Little bird

Groene heuvels met konijn overal waar je kijkt, dat was hem beloof. Yeah right, vast in de zomer en lente, maar nu waren deze heuvels even wit en dood als alle andere gebieden. Tyvr zuchtte vermoeid en keek toe hoe zijn adem in wolkjes zijn zwarte bek verliet, enkel om te verdwijnen in de koude lucht. Soms vroeg hij zich af waarom dergelijke dingen gebeurden, zette hij vraagtekens achter vragen die niemand zich afvroeg behalve hij. Waarom is de lucht blauw? Waarom veranderd de maan van vorm? Waarom zijn er seizoenen? Nutteloze vragen, wist hij maar al te goed. Dus schudde hij het van zich af en klom een van de hogere heuvels op, vechtend tegen de dikke laag sneeuw die het hem belemmerde goed te klimmen. Toen hij dan eindelijk boven was kreeg hij een redelijk goed uitzicht over de omgeving. Boven hem vlogen een hele stoet ganzen weg. Waarheen? Wel, hij had opnieuw geen idee. Iemand had hem ooit verteld dat vele vogels vertrokken naar gebieden ver, ver weg waar het warmer was. Maar dat was natuurlijk belachelijk, welke idiote vogel vloog nu de halve wereld af om een iets warmer plekje op te zoeken? Tyvr lachte onbewust in zichzelf. Nee, klinkklare onzin.


-Eerste post Enook!

Oké, right. Jagen op ganzen was dus geen optie. Met een kwade, gefrustreerde blik in haar gele ogen keek Enook de luid gakkende ganzen in de lucht na die nu nog maar stipjes leken. Al een paar keer had ze een poging gedaan om een lekkere vette gans tussen haar kaken te sluiten, tevergeefs - die beesten waren ongelofelijk snel en behendig met hun korte pootjes. Althans, sneller dan zij met haar massieve, overgespierde lichaam dat daar bovenop nog eens in een slechte conditie was. Nog steeds had de ware gigant nog niet volledig uitgevist hoe ze perfect moest jagen, maar ze had het de laatste twee maanden toch wel mooi overleefd. Weliswaar op karkassen, oud- en voorgevangen vlees en hier en daar een muisje dat ze kon pletten onder haar enorme poten - maar hey, ze had het toch wel levend en wel doorgemaakt. Voor de rest waren de krasjes en wondjes van de schoothondjes genezen, maar ze hadden nooit echt pijn gedaan door de dikke laag spieren op haar brede schouders, beweerde ze. Alleen dat lastige witte spul maakte het haar bijzonder moeilijk om te jagen en te overleven, want door haar gewicht zakte ze er telkens diep in weg. Bovendien werd je er nat van, zoals van water, en dat viel erg tegen. Ugh. De ogen op haar brede kop zochten over de eindeloze witte omgeving en opeens merkte ze er een vlek in op, even zwart zoals zij met even gele ogen. Tijd voor een beetje socialisatie dan. Met haar onnatuurlijke, tankachtige gestalte was niet erg eenvoudig om naar hem toe te geraken, dus ploeterde ze meer dan dat ze stapte. Waarschijnlijk hadden haar massieve poten waaronder gekraak en geplons vandaan kwam haar toch al veraadden. Dammit.

Tjsoemp, tsjoemp, tsjoemp. Oh shit, what the heck voor een monster bewoog zich daar nu weer? Tyvr draaide zich met een ruk om toen het geluid zijn oren bereikte. Het klonk als een enorm beest dat zich door de sneeuw naar hem toe bewoog, en yeah, hij had gelijk. Even bleef hij versteend staan, er van overtuigd dat het een beer was die zich naar hem toe bewoog. Gelukkig bedacht hij zich net op het moment dat hij de benen wilde nemen dat beren hun winterslaap hadden. En bovendien was dit dier anders.. Hij kneep zijn ogen wat samen en herkende toen pas de gestalte van een wolf in het bruine vlekje. Een enorme wolf weliswaar, geez. Hijzelf stak al boven de gemiddelde wolf uit, maar deze reu was als een tank. Wat ongemakkelijk bleef hij staan toe keken hoe de wolf, die hij door diens grote aanzag voor een reu, op hem af ploeterde. Hij leek geen kwade intenties te hebben. "Wow dude, you ok over there?" sprak hij met een verheven stem om de afstand tussen hen te overbruggen. "Need a paw?" hij keek de wolf aan en wiebelde vragend met zijn oren. Hijzelf had al vaak last van zijn grote, onhandige lichaam. Moest je na gaan wat dit schepsel wel niet allemaal moest weerstaan, poor guy.

-beetje laat, sorry <3

Right, de reu had haar geur (of het meest waarschijnlijke, haar luide gedreun en geplons) opgemerkt, want hij draaide zich om en keek haar aan. Blijkbaar was hij nogal overdonderd door haar gestalte, want het zwarte beest verstijfde even voordat hij inzag dat ze geen halve beer of moerasmonster was, maar leek haar verschijning dan toch vrijwel te accepteren. "Wow dude, you ok over there?" werd er zowat half naar haar geschreeuwd. "Need a paw?" Okay, ze mocht dan wel groot, lomp en raar zijn, ze was ten eerste niet doof, ten twee geen dude en ten derde kon ze prima voor zichzelf zorgen. Er kwam een seconde een boze frons op haar brede gezicht voordat ze opnieuw een stap vooruit ploeterde in 't stroeve, witte spul. Pff, er leek maar geen einde aan te komen. "Dudette fits better in my situation, I think," antwoordde ze droogjes met haar zware stem die ze een klein beetje verhief zodat hij haar kon verstaan in de afstand dat ze zich van elkaar bevonden. In deze situatie werkten haar enorme hoeveelheid spieren ook voor een keer niet zoals ze hoorden te werken, maar zorgden ze ervoor dat ze het enkel dieper wegzakte in de sneeuw. Als ze niet zo'n gigagrote reus was geweest was ze vrijwel verdronken in de sneeuw door haar gewicht. Ze vervloekte die mensen nog tot op de dag van vandaag ze dat ze haar volgepropt hadden met hormonen en dat spul, en niet alleen voor dat - het feit dat ze haar daarna bruusk hadden gedumpt was nóg erger. "Mmm, ik red 't wel alleen," mompelde de zwarte teef terwijl ze het laatste deel ietsje vlotter aflegde door de sneeuwlaag die daar iets dunner was. Phew, finally.

|| No problem <3

Wait what? Waarom die onwijs boze frons op het gelaat van de enorme reu? Tyvr keek wat geschrokken en bovenal verbaasd naar het zwarte dier dat nog altijd op hem af aan het ploeteren was. "Dudette fits better in my situation, I think," riep ze hard genoeg om zijn oren te bereiken. Oh snap, dat was nogal een afgang. Het bloed steeg naar zijn wangen en als hij zo kaal was geweest als een rechtloper had ze hem zelfs van zo'n afstand nog zien blozen. "Mmm, ik red 't wel alleen," Ongemakkelijk wiebelde hij met zijn oren en ging dan maar zitten, niet goed wetend wat hij anders zou moeten doen. Dus zag hij de enorme wolf naderen en nu kon hij zien dat ze, ondanks haar enorme lichaam, toch echt wel een wolvin was. Wat het enkel nog maar meer awkward maakte. "Eh, hey, du-, eh, you."stamelde hij met een bek vol tanden. "So... eh, sorry 'bout that. " Hij kende voornamelijk reuen, hij sprak iedereen aan met 'dude' en 'mate', hoe noemde je een vrouwelijk figuur? Lady? My huge highness?


Excusez-moi, ik had over dit topic heen gekeken :c