The cold never bothered me anyway.

Het gebied waar Aiyana zich het allerliefste bevond had ze bereikt. De eeuwige sneeuw die hier lag camoufleerde met die van haar sneeuwwitte vacht. Verder dan dat haar ogen konden bereiken zag ze geen poot print van een andere medewolf. Ze was alleen, helemaal alleen. Ze grijnsde. Ze hield wel van af en toe the lone wolf spelen, ze had altijd haar broer Arthur aan haar zijde. Ze waren nu beide op pad gegaan om het gebied Serigala te verkennen, Arthur had al tegen haar gezegd dat hij wist dat ze naar de eeuwige sneeuw ging zoeken. Ze kon hem geen ongelijk geven. Ze was hier het liefst dat mocht daarentegen iedereen weten, niet veel wolven kwamen hier aangezien hun vacht niet goed tegen de kou konden. Die van haar wel. Een en al fluffy. Ook waren de temperaturen te hoog voor haar op het moment, het was zomer en dat was niet haar favoriete seizoen. De winter vond ze iets magisch hebben, de sneeuw was voor haar erg in het voordeel. Het was makkelijker prooien te vangen en haar vacht werd niet zo snel vies van al het modder in de bossen. Ja, winter was gewoon meer haar ding. Ze liep een eindje verder, de nacht was aangebroken en de sterren begonnen steeds meer licht aan te nemen. Eenmaal verder liep ze een cliff op, waar een plateau te vinden was. Ze liet zich door haar achterpoten zakken waarnaar ze haar achterwerk op de grond plantte. Dit was de plek waar ze over gehoord had en met een beetje geluk kon je hier nog het noorderlicht zien eens in de zoveel tijd.

Het mooie uitzicht dat de hemel moest doen verlichten in de lucht waar ze zich zo op verheugde leek niet te voorschijn te komen. Iets wat ze toch erg graag wilde. Ze zuchtte, ze liet zich door haar voorpoten zakken en legde haar kop op de grond. Ze bleef staren naar de lucht nog steeds hopend op het noorderlicht. Als snel vulde een onbekende geur haar reuk zintuigen, het laatste wat ze hier verwachtte was een anderen mede-wolf. Ze hees haarzelf weer op haar vier poten en vol afschuw draaide ze met een ruk haar kop om en een eindje verder stond een reu. Hij had een bruine vacht met cyaan kleurige kijkers, hij was daarentegen niet de enige de meeste mede wolven hier hadden deze kleur ogen net als de sneeuwwitte teef die ze laatst had ontmoet. De reu kwam steeds dichterbij en leek een keer zijn bek open te trekken. “Goedenavond, my lady. Wat doet u hier nog helemaal alleen in het donker op de kliffen?” Aiyana snoof even.. My lady? De reu draaide zijn kop eens en keek de witte wolvin schuin met een vragende blik aan. “Of geniet u van het mooie uitzicht dat men hier heeft?” Ergens moest ze grinniken door hoe de reu tegen haar praatte met men. De reu was iets ouders dan haarzelf, dat kon ze wel zien. "Als ik een lady ben moet ik er maar van uitgaan dat jij een gentleman bent toch?" Zei ze terwijl een klein grijnsje zich rond haar snoet speelde. Ze draaide haar lichaam richting de reu toe. "Ik ben aan het genieten van het uitzicht hier, goed geraden." Zei ze kalm.