. 'Sup [SUCIC] .

Na een mislukte jacht lag de reu een beetje verslagen in het met dauw bedekte gras. Op het moment wist hij even niet meer wat hij met zichzelf en zijn leven aanmoest. Volgende maan zou hij namelijk zijn zesde levensjaar ingaan en hoewel dat nog altijd het toppunt van een wolf zijn leven was, had hij vrijwel geen reden om door te gaan. Hij had geen droom om achterna te jagen en geen doelen om naar te streven. Het enige wat hij deze dagen nog deed was een beetje doelloos ronddwalen als een eenzame ziel. Op zich had hij daar niet zo heel veel problemen mee, want het was iets wat hij vrijwel zijn hele leven had gedaan, maar het was eenzaam en ondanks dat hij het liever zo had, miste hij een beetje gezelschap wel. Ook hij kon een goed gesprek met een ander levend wezen wel waarderen. Niet dat hij dat zomaar zou toegeven.
Ergens zat hij eraan te denken misschien weer eens een roedel te stichten. Het idee had al een tijdje bij hem rondgespookt, maar hij twijfelde sterk en wist niet of hij de taak wel weer op zich wilde nemen. Een ding was zeker: vijanden die hem het leven zuur wilde maken had hij niet meer. Adarsh en zijn zus Minxie waren beide op gruwelijke wijze gestorven, waarvan de dood van zijn zus hem van tijd tot tijd nog wel eens slapeloze nachten bezorgde. Sucic was nu helemaal alleen en de enige vijand die hij nog had, was hijzelf, maar ondanks dat liet hij het idee van een roedel nog maar voor wat het was.
De witte wolf hees zichzelf overeind en schudde zijn witte vacht uit. Zijn wintervacht begon al los te raken en zou binnenkort plaats gaan maken voor een minder wollige zomervacht. Na het kort te overwegen, nam hij het besluit zijn jacht op voedsel te hervatten en ging opzoek naar een geurspoor van een konijn of iets. Die waren tijdens de schemering vaak actief en zaten wel ergens op een paar grassprieten te knagen. Als hij er een wilde vangen was dit het moment van de dag om een poging te wagen, maar in plaats van een konijnengeur te vinden, vond hij die van een wolf. Het rook vaag bekend dus hij vermoedde de wolf - of eerder wolvin - al eens eerder ontmoet te hebben. Het lukte hem echter niet om zich een gezicht voor de geest te halen. Hij was wel nieuwsgierig na wie het was en irriteerde zich aan het feit dat hij het niet meer wist. Daarom besloot hij het spoor te volgen om erachter te komen, maar hij dwong zichzelf wel niet lang rond die wolvin te blijven hangen en haar binnen de korstte keren weer ver achter zich te laten. Niet omdat hij haar niet mocht of omdat hij toch liever alleen was ofzo. De enige reden daarvoor was dat hij gewoon geen banden wilde of vrienden wilde maken. Het zat nog zo in zijn hoofd gedreund dat iedere vriend of vriendin uiteindelijk zou sterven door zijn toedoen. Dat wilde hij kostte wat het kost vermijden.
Aangezien het spoor nog vers was duurde het niet lang of hij had de eigenares ervan gevonden boven op een heuvel. Ze stond met haar rug naar hem toegekeerd, maar toen ze sprak herkende hij haar stem vrijwel meteen: "Sup. Who's there?" Sucic bleef op een paar meter afstand stilstaan. "Well this is been a while," zei hij, maar er zat geen nostalgie in zijn stem. "Though I have to say you look better than you did when we first met."


OOC: Oke, niet verwacht dat m'n post zo lang zou worden O_o

De witte wolvin draaide zich om toen hij sprak, en Sucic keek direct in haar twee rode ogen. Ze stonden niet meer zoals ze hadden gedaan bij hun eerste ontmoeting; verslagen en vol verdriet. Dat leek ze allemaal achter zich te hebben gelaten. De reu wendde zijn blik ietwat af toen hij zich dar realiseerde; kon hij maar hetzelfde zeggen. Alle pijn was nog altijd een verse wond bij hem, alsof deze gisteren nog was toegebracht. Kort sloot hij zijn blauwe ogen en drukte de gedachten in slechts een paar seconden naar zijn onderbewustzijn. Niet aan denken.. Niet aan denken... "Aye, I remember you.." antwoordde de grote wolvin, en toen Sucic zijn ogen weer opende, zag hij de herkennende blik in haar ogen. "En ja, tijden veranderen. De volksverhuizing heeft me goed gedaan." De wolf kon niet zeggen dat ze loog; ze zag er echt goed uit. Haar vacht had een zachte, gezonde gloed en zelfs onder die wintervacht kon hij tekenen van goedgevormde spieren zien. Er was alleen één dingetje dat het plaatje een beetje vreemd liet lijken. "Hmm, mis je niet iets?" sprak hij, doelend op het stompje dat ooit een lange, witte staart was geweest. Hij had nog nooit eerder een wolf gezien met zo'n korte staart, dus hij keek er een beetje vreemd van op. Diep in zijn blauwe ogen zat iets van onschuldige nieuwsgierigheid, en dat had er al in geen jaren meer in verscholen gezeten. Niet meer nadat hij uit zijn geboorte roedel werd verbannen.