Familiar Face {Youmei}

Hij was hier. Was hij..? Nee, toch? Dat kon niet. Hij hoorde hier niet. Hij was weggerend... Hij... Haar groene ogen gleden langs de bomen, maar geen enkel teken. Ze kromp ineen en sloop verder, vertrouwend op haar sneeuwwitte vacht om haar verstopt te houden. Dus de sneeuw was nog ergens goed voor. Natuurlijk kende ze sneeuw, ze had het vaker gevoeld. Maar nooit had ze het zo koud gevoeld als laatst in de bergen. Werkelijk, waar ze vroeger had geleefd was een vrij warm gebied. Vroeger... Hoe vaak ze zichzelf ook vertelde dat vroeger achter de rug was, ze kon het niet vergeten. Haar zusjes, dood. Iedereen. Ze had zelf ook kunnen sterven. Waarom zij niet? Het wonder der natuur was soms een vloek, die wezens gevangen hield in het leven terwijl de rest wordt meegenomen. Fascinerend, maar oh zo vreselijk.
Youmei stak haar zwarte neus in de sneeuw toen ze hem zag liggen, om niet te gillen. Een gemene grijns brak los op haar gezicht toen ze dichterbij kwam, de sneeuw op zijn rug gooide en vervolgens zo in de sneeuw te gaan liggen dat ze onzichtbaar was door haar ogen dicht te knijpen en haar hele snuit in de sneeuw te duwen.

Hoe stijf ze ook haar ogen dicht had geknepen, hoe diep ze al haar zwarte lichaamsdelen ook in de sneeuw had gestopt, niks weerhield hem ervan om haar te vinden. "Youmei?" vroeg hij. Hij huppelde naar haar toe en likte over haar witte kop. Ze keek op met een pruillipje. "Youmei, it's really you!" riep hij uit. "Nou... Ik had me nog zo goed verstopt," murmelde ze, zogenaamd geïrriteerd. Ze gaf de reu een duw. Waarom had hij haar geen Youmy genoemd? "Yeah, Cadey, ik ben het," zei ze nadat ze haar witte snuit in zijn vacht had begraven. Hij was net zo schattig als vroeger. Misschien schattiger. Maar de geur die in zijn vacht hing verwarde haar. "Waar komt die geur vandaan?" vroeg ze. Het rook naar dood, bijna. Naar slecht. Evil. De geur van iemand die een tijd geleden had zitten moorden. Maar Caden zou het nooit doen, toch? ..... Toch?

Hij ontweek haar vraag. Hij lachte angstig en duwde haar snuit uit zijn vacht. "What do you mean?" Hij ging met zijn kop langs de hare en glimlachte, maar Youmei zette een stapje achteruit, wantrouwig. "Ik ben zo blij je weer te zien, Youmy," zei hij, maar de witte wolvin vertrouwde het niet. "Dus, nog wat nieuws mee gemaakt?" Ze keek hem met een schuine blik aan. Wantrouwen glinsterde in haar groene ogen. "Wat heb je gedaan, Caden?" vroeg ze zachtjes. "Tell me." Wat had haar partner uitgespookt? Waarom stonk hij zo? Was hij gevlucht voor iets waar zij niet bij was geweest? Was hij veranderd in een moordenaar nadat ze uit elkaar waren gegaan? Wanhopig stapte ze dichterbij de reu. Zeg dat het niet waar is. Haar Cadey had iets gedaan, en ze wou hem niet aanraken zolang ze de waarheid niet wist.