steek bij de gedachte aan het verliezen van nog een familielid. Ze slikte, maar perste de tranen die langs haar snuit liepen niet weg. Wat ze wel niet zou doen om die rode ogen weer open te zien gaan. Dat zr allemaal ineens vrolijk zouden opspringen en zouden roepen dat het een grapje was. Maar nee, haar moeder was echt dood en de sfeer was allesbehalve vrolijk terwijl de seconden voorbij tikten.
Ergens, uit nieuwsgierigheid waarschijnlijk, haalde Skylar de moed om even zachtjes haar snuit in Kai's vacht te steken. Alhoewel ze nog steeds dezelfde geur droeg, was ze koud. Ze hief haar snuit weer, beangstigd door de kou. Ze keek met haar gele ogen naar de woeste reu aan Kai's andere zijde. Wie was hij en waarom gaf hij zoveel om de Shadowalfa? Ugh, ze had rust nodig. En Sean. Een vriend om haar te troosten. Want haar familie viel uit elkaar en de jonge, normaal zo trotse wolvin, had geen flauw idee wat ze nu moest met haar hopelijk nog lange leven. Sean... Hem had ze ook al een tijdje niet meer gezien. Waar was de pluizebol met zijn rolbol gebleven? Sky slikte. Iedereen verliet haar. Iedereen waar ze om gaf verdween en liet haar gebroken achter. Ze sloot haar ogen en draaide weg van het dode lichaam en de reu, geen zin meer om de waarheid in de ogen te kijken. Nergens geen zin meer in. Behalve de kop afbijten van wie dan ook die de moord op zijn geweten had.

- Inspiration is taking control of my mind xD

^{Toen de eerbiedige jank haar hart uit was, stapte Amatariseu naar achteren om anderen de ruimte te geven. Nog steeds verbijsterd keek de Albino naar het levenloze, ravenzwarte lijk, zich afvragend welk wezen er mee aan de haal was gegaan. De wond was groot en op een gevoelige plek. Een grote Wolf - geen wonder dat Aimey haar verdacht - of een beer zou zo'n klusje kunnen klaren. Wacht eens even... een beer!? Amatariseu herinnerde zich de roddels over een behoorlijk grote beer die afgelopen zomer Serigala had geterroriseerd. Zou dit zijn werk zijn? Eigenlijk had de grote bleekscheet geen idee wat ze met de beer zou doen als het schuldig bleek te zijn. Bedanken of verscheuren? Goed, de beer had Okami verlost van de een van de weinige gevaarlijke leden van de Shadows, maar aan de andere kant ook van de teef die Amatariseu de afgelopen jaren bezig had gehouden.
Ondertussen was een jonger Wolvinnetje met dezelfde ravenzwarte pels naar Kai's lijf gestapt. Een dochter, misschien? Heftig. Ama wist maar al te goed hoe het was om iemand te verliezen waar ze van hield. Vader, broer, zoon. Maar je moeder verliezen was wie weet andere koek. De Alfa's dochter neusde even rond in de waarschijnlijk afgekoelde vacht. Ondertussen greep Amatariseu de kans het kleine cirkeltje begravenisgasten rond te kijken. Naast Aimey en Kai's dochter was nog een Wolf aanwezig, de onbekende reu. Hij hield haar in de sniezen, dat was duidelijk. Shait.. waarom verdachten ze de Alpha van een nota bene goede roedel? Ja, Kai verdiende het in Ama's ogen om bloederig verscheurd te worden, maar een moord plegen zat haar niet goed.3" Vijanden neerhalen op het slagveld was iets anders dan een zwakkere, stokoude poedel op de foking begraafplaats te vermoorden.}

Wat was er gaande? In ieder geval iets, want niet ver van het Shadow territorium hing een vaag geurtje gemengd met nog een paar anderen. Ging hij nu een feestje missen? De grijze reu kwam langzaam in zijn benen en rekte zich uit. Niet wetende wat er precies gaande was. Na wat rek en strek oefeningen om zijn spieren wat losser te maken, stapte hij zijn verblijf uit in de richting van het theekransje. Deze bracht hem naar Ashen Oak, de tweebener begraafplaats. Bij elke stap die hij dichterbij kwam werden de geuren duidelijker. Daarbij viel het hem ook of dat een geur wel verschrikkelijk meurde. Naar lijk wel te verstaan. Fuck, hadden ze nou iemand vermoord met z’n allen zonder hem erbij? Het was wel duidelijk dat de meeste andere geuren van Shadows waren. Hij rook Kai, Skylar, Loki en die nieuwe pup Aimey. Daarnaast waren er nog twee geuren. Een onbekende en eentje van de geliefde GVR. Hij stapte de begraafplaats op en zag in de verte wat wolven staan. Er was iets gaande, maar wat kon hij zo snel nog niet ontdekken. Wel zag hij hoe Loki een van de wolven aanviel. Het was een reu die al wat verder in zijn leven zat, maar voor hem verder niet bekend voor kwam. En wie lag daar toch? Plots bleef hij stilstaan. Alsof hij aan de grond genageld was. Het was Kai. De Shadowalfa lag daar bewegingloos. Zelfs vanaf deze afstand was te zien dat ze een flinke wond had bij haar nek die haar fataal moest zijn geweest. Hij zag hoe Ama, de Okami alfa er ook bij stond. Shit, hoe dan? Hij bedacht zich geen seconde en kwam los van de grond en snelde zich in de richting van de blonde teef. Zijn twee achterpoten zette hij vlak voor haar af zodat hij met een ferme klap tegen de wolvin aan knalde. Hij gromde en keek haar met zijn goudgele ogen aan. ”Beter ga jij weg,” gromde hij luid en duidelijk. Hij wist niet wat er precies gebeurd was, maar deze teef had hij er liever niet bij. Gezien de status van Ama en die van Kai had hij niet echt het idee dat de teef de directe oorzaak was. Kai had er sowieso wel voor gezorgd dat deze teef versierd zou zijn geweest met diepe wonden in haar vlees.

De geur van bloed was wat hem naar de plek had geleid in de eerste instantie. Maar het tafereel wat de zwarte wolf daar aantrof was alles behalve wat hij voor ogen had gehad. Meerdere wolven omsingeld door een lichaam, eentje die hij van deze afstand niet kon identificeren. Kearn wist dat het verstandig zou zijn om nu om te draaien en de andere kant op te lopen, maar de wolven hadden hem zeker al kunnen zien en anders zou het een kwestie van tijd zijn voordat hij zich als 'verdacht' zou bestempelen door niet te blijven. En ergens was hij gewoon die nieuwsgierige klootzak die graag alles wou weten, dat zou nooit uit hem gaan. "Wat is hier aan de hand?" vroeg zijn zware stem kalm terwijl hij op de wolven afstapte. Maar hij zag al wat er aan de hand was. Een wolflengte voor hem lag een lichaam. Eentje die hij een paar weken ervoor nog levend had gesproken. Hoe was dit zo gekomen? Hoe kon Kai nu ineens dood zijn? De rood-zwarte plakkerige vacht in haar nek was hem niet ontgaan; bloed. De wolvin was hoe dan ook vermoord, maar hij kende Kai als een vechter. Die zou niet zonder gevecht zich opgeven. Sterker nog, dat zou geen enkele Shadow doen.

Drama hield haar leven in zijn klauwen. Ze had niet verwacht zoveel geuren te ruiken alleen maar door haar moeder te volgen. Ashen Oak Cemetry, de begraafplaats voor dode mensen. Aimey. Kleintjes die wat weg hadden van Kai. Wolven die ze niet kende, en haar moeder. Iedereen stond er treurig bij, en ook haar moeder slaakte een respectvolle jank. De wolvin stapte dichterbij, en staarde even naar het dode lichaam. Kai...was dood? Haar emoties waren in conflict. Ze zou blij kunnen zijn. De Shadows waren helemaal zo eng niet zonder hun alfa. Zouden ze wel blijven bestaan nu Kai dood was? Lang kon ze niet blijven staren naar Kai. Ze draaide haar kop naar Aimey, frustratie. De pup leek boos. Ze keek even hulpeloos naar haar eigen moeder. Hoeveel moest Aimey wel niet lijken op Em toen zij in die fase zat? De edgy, de wereld is shit fase. "Aimey," fluisterde ze toen verstikt, niet willend dat Aissar zou komen. Ze had geen zin om te vechten en daarmee zijn moment van rouw zou verpesten. Als hij zelfs maar zou komen. Emaya sloot haar blauwe ogen kort, voordat ze haar dochter recht aan keek. "Je leeft nog..." Kova had daadwerkelijk haar belofte gehouden. Aimey zag er nog prima uit, ze leefde nog. Dat was alles waar ze zorgen om had. Emaya wist uit ervaring dat de pup haar eigen weg terug moest zoeken, en dat ze er weinig over te zeggen had. Aissar had net zoveel recht op zijn pups als zij.

<sup>Aimey's dreun was niet de laatste. Een ferme bol donkere pels smakte van achteren tegen Amatariseu's flank, die even over haar poot struikelde maar op het nippertje niet over Kai's koude lijf heen flikkerde. 'Beter ga jij weg,' grauwde Mr. Zoon van Djinn haar toe. Yeah sure. Hij betrad andermans terrein en deed alsof hij het ownde, en dan verwachtte 'ie ook nog dat de foking Alpha van de rivaliserende roedel naar zijn gemekker zou luisteren? Edjit. 'Ik sta waar de fok ik wil. Of hoort Ashen Oak sinds binnenkort ook bij jullie stekkie?' Zonder de gewiekste Kai om de horde poedels te leiden zou de greep van de Shadows verslappen. Op een gegeven moment zou Dalrey wel weer toeganklijk worden voor reizigers. Hopelijk. Dit grootgebekte schaap zou het misschien wel wat zou kunnen bereiken.

Anyway, terug naar de show. Ondertussen was een oudere, onbekende reu aan komen schuivelen, gevolgd door.. Emaya. Ama's gevoelige dochter mompelde iets over Aimey. Damn.. haar arme lassy had geen idee wat er met haar eerst nogal stoere en snuggere dochtertje gebeurd was. Dat zou wel weer voor een grote rollercoaster zorgen. Yeah, de geblokte bleekscheet kon zelf ook niet ontkennen dat het zien 'veranderen' van Em en Kye een flinke impact hadden gemaakt. Toch zou dit ooit wel goed komen. Aimey zou snugger genoeg zijn om binnenkort het zinkende schip van de Shadjes verlaten. Ooit.</sup>

Ze kon het nog altijd niet geloven. Hoe kon iemand ooit accepteren dat een ander...nooit meer zou terugkeren? Hoe vervelend ze kon zijn, ze hield verdomme nog steeds van haar familie hoe verknipt die dan ook was. Vooral nu Cor weg was, in ieder geval. Zonder Cordelia was d familie apart, maar een groepje wolven waar ze zich comfortabel bij voelde. Shit, ergens kon ze ook nog wel een klein beetje liefde opbrengen voor haar grote halfbroer.
Skylar wist niet zeker of ze die liefde nog wel kon opbrengen. Voor niemand. Als laatste resterende dochter van Kai voelde ze zich... Hmm... Ze wist het even niet. Voelde ze nou de verantwoordelijkheid om haar resterende familieleden bij elkaar te houden, ook al was dat haar taak niet als de een na jongste?
Hell, ze had gewoon iemand nodig die haar kon troosten. Haar gele ogen keken rond, zagen haar broertje naderen. Zijn gejaagde passen. Hij draaide door toen hij het lichaam van hun moeder zag, en viel de eerste de beste wolf aan: de bruine. Ook Zayn, die zoon was van een ex-alfa van de Shadows, viel iemand aan. Hij vertelde de Okami alfa dat ze hier beter niet kon zijn, maar de witte teef vertelde hem dat ze deed wat ze wou. Ergens had Sky wel respect voor de alfa. Groot... Vrij sterk... En het afbijten van de staart en vele andere littekens konden niet prettig geweest zijn. De jonge wolvin was nieuwsgierig naar Ama's achtergrond, maar duwde die weg.
Een andere wolvin, een die op zich wel wat weg had van Amatariseu, kwam ook. De witte wolvin liep meteen naar Aimey, Kai's dode lichaam niet meer dan een blik waard keurend. Dit moest wel Emaya, Aimey's moeder zijn, besefte Skylar. Niet dat dat haar zoveel interesseerde. Het was grappig bijna, hoe je zoveel wolven kon verbinden via familie verbanden. Aissar was haar halfbroer, haar halfbroer was de vader van Aimey, Aimey was de dochter van Emaya... Als je zo doorging, waren vele families in de verte verbonden. Huh.
Ze zuchtte, drukte de laatste paar tranen weg en staarde zonder enige emotie naar haar broertje. Hij was roekeloos, iets wat ze niet van hem gewend was. Zij moest haar reputatie hoog houden. Ze was de dochter van een alfa voor shit's sake! Als ze te veel zwakte toonde, zou iedereen denken dat de Shadows zwak waren. Sky moest en zou iedereen hun ongelijk bewijzen. Zij was een Shadow. Ze zou iedereen laten zien wat die titel voor haar betekende. Voor haar moeder...
De jonge wolvin forceerde zichzelf om helder na te denken. Ze streepte Loki, Cordelia, Xena en Craig al weg van de lijst. Aimey ook, en de andere halfbloedpups vielen ook weg. Amatariseu leek teleurgesteld dat Kai niet was gestorven aan haar klauwen, dus die was ook niet de dader. De bruine reu gaf zeker om Kai, dus die streepte ze ook weg. Ze keek even om zich heen. Niemand in de Shadows zou Kai aanvallen. De Shadows waren loyaal aan hun alfa. Meteen streepte ze de andere Shads van haar mentale lijst. De moeder van Aimey leek veel te zwak op dit moment, dus die ook niet. Hmmm... Een extra zwarte reu die vaagjes wat weg had van de Shadowgeur leek wat meer waarschijnlijk, maar de hele vage bekendheid in zijn geur deed Sky twijfelen. Ze zou de dader vinden... Al zou het haar haar leven kosten.

- Nacht + Sky = lange posts >D

De reu nam een paar momenten om de situatie te bekijken en al snel had hij uitgepuzzeld wie aan welke kant stond in dit dilemma. Het was duidelijk dat de Shadows zich op dit moment geen houding wisten en dat was ergens wel logisch, hun alfa was dood en niemand wist hoe het zo was gekomen. Maar toch, nu er niemand was om ze te leiden leek het wel een zooitje ongeregeld. Dat kon Kearn niet aan zien. Hij zou de leiding oppakken totdat alles weer kalm was, want hij was geen alfa persoon. 'Ik sta waar de fok ik wil. Of hoort Ashen Oak sinds binnenkort ook bij jullie stekkie?' Hij zou even inhaken bij de laatste zin van de witte teef. Binnen enkele seconden nam hij een alfa houding aan. Oren naar voren, neutrale blik, staart zo recht als een plank met zijn lichaam. Hij kende het nog van tijden dat hij respect moest afdwingen bij de kneusjes van de Bloodclan in Wolf Story toen hij daar commander was geweest. "Als jij je grote muil niet snel houdt zorg ik er persoonlijk voor dat het hele gebied binnenkort bij ons hoort." melde hij kalm. "Jij staat op een verkeerd moment op de verkeerde plek, onthoud dat goed witte teef. Een paar weken geleden heb ik Kai nog spring levend gezien en het zou mij niks verbazen als jij er iets mee te maken hebt." Hij stapte tussen de wolven in. Eerst moeten die anderen vertrekken en dan konden ze met z'n allen wel uitzoeken wat er met Kai gebeurd was. "Ik vraag je nog een keer vriendelijk om je hele theekransje op te pakken en even lekker ergens anders te gaan vergaderen. Dit zijn zaken voor de Shadows waar jij niks mee te maken hebt. Steek die lange neus van je maar lekker ver in je roedelgenoten hun gat of zo." Zo. Dat was er uit. Kearn zijn oog was kort over een andere zwarte reu gegleden, hij had iets bekend maar hij kon het niet plaatsen. Trekjes Dux die hij herkende in zijn doen en laten, manier van bewegen. Hij leek ook een beetje op hem. Hij kon het fout hebben natuurlijk, maar hij kende zijn broer goed. Die had een aantal pups gehad en die zouden zeker hier rond kunnen lopen.

Nog voor Kova Kais zwarte lijk had gezien, ze haar vechtende roedelgenoten zich op de Okamihonden zag werpen en ze een hysterisch kwade Aimey aantrof die haar moeder aan het uitschelden was, wist de wolvin al dat er vandaag al iemand was gestorven in Darley Forest. De geur van dood hing dik en plakkerig in de lucht, zelf nog sterker dan die van het bittere bloed en van de wolven die zich verzameld hadden - het was een van de weinige geuren die ze zo snel en nauwkeurig opving, waarschijnlijk omdat de confrontatie ermee al vroeg in haar kop was gedrukt. De onrust in haar ogen was ongegrond, misschien deels door de angst om een van de wolven waar een het closest mee was te verliezen, deels door de herinneringen van het bloedbad dat nu precies twee jaren geleden had plaatsgevonden. Ais, bijvoorbeeld, of Aimey, die zich net zo goed in de Shadow's was beginnen vestigen. Instinctief schakelde ze over tot een drafje, tot de stemmen duidelijker en scherper werden en ze de woorden kon opvangen, al kon de betekenis niet to haar doordringen.

"... die daar ligt, wou me niet dood. En mijn vader is geweldig voor me!"

Haar flanken pompten op en neer van het sprintje dat ze trok en ze merkte dat de geuren steeds sterker werden. Ergens onderscheidde Kova een vleugje Okami, maar de chaos in haar hoofd hield haar er aan tegen om er vragen van te stellen en nadat ze zich door een donker bosje varens had gewrongen, zag ze plots Aimey staan die zich met betraande ogen tegen een witte wolvin gekeerd had. Haar hart kneep samen toen ze deze herkende. Het was Emaya. In minder dan een seconde ontmoette ze de blauwe kijkers van de ander voor ze haar blik op Aimey liet vallen. Ze was te jong om deze verschrikkelijke confrontatie aan te gaan. Er was hier dood in de buurt, een welp van haar leeftijd moest niet - "En even dat je het weet, Kova is ook een geweldige moeder voor mij!" Jesus, deze situatie liep uit de hand. Desondanks Kova naar haar toe wilde rennen, haar wilde omhelzen en wilde schreeuwen dat zij ook een fantastische dochter was, hield de witte slanke wolvin zich bijeen en maakte haar weg zo rustig mogelijk naar haa rpleegpup toe terwijl ze zorgvuldig Emaya's blik ontweek. Ze duwde haar neus sussend in haar zwarte nekvel en probeerde de pup zo onopvallend mogelijk de andere kant op te laten wandelen met kleine zachte duwtjes van haar neus. "We moeten gaan. Je vader - " Ja, waar was Aissar? Ze kon hem duidelijk ruiken, maar ze zag nergens zijn zwarte gestalte - of dat had ze gedacht dan. Ze zag zijn ingedoken lichaam aan de voet van een slap, bloederig lijk, oren naar achteren, hoofd laag. Meteen deden haar oren hetzelfde toen ze de wolf aan zijn poten herkende. Kai, de wolvin waar ze haar loyaliteit aan gezworen had, die haar de Shadow's had laten joinen, wiens roedel nu in rouw rond haar lichaam zat. Ze sloot haar ogen uit respect en maakte toen haar weg naar haar partner, niet goed wetend wat ze moest zeggen. Ze bleef bij zijn zijde staan, haar blik nog steeds op het lichaam van hun dode leider gevestigd, voordat ze de zijkant van haar witte kop op zijn schouder legde als troost. Het was nota bene wel zijn bloedeigen moeder die gestorven was, niet ene of andere onbekende met wie hij nooit te maken had gehad. Verstijfd en in stilte bleef ze zo even zitten, niet goed wetend wat ze moest zeggen. De woorden leken te pijnlijk om uit gesproken te worden.