Howl into the unknown [nieuwe wolf, open]

Enkele maanden had Akela rond gezworven. Ze had net haar derde levensjaar bereikt en was in de afgelopen 3 jaar nog nergens op haar plek geweest. Haar moeder had haar wel eens verteld over andere gebieden, maar hoe kon Akela zich ergens thuis gaan voelen? Haar moeder was geboren onder de alfa van de Shadows, een bekende roedel in een gebied genaamd Wolfstory. ''Pff...'' Akela snoof minachtend. 'Alsof dat iets uit had gemaakt, mam verveelde zich dood.' dacht ze.

In de zomer van haar 2e jaar verliet ze haar moeder en enige nestgenoot, haar vader kende ze niet. Op zoek naar nieuw terrein, nieuwe wolven, nieuw geluk. 'Oke, en wat spanning', dacht ze met een grijns op haar snuit. Ze likte aan het verse litteken op haar linkerpoot, wat zich binnenkort weer met haar zou bedekken. Ze was nou niet bepaald een allemansvriendje geweest, en dat zou ze ook niet worden. Maar deze wolf had er om gevraagd, en dan liet Akela zich niet kennen. Niet zo gek, Akela was enorm groot en fors gebouwd voor een teef. In haar oude gebied, en haar bloedlijn niet een heel bijzondere verschijning, maar in de nieuwe gebieden wel. Ach, ze was misschien groot en stoer, puntje bij paaltje had ze een klein hartje.

Met haar prachtige goudgele ogen keek ze onrustig rond. Het was hier koud, rustig... Ze stak haar neus de lucht in en rook eens goed. Veel nieuwe geuren, veel wolven. 'Misschien is dit eindelijk eens het juiste gebied om te blijven', dacht ze terwijl ze verder liep naar een grote open vlakte. Erg geduldig was ze ook niet meer na zo'n lange tijd zonder sociale contacten. Na enkele minuten blies ze haar longen vol en liet ze een lange, lage huil horen. ''Nieuw bloed is gearriveerd, wolfjes.'' mompelde ze terwijl ze neerplofte langs een laag struikje waar ze alles goed kon zien. ''Kom kennismaken als je durft.'' ze grinnikte en sloot haar ogen voor een moment.

<sup>Alles leek beter te gaan. Zijn wond deed 'n stuk minder pijn, de sneeuw werd met de dag dunner en zijn broer bleef met de dag langer weg. Enzio vond het helemaal prima als zijn fratello op avontuurlijke tochtjes ging op zoek naar de moordenaar. Geen gezeik aan zijn kop. Als de dag dan eindelijk aanbrak dat ze hun Vendetta konden nemen, zou hij zijn broer wel helpen. Maar die dag was er nog lang niet. Na alle manen te hebben gechillt in de grotten en holen die hij had gevonden, besloot Enzio zelf maar iets te gaan ondernemen. Leven van zijn broer's cadeautjes en karkassen was afgelopen. Tijd om zelf iets binnen te gaan halen. De compacte grijze reu kroop onder een struik vandaan en dribbelde grimmig door de bevroren velden. Hij had het ijskoud. De brandwand op zijn flank was niet rood meer en er zat ook geen geblakerde korst meer op, maar het nieuwe probleem was dat zijn vacht niet terug wilde groeien. Hij liep dus rond met een enorme kale plek op zijn heup. Niet echt handig als je de dames aan de haak wilde slaan.

Over dames gesproken... Enzio ontblootte zijn tanden in een hongerige grimas en likte zijn lippen af bij het ruiken van een vrouwelijke geur. Een meisje erbij was altijd feest. Op z'n korte pootjes wandelde hij op de geur af. En wat hij aantrof... viel tegen. Het was een soort manwijf, bijna net zo groot als een reu. Niet echt het type vrouw waar hij momenteel trek in had. De grijze doemde geruisloos achter het zwarte dier op, en likte toen maar haar zwartbehaarde rug. 'Big but tasty. Ciao, beautiful!' Wat een geweldige pick-up line!</sup>