Mouthful of Razors

[+ Freya]

"So what if you can see the darkest side of me?
No one will ever change this animal I have become."

"Help me believe it's not the real me.
Somebody help me tame this animal I have become."

Weer een nieuw gebied. De afwisselende open velden met woud, waren ingeruild voor een reusachtig loofwoud waar geen einde aan leek te komen. Gigantische bomen torende hoog boven de wolf uit en spreidde hun takken om samen de blauwe hemel te verbergen. Een heel groot succes was het niet nu de bomen nog kaal waren als resultaat van de winter, maar de groenige gloed die rond de toppen hing, duidde al aan dat de bladgroei weer in volle gang was. De lente was weer in aantocht en dat was zeker ook te merken aan het zonnige, redelijk warme weer en het oordkerst aan vogelgezang dat het woud vulde. Siegmund kon er werkelijk niet minder om geven. Het enige waar hij nu op uit was, was zijn dorst lessen met het beekje dat voor zijn grote poten door de grond sneed, verder niets. De reu had geen idee wat hij als bestemming wilde kiezen en dat was al zo het geval sinds hij zijn roedel uit was geschopt. Hij dwaalde gewoon wat rond en probeerde zijn woede los te laten op elke ziel die het ongelukkige lot had zijn pad te kruizen, wolf of prooidier maakte niet uit. Hij moest het kwijt. Met een beetje geluk kon hij dan ook meteen zijn honger stillen. Het lootje leggen stond niet bepaald hoog op zijn 'to do' list, maar dat was dan ook het enige doel dat hij voor ogen had: niet sterven.
De wolf hief zijn hoofd toen een vlaag koele wind een bekende geur met zich meebracht. Zijn ogen sloten zich met een zucht, maar hij bleef staan waar hij stond, niet van plan achter de drager van de geur aan te gaan. Hij had nog zo gehoopt die teef niet nog eens aan te treffen, maar zijn wens was niet in vervulling gegaan. "And here I was hoping we'd never meet again. I take it that was too much to ask?" zei hij op een kalme toon waarin niet veel emotie was te bekennen, behalve teleurstelling.

Zijn oren draaide naar voren om de zachte, gedempte pootstappen van de wolvin aan te horen komen, een rustig ritme dat een opgekropte woede leek te verbergen, vergezeld door een binnensmonds gegrom dat meer zei dan woorden. Zijn mondhoeken krulde ietwat op bij het horen van haar bijtende antwoord, maar dat was dan ook waar het tot nu toe bij bleef. De bontgekleurde wolf opende zijn ogen en werd gegroet met het beeld van de prachtige witte teef die zich niets aantrok van zijn eigen personal space. Alles wat hij hoefde te doen was een stukje voorover leunen en zijn zwarte neus zou de hare raken in een romantisch gebaar. Hij wist heel goed hoe dat contact voelen, ondanks dat die herinnering hem bijna was ontgaan in alle tijd dat ze elkaar niet hadden gezien. "I hope karma scratch you in the face before I do," snauwde ze met een grom in haar keel, maar het dreigement wist de glimlach niet van zijn gezicht te vegen. "As you can see, it's a bit too late for that," antwoordde hij, duidend op het litteken dat zijn rechteroog sierde, een kale plek waar niet bepaald veel goede herinneringen aan vast hingen, en alleen de gedachten eraan waren al genoeg om zijn stemming om te laten slaan naar een dreigende storm. Zijn mondhoeken vielen ietwat als resultaat, maar het was zo'n minuscuul stukje dat Freya het waarschijnlijk niet had opgemerkt. "So, dear devil, what did you do all those days without this pretty face?" Zelfs na al die tijd die was verstreken, leek ze geen spat veranderd, maar dat was niet alleen van haar te zeggen; ook Siegmund had zijn streken zeker niet verloren. "Torturing souls," reageerde hij simpelweg alsof hij vertelde dat hij die nacht vrij goed had geslapen, en wendde zich af van Freya's zittende vorm om een paar stappen meer afstand te kunnen creëren tussen hem en de wolvin. "And what about you? Still drooling over every dog* you come across?" vroeg hij over zijn schouder, één oog gericht op Freya om haar elke beweging in de gaten te kunnen houden.


OOC: *beetje een dubbelde betekenis: dog is zowel het woord voor 'hond' als 'reu' voor het geval je dat niet wist Sieg is hier een beetje aan het spelen met de intensiteit van zijn belediging

De belediging wist niet de reactie los te wrikken waar hij op had gehoopt, en in plaats daarvan krulde Freya's  mondhoeken op tot haar gezicht zich vertrok in een grijns. "Why not? It's not like I'm missing you," antwoordde ze. De opmerking klonk hem verrassend komisch in de oren, zeker vanuit haar mond. Hij kende de wolvin langer dan vandaag en wist dat wat hij geflikt had voor haar nog altijd geen water under the brigde was. "And I need to say, every single 'dog'was better than you." Een gevaarlijke glinstering schoot door zijn donker blauwe ogen, maar was ook weer net zo snel verdwenen als de lichtflits van een bliksemschicht in de duisternis. Met een blik ontdaan van emotie keek hij toe hoe Freya ging staan en naar hem toe liep, een sierlijk rondje om hem heen volgde en hij voelde haar witte staart zijn kin borstelen. De glimlach keerde weer terug op zijn gezicht nadat ze haar versiertruc had afgemaakt en hij leunde naar voren om zijn gezicht in de dikke, witte vacht rond haar hals te begraven, ogen gesloten en oren naar achteren gedraaid. "Don't lie to yourself, Freya. I can see right through your anger and see the way you're looking at me," spinde hij zachtjes en speels. Zijn gezicht haalde hij uit haar vacht en kantelde zijn snuit de lucht in richting haar witte oor. "Maybe I've missed you too," sprak hij in niets meer dan een fluistering. Hij liet de opmerking hangen voor een seconde, toen twee, voor hij een stap naar achteren zetten om zijn ogen in haar blauwe boorde. "Or that must be what you wanted to hear, isn't it?" Zij mocht hem misschien nog wel in haar achterhoofd hebben zitten, maar hij kon niet minder geven om de prinses op haar hoge voetstuk. Hij zou alleen blij worden van haar koude lijk aan zijn voeten.  

Hij kon de donderwolk bijna boven Freya's hoofd zien hangen en als blikken konden doden, was hij nu niets meer dan een zak botten op de vloer. Dat was de blik die hij had gezocht, een blik die iedere wolf hem gaf al vanaf het moment dat hij voor het eerst het hol waarin hij was geboren mocht verlaten, en een blik die hij voor de rest van zijn leven zou krijgen. Alle wolven waren dezelfde smerige monsters met kwaad in de zin, en Freya was was zeker geen uitzondering tussen al zijn ervaringen. 'If the world continues to reject me, then I shall reject the world.' Dat was het motto waar hij voor de afgelopen twee lentes al naar had geleefd en het enige wat hem tot zoverre op de been had gehouden.
"Right," sprak de witte wolvin en sleurde hem effectief uit zijn gedachten. "Like someone would miss you. That someone must be crazy." De glimlach droop als sneeuw voor de zon van zijn gezicht af. Hij was klaar met alle pretense en dat was duidelijk op te vatten uit de kille blik die hij de wolvin gaf, de korte pauze die viel slechts de stilte voor een orkaan. "And yet here you are, right in front of me." Vol walging trok hij zijn lippen op in een venijnige grijns, iedere snij- en hoektand goed zichtbaar voor de wereld. "Go kill yourself," spuugde hij, bijna zover de teef aan te vliegen en zelf een eind te maken aan haar tijd in deze wereld.

Haar eerste reactie deed hem bijna versteld staan en als zijn stemming niet al zo geruïneerd was dan was hij in tranen uitgebarsten van het lachen. Hij kon niet genoeg krijgen van haar?! Zij was degene die op hem was afgestapt, niet andersom. Maar natuurlijk moest madam altijd de feiten verdraaien zodat de wereld zich naar haar wensen zou vervormen. Vol haat en nijd snauwde hij dat ze zelfmoord moest plegen. Ze was een smerig misbaksel en de wereld zou beter af zijn zonder haar, daar was hij heilig van overtuigd. Bij hun eerste ontmoeting had hij willen geloven dat ze anders was dan de wolven uit zijn jeugd, maar al snel bleek dat ze geen spat anders was - of eerder - ze was erger. Die vluchtige vreugde en liefde die hij had gevoeld waren weggevlogen als de vogels toen hij erachter kwam dat ze iedere wolf die ze tegenkwam om haar staart wondt. Als snel maakte hij net zo hard - of zelfs harder misbruik van haar dan zij van hem.
"’Why would someone do that for you, Siegmund. Let’s be honest, everyone thinks you’re pathetic, crazy and just a little pussy who can’t just smile or have fun." De woorden sneden door zijn gedachten als tanden door vlees en hij voelde zijn bloed koken, zijn kaken klemde zich zo stevig op elkaar dat het een wonder was dat ze niet braken onder de druk. Dit was de druppel die de rivier buiten zijn oevers liet treden en de dam tot al zijn opgekropte woede brak. De kleine slet ging eraan. De wolf dook naar voren, recht naar het prachtige snoetje van de witte wolvin, kaken wijd open om dicht te klappen op het eerste wat ze konden raken. Het kon hem geen bal schelen waar hij zijn tanden inzette, zolang het maar een lelijk litteken achterliet, maar de twee stonden zo dicht bij elkaar, dat het haast onmogelijk een verre droom was om niet iets te raken en schade aan te richten.