Escaping the Cold

Emaya stapte langzaam tussen de bomen door, genietend van de koele lucht die door haar vacht streek. Ze was deels poolwolf, haar vacht maakte haar dan ook grotendeels immuun voor kou. Maar ze wou wat afwisseling.
Zodra Emaya weer op haar eigen poten kon staan, was Aissar vertrokken. Dat was een uur geleden. Haar verwondingen waren niet ontstoken en op iedere wond zat een gezonde korst. De witte wolvin begon ook te wennen aan haar anderhalve oor. De helft van haar oor lag nog steeds tussen de grafstenen. Een enorme rode vlek ontsierde die plek. Dat wist ze, want het was haar bloed. Ugh, ze was er nog steeds niet overheen. Het probleem was, dat als ze nu een Shadow tegen zou komen, dat Aissar dan in de problemen kwam. Kwam ze iemand van Okami tegen, kwam ze zelf in de problemen! Aissars geur hing nog lichtelijk in haar vacht, omdat ze al die tijd tegen hem aan moest leunen. Hmm. De meeste wolven zou ze hier niet tegenkomen, maar je kon nooit zeker zijn van de plannen van de Shadows. Ze moest bijna lachen. Een half jaar geleden had ze iedere Shadow die ze zag vermoord, als ze dat kon. Nu wist ze niet meer of alle Shadows wel echt slecht waren?
Een geur rukte haar uit haar gedachten. Waaaaacht.... Het was de Shadowgeur, vermengd met de geur van.. De wolf die Amatariseu en zij tegen waren gekomen bij de aankomst in Serigala?! Was die kleine arrogante kleuter een Shadow?! Het verbaasde Emaya, want als ze een ding zeker wist, was het dat Kai streng was. Hoe kon dat.. wezen.. Ooit een Shadow worden?! Waaaaaaaaat?! Ze schudde haar kop en besloot om maar gewoon door te lopen en te hopen dat ze de teef niet tegen zou komen.
Te laat. Daar was de wolf die zo kinderachtig was om haar naam niet te geven. Ze was wit, net als Emaya, en had blauwe ogen, net als Emaya. Qua vacht en oogkleur konden de twee wel tweelingen zijn! Dat zou echt grappig zijn. Dan zou haar leven echt een soap zijn. Wauw. Alweer lachte ze bijna, toen ze achter de wolvin langsliep en hoopte dat ze Emaya zou negeren, al wist ze dat dat niet ging gebeuren.

Escaping the cold.

De jonge wolvin dat de andere wolvin al een tijdje gehurkt en geduldig te bestuderen. Ze was ouder, had dezelfde witte vacht en blauwe ogen... Het was dezelfde wolf van een paar maanden geleden. Of weken. Mmpff. De laatste tijd had ze niet veel besef over de tijdsduur. Ze deed maar weinig de laatste maanden - slapen, eten, drinken en jagen waren haar belangrijkste behoeften. Niet erg, een poosje alleen zijn kon geen kwaad. Haar beschermde positie was niet langer geheim, bedacht Kova snel toen hun blikken elkaar kruisten, en het bleek al snel dat de witte wolvin haar gezelschap niet nodig had. Jammer dan, ze ging haar toch 'ns lekker stalken. Sierlijk kwam ze overeind en stapte met een emotieloze uitdrukking en neutrale houding uit het struikgewas. "Jou heb ik al een tijdje niet gezien," merkte ze op op een neutrale toon. Er was geen kilheid in haar stem, maar haar ogen noorden zich brandend in die van de vreemdeling.

Oh, geweldig! Arrogante b*tches vonden het blijkbaar leuk om je te irriteren. Geweldig. Emaya kreeg bijna zin om haar tong uit te steken en weg te lopen, zoals een kleine pup. Die neiging werd steeds groter. Ze keek in de ogen die de hare konden zijn. Haar eigen blauwe ogen glommen kil, met een bijna valse grijns om haar lippen. Ze ging rustig zitten en bestudeerde ze de wolvin. Toen ze elkaar de eerste keer tegenkwamen, was Emaya een stille toeschouwer geweest, die bijna alleen maar moest grinniken vanwege de stomheid van de teef tegenover haar. "Jou heb ik al een tijdje niet gezien," merkte de teef op, met een neutrale ondertoon. Mooi. "Zo, eindelijk es erachter gekomen dat je toch liever in groepsverband leeft? 'K hoop voor je dat het daar een beetje gezellig is, want toen ik er was zaten ze alleen maar op te scheppen tegen anderen oe geweldig ze wel niet zijn," zei Emaya straight to the point. Mooi. Nog een slechte Shadow erbij. Ze liet niet merken wat ze nu eigenlijk vond over de Shadows, en probeerde zo onverschillig en kil over te komen. Toen liet ze de kilte vallen en raakte ze nonchalant. Ontspannen keek ze de wolvin aan.

Escaping the Cold.

Hoe dichter bij Kova kwam, hoe minder graag de andere wolvin haar aanwezigheid verdroeg en hoe nieuwsgieriger ze werd toen er geuren van haar vacht in haar neus drong. Aan de vlekken bloed in haar parelwitte vacht en gescheurde oor leek het dat ze ongetwijfeld aangevallen was door een wolf. Niet zomaar een wolf... Rook ze daar nu Aissar? De witte wolvin kneep haar ijsblauwe ogen een tel halfdicht toen ze de geur rook. Had hij haar aangevallen? Nee, dat kon haast niet, want de verwondingen waren te ernstig om van hem te zijn - het moest van een oudere wolf geweest zijn... Wat deed zijn geur dan in dr vacht? De andere teef glimlachte nu vals en als haar ogen vuur konden spuwen was ze ongetwijfeld geroosterd, maar Kova stoorde zich er niet meer aan. Haar trots lag toch wel wat hoger dan een grijnsje. "Zo, eindelijk en achtergekomen dat je liever in groepsverband leeft? 'K hoop dat het daar een beetje gezellig is, want toen ik er was zaten ze alleen maar op te scheppen over hoe geweldig ze niet zijn," klonk er kil uit diens bek - en alsof er een stop uit de grond was getrokken, liep alle vijandelijkheid plots weg en gedroeg de oudere teef zich plots ontspannen, alsof er niks gebeurd was. Nonchalant keek de jonge wolvin haar aan. "Met andere woorden, je was ooit een van ons," zei ze kalmpjes, bijna gewoon als een opmerking. Haar stem klonk niet verbaasd maar gewoontjes, alsof het de normaalste zaak van de wereld was - zo kreeg ze meestal de interessantste reacties. "Verklaart waarom er de geur van een Shadow op je vacht zit." Opnieuw probeerde ze haar toon niet minachtend te laten klinken, maar gewoon neutraal - tot kort had ze gedacht dat deze wolvin oninteressant was, maar dat bleek niet het geval. En als ze gelijk had, zat Aissar nu flink in de knoei... Auwch.

Emaya keek in de blauwe ogen van de teef. Ze was al lange tijd geleden haar angst kwijtgeraakt. "Met andere woorden, je was dus ooit een van ons," zei de teef kalm. Ja, en ze had echt een paar prachtige herinneringen daar, zoals die ene keer dat ze eruit werd getrapt. Oeh. Mooi. "Nog voordat jij geboren was," reageerde Emaya. Ze schatte de jongeling dan ook rond de anderhalf. Ze was dus meer dan twee keer zo oud. Gelukkig had deze hier dus nog steeds een brein. Want ondanks haar verwondingen, was Emaya sowieso groter en sterker. "Verklaart waarom er de geur van een Shadow aan je vacht zit," zei de jongeling droog. Emaya keek haar aan. Geez. Ze had het geroken. "Ja, ik werd aangevallen door een Shadow en een niet-Shadow. Het was een zwarte Shadow, een van de weinige die ik niet ken," verzon Emaya. Als hij het ooit te horen zou krijgen dat ze dat zei, kon hij dan gewoon weten dat ze loog? Ze had nog steeds een ontspannen gezichtsuitdrukking. "En jij, nog steeds naamloos door het leven? Of ben je nu niet meer bang dat iedereen je naam kent?" zei ze spottend, eigenlijk alleen maar om weg te komen van het gesprek over wat er met haar was gebeurd.