Here i am. This is me. And now, leave me alone.

Het bloed versperde zijn neusgaten door een jong konijn die tussen de kaken van Jor bengelde. Manen waren voorbij gegaan, en nu kwam hij hier weer aantrippelen alsof er niks gebeurt was geweest. Waar hij al die maanden had uitgehangen, dat was nog best een lang verhaal. Maar voor het kort te maken had hij zijn pleegmoeder nog wat gevolgd. Djinn had de roedel verlaten, en omdat hij niet nog eens een ouder wou kwijtspelen had hij koppig haar spoor gevolgd. Het was de jonge reu gelukt om Djinn in te halen. Maar al snel werd hij weer naar Serigala terug gestuurd. Djinn wou haar eigen weg op, en kon de verantwoordelijkheid op Jor dat moment niet nemen. Jor zou alleen maar te veel last met zich meebrengen. Leuk hoor, geraak je heel je familie kwijt, wijst je pleegouder je af. De resterende maanden dat hij weg was gebleven, had hij gewoon wat in zijn eentje rond gereisd. Deels verloren gelopen en deels omdat hij dacht dat het een goed idee was om alleen rond te dwalen. Al bij al was hij terug aangekomen in Serigala. De plek waar Kai en haar roedel zich hadden gevestigd. Hmmm. Dat wou nog niet zeggen dat Jor terug welkom was bij de Shadows. Ookal had Kia hem gered, en zag hij haar als zijn ware leidster. De reusachtige wolvin zou heus niet blij zijn geweest dat Jor zomaar was vertrokken zonder enige goedkeuring. Straks zou ze nog hebben gedacht dat Jor Djinn boven haar had geplaatst, en dat zou eigenlijk nog niet helemaal onjuist zijn geweest. Djinn was zijn pleegouder, ze had Jor zo goed mogelijk opgevangen en wanneer ze was vertrokken, had hij willen weten waar ze naartoe ging. De jonge reu had nog langer bij haar willen zijn, en willen leren hoe hij moest overleven. Dat wou niet zeggen dat hij Kai niet respecteerde, want zoals eerder gezegd...Zij had hem gered. Jor ging ergens tussen de struiken liggen met zijn konijn tussen zijn poten. Smakelijk nam hij het vlees in zijn bekkie en scheurde het van het lijfje af. Genietend van de smaak hield hij de omgeving nog goed in de gaten. Er moest maar eens een ambetant stukje hond zijn vleesje willen komen pikken. Dan kon degene maar snel van gedachten veranderen.

-Open-

_________________

Here i am. This is me. And now, leave me alone. 4lsy6t

Nobody looks good in their darkest hours.
But its those hours that makes us what we are.

Jor Two Years:

Het feit dat de teef de hele dag niks had kunnen vangen zat haar erg dwars. Haar hele mood was verpest, dus om een beetje rust te vinden besloot de teef maar een wandeling te maken door het Sanvi forest. Ze was geïrriteerd en teleurgesteld, want kom op hoe moeilijk is het om een haasje of konijn te vangen? ze deed het al jaren! Boos schopte de zwarte teef een steentje weg. Victoria was helemaal geen agressieve wolvin, helemaal niet eigenlijk ze was rustig en kalm. Maar als ze boos of geïrriteerd was kon bijna niks dat goed maken. Het geluid van fluitende vogels was overal te horen, een geluid waar de teef normaal rustig van werd. Het helpte wel een beetje al stonden haar ogen nog steeds op scherp, vooral toen de geur van bloed haar neus gaten binnen drong. Dus het was iemand anders wel gelukt om iets te vangen? Haar kleurloze ogen scande het gebied en niet ver van waar ze stond zat een andere wolf. Was ze zo diep in haar gedachten verzonken dat ze hem niet eerder opmerkte? De zwarte teef zuchte, de andere wolf was jonger dan zij zelf. Victoria snoof even en liep langzaam langs de andere wolf, maar bleef op een afstand. 'Geslaagde jacht zie ik' klonk haar stem emotieloos terwijl ze de bruine wolf strak aankeek.

_________________

Here i am. This is me. And now, leave me alone. Seplc8f

De jonge bruine reu had nog geen drie happen genomen, of hij kreeg al een wolf in het vizier. Snel observeerde hij zijn mede-soortgenoot. Een zwarte teef, paar jaar ouder dan hem en...humeurig. Ooh geweldig. Zachtjes liet Jor een waarschuwende grom horen terwijl hij grettig een stuk vlees van het konijntje afscheurde. De teef bleef op wat staartlengtes van hem af staan, alsof ze aan het afmeten was hoe de jonge reu zou reageren als ze dichter zou komen. “Geslaagde jacht zie ik.” Jor spitste een oor even naar voren. Beelde hij het zich in of leek de teef wat jaloers te zijn op zijn kleine vangst? Zo’n wolf als haar moest toch wel gemakkelijk iets te pakken krijgen? Tenzij het echt een slordige jager was. Al bij al...als ze een hapje wou mocht ze er ook voor werken. Prooi boden hun eigen nou eenmaal niet zomaar aan. “Je moet het maar doen met hetgeen dat je word toegewezen, niet waar?” Bracht Jor tussen het smetsen door uit. Op het eerste zicht leek het alsof de kleine geen manieren kende, maar wanneer je het gehele plaatje bekeek... zag je wel duidelijk dat hij het expres deed. “Wil je misschien ook een hapje? “ Stelde hij beleeft voor.

_________________

Nobody looks good in their darkest hours.
But its those hours that makes us what we are.

Jor Two Years:

“Je moet het maar doen met hetgeen dat je word toegewezen, niet waar?” luide het antwoorde van de jonge reu. Victoria knikte kort, en deed een stap dichter bij. Haar kleurloze ogen gleden even van de reu naar zijn prooi, ze had honger maar ze zou nooit van iemand stelen vooral van een wolf die jonger was dan zij. Dat ging tegen alles waar zij voor stond in, eigenlijk had ze wel wat respect voor de wolf. 'Inderdaad ja'klonk haar stem nu wat rustiger maar nog steeds toonloos. “Wil je misschien ook een hapje? “ Stelde hij beleeft voor, de teef keek de bruine reu even verbaasd aan, ze had niet verwacht dat ze hem een hapje zou aanbieden. Vooral niet een aan vreemde, maar de teef had niks te vrezen dus knikte ze en kwam dichter bij waarna ze naast hem plofte. De reu had niks tegen haar, ze was twee jaar ouder dus een gevecht zou een makkie zijn. Maar goed misshien was hij daar wel bang voor dat ze zijn prooi ging stelen of hem aanviel. De grote zwarte teef nam een hap van de al aangevreten konijn, ze nam expres niet zoon grote hap en keek de reu in zijn bloed rode ogen aan. 'Weetje, je had me niks hoeven aan te bieden ik steel niet van anderen als je dat soms dacht' merkte ze rustig op. 'Of je bent gewoon de beleefdste Youngster die ik ooit ontmoet heb'

_________________

Met te beleefde wolven moest je echter oppassen. Ze konden wel eens heel....achterbaks uit de hoek komen. Jor was helemaal niet dat typje die gewoon zijn prooi zou delen aan jan en alleman. Maar dat wist deze teef natuurlijk niet. Deze teef kende hem helemaal niet. Echter kende Jor haar ook niet, en kon dit grapje kon wel eens verkeerd uitpakken voor hem. De teef bevestigde zijn standpunt en kwam rustig naar hem toegestapt om vervolgens zich naast hem neer te leggen. Onmerkzaam nam hij de geur van de zwarte wolvin in zich op . De teef leek een roedelgeur bij zich te dragen, maar niet die van de Shadows. Dus dit was eigenlijk alles tegen Kai's wet in ... De wolvin nam een hap van Jors prooi, en iets in hem begon op te borrelen. Alleen wist hij niet wat. De zwarte wolvin begon te praten over het feit dat hij zijn prooi niet hoefde te delen enzovoort. Jor haalde zijn schouders op en pakte het konijn vast en legde deze waakzaam tussen zijn poten. " Dan vind je het heus ook niet erg, jezelf een hapje aan te schaffen." Zei hij droogjes waarbij hij zijn snoet in het verse vlees verstopte. Na een hap te nemen keek hij de wolvin terug aan. Jor vond zich zelf eigenlijk nog wel beleefd. Hij had de wolvin een stukje laten eten. Dat was toch vriendelijk? Of hij iets had tegen de teef? Niets persoonlijk. Ze was een lid van een concurerende roedel, moest dat niet het geval zijn geweest had het goed gekunnen dat de twee een klik hadden. Jor kende eigenlijk nog niet honderd procent wat slecht zijn inhoude. Maar hij had gewoon dat soort karakter overgeerfd van zijn ouders. De jonge reu had al een beetje het rot karakter, en dat zou in de toekomst wel wat erger worden. Maar nu? Waren het in zijn ogen onschuldige daden, hij was nog maar net uit zijn pupy jaren. Al was zijn karakter al gevormd, hij was nog heel onwetend en moest nog veel leren. Maar een ding was zeker, deze teef kreeg geen hap niet meer. Tenzij jij echt genoeg had, dan kon ze de overschotjes misschien nog wel hebben.

Ps.Ik had op begin een ander idee...maar dat was een beetje te grof voor pup zijnde. Dus heb het nog wat braaf gehouden. Tis natuurlijk niet de bedoeling dat het topic meteen stopt :p

Ook is dit met gsm getypt en lijkt het vele korter dan ik had ingeschat.

_________________

Nobody looks good in their darkest hours.
But its those hours that makes us what we are.

Jor Two Years:

Nadat de teef haar hap dar door geslikt hoorde ze de stem van de jongere reu. Ze keek hem even droog aan maar gaf geen antwoord, ze had er simpel weg geen zin in. De teef keek rustige toe de bruine reu weer naar zijn prooi weer tussen zijn poten nam en zijn snoet tussen het vlees verstopte. Waarna hij haar weer mijn zijn bloed rode ogen aankeek, de zwarte teef versmalde haar ogen en ging recht opzitten ze toornden over de jongere wolf. Victoria nam haar soortgenoot eens goed in der op, hij droeg een vreemde geur met hem. Het ruikte naar meerdere wolven hij zat duidelijk in een roedel, maar niet die van haar. Dan moest het die Shadows zijn, getver. De oudere teef draaide even met haar rechter oor en opende toen haar bek om de stilte te verbreken. 'Hoe heet je eigenlijk?'klonk haar stem emotieloos net als eerst.

_________________

Jor moest toegeven, de zwarte wolvin had indrukwekkende kleurloze ogen. Ze waren vergelijkbaar met de maan die 'snachts koud in de nacht scheen. Even vroeg hij zich af of deze ogen ook helder konden blinken in de nacht, dat zou pas echt.. apart zijn. Zijn eigen ogen waren niet zo indrukwekkend, alsinds niet meer. Als maar meer zag je het rode pigment in de ogen van wolven. Het speciale was er ondertussen vast al af. Slepnir ,zijn broertje, had integendeel van hem, wel aparte ogen. Deze waren groen uitgeslagen, wat ook maar zelden voorkwam in de wolven wereld. Fenris ,zijn ander broertje, had dan weer fel blauwe ogen. Hoe het kwam dat de drie broers drie verschillende kleur ogen hadden, was dan nog een raadsel. Misschien hadden de ouders aan beiden kanten van de familie, verschillende soorten oogkleuren en waren deze drie de meest dominante pigmenten. Wie zou het zeggen? Zelfzeker maar toch wat achterdochtig keek Jor na elke hap weer naar de zwarte teef. Hij had niet het idee dat de teef hem ging aanvallen, maar je wist maar nooit. De wolvin vroeg achter zijn naam, wat ervoor zorgde dat hij een moment twijfelde dat hij deze ging vrijgeven. Ach, wat kon het voor kwaad? Zijn naam werd toch snel vergeten. "Jormungand." Sprak hij zijn naam kortaf uit."Probeer het maar te onthouden, want ik vertel het je geen twee keer." Jor sprak de zin droogjes uit, maar een spottende ondertoon was wel aanwezig. Hij was het gewoon beu om zijn naam honderd keer te zeggen tegen dezelfde wolf. En dat was iedere keer zo. De jonge reu was al blij als de wolven de drie eerste letters onthouden, want zelfs dat leek voor sommige een onmogelijke daad.

_________________

Nobody looks good in their darkest hours.
But its those hours that makes us what we are.

Jor Two Years:

"Jormungand." Sprak de reu kort, Victoria knikte kort. ."Probeer het maar te onthouden, want ik vertel het je geen twee keer." ging de reu droogjes veder. De teef greens, 'Ik zal mijn best doen' antwoorde de teef geamuseerd. Al begreep ze wel wat de reu bedoelde hij had inderdaad niet de makkelijkste naam, en elke keer je naam herhalen dat werd zeker op een lange duur erg irritant. Zelf vond Victoria niet dat ze een moeilijke naam had, het paste bij der en het had een mooie betekenis. Al had de teef geen idee wat Jormungand moest beteken maar goed. 'Ik ben Victoria'liet ze de jongere reu weten. Ook al had ze zelf geen moelijke naam kreeg ze al snel de naam 'Vicy' toegeworpen van andere. 'Ben je hier helemaal alleen?' kwam er opeens uit de mond van de teef. Ze schrok even van haar eigen woorden, hoe snel ze uit haar mond kwamen. De wolvin schudde even met haar kop en keek de bruien reu weer strak aan. Hij had bloed rode ogen, een oog kleur die niet veel voor kwam. Iets wat de teef erg mooi vond, rood het droeg iets mystieks met zich mee. Niet zoals grijs het was een saai en lelijke kleur, vond ze snel. Maar helaas kon je je ogen niet omruilen, ze moest er maar mee doen.

_________________

» When You Leave the Camp...
» Everything That's Broke, Leave it to the Breeze [open]

Zoekopdracht

Geef resultaten weer als: Berichten Topics
Geavanceerd zoeken