. War never changes [FbtW] .

_{Het was overduidelijk dat Cainen haar het land uit wilde hebben. De reu was dan wel jonger, maar hij had... doorzettingsvermogen. Het deed haar goed om even niet meer z'n buurt te zijn. Dan was ze eindelijk verlost van die kille walm die om hem heen hing. Amatariseu sprong zonder vrees van een hoger stuk grond naar beneden. De wind ruiste door haar vacht, en de geuren vulde haar neus. Te snel om echt te kunnen ruiken. Met een gedempt kraakgeluid landde de gespierde Albino op een platte steen. In die korte weekjes dat ze hier was, had ze getraind en was ze veel van haar vetrandjes verloren. Buitengewoon snel zelfs. Het was hier eigenlijk veel beter dan in WS. Dit was haar nieuwe thuis. Ze had hier alles wat haar hartje verlangde... bijna alles dan. Ze miste alleen haar vrienden maar... Alleen hen maar. Ah... shait. Het zou zoveel leuker zijn als zij en Emaya wat oude matties hadden. Maar damn, de wereld kan hard zijn. Ze waren hier nou eenmaal niet. Amatariseu sprong van de vochtige rots naar beneden, en draafde op een glinsterend plasje water af. Het lag daar zo lieflijk... en zij was zo dorstig... De gespierde Wolvin strekte haar hals en lepelde met haar tong een flinke slok naar binnen. Ama deed haar volle kop weer omhoog, en slikte langzaam en tevreden. Niemand in de buurt... ze was helemaal.... SHAIT! Amatariseu spuugde het water vol in de struiken toen een bekende geur in haar reukorgaan sneed. Damn it! Dit was niet waar! Scarleg?! En... dat was niet het enige... De andere geuren waren niet helder, maar de wind kwam vanuit het westen waardoor Amatariseu wel min of meer kon inschatten waar ze waren. Wauw.. en damn. Ergens was ze blij geweest even niet meer met dezelfde gasten rond te hangen hier, maar nu Scarleg er dan nu echt bleek te zijn... De grote Albino grijnsde even. Ah... haar goedaardige partner had haar dan toch gevonden. Beter voor hem. Icandor zou hen hier nooit vinden... Nieuwsgierig en opgewonden tegelijk draafde Amatariseu langs de naaldbomen. Damn wat een toeval. En wat een geluk... hoewel. Ze was onzeker. Er hing iets in de lucht. Dit was geen normale ontmoeting. Er kwam iets anders aan. Shait! Ze werd er... somber van. Strijdlustig. Nee. Er was een overduidelijke dreiging. Ze waren hier niet welkom...}

Groep 3:

_{Zodra de brede voorpoten van de teef terechtkwamen op de podzol, schoot er een koude rilling heen en weer door haar ribbenkast. Ze had het goed volgehouden en had de discipline gehad om niet om te kijken. Maar.. nu wist ze meer. Ze werd ongetwijfeld gevolgd. Ruiken deed ze haar stalker niet, dus de Wolf moest wel op de hogere stukken lopen. Het onbehagelijke gevoel in haar borst werd feller, en ze kreeg steeds meer de neiging zich om te draaien en haar stalker te bespringen. Maar wie weet met wie ze te maken had? Misschien wel een gigantische veteraan van 90 kilo; maar voor hetzelfde geld was het maar een onnozel poedeltje die zijn of haar tijd verdeed. Gelukkig had ze ook hiervoor getraind en bleef ze maar lopen. Voor een stalker zou dit misschien al vrij gauw saai worden. Na een paar minuten stopte de gespierde Albino abrupt. Ze stond nu op een plateau met weinig begroeiing eromheen. Verstoppen zou niet gemakkelijk meer zijn. Langzaam draaide Amatariseu zich om, en even speurde haar vlammende rode ogen het gebied af. Er was amper iets te ruiken, maar ze voelde de aanwezigheid van een Wolf. Zo hier en daar waren wat vormen te zien die op een Wolf leken, maar die bewogen niet. Ah shait, misschien was het niet eens een Wolf geweest. Voor haar gevoel zwierven hier ook damned veel lynxen rond. Ineens had ze het gevoel dat ze recht in iemands ogen staarde. Daar. Ook al stond ze met de wind in haar rug, als ze dichterbij zou komen zou ze de Wolf wel kunnen ruiken. Interessant. Eens kijken welke poedel ze nu weer te pakken had gekregen. Relaxt stapte de gespierde teef op haar stalker af, met haar staart relaxt hangend. Of tenminste, als ze nog een staart had gehad dan. Eventjes liet Ama haar stompje heen en weer bewegen. Damned humans. Toen ze dichtbij genoeg was om gehoord te kunnen worden, grijnsde de grote Albino breed. De geur van de Wolf zei genoeg. Ze was hier geboren. En nu kon ze raden waarom de teef haar achtervolgt had. Shait. Stomme patriotten. 'Shait lass! Heb je geen andere dingen te doen dan buitenlanders plagen?' gromde ze droogjes. Ze snoof de geuren van de teef op. Ze was een half jaartje jonger, en niet overduidelijk gespierd. Ze was slank, sierlijk. Als ze dan geen echte strijder was, wat was ze dan wel? Even schoot de gedachte door Ama's kop dat ze een spionnetje kon zijn van die mopperpot van een Cainen. Hmm. Wie weet.}

_{En toen kwam ie tevoorschijn. Damn! Het was echt Scarleg! Haar hart pompte haar meteen rond met warmer bloed, en ze voelde zich verliefd bij het zien van zijn heldere blauwe ogen die oplichtte in de duisternis. Maar, nee. Een ijzeren filter maakte haar bloed weer koud, en gaf haar de kracht weg te kijken van haar partner. Nee. Hier had ze nu geen tijd voor. 'Aye, Scarleg,' knikte ze hem neutraal toe. Nee. Het was geen tijd om romantisch te gaan doen. Er was een scumbag in hun buurt waar nodig eens mee gepraat moest worden. Met woorden of met tanden. Zij mocht kiezen. Amatariseu stapte zonder enige moeite (tijdens haar trainingssessies hier had ze wel zwaardere dingen gedaan) de hoge heuvel op, en  hield ondertussen het punt waar de teef zich verstopte in de gaten. Scarleg stond erg in de buurt van haar stalker, merkte ze op. Damn was dat beest dan niet slim genoeg om... Ach, laat maar... Je hoeft niet slim te zijn om iemands partner te zijn gelukkig. Toen Ama nog zo'n twee voslengtes bij haar stalker vandaan stond, besloot ze stil te staan. Ze keek de teef diep in haar ogen. Wat bezielde dat arrogante beest? Het feit dat de hoogmoed ergens in haar ogen brandde, maakte haar kwaad. Amatariseu sprong razendsnel in de lucht, en landde bovenop haar belager. Ze drukte het beest op de grond (of tenminste, daar ging ze vanuit; je moest echt een goddelijk wezen zijn als je dát kon ontwijken), en gromde dreigend en laag. 'Game over, pal,' grauwde ze licht geïrriteerd. Nu zou het beest (hopelijk) begrijpen dat wegrennen geen zin had.}

<sub>Rode vlekken kleurden de borst van de wildkleurige teef met blonde ondervacht. Haar snuit was vrij van de rode spatten, deze had ze uit haar vacht weten te krijgen door haar dorst te lessen aan een kreek'je in de buurt. Ze had net haar maal naar binnengewerkt, en lag voor nu even rustig te verteren op een rots. Ze had geen zin om zichzelf helemaal te groomen, het bloed zou wel uit zichzelf uitdrogen en en uit haar vacht verdwijnen. De koude viel dezer dagen redelijk mee, de sneeuwlaag was dunner geworden maar nog steeds aanwezig. Het was weer eens een tijd geleden dat ze dit gebied nog had bezocht, maar ook hier kon ze al de walm van de nieuwelingen oppikken. Hoe erg haar vermoeden en reukzin haar deden inzien dat het om een behoorlijk aantal wolven ging, had ze er tot nu toe nog maar één tegengekomen. Maar ze had het gevoel dat ze gauw nieuwe confrontaties zou krijgen. Misschien zelfs nog sneller dan verwacht, want daar verder beneden, zag ze een witte wolf lopen. Haar ogen vernauwden zich op het gestalte, en ze ging er van uit dat het om een reu ging als ze op de bouw afging. Maar zo te zien wel een jonge wolf, althans jonger dan zij was. Langzaam stond ze op, toen ze verder nog een tweede gestalte in het oog kreeg. Ook een witte wolf, vanaf haar positie kon ze verder niks opmaken. Als ze een beter zicht wou krijgen op deze nieuwe gearriveerden, moest ze de afstand zien te verkleinen. Toch bleef ze voor nu op de achtergrond en liep ze in een bepaalde richting dichterbij zodat haar geur haar aanwezigheid niet meteen zou verraden. Tegen dat ze de wolven weer kon spotten, hadden deze elkaar al bereikt. De tweede witte wolf, was een teef. En aan hun lichaamstaal en begroeting was het duidelijk te zien dat beiden geen vreemden van elkaar waren. Tegelijkertijd pikte ze ook een derde geur op, dat van een bewoner van Serigala. Poppy kon geen andere geluiden waarnemen, dus begon ze zich af te vragen waar deze wolf zich bevond. Ze stond op het punt haar rug te keren naar de witte wolven die nog steeds een behoorlijk eind van haar verwijderd waren, en haar duidelijk nog niet hadden weten op te merken, toen ze uit haar ooghoeken zag hoe de witte teef opsprong. Haar nieuwsgierigheid zorgde ervoor dat ze het tafereel aanschouwde. Een derde wolvin verscheen ten tonele, dankzij dat de witte wolvin zich op haar had gestort. De wolf die nu tegen de grond lag met haar rug, begon te grommen. Toen Poppy besloot om te naderen, rook ze de welbekende geur van een bewonder van dit land. Wat had dit te betekenen? Een ding was zeker, het stond haar alles behalve aan dat het nieuwe witte mormel de aanval had geopend op iemand die hier al langer als hun rondliep. Wat was hun doel, dachten ze het land met geweld over te nemen. Want als dit hun plan was, dan zouden ze er zeer snel achter komen dat ze oorlog terug konden verwachten. 'What are you doing here? and what do you want?' hoorde ze de witte reu nu tegen de gevloerde teef zeggen. Poppy kon haar eigen oren niet geloven, een verwrongen grijns verscheen rondom haar bek. Waar haalde die pup het lef vandaan dacht ze vol sarcasme, terwijl ze hem van achteren naderde. "Why don't you keep your mouth shut? " wierp de teef tegen, kort daarna maakte ze een tegenaanval naar de witte wolvin. Voor de jongere reu zich ermee kon bemoeien, wat niet eerlijk zou zijn twee tegen één. Sprak Poppy de volgende woorden tegen hem; `The real question is: What are you doing here? And what do you want with OUR land´ een uitdagende blik in haar ogen. De haren rondom haar nek en op haar rug waren licht gerezen, een teken dat ze hier niet mee gediend was. Haar staart stond stug recht, ze zou niet onderdoen voor deze ratten op de vlucht. Ze had te horen gekregen dat ze uit hun eigen land waren verjaagd, door een of ander wezen op twee benen. Voor de reu op haar woorden kon ingaan, zette ze de aanval in. Ze zag niet in waarom ze voor het onvermijdelijke, een babbeltje moesten maken. Meteen schoot ze met haar bek wagenwijd open naar de reu zijn keel, ze koos er voor om hem meteen te proberen treffen waar het nog eens gevolgen zou kunnen hebben. Haar lichaamstaal had niet aangegeven dat ze een aanval plande op hem, het was dus te hopen dat ze hem door haar plotse uitval even van de kaart had gebracht. Ze klapte haar bek dicht, misschien kon ze op z'n minst toch haren of vel beet pakken.

{Sorry voor mijn late aankomst}</sub>

_{Het was bijna een wonder te noemen dat hij HET WEER FLIKTE om haar voor paal te zetten. Zodra ze de teef goed beet had, sprong hij zowat naast haar en pompte haar slachtoffer vol met vragen. Of nou ja, eigenlijk maar twee. Maar het klonk alsof hij een hele preek begon. De teef onder haar poten grauwde luidkeels en begon met haar achterpoten in haar maag te stampen. Ama's lucht werd naar buiten geperst, maar toen spande ze haar buikspieren aan, en die vingen de klappen op. Uit pure irritatie vanwege Scarlegs veel te vriendelijke actie stampte ze met haar eigen achterpoot ook in de maag van de teef, maar dan maar één keer. Ineens kwam er een andere teef tevoorschijn, en die liet meteen weten dat ze in HUN land rondliepen. Haar bloed warmde zich ondertussen op. Ze begon nu al pittig geïrriteerd te worden. Nog voordat zij of Scarleg iets konden zeggen, vloog te teef al naar voren en greep Scarleg bij z'n nek. In een reflex wilde de witte teef haar partner helpen, maar ze hield zich in en focuste zich op haar slachtoffer. Geen tijd meer vragen te stellen. Nu zouden ze alleen nog maar praten met hun tanden. Amatariseu gaf er geen shait om dat deze teef in leven bleef, dus ze boorde ze haar tanden in de... schouder van de teef. Shait! Omdat ze te kwaad en te haastig had gericht had ze nek (met de kwetsbare halsslagader) niet kunnen bereiken! Terwijl haar tanden zich iedere seconde dieper boorden, begon ze de teef ook steeds meer in het nauw te duwen. Met haar brede voorpoten drukte ze haar vijand dieper in de sneeuw (iets waar ze zelf ook al koude poten van kreeg). Ze trok haar kop terug, en liet pas toen ze niet verder meer kon haar vijand los. Ama proefde bloed op haar tong. Pfoe, dat was lang geleden. Het herinnerde haar aan de damned oorlog...}

Verwondingen Amatariseu:

[Gelieve vanaf nu je verwondingen onder de post te plaatsen! ]