. Wreak Havoc [Ōkami] .

. Wreak Havoc .

^{Tijd voor wat lol. Met fel gloeiende ogen van opwinding keek Amatariseu neer op het strand dat een metertje of 2 onder haar lag. Het zand was goud geverfd in het licht van de ondergaande zon, en stak daardoor geweldig af tegen de zilveren zee. De massieve Albino ademde de zilte geur van de zeelucht in. Ah... Hier kon ze zeker wel aan wennen! Ongeduldig keek Ama toe hoe de zon dieper en dieper in de zee zakte. Het ging allemaal zo langzaam... of nou ja, op dit moment was het veel te langzaam. Ze was ongeduldig. Hongerig naar actie. Ze had zo lang gewacht op dit moment. Het moment dat ze eindelijk ontdekte hoe het voelde om macht te hebben. Macht zoals de Alpha dat had. Maar goed... gelukkig was de zon ondertussen al weggezonken onder de horizon. Eindelijk. Amatariseu's brede kop schoot omhoog, en een krachtige jank schalde door de schemering. Tijd voor de poedeltjes om uit hun nest te komen.}

[Inspi]

. Wreak Havoc .

^{Ach hemeltje! Vanavond was dé nacht! Geagiteerd ijsbeerde Sir Arthur heen en weer door het zand. Zijn kop bonkte uiterst onprettig van de energie, en zijn poten voelde slap op een eigenaardige manier. Drommels! Vanavond zou hij de Juffrouw weer zien! En het werd nog beter. 'Mieters..' murmelde Arthur. Hij stond stil en spitste de oren. Jawel, dat was de strijdskreet! Het was tijd voor hem om te verschijnen! Energiek en gejaagd tegelijkertijd zette hij zich af van de zanderige ondergrond. Gedachtes vlogen door het hoofd. Wie zou deze Amatariseu zijn? Wat voor Alpha zou hij zijn? Een grote en intimiderende, of een kleine maar felle? Wat hij ook was, volgens Juffrouw Syren was hij zeker haaks! Terwijl Sir Arthur krachtig over het strand draafde, kon hij zo nu en dan wat vlagen van de Juffrouw ontdekken. Zij was immers ook op weg naar de Alpha. Zou zij al gearriveerd zi-... 'Je hebt een fantastische avond uitgekozen.' Dat was haar! Arthur's hart maakte abrupt een sprongetje. Oké, Arthur. Kalmeer uzelf! U moet een goede indruk achterlaten op de Alpha! Met zijn formeelste blik op het gelaat geplakt stapte Sir Arthur van Camelot op de Juffrouw af, waarna hij zijn blik vluchtig over het strand liet gaan. Wat vreemd. Hij trof niemand minder aan dan een extreem uit de kluiten gewassen Wolvin aan en uiteraard de prachtige Juffrouw Syren. 'Gegroet, dames! Waar is uw Alpha, als ik het vragen mag?'}

She made it! jepp jup jap ze was er toch echt, eindelijk na een lange tijd zwemmen. Maar goed dat ze wat eerder vertrokken was anders kwam ze zeker te laat, Victoria bevond zich ook op het belcrest eiland. Lang was ze er nog niet, misshien een paar uur? om een beetje bij te komen van de zware tocht maar ze was er! en daar ging het om, ze had nog niet veel gezien van het eiland ze bleef het meeste op het strand bang dat ze verdwaald want tja shit happens. En ze wild- nee ze moest een goede indruk maken op Ama vandaag, wel als ze in de groep wilde, en dat wilde ze. Toen er een luid gejank te horen was spitste de wolvin meteen haar oren, Aha! dat moest Ama wel zijn tijd om haar eens op te gaan zoeken, het duurde niet lang voor de zwarte teef om de ander te vinden. Ama was niet alleen ze was met nog een andere wolvin en nog een reu, twee die Victoria nog nooit gezien had. Vast een ander roedel leden ofzo? De teef schudde met haar kop ach het maakte niet veel uit, de zwarte wolvin kwam rustig en zelfverzekerd op de twee andere wolvinnen en de reu te gemoed. 'Victoria meld zich' klonk haar stem rustig, vooral voor Ama bedoeld ze keek even naar de andere wolven en lachte Dus is dit de rest van de Okami club of komen er nog meer?'

Emaya was zo ongeveer nogal ver weg. Ze zat midden in Sanvi Forest toen ze de huil  van haar moeder/alfa hoorde. Haar kop schoot omhoog, haar oren stonden rechtovereind. Het was tijd. Het begon steeds donkerder te worden. Langzaam kleurde de lucht zwart terwijl de witte teef op hoge snelheid naar Seaside ging. Ze wou niet laat komen, ze wou haar alfa niet teleurstellen. Zij moest evenveel moeite doen om lid te blijven als de anderen. Zo leek het misschien niet, maar de alfadochter werd liever een gewoon lid genoemd en ging er liever uit dan dat ze weer als een prinses behandeld zou worden. Dat was ze namelijk niet meer. Haar koele blauwe ogen glommen. Haar witte vacht lichtte op terwijl ze door de doorgang racete. Ze was geen prinses. Niet meer. Nooit meer. Ze was een normaal lid en moest haar speciale titels verdienen in plaats van het gewoon zijn. Ze wou moeite doen, het respect van Amatariseu verdienen, in plaats van het te schaden. Ze was vertroeteld bij TRH, dat zorgde ervoor dat ze vond dat ze alles kon. Omdat ze dacht dat ze haar toch zouden redden. Nu kon ze het zelf.
Daar was ze. Een witte, twee bruine en een zwarte vlek. Was ze niet als eerste? Dat had ze ook wel verwacht, van waar zij vandaan kwam, maar ze vond het jammer. Ze verminderde tempo waardoor ze op een rustig draaftempo aankwam. Ze glimlachte en knikte. "Hoi!" glimlachte Emaya, waarna ze naast Syren plaatsnam en even grijnzend naar haar moeder keek. Toen keek ze naar de twee onbekenden en zei: "Hoi! Ik ben Emaya!"

Dameon ging op gemiddelde snelheid over Sea Edge Beach. Zijn bruine ogen keken naar de sterren in de lucht, die de maan omringden. Dit zou een mooie nacht zijn om.. Dam spitste zijn oren. Een luide huil weerklonk van dichtbij, niet buiten de Seaside. Hm.. Hij kwam van Ama, de teef die ervoor zou zorgen dat hij niet langer als een soort pup door het leven zou gaan. Op een drafje volgde hij de geur van zijn alfa. Het duurde niet lang voor hij de groep wolven zag. Vast nog niet iedereen was er, want hij zag zijn moeder niet. En toen hij wat dichterbij kwam.. Zijn vacht kwam overeind. Hij wist wie dat was! Dat was de teef die zijn zusje van hem had afgenomen! Met een grote boog ontweek hij de ex-vriendin van zijn zusje en ging hij schuin achter Ama zitten. Hij keek naar de rest. "Hallo! Ik ben Dameon, en mij kennen jullie waarschijnlijk niet, want ik hoor pas sinds heel kort bij jullie!" zei hij vrolijk, al vermeed hij zo veel mogelijk de witte teef. Hij moest toegeven dat ze wel een beetje op Amatariseu leek.

Wreak Havoc.


De roodbruine teef was niet ver weg toen Amatariseu haar huil door de lucht liet klieven. Ze was bezig met te genieten van een prachtige zonsondergang om haar vacht nog een beetje te verwarmen voor de nacht zou vallen. Dus sloot Suru haar zonnebad af, krabbelde overeind en trippelde in een stevig tempo weg. Niet veel later zag ze een groepje wolven staan, waardoor een kleine grijns op haar gezicht krulde. Wel, wel, wel, zo te zien had Ama niet alleen de oude Squad bijeen geroepen, nee. Ze had nog een hoop andere wolven bijeen gescharreld, zo te zien - een witte reu, een zwarte wolvin en een bruinige reu met bijzonder blauwe ogen. Nieuwsgierig spitste Suru haar oren in de richting naar de laatste reu en kantelde haar hoofd een beetje - de manier waarop hij naar Syren keek, was dromerig en... Verliefd? Kon dat? Er kwam een klein grijnsje op haar gezicht toen ze naar hem toe wandelde, hem enkele tellen aanstaarde en toen lichtjes grijnzend haar hoofd schudde voordat ze op haar achterwerk liet zakken en naar dezelfde richting van Amatarsieu begon te kijken. "Gegroet dames! Waar is jullie Alpha, als ik vragen mag?" vroeg de reu plots waardoor Suru even naar Ama's richting, maar verder zei ze niet veel. Enkel een benieuwde blik op de Albino en op de vreemde reu ging er van af.

. Wreak Havoc .

<sup>Nieuwsgierig tuurde Amatariseu naar het in schemer gehulde strand. Roffelende poten gaven aan dat de eerste rekruut al in de buurt was. En het was... Syren!! De bontgekleurde teef was er (weer) eens razendsnel bij. Ze hield van dat enthousiasme! 'Je hebt een fantastische avond uitgekozen.' De massieve Albino grinnikte en sprong soepel van haar steen af. 'Het past prima bij een fantastisch moment.' En wat voor 'n moment 't was... Ama voelde zich beter dan ooit tevoren. Al jaren lang had ze gewacht op dit moment. Al sinds ze kon dromen. Maar goed, nu was niet de tijd om emotioneel te gaan doen. Pootstappen in het natte zand trokken haar aandacht. Daar was haar volgende klant. En het was... Kijk eens aan! Een vreemdeling, en reu nog ook! 'Gegroet, dames! Waar is uw Alpha, als ik het vragen mag?' Ah. Nog een kariboe ook. Met een frons nam Amatariseu het reutje in haar op, en ze stapte dichterbij. Het was een reu van een standaard formaat, met een doodgewone kleuren. Maar goed, een buitenkant zei niet alles. 'Toevallig heb je die voor je staan, grote vriend.' En daar was Suru. Hell, iedereen had overduidelijk haast!! Amatariseu knikte de roodbruine teef toe, en richtte zich weer op de reu... wanneer plots...

Vicky uit de duisternis tevoorschijn kwam. Victoria meldt zich. Dus is dit de rest van de Ōkami club of komen er nog meer?' Net de gespierde Wolvin haar bek wilde openen, kon ze een witte bol aan zien komen stuiteren. Uh-oh. Verpest 't niet Dameon... verpest 't niet... 'Hallo! Ik ben Dameon, en mij kennen jullie waarschijnlijk niet, want ik hoor pas sinds heel kort bij jullie!' Nee. Nee dat zat 'ie niet. Hij was nog maar een Wannebee. Deze kleine stuiterbal moest zich eerst nog bewijzen. Amatariseu grinnikte en baande zich snel een weg door alle recruten en Wannabees. Ze miste alleen Game en Utlissia nog. Toevallig waren dat de enige ex-Heroes, want Emaya was langer Shadow en solitair geweest dan een Hero. Atletisch sprong de grote Alpha op haar steen, en ze schraapte haar keel om de aandacht te krijgen. 'Een hele goeie nacht, beste poedeltjes.' Socialaizen kon altijd nog. Nu moesten ze even opletten. Zeker de Wannebees. 'Welkom allemaal bij de tweede bijeenkomst van Ōkami. Zoals de meeste van jullie al weten zijn wij vanavond maar één ding van plan: een hoofdkamp zoeken. Oftewel, jullie toekomstige thuis.' Belcrest Island was mooi, geïsoleerd en makkelijk te claimen. 'Zien jullie dat prachtige eilandje daar?' Ze wenkte met haar brede kop naar de donkergroene vlek in de verte. 'Morgenochtend is dat eiland van ons!!'</sup>

^{[Nah, de volgorde hoeft op zich niet. We kunnen wel afspreken dat je alleen reageert als er iets aan je gevraagd wordt, want anders krijg je een hele lading stille/nutteloze berichten.. xD]}

Langzaam slofte Game door het blauwe water. De schering omringde haar, haar bruine ogen donker en rustig, de zomerbriesjes bliezen door haar vacht. Ze tilde haar grijze poten amper op en maakte een spoor die verdwenen raakte onder de zee. Ze staarde in de zonsondergang en glimlachte. Haar leven was lekker rustig nu, ze had Okami, ze had twee van haar vriendinnen terug. Ze maakte zich weinig zorgen. Haar kinderen werden ouder, zorgden voor zichzelf. Ze maakte zich bijna zorgen om Eila, maar die overleefde, dus ja. Zolang ze gelukkig was.

Ze hoorde de huil zodra de zon onder was. Amatariseu riep hen op. Vanavond was de avond. Ze zouden hun thuis opzoeken. Het territorium van Okami. Game had er nu al zin in. Op een rustig draftempo volgde ze haar oren en snuit naar haar vriendin, die al een deel van de roedel plus nog wat wannabee's bij zich had. Ze glimlachte respectvol naar haar alfa. Daarna liet ze haar blik langs alle anderen glijden. Ze kende Suru, Syren, Emaya en.. Dameon?! Ze stapte met enorme passen op haar zoon af en duwde haar snuit in zijn vacht. Hij was het. Hij was het echt. Ze slikte en keek haar jonge zoon ongelovig aan. "Ik ben er!" riep ze uit vlak voor Ama begon met praten. Ze vertelde dat het eiland, Belcrest Island, van hen zou worden. Hmm. Mooi idee. Ze grijnsde naar haar alfa/vriendin.

. Wreak Havoc .

^{Even keek Amatariseu het clubje rond. De standaard recruten waar ze het volste vertrouwen in had, en 3 Wannebees, waarvan 2 hoogstwaarschijnlijk konden zwemmen. Dameon wist amper hoe hij moest jagen, dus zwemmen zat er waarschijnlijk ook niet in. Maar goed, echt zwemmen was ook niet nodig. Die witte stuiterbal hoefde alleen te laten zien dat hij niet bang was voor natte poten en kramp in zijn koude spieren. 'Nu het eb is, is oversteken een makkie. Dus, beste waterratten, allemaal naar de branding en veel zwemplezier!' Ziezo. Tijd voor wat wild plonsplezier. Wat soepeler dan eerst sprong Ama van haar rots af, waarbij ze zich deze keer wél voorbereidde op de klap. De massieve Albino schudde even het zand uit haar pels, en wachtte af tot haar theeclub in de branding stond. Het water kwam bij de kleinste van hen (gelukkig) niet verder dan zijn ellebogen, maar dat wilde niet zeggen dat de overtocht een eitje echt een makkie was, zoals ze had gezegd. Onverwachte, diepere stukken en drijfzand lagen op de loer. Maar hé, voor 'n beetje smurrie of een wat water in je ogen waren de leden van Ōkami van toch niet bang?}

^{[Vergeet wat ik zei over 'stille' posts.. xD. Doe allemaal maar je badpak aan! Sorry voor de lichte powerplay btw...]}

Langzaam maar zeker kwamen er steeds meer wolven opduiken, het werd al snel duidelijk dat Victoria niet de enige geintreseerde was in de okami club, een bruine reu was dat duidelijk ook. Victoria hield zich veder stil ze wilde een goede indruk op Ama maken dus probeerde ze zich een beetje in te houden ,nadruk op beetje dan he? Toen de witte wolvin begon te praten luisterde de zwarte wolvin aandachtig. Het belcrest eiland over nemen en dat de Okami's thuisbases maken? Hell yeah! Victoria glimlachte enthousiast ze was er helemaal voor haar eigen eiland, of tja de Okami's eiland dan. Voordat de teef het wist was het tijd om in het water te springen, achter Ama natuurlijk. Ze vertelde dat het eb was dus makkelijker om over te steken, snel sprong de teef er achter de witte wolvin aan.

korrtt

Emaya bewoog wat met haar halve oor om geluiden op te pikken, maar haar gehoor aan die kant was permanent beschadigd. Ze was niet half doof, maar hoorde minder. Hmpf. Het duurde niet lang voor een jonge reu aankwam. Hij was nog geen anderhalf jaar oud en klein. Hij ontweek haar, en met een schok ontdekte Emaya waarom: het was Dameon, het broertje van haar ex-vriendin Eila. Hij dacht natuurlijk dat ze hem zijn zusje had afgenomen! Ze trok haar bovenlip op naar hem en haar tanden glinsterden kort in het maanlicht, waarna ze Suru rook en zich meteen omdraaide in de richting van de roodbruine teef. Ze grijnsde en knikte ter begroeting naar de teef. De witte teef mocht Suru wel. Het duurde ook niet lang voordat Game luid hijgend aankwam toen Amatariseu eenmaal op haar rots gesprongen was. Waar bleef Utlissia? Emaya draaide haar oren in alle kanten, maar vond geen enkel spoor van de blinde teef. Apart. Haar moeder vertelde dat ze Belcrest Island zouden gebruiken, maar dat wist Em al. Ze wist al van haar moeders plannen af. Emaya checkte snel haar verwondingen, maar die waren inmiddels al overduidelijke littekens. Het was eb, ze kon er zo doorheen plonzen. Enthousiast stapte ze met haar poten in het water. Langzaam wende ze, en ze ging steeds sneller door het water lopen. Het duurde niet lang voordat ze wild door het water plonsde, vlakbij haar alfa.

. Wreak Havoc .

^{De vers geworven leden en Wannebees sprongen zonder moeite het water in, nou ja... op eentje na dan. Amatariseu stapte met een opgetrokken wenkbrauw langs de bruine reu met de deftige kop. 'Ye gotta problem?' Op een af andere manier zag ze de kop van het reutje vertrekken. Ah, hield 'ie niet van haar accent? 'Och... het is immers mijn eerste duik in het zeewater..' mompelde de reu ongemakkelijk. De massieve Albino lachte en duwde speels (en iets te ruw) tegen de reu's bontgekleurde schouder. 'Geen duik is geen roedel,' zei Ama met een grijns. Energiek gleed ze het zoute water in. Kijk eens aan. Het kwam niet verder dan haar enkel. Toppie. 'Oké, grote poedelvrienden. Zet koers naar Belcrest Island!' Terwijl de groep Wolven door de 'zee' stapte, keek Amatariseu even snel over haar schouder. De deftige reu had toch de ballen om in het water te komen, maar hij was een ferm stuk van hen verwijderd. Maar goed, hij durfde zijn vacht nat te maken. Dat was al een beginnetje...}

^{[Nu hoef ik niet meer in te loggen op Arthur... xD]}

Wreak Havoc.

Uiteindelijk zag Suru Utlissia aankomen, buiten adem en een beetje mankend, maar voor de rest leek ze oké. Net op tijd, want Amatariseu stond op het punt nog iets te vertellen.  "Nu het eb is, is oversteken een makkie. Dus, beste waterratten, allemaal naar de branding en veel zwemplezier!" Woah, yeah! Het leek wel eeuwen geleden dat ze haar poten eens kon strekken in het water. In een stevig tempo zette Suru koers naar de zee, maakte een soort van duik-sprong en gleed sierlijk in het water. Ze kon niet ontkennen dat ze geen waterrat was, maar ja, wie hield er nu niet van een verkoelend stroompje water langs zijn poten en vacht? Heerlijk, toch? Blijkbaar dacht niet iedereen daar hetzelfde over, want de nieuwe reu bleef aarzelend aan de rand van de branding staan. Opnieuw kwam er een klein geamuseerd grijnsje op het gezicht van de roodbruine wolvin voordat ze zich omdraaide en heel rustig naar de roedelleden die al in het water gedoken waren plonsde met enkele behendige sprongen. Onbewust ging ze dichter staan bij Emaya, die minstens even enthousiast was als zij. Het was goed om te zien dat de witte teef zich op haar gemak voelde in het water - Suru wist dat ze onlangs nog gewond was geweest - dus ging de roodbruine teef nog wat dichter zodat ze om den duur zij en zij met haar roedelgenootje door het water wandelde.

{Hetzelfde hier x3

De grijze teef keek naar haar zoontje, die met enorme ogen terugkeek. "Mama!" zei hij. Game glimlachte naar hem. En ze hoorde haar goede vriendin Utlissia aankomen. Ze liep op de blinde teef af en keek naar haar poot. Het ging duidelijk al beter. Ze kon door het water ermee, dat was het belangrijkste. De meeste wolven sprongen al het water in, maar ze zag Dameon twijfelen. Game zuchtte en liep op hem af. "Mama, ik kan niet zwemmen!" klaagde hij. Game grinnikte. "Het is eb, Dameon. Het water komt amper tot je borst." Hij keek haar aan en zette een paar stapjes in het water. Meteen sprong hij terug het strand op. "Koud!" De grijze teef zuchtte en duwde hem met haar snuit het water in. Het duurde niet lang voor hij vrolijk met de rest meespetterde. De andere reu had er meer moeite mee. Ach ja, dat regelde Ama wel. Game stapte vlakbij haar blinde vriendin het water in, om te helpen als dat nodig zou zijn.

. Wreak Havoc .

^{Amatariseu zag Dameon na enige moeite vrolijker door het water stuiteren. Op een of andere manier voelde ze zich er toch ongemakkelijk bij nu ze wist dat hij niet zwemmen kon. Het gaf haar roedel meteen een andere uitstraling. Maar goed, Dameon was nog maar een welp en nog onderontwikkeld ook. Ze zou hem wel een spoedcursus geven in... zo'n beetje alles. Met een tevreden grijns keek de massieve Alpha de zwemmende club rond. Game hield haar stuiterende jonkie goed in de gaten, terwijl Utlissia ook in haar buurt te vinden was. Ah. Nu de blinde Wolvin er ook was, was de theekrans van recruten compleet. Recruten. Ama wist dat ze die naam niet lang zouden houden. Als ze Belcrest bereikten en hun kamp op de top gemaakt hadden, was het tijd om iedereen in Squads te verdelen. Ze waren met z'n achten, dus er zouden twee Squads van drie en 1 Squad van 2 komen. Waarschijnlijk zou dat de Aqua Squad zijn, die tot nu toe nog vrij weinig te doen had omdat er weinig te spioneren of uit te vogelen viel. In gedachten verzonken plonsde de grote Wolvin door de het ondiepe water, tot ineens... 'Mijn excuses voor mijn onacceptabele gedrag van zojuist, Juffrouw Alpha Amatariseu,' ratelde de bruine reu ineens. Met een frons koekeloerde Ama in de extreem felle, blauwe ogen. 'Yeah. Ik vind 't al knap dat je je pels nat durft te maken. Ik heb al een partner, by the way,' grinnikte Amatariseu droogjes. Het liefst zou ze de reu uit de groep zetten, puur vanwege dat rare taalgebruik en z'n laffe trekjes. Maar ze kon beter afwachten. Hell, wie weet had deze reu wel talent op een zeer speciaal gebied.}

De zwarte wolvin voelde haar zwarte vacht helemaal nat worden, het water was koud Victoria was ook van plan om zo snel mogelijk te 'zwemmen' als ze kon. Haar korte vacht was niet echt gemaakt voor dit soort dingen en als ze nu oppaste kon ze er nog echt ziek van worden, iets wat ze natuurlijk niet op stond te wachten. Toen de bruine teef achter haar stopte met bewegen keek de zwarte teef even snel naar achter, maar al snel haalde ze haar shouders op en zette zich voorzichtig voort. Haar kleurloze ogen keken strak voorzich uit, het was duidelijk voor de teef dat ze eens wat meer moest gaan zwemmen ze had het al een tijdje niet meer gedaan ze had het er ook best wel moeilijk mee om haar kop boven water te houden, damn Vic let eens op. Al deed ze haar best om dat niet aan anderen te laten merken wat ook best veel van haar koste, misshien was dit allemaal niet zoon goed idee. Vooral nu ze op de tempo van de rest van de groep moest.

Emaya plonsde op hoge snelheid door het water. Het was niet bepaald diep, ze had dus ook niet echt problemen hiermee. Ze draaide haar kop in Suru's richting en grijnsde terwijl ze nog harder rende. Enthousiast spetterde ze. Het water om haar heen vloog alle kanten op. Het eiland kwam steeds dichterbij. Haar blauwe ogen glommen van plezier. Ze had geen last van haar verwondingen, en ondanks het feit dat ze moe was kon ze aardig vooruit. Tot ze over een steentje struikelde, met haar kop onderwater. Ze bleef even onderwater, waarna ze naar adem happend bovenkwam. Water lekte uit haar oren, gleed langs haar snuit als tranen bij iets zieligs. Haar gezicht verduisterde even terwijl ze water uitspuugde en gromde. Emaya schudde haar kop en draafde verder, dit keer wat voorzichtiger met waar ze haar witte poten neerzette. Ze was er bijna...

. Wreak Havoc .

^{Bij het horen van die opmerking zag ze de reu geschrokken kijken. Hij was niet geïnteresseerd in háár, maar hij had het er overduidelijk moeite mee dat hij haar verkeerd had aangesproken. Ugh. Dit moesten dus de mannen van Ōkami voorstellen? 'Mijn excuses, Mevrouw Amatariseu, ik wist niet dat...' De massieve Albino knikte even snel. Yeah. Whatever. Victoria had een dieper stuk gevonden en peddelde dapper door het onverwacht koude water. Emaya daar in tegen leek de diepere stukken niet de verwachten en ging dus een keer vol kopje onder. Shait.. dit zag er wel wat onhandiger uit dan bedoeld... alle Wolven om haar heen waren nog jong en zouden dus wel getraind worden. Ama keek naar Belcrest, dat dichterbij was dan ze had durven hopen. Dichterbij... hell, ze waren er zowat! Ongeveer 20 meter verderop begon de zanderige helling naar het strand. Hm. Het water stond wel extreem laag. Ze hadden mazzel. Energiek rende de gespierde teef langs de recruten en Wannabees heen, en kroonde zichzelf daardoor tot de voorste van de stoet. 'Nog een klein stukje,' riep Ama over haar schouder. De verfrissende avondbries voelde een stuk kouder aan nu haar poten doorweekt waren. Gelukkig konden ze na deze avond weer lekker opdrogen in de brandende zon. Nieuwsgierig zette de witte Alpha haar poot op de voet van de helling. Het was een helling van ongeveer 2 meter hoog, en het zand was nog nat, waardoor het klimmen een stuk makkelijker was.}

Toen ze van Ama hoorde dat het nog een klein stukje was haalde de zwarte teef opgelucht adem, oh gelukkig ze wist niet hoe lang ze dit nog kon volhouden. Ze kreeg een beetje pijn in haar poten en ze voelde zich echt super koud worden, uitendelijk kwam de teef op land terecht droog land. De teef voelde zich in elkaar storten vooral toen ze door kreeg dat ze nog een heuvel op moest, er kwam een lage grom uit haar bek en langzaam klom ze de heuvel op. Ze was verbaast dat ze een van de eerste op de heuvel was, nou er de bruine teef was haar voor. 'Zo, dat was me het tochtje wel,' hoorde ze de teef zeggen. Victoria liet een instemmend geluije horen toen ze eindelijk op de heuvel was. 'Zeg dat wel' klonk haar stem strak. 'Maar we zijn nog niet klaar, al stel ik voor dat we even een pauze nemen?' Victoria righte haar kleurloze ogen even op de witte teef. Een kleine pauze kon toch geen kwaad?

Emaya herstelde al gauw van haar val en zwom maar iets voorzichtiger in de laatste twintig meters. Belcrest was prachtig van deze afstand. De bomen op het eiland staken ver boven hen uit. Een helling van twee meter stond recht voor hen. Met moeite trok Emaya zichzelf uit het water en landde ze op het natte zand. Ze schudde haar kop om het meeste water uit haar ogen te krijgen. Ze knipperde en keek met een grijns naar haar moeder. Daar waren ze. Dit gebied zou van hen worden. Ze zag hoe de anderen het land opkwamen, Game hielp haar zoontje, maar bleef dichtbij Utlissia. Zijzelf was vlakbij Suru. "Maar we zijn nog niet klaar, al stel ik voor dat we even een pauze nemen?" zei de zwarte teef. Emaya bekeek haar. Haar ogen waren zilvergrijs, bijna wit. Haar vacht was zwart en kort, en ze was niet de grootste teef die Emaya ooit gezien had. Ze was ongeveer twee en een half jaar oud. Emaya was dus misschien toch niet zo jong, als je bedacht dat de meesten onder haar leeftijd zaten. "Ik vind dat we door moeten gaan. We zijn nu al zo ver, en als we een kamp hebben kun je uitrusten wat je wil. Maar als jij even een pauze wil nemen..?" Ze gluurde naar haar moeder. De witte teef zag er niet moe uit. Ze zou niet zeggen dat ze een pauze wou inlassen, als ze zich haar moeder goed herinnerde.

. Wreak Havoc .

^{Zodra ze zich door het natte zand naar boven had gewerkt, kwam Amatariseu meteen weer in de ban van het prachtige eiland. Belcrest was gigantisch, en zeker vanaf het strand was het uitzicht adembenemend. Voor haar snuit doemde een metershoge rotswand op, die te stijl was voor Wolven, maar waar het overdag wemelde van de zeevogels. Bovenaan de wand waren dan de bomen te vinden. Grote, brede loofbomen en scherpe, lange naaldbomen. 'Zo, dat was me het tochtje wel.' Ah, Syren was na haar de eerste die voet zette Belcrest. Ama draaide zich om en keek de teef tevreden aan. Syren had haar tot nu toe nog nooit teleurgesteld. Net toen ze wilde reageren op de uitspraak van de bonte teef, sleepte een natte Victoria zich op het strand. De teef zag er vermoeid uit, geradbraakt door de kou van het water. 'Zeg dat wel. Maar we zijn nog niet klaar, al stel ik voor dat we even een pauze nemen?' Aan de ene kant wist de grote Alpha dat Vicky 't nodig had, maar aan de andere kant moest ze bij iedereen de indruk achterlaten dat Ōkami niet voor watjes was. Emaya mengde zich erin, maar Amatariseu luisterde niet echt. 'Hoe langer je stilstaat, hoe kouder je het krijgt. Op de top kan je een lekker nest voor jezelf uitzoeken.' De geblokte Wolvin koekeloerde even vluchtig over de rand, maar ze zag dat merendeel van de stoet er al zowat was. Top. Dan konden ze verder. 'Oké, allemaal. We zijn d'r bijna. Het enige wat vanavond nog op het rooster staat is het beklimmen van het eiland. Op de top van Belcrest is een open plek. Je hoeft mij niet te volgen, wees vrij om een eigen, makkelijkere route te zoeken, maar ik wil jullie allemaal op de piek zien, straks.' De rotswand was geen optie. Ze moesten allemaal naar de minder steile helling aan de zijkanten van het strand. En nog steeds was dat geen prettig pad.}