The Run and Go

 
Op een rustig drafje, met haar neus enkele centimeters van de grond verwijderd liep ze door de Taiga. Vaak kwam ze hier niet, maar door een uit de hand gelopen jacht was ze uiteindelijk hier beland. Niet dat ze het erg vond, het gebied sprak haar wel aan. De bomen zorgden voor genoeg beschutting tegen de koude wind, al was het sneeuw –net zoals in andere gebieden van Serigala- moeilijk te vermeiden.

Opeens drong een onbekende geur haar neusgaten binnen. Vamp stond abrupt stil, hief haar kop weer omhoog en keek nieuwsgierig om haar heen. De geur was afkomstig van een soortgenoot, al zag ze niets in haar buurt wat er op zou moeten lijken. Mmm… Een vervelend gevoel bekroop haar; ze wist dat ze niet alleen was al was er geen aanwijzing te vinden van de ander. Haar oren draaiden voor een moment onrustig heen en weer, ze had iets gehoord maar dat was minder dan een enkele fluistering geweest. “Hallo?” Sprak ze onzeker.

 
“Yeah?” Had het vragend maar bewust geklonken. Vamp’s oren bewogen nogmaals onrustig heen en weer. De stem hoorde van dichtbij, maar alsnog had ze geen aanwijzing gevonden van een andere wolf. Onbewust trok er een trilling over haar heen, dit was wel een erg bizarre situatie. Tegen elk twijfelend vezeltje in haar lichaam in, besloot ze op het geluid af te gaan. Alsof ze in eens slechte horrorfilm was beland. “Waar ben je?” Voorzichtig stapte ze vooruit, niet wetend wie ze precies zou gaan zien.

Tot het ineens zichtbaar werd. Terwijl ze achter een bult sneeuw tevoorschijn kwam, werd er een sneeuwwitte wolvin in haar blikveld zichtbaar. Even wit als haarzelf, enkel de oogkleur verschilde van de hare. De vreemdeling stond onder een naaldboom. En leek wat in gedachten te zijn met haarzelf. Vamp hield voor een moment haar kop even scheef. Nieuwsgierigheid had haar getrokken. Ze was immers altijd al gek op vreemde wolven te ontmoeten en het leek erop dat ze vandaag geluk had. Hoewel, ze had nog niet eens een idee hoe deze wolf in elkaar stak! Al had ze wel al zo’n vermoeden dat dit niet werelds slechtste wolf kon zijn. “Ah, jij was diegene die ik hoorde,” Begon ze vriendelijk. Iets op haar hoede stapte ze dichterbij, ze wist natuurlijk ook nog niet of de ander het wel zou waarderen. Haar ogen hield ze dan ook op de vreemdeling, kijkend naar een reactie. “Ben je hier alleen?” klonk het behoedzaam uit haar bek. De eerdere fluistering had haar toch wat in twijfel gebracht.

 
De vreemdeling bleek dan wel even wit te zijn, voor de rest waren er weinig uiterlijke kenmerken die overeenkwamen. Zo had de ander een totaal andere oogkleur en daarbij schatte Vamp haar op ongeveer 2 jaar jonger. Wel was duidelijk te zien dat ze even onzeker als haarzelf was, al hield ze zichzelf wel sterk. De wolvin stapte niet verder haar richting op, wat betekende dat allen zij diegene was die de ander op zocht.

Op de vraag of de wolvin alleen was, uitte ze alleen maar een simpel knikje. Daarna werd het stil, erg stil. Vamp had zelf namelijk geen enkel idee wat ze kon zeggen – dus verliet ook geen enkel woord haar bek. Nog steeds had ze een afstandje gehouden al was ze wel een stuk dichterbij gekomen. De vreemdeling was rustig gaan zitten en staarde haar wat aan.

Even slikte Vamp, ze had de drang om dan ook het gesprek te openen, ongemakkelijke stiltes was dan ook niet waar ze zich prettig in voelde. Voor een moment waren haar ogen naar de omgeving om hun heen gegaan, waarna ze al snel weer gericht waren op de onbekende wolf. “Ben je nieuw in Serigala?” Begon ze maar, om toch een begin te maken.

 
Ongemakkelijk stond ze daar maar – te kijken naar de vreemdeling een eindje van haar vandaan. Haar oren waren naar voren gestoken, maar haar staart had ze rustig tegen haar benen gelegd. Ze voelde zich niet bepaald op haar gemak, wat gedeeltelijk bij haar gesprekspartner wegkwam. Op een of andere manier voelde ze zich verlegen en ongelofelijk zenuwachtig al had ze niet de indruk waardoor dat precies zou komen. De wolvin tegenover haar antwoorde kort met een “Ja.” Waarna er vervolgens een kleine glimlach tevoorschijn kwam.

Het werd Vamp duidelijk dat de vreemdeling niet bepaald spraakzaam was al hoewel ze een neutrale indruk gaf. De stilte was niets voor haar en de drang was dan ook groot om de ander zo veel dingen te vragen dat het gesprek vol stond met allerlei babbeltjes. Toch was dit niet wat ze deed, ze hield zich in wat eigenlijk best wel ongewoon was voor haar. “Je bent toch niet bang voor me, right?” Ze bracht het wat grappend al was ze deels bang voor het antwoord wat ze haar zou geven. Om nogmaals het ijs te (proberend) te breken, besloot ze zich maar voor te stellen. Misschien dat de ander meer op haar gemak zou stellen. “Ik ben Vamp trouwens.” Glimlachte ze vriendelijk. “En jij bent?”