Follow me [Shadows]

Een gedeelte van de kudde was meegegaan naar deze plek en het andere gedeelte was op mysterieuze wijze verdwenen. Achja, in principe waren ze met een mooi klein clubje en de belangrijkste gezichten waren er. Toch was iedereen al vrij snel z’n eigen kant op gegaan. Begrijpelijk, want waar waren ze in vredesnaam terecht gekomen. Alleen was er toch wel werk aan de winkel. Was dit wel een geschikte plek om te blijven? Waren er geen andere roedels? Tot nu toe had ze nog weinig tot niets ontdekt. Behalve dan een reu bij het meer, maar daar had ze weinig bij los kunnen frummelen. Ze hief haar kop in de lucht en even later weerklonk er een luidde huil. Eens kijken wie er op zou komen dagen.

Ze had de vreemdeling met het blinde oog achter haar gelaten en was een stukje noordelijker gelopen. Met nog steeds geen spoor van een andere wolf in zicht liep ze verder. Het leek een prima gebied, ze had sporen gezien van prooi en er leek geen vijandige roedel rond te lopen. Niet dat ze het hele gebied al had afgespeurd, maar so far so good. Kai’s timing was dan ook perfect. Wie weet wist ze al wat meer dan zijzelf en zou ze horen wat de plannen waren. Met een snelle pas liep ze richting Kai, die zojuist een huil had laten klinken door het gebied. Ze had een klein glimlachje op haar gezicht. Een nieuw gebied bracht nieuwe spanning met zich mee, en dat beviel haar wel .
Na een tijdje zag ze Kai zitten en zag ook dat ze de eerste was. met een grijnsje liep ze op haar Alfa af. “Ayo, prima gebiedje, niet?” zei ze opgewekt.  

Als alfa hoopte ze natuurlijk dat zoveel mogelijk roedelleden Djinn en haar zouden volgen, maar ze kon nou eenmaal niet dwingen. De omstandigheden in Wolf Story waren dermate slecht voor hun dat ze halsoverkop wel moesten vertrekken. Deze plek was vlakbij en bood kans om ooit nog terug te gaan. Tot nu toe leek het hier ‘tweebenervrij’, maar wie weet wat hier allemaal rondliep. Het leek in ieder geval tot nu toe best wel geschikt.

Haar roep werd gehoord, want al gauw verscheen Nemy. Ze kon zich nog tijden herinneren waarin de nu volwassen teef nog een pup was. ”Ayo, prima gebiedje, niet?” Ze greens even. Tot nu toe beviel het inderdaad wel, afgezien van het laagje sneeuw wat hier de bodem bedekte. Achja, het was immers winters. ”Ik denk dat wij het hier wel even kunnen volhouden.” Ze was nu al bezig in haar hoofd met plannen voor de roedel. Dit gebied moest zo snel mogelijk onderzocht worden. Wat had het te bieden en waar waren de beste plekken om te jagen? Uiteindelijk hadden ze weer eigen terrein nodig. ”Beetje bijgekomen?” vroeg ze tenslotte aan de teef.  

Ze plofte neer op haar achterste en had er eigenlijk gelijk spijt van. Even vergeten hoe koud sneeuw aanvoelde op je reet en hoe die sneeuw nu in hoopjes aan haar vacht zou vast vriezen. Ach, too late now, haar poten waren moe en ze had zin om te zitten. Dan maar met charmante sneeuwballetjes vast aan haar vacht.
“Ik denk dat wij het hier wel even kunnen volhouden.” Sprak Kai met een grijnsje. Ze knikte. Tot nu toe waren er geen tekens van tweebeners of van een vijandige roedel. Ergens had ze er nog wel moeite mee dat ze het Schaduwland moesten verlaten. Het bleef een speciale plek voor haar. Het idee dat er nu allerlei gespuis in rond kon lopen beviel haar niet.
“Beetje bijgekomen?” Vroeg de oudere teef na een korte stilte. Ze grijsde kort. “Nouja, sinds we hier zijn ben ik eigenlijk gelijk de boel gaan verkennen. Misschien dat ik vanavond maar eens wat rustiger aan ga doen.” Want ze moest toegeven, moe was ze wel. “Hoe is het met Djinn?” Nemy wist dat de witte wolvin gewond was geraakt na een ontmoeting met een stel tweebeners. Het was een wonder dat ze nog leefde eigenlijk. De reis hier naartoe was al niet makkelijk, en zeker niet voor iemand die geraakt was door een wapen van een tweebener.

“Nouja, sinds we hier zijn ben ik eigenlijk gelijk de boel gaan verkennen. Misschien dat ik vanavond maar eens wat rustiger aan ga doen," luidde het antwoord van Nemy op haar vraag. Iedereen wilde natuurlijk alles zo snel mogelijk verkennen. Er waren genoeg vragen die nog beantwoordt moesten worden. Voor alsnog leek het erop dat ze hier niet zo snel last zouden krijgen van tweebeners. Tot nu toe had ze nog geen enkel teken van tweebeners gevonden in de omgeving. Bovendien leek het hier, op het eerste gezicht, aardig rustig qua wolven. Natuurlijk kon ze dat ook fout ingeschat hebben. Wie weet wat er hier allemaal wel niet rondliep.

Nemy vroeg naar de toestand van Djinn. Het was nu al een tijdje geleden dat de wolvin in haar buik geschoten was. Ondanks dat de wond best wel diep was, leek het goed te gaan. Ze zou het in ieder geval wel overleven. Wat voor eventuele andere schade de teef had opgelopen was nog onbekend. "Wel okay. We zijn in ieder geval nog niet van haar af," liet ze Nemy weten. En dat hield ze ook liever zo. "Binnenkort moeten we maar eens kijken waar we ons eventueel kunnen vestigen. Het gebied is té groot om helemaal te claimen, maar we kunnen ergens wel een begin maken." Misschien werd het wel eens hoogtijd om wat grond op te eisen waar veel voedsel te vinden was. In de Schaduwlanden was dat namelijk altijd al een probleem geweest; voedsel. Voornamelijk in de winterse tijden werd je gedwongen om naar andere plekken te gaan voor je maaltijden. Misschien werd het wel de hoogste tijd om daar verandering in te brengen.

Net nadat Kai begin te vertellen over Djinn kwam de witte teef aan strompelen. “Boe” sprak ze droogjes. Nemy grijnsde als ware een betroeting. De witte wolvin zag er slecht uit, maar haar toestand was niet meer levensbedreigend. het liet maar weer even zien uit voor een hout deze dame gesneden was. Voorlopig waren ze nog niet van haar af.

Kai liet er geen gras over groeien en vervolgde het gesprek. “Binnenkort moeten we maar eens kijken waar we ons eventueel kunnen vestigen. Het gebied is té groot om helemaal te claimen, maar we kunnen ergens wel een begin maken." Nemy knikte. Een plek om te settelen zou fijn zijn. Met zijn alle konden ze ook beter hun rust pakken. Nemy sliep altijd maar half als ze alleen was. Bang dat ze abrupt verstoord werd door wie of wat dan ook. Even later kwam Pierce aangelopen met een van de pups die ze door het Shadowbos had zien huppelen. Ze kon een lachje niet onderdrukken want de oudere reu was duidelijk geïrriteerd dat hij deze reis de babysitter had moeten spelen. Aah Djinn, in het vervolg hou je je weesjes zelf bij, wil je? Tsjeez... je mag het hebben. Sprak de reu nors. Nemy hield zich er maar buiten en wende zich terug tot Kai. “Blijkbaar heet het gebied Serigala en is er op het moment geen roedel aanwezig.” Sprak ze. Ze had eigenlijk wel zin om een grotje op te zoeken voor een gezamelijk middagdutje. Iedereen kon de rust wel gebruiken schatte ze zo.  

Ze hoorde Kai een opmerking maken maar echt aandacht had Nemy er niet meer voor. Ze rook namelijk een maar al te bekende geur en na een tijdje zag ze Zayn tussen de bosjes vandaan komen. Ze wist dat de reu ook naar Serigala zou vertrekken, maar tot nu toe had ze hem nog niet gespot en dat baarde haar zorgen. Opgelucht glimlachte ze naar de reu, die naast Djinn ging zitten. “Dus, wat is het plan jongens?” vroeg hij. Ja, wat was het plan eigenlijk? Afwachtend keek ze in het rond. Djinn was de eerste die wat zei. “Nu ziet nog niemand ons aankomen, het enige probleem is dat we nogal mager zijn qua aantallen” Daar had de witte wolvin gelijk in. Ze waren met weinig. Nemy had het ergens wel verwacht. Niemand onderneemt graag een grote verhuizing. Uiteindelijk bleef de ‘harde kern’ over. Al had ze Cyndar en Aissar hier eigenlijk ook verwacht.
Pierce vertelde over een donker bos. Ze knikte. “Klopt, ik ben er even kort geweest. Heb met een andere nieuweling gesproken. Geen roedel aanwezig en er is meer prooi als in het Schaduwland.” Het leek haar handig om gelijk even informatie uit te wisselen. Dan wist de rest ook wat zij nu wist. Op dat moment kwam Cyndar aanlopen. “Het feest gemist?” vroeg hij droog. Ze grinnikte. “Weer fashionably late, Cyn?” zei ze met een grijnsje. De groep werd groter en Nemy voelde zich met de minuut meer op haar gemak. Hoe groter de groep, hoe groter de kans op een eigen gebiedje.