Darkness is everywhere, its on you for the licht to come in.

Acrine Mountains

Weken waren voorbij gestreken voor een ‘vuil’ witte teef terecht was gekomen in een gebied, waar ze zich zeker voor een paar manen zou vestigen. Een gebied waar vele wolven al hun thuis van hadden gemaakt, en dit gewoon een gebied was zoals een ander. Voor haar, betekende dit gebied het einde van een hoofdstuk en het begin van een heel nieuw leven. Alcyone heette het gedaante die net een poot over de grens in serigala had gezet. Een naam die eer deed aan de lichtgevende meteorieten die eeuwen geleden waren uitgedoofd, en nu als sterren gezien werden. Ondanks dat ze was genoemd naar licht, schoonheid, oneindigheid en hartverwarmende dingen, kende haar ziel een heel andere kant van het leven. Duisternis, kilheid en koude. Vele wolven snakte naar avontuur, een apart leven voor te voelen hoe gelukkig ze nu waren. Zij hoopte op een toekomst zoals al de andere wolven, een normaal leven zonder nog al te veel avonturen. Ze wou ontwaken uit een nachtmerrie waar ze al 2 jaar en 8 maanden in vast zat. Maar dan galmde er woorden door haar kop, die uitgesproken waren door haar moeder. “ Het gewicht van het leven is al zwaar genoeg, zonder op zoek te gaan naar verlossingen.” Voor sommige wolven een eeuwige raadsel, voor haar zo helder als zonneschijn.

Alcyone’s voetsporen waren zichtbaar geworden door het koude witte spul onder haar, wat dus ook betekende dat haar geur zo opgepikt kon worden door nieuwsgierige wolven of door eventuele stalkers van haar vroegere roedel. De gedachten aan het feit dat ze nu gevonden kon worden, beviel haar poten om weg te rennen. Ver weg uit het gebied waarin ze zich nu bevond. Ver weg van de problemen wanneer ze haar vonden. De grootte witte, meegevende mat onder haar leek zich uit te strekken tot in de eeuwigheid. Even wist ze niet hoelang ze dit nog kon volhouden. Door de lange tocht was ze helemaal uitgeput, en haar conditie was daarnaast niet zo hoog als de gemiddelde wolf. Alcy’s oren hadden zich naar achteren gericht, terwijl ze haar staart tegen haar achterwerk liet hangen. Af en toe stopte ze voor rondom haar heen te kijken als een geslagen hond, om dan verder te lopen in de richting waar zij de uitweg van het gebied dacht te vinden.

De witte wolvin had haar achterbenen onderin gezet waarbij ze probeerde met haar voorpoten haar hele lichaam tot halt te brengen. Sneeuw en kleine steentjes brokkelde af en vlogen de diepte in. Hijgend van schock bracht ze haar kop naar voren en keek recht de diepte in. Het leek of ze haar uitweg had gevonden. Nerveus draaide ze haarzelf een kwartslag om. Dit kon niet, dit was niet de enige uitweg. No way. Alcyone bracht haar uitgeputte lichaam weer in beweging en volgde de afgrond. Er moest een gemakkelijkere route te vinden zijn. Het moest gewoon. Een 300 paar meter verder kwam ze tot stilstand, waarbij ze haar ogen over het gebied onder haar liet gaan. Deze weg was nog niet hetgeen wat ze zocht, maar alsinds wel een mogelijke manier om heelhuids beneden te geraken. Onzeker tuurde ze over haar schouder heen. Ze moest nu een beslissing nemen, voor het lot een beslissing nam in haar plaats. Onzeker over haar keuze, klauterde ze haar een weg naar beneden.

Sanvi Forest

De zon begon plaats te maken in de hemel voor de nog komende maan. De hemel kleurde prachtig oranje-roos achtig, waarbij de verkleurde bladeren van de bomen nog mooier schitterde dan voorheen. Telloze wezens waren vast aan het genieten van de kleuren die de natuur nu met zich meedroeg. Alleen Alcyone had er nu geen oog voor. Het enige waar zij oog voor had was leven en in leven blijven. En door de vele wolven geuren hier, was ze nerveuzer dan voorheen. Ze mocht niet gezien worden, ze mocht niet geroken worden, ze mocht niet... Abrupt sneed ze haarzelf de pas af en bleef bewegingsloos staan. Haar adem werd ingehouden waarbij ze haar bloed in de aderen van haar oren voelden vloeien. Een silhouette van een wolf werd zichtbaar. Had die haar gezien? Was het Thanatos? Zo dapper als ze kon zijn verplichtte ze haar lichaam stand te houden. Het was goed mogelijk dat de wolf haar niet eens had opgemerkt en vanzelf zich uit de voet zou maken...

~Polaris~

Darkness is everywhere, its on you for the licht to come in. Night_Sky

Hij kon het nog altijd achter zijn ogen voelen: de barstende koppijn die tegen de binnenkant van zijn schedel ramde, keer op keer op keer. Het was nu al een paar dagen geleden dat hij in de bergen grip op het pad had verloren en met een kleine aardverschuiving vervolgens op een richel was beland. De verwondingen die hij daarbij had opgelopen waren echter nog altijd aanwezig. Iedere stap die hij maakte met zijn linkerachterpoot, deed nog altijd zeer en zorgde ervoor dat hij met een klein sprongetje in zijn pas liep, om niet al te veel gewicht te hoeven plaatsen op het zere lichaamsdeel. Het been omhoog houden was ook nog een optie om de pijn te verlichten, maar daar zou nooit wat goeds vandaan komen. De spieren in dat ledenmaat zouden met de tijd mee afzakken en ervoor zorgen dat hij nog langer mank liep dan nodig was. De neiging zijn poot opgetild te houden was echter wel groot, maar hij zette er doorheen. Als hij zijn poot niet op de grond plaatste zou hij ook nog eens zwakker en kwetsbaarder ogen dan dat hij op het moment was. De wolf wist dat hij nu niet veel te vrezen had van beren, omdat die momenteel aan hun winterslaap waren begonnen, maar poema's en andere wolven waren nog altijd een uiterst grote bedreiging, evenals een ander dier dat zijn kans zag nog een wolven leventje van de aardbol te vegen. De pijnprikkels die vanuit zijn poot naar zijn hersenen schoten deden weinig om de barstende hoofdpijn te verlichten. Hij had nog nooit eerder last gehad van een hersenschudding, maar had in zijn leven wel andere wolven gezien die er onder hadden geleden. Een van de duizenden dingen die zijn roedel hem had geleerd was hoe hij daarmee om moest gaan in het geval dat het hem - of een ander - overkwam, maar dat had hem niet voorbereid op de werkelijke ervaring. De wolf kneep zijn ogen eventjes stijf dicht en deed ze na een diepe zucht weer open. Misschien moest hij maar eens een plekje zoeken om even op adem te komen en alle pijn weg laten vloeien.
Polaris keek op vanuit zijn gedachten een liet zijn ogen door de omgeving glijden. De grote ster aan de hemel was langzamerhand al hoger en hoger aan het klimmen met het draaien van de wereld. Het sterrenlicht schitterde op de bladeren in het woud en joeg de duisternis steeds verder en verder weg. Alle rood en geel gekleurde bladeren waren prachtig om te zien, hoewel de bomen jammer genoeg steeds levenlozer leken door de steeds kaler wordende takken. Zijn blik dwaalde van die kale toppen weer terug omlaag. Nee, hij moest nu bezig zijn met het vinden van een mooie rustplaats. Niet met de natuur om hem heen. Dat kon hij later allemaal wel doen. Het ontwakende bos negerend, keek hij verder zoekend rond tot zijn ogen een wittige schim vonden in de vorm van een wolf. Een opgewekte glinstering verscheen in zijn ogen. "Oh, hallo," groette hij met een glimlach. "Had je niet gezien - vreemd eigenlijk want normaalgesproken valt iemand met zo'n vacht vrij snel op in een bos als deze. Zal de hersenschudding wel zijn..," mompelde hij het laatste nog snel en zachtjes tegen zichzelf.

_________________

Darkness is everywhere, its on you for the licht to come in. Polaris_SIG3

"We are all connected; to each other, biologically. To the Earth, chemically.
To the universe, atomically."

Theme

Polaris, Loki, Darayvian, Siegmund, Caerwyn | Sucic, Aedan, Fenris

Alsof Alcyone elk moment een aanval van de wolven gedaante verwachte, plante ze haar poten stevig tegen de grond. Zenuwachtig bewoog ze haar rechteroor heen en weer, waarbij haar linker oor naar voren bleef staan. Nerveus likte ze haar bek en bracht haar kop wat naar beneden. Wanneer de wolf bewoog en haar kant op stapte, bracht ze haar hoofd ruw naar boven waarbij haar oren recht naar voor stonden. Had hij haar gezien? Zat ze in moeilijkheden? Wat wou het van haar? Elke stap die de wolf dichter bij haar bracht, kromp ze wat meer bijeen en maakte haar lichaam kleiner. In de hoop dat de wolf haar gewoon negeerde en haar straal voorbij zou stappen. Elke drang om te vluchten negeerde ze, deels omdat ze te bang was dat de wolf haar achterna zou zitten door haar zwakke gedrag, en ze alsnog zware klappen zou krijgen. Ander deels omdat ze gewoon te veel twijfelde over haar acties, en dat dat de wolf de kans gaf om dichter te komen. Al snel werd het duidelijk dat ze ,in haar ogen, de verkeerde keuze had gemaakt. De wolf, die schijnbaar een reu was, had zich op haar gericht. Bij zijn stem kromp ze nog meer bijeen en drukte ze haar buik tegen de grond, waarbij haar staart hopeloos onder haar was verdwenen. Bibberend en likkend van angst en nerveusiteit, keek ze de reu aan met haar zachte groene blik. Aankijken...was niet een juiste beschrijving van de situatie. De witte teef liet af en toe haar blik naar de reu glijden, waarbij ze bijna meteen terug wegkeek. In wolventaal zou dit beteken dat ze respect en onderdanigheid toonde tegenover de reu voor haar. De woorden die de reu uitbracht had ze klaar en duidelijk gehoord, het enige reactie dat ze gaf was de reu aankijken, en dan weer wegkijken wanneer zijn woorden stopte met uit zijn mond te rollen. Na een behoorlijke stilte vond Alcyone de moed, om iets van woorden uit te spreken. “Alstublief mijnheer, breng me niet terug.” Haar smeekgebed kwam er hartverscheurend uit. Alle emoties, Al haar gevoelens, al haar angsten en al haar belevenissen...Zaten verscholen in die 6 woorden.

Oké, het is dus duidelijk dat ik nog in mijn rol moet komen.
Als je nog raad hebt, stuur me zeker een pb.
Het is natuurlijk de bedoeling dat het een zielige teef is...Maar als het té is, mag dat ook gezegt worden.

Zijn woorden kregen niet de reactie die hij had verwacht - eigenlijk wist hij niet wat hij had verwachte dat zijn woorden teweeg zouden brengen, maar dit kwam als een complete verrassing. En niet het goede soort. De laatste woorden hadden zijn mond nog niet eens verlaten, of de wittige teef lag al plat tegen de grond aan gedrukt, haar staat nergens te bekennen - vast verscholen onder haar lichaam. Haar oren lagen zo plat tegen haar nek dat ze haast verdwenen in haar vacht en haar ogen schoten van hem af om een andere richting op te turen. Zo nu en dan leek ze de moed weer te verzamelen om op te kijken, maar langer dan een seconde duurde het nooit. Het was een duidelijk teken van onderwerping, maar er was meer. De reu zag meer in de kleine details zoals het trillen van haar lichaam en de vergrootte pupillen. Het constante likken van de lippen was nog een ander duidelijk teken. Ze was bang. Doodsbang. De glimlach droop van zijn gelaat en werd vervangen door een frons. Waarom was ze bang? Had hij iets verkeerd gezegd? Nee dat kon het niet zijn. "You're scared." Het was geen vraag. "Why are you scared?" Hij zetten een stap dichterbij, maar hield zich abrupt tegen voor ook nog een andere poot naar voren ging. Ze was niet gewoon angstig: ze was bang voor hem. Maar waarom? Hij had haar niets aan gedaan, toch? Of had hij haar al eerder ontmoet? Had ze gezien welke fouten hij had begaan? Was ze een van de slachtoffers? De wolf voelde zijn hart iets sneller kloppen in zijn borstkas, het gebonk iets harder tegen de binnenkant van zijn schedel slaan, maar hij kalmeerde snel weer. Het was niet mogelijk. Hij vergat nooit een gezicht, en de hare herkende hij niet. Wat hij vreesde kon niet waar zijn.
"Alstublief mijnheer, breng me niet terug," smeekte de wolvin met alle moed die ze had weten te verzamelen. Het klonk hartverscheurend en gebroken en iets knapte binnenin hem. De wolf had eerder te maken gehad met angstige wolven, maar dit sloeg alles. Wat kon haar zijn overkomen om zo te reageren alleen al op zijn aanwezigheid? Hij draaide zijn oren ietwat naar achteren en liet zijn hoofd een stukje zakken. "Hey. It's okay," sprak hij met een aanmoedigend glimlachje, zijn stem net iets meer dan een geruststellende fluistering; niet te hard, maar ook niet zo zacht dat het onverstaanbaar werd. "Ik breng je niet terug. Dat beloof ik," vervolgde hij op kalme en rustige wijze in diezelfde toon. Een sterk contrast met zijn gebruikelijke haastige en opgewonden manier van praten. Er was toch echter één ding dat hij gewoon niet kon laten te doen: "Waar is terug, als ik vragen mag?"

OOC: Hoop dat je het niet erg vind als ik er af en toe wat Engels tussen gooi. Voelt soms veel passender om de een of andere reden :')

_________________

"We are all connected; to each other, biologically. To the Earth, chemically.
To the universe, atomically."

Theme

Polaris, Loki, Darayvian, Siegmund, Caerwyn | Sucic, Aedan, Fenris

De reu hield afstand toen hij leek te merken hoe Alcyone zich onderwierp aan hem. Waarom hield hij afstand? Waarom trad hij haar comfort zone niet binnen, om dan te tonen wie de baas was? Om haar te laten boeten voor wat ze gedaan had? Ondanks het respect dat de reu liet blijken voor haar comfort zone, verroerde Alcyone zich niet. Sommige reuen waren nu eenmaal erger dan de andere, maar hoe dan ook , teven moesten zich onderwerpen. Als ze zich zou verroeren kon de reu haar alsnog op haar plek zetten. ‘Respect’ voor de teef haar comfort zone, tijdens een onderwerping, werd voor Alcyone opgenomen als een beloning voor haar gedrag. Niet dat haar gedrag goed te keuren viel, na het weglopen van haar roedel. Anderzijds kon het ook een test zijn voor hoe ze zich zou gedragen als een reu wat vriendelijker was tegen haar. Maar deze reu leek raar genoeg niet eens te weten hoe hij op dit gedrag moest reageren. Dat bleek niet alleen uit zijn lichaamstaal, maar ook uit zijn woorden die zijn muil verlieten. De reu vroeg waarom ze bang had. Alcyone haalde haar oren iets uit haar vacht, om de woorden goed op te vangen. “My Lord, you know why i show you my submission, Right?” De woorden verlieten haar bek op een onzekere manier. Had hij een hersenschudding opgelopen ofzo? Wat bezielde deze reu? De volgende stap die de reu wou zetten, brak hijzelf af. Het leek of hij onzeker was over zijn acties. Verward keek Alcyone hem aan, eigenlijk deels afwachtend op een commando van hem. Alsof deze situatie niet verwarrend genoeg was voor haar, probeerde de reu haar gerust te stellen. De witte teef wist helemaal niet meer wat ze mocht verwachten van hem. De reu gaf haar een compleet ander gevoel dan dat hij beweerde te willen bereiken. Ze wantrouwde de reu nog harder door zijn afwijkende reacties. Hoe hard en bruut ze ook werd behandelt door de reuen in de roedel, het gaf haar een bepaalde zekerheid over haar stand in de roedel. Het voelde vertrouwt aan om zo behandelt te worden en werd dan ook als ‘normaal’ beschouwt. Het gedrag dat deze reu toonde was in haar ogen abnormaal. De reu probeerde haar nog meer gerust te stellen door een aanmoedigend glimlachje op te zetten. Was hij haar echt aan het testen? Of wat was zijn bedoeling eigenlijk. “Waar is terug, als ik vragen mag?" Nog steeds sprak hij de woorden uit op een geruststellende en kalme manier. Alcyone dacht even na over hoe ze het kon uitleggen. Het was wel mogelijk dat dit gebied te ver lag van haar roedel, dat de wolven die hier leefde haar roedel niet kende. Maar of ze andere gewoontes hadden, dat bestond niet. Dat kon niet, elke reu hield van dominantie. Elke reu moest over iets domineren, de teef dus. “Naar mijn roedel. Ze bevinden zich in een gebied, die hier drie tal weken vandaan ligt. Mijnheer.”

Is niet erg hoor Smile

Ik hoop dat ik de wolvin goed bespeel. Nu is het best laat, dus zal morgen wel lezen of het eigenlijk wel een goede post is :p

Hij liet zijn ogen over de wolvin schieten, zoekend. De oorzaak voor dit gedrag - de angst - het moest wel ergens in haar verleden liggen, nabij of ver weg. Dat kon gewoon niet anders. Het was niet zijn schuld, dat wist hij zeker. Ze kon niet een van die wolven zijn uit zijn verleden, wiens leven hij totaal had verkloot, maar toch voelde hij enige twijfels toen ze haar ogen op hem legde. De angst in die twee zacht groene kijkers leek naar hem gericht te zijn, maar waarom? Daar wilde hij achter komen. "My Lord, you know why I show you my submission, right?” vroeg ze voorzichtig. Een vraag beantwoorden met een vraag, had zo iets kunnen zijn dat uit zijn mond kwam. "Well, I'm flattered, but I can't say that I do, which does not happen very often," vervolgde hij kalm, maar ietwat ironisch. Vroeger of later was hij altijd de wolf met de antwoorden. Tenminste, als hij zich niet onder zijn eigen roedel begaf... Nee! Niet die trip naar slechte herinneringen maken! Bad Polaris. Focus! gromde hij in zichzelf en schoof de gedachten snel weer aan de kant om zich op de situatie te kunnen focussen. De wittige wolvin leek iets te kalmeren, maar dat maakte ook plaats voor een verwarrende uitdrukking op haar gezicht. Het feit dat hij niet begreep waar die overdreven onderdanige houding (vooral voor een eerste ontmoeting) vandaan kwam, leek ze niet te begrijpen. Het was dus iets dat ze niet gewend was. Had ze in haar leven alleen maar dominantie wolven gekend en nog nooit op gelijke voet gestaan met een ander? Was ze altijd de 'omega wolf' geweest of was er een andere reden? Hij probeerde haar iets meer te kalmeren. Hopelijk kon hij dan wat meer informatie uit haar krijgen.
"Naar mijn roedel," was haar antwoord op zijn mijmering. "Ze bevinden zich in een gebied, die hier drie tal weken vandaan ligt. Mijnheer.” Zijn voorgevoel over de roedel was juist, maar dat vertelde hem nog altijd weinig over de situatie waar ze daar in had verkeerd. "Drie tal weken.. Drie tal weken...," mompelde hij tegen zichzelf, zoekend naar de betekenis. "Ah natuurlijk!" greens hij. "Drie weken! Bijna een Maan Cyclus. Dat is een behoorlijk eindje hier vandaan." Hij kende het begrip van weken wel, maar het was nooit zijn manier geweest om de tijd bij te houden. Zijn manier was iets anders en gebruikte geen 'weken'. In plaats daarvan gebruikte hij de cyclus van de maan, solstices en equinoxes, en de steren zelf om de tijd bij te houden. Om dagen te tellen in groepen van zeven en dat een week te noemen was voor hem een raar idee. Hij wilde vragen waarom ze hier was en niet bij haar roedel, maar besloot in plaats daarvan een andere vraag te stellen. Hij had zo'n vermoeden dat die vraag verkeerd aan zou komen. "Kan ik naar je toe komen? Beetje vervelend om van zo'n afstand te praten, voelt alsof ik bijna moet huilen om verstaanbaar te zijn - het communicatie middel bedoel ik, niet de zoute versie- alhoewel de zoute versie ook een vorm van communicatie is... Oh je weet wel wat ik bedoel," ratelde hij voor hij snel zijn mond sloot toen hij de wolvin weer aankeek. "Sorry, old habits die hard I suppose."

OOC: Ik vind dat je haar goed bespeeld hoor ^^

_________________

"We are all connected; to each other, biologically. To the Earth, chemically.
To the universe, atomically."

Theme

Polaris, Loki, Darayvian, Siegmund, Caerwyn | Sucic, Aedan, Fenris

Even streek Alcyone’s blik langs de reu heen. Verschoot van een schim die dezelfde gedaante had als haar ‘partner’, met diezelfde verwoestende blik in zijn ogen. Nee. Nee, dat kon niet. Hij kon niet hier zijn. Weer kromp ze bijeen, in verwachting dat de schim naar haar toe zou lopen en verscheuren. Haar ogen had ze al gesloten, voor de klappen te incasseren. Er gebeurde..... helemaal ... Niks. De stem van de reu voor haar zorgde ervoor dat ze haar ogen weer opende. Stom verbaast keek ze weer langs de vreemde reu af. Het moest een waanbeeld zijn geweest. Thanatos zou nooit toestaan dat ze met een andere (onbekende) reu zou praten, al helemaal niet na wat ze al had aangericht. Het leek er gewoon op dat haar hersenen spelletjes met haar speelde, en haar wouden duidelijk maken hoe verkeerd ze was met haar besluit om de roedel te verlaten. Want zelfs als ze zich hier na een lange tijd thuis zou voelen, zou ze haar alsnog ooit echt veilig voelen? Was leven in angst voor vermoord te worden niet erger dan vanwaar ze kwam? Zou ze ooit echt vrij zijn, zoals ze zich had voorgehouden? Alweer was de stem van de reu hetgeen wat haar uit haar gedachten haalde. “Dat is een behoorlijk eindje hier vandaan”Was het enige wat ze degelijk had opgevangen. Alcyone knikte traag. Het was inderdaad nogal een verre trip die ze eventjes in haar eentje had afgelegd. Hoop borrelde weer naar boven. Welke wolf zou zo zot zijn om haar helemaal tot hier te volgen, alleen om haar af te maken? Wie kon haar feitelijk vinden zo ver van huis? De sporen die ze had achtergelaten waren vast al verdwenen, en dus zou het onmogelijk zijn om haar nu nog op te sporen. Toch? De reu voor haar nam het woord weer en ratelde de ene zin na de andere uit. Maar eigenlijk het enige wat de reu wou vragen was dat hij dichter mocht komen. Alcyone keek hem weer stom verbaast aan, waarbij ze haar hoofd lichtjes scheef hield. Des te langer dat ze bij deze reu was, des te minder snapte ze hem. “Natuurlijk, mijnheer.” Was het enige wat ze antwoordde. Maar stiekem vond ze zijn klunzige zin waarbij hij geen controle leek te hebben over zijn eigen mond, wel iets geruststellend. Het liet haar onopvallend glimlachen, en was eens iets anders dan alleen maar gesnauw en getier naar je kop te krijgen. “Kom niet te dicht, het zal ons beiden spijten als hij jou ziet.” Het gefluister was duidelijk alleen voor hem bedoelt. Het leek erop dat Alcyone de reu wou behoeden voor het geen wat kon komen. En ze zou niet ontkennen dat daar een kern van waarheid in zat. Maar tot hoeverre was deze wolf te vertrouwen? Wat wou hij van haar? Waarom was hij haar pad gekruist? Welke houding wenste hij van haar? En het belangrijkste; hoelang zou het duren voor hij haar slaaf maakte of zelfs zou opruimen? Vragen, vragen, vragen...Die alleen opgelost konden worden met tijd. Tijd die zij niet leek te hebben....want haar grootste nachtmerrie...had zijn intrede in serigala al gemaakt. En die tijd zou sneller daar zijn, dan de tijd die haar antwoorden zou brengen bij haar vragen over deze reu....

» Darkness

Zoekopdracht

Geef resultaten weer als: Berichten Topics
Geavanceerd zoeken