Frustrations {Open}

Vol energie door de frustratie sprinte een rode wolvin door het Sanvi forrest, richting Nimweth Lake. Haar oren naar achteren gericht en haar tong hangend uit haar bek. Continue nadenkend hoe ze bepaalde wolven het gebied kon uitjagen en hoe ze anderen moest aanpakken. Één ding kon ze niet onderuit, ze kon dit niet in haar eentje. En als nog Cainen en Celegon wouden helpen, waren ze nog met te weinig mankracht. Nee, ze moesten met meerdere wolven zijn. Liefst met alle Serigala wolven. Sociaal wezen zat niet in haar genen. Absoluut niet, anders zou ze niet de naam gekregen hebben als chagerijn. Al hoewel was die benaming niet helemaal de waarheid. Ze kon best wel eens sociaal zijn, alleen niet op de manier hoe vele wolven dat wouden. Tja, je kon niet alles hebben in het leven. Één eigenschap had ze wel meegekregen; Manipulatie. Een goed gebruiksmiddel om wolven tegen elkaar op te zetten. Zeker wanneer er zich al argwaan heeft opgebouwt tussen de Serigala wolven en de buitenstaanders. Zena moest gewoon wat olie op het vuur weten te smijten, zonder dat ze achteraf kon beticht kon worden als schuldig. Misschien wist Cainen er wel iets op. Niet te geloven hoelang het geleden was dat ze dat gastje nog eens had opgezocht. Het werd nog wel eens tijd die arrogante hond op te zoeken. Beiden hadden een scherpe tong, en no way dat één van de twee wolven zich inhield als ze elkaar tegenkwamen. Vele wolven zouden denken dat ze elkaar in de vacht zouden vliegen, maar weinige wisten dat dit juist de manier was om hun vriendschap te uiten. Tja, wat kan je ervan zeggen, zo waren nu eenmaal de wolven die een paar vijzen kwijt waren.

Hijgend en likkend vertraagde ze haar pas toen ze het meer tegemoet kwam. Vaak was ze wel ergens in de buurt te vinden van het meer. Want waar water was, was leven. Soms iets te veel leven. Beren kwamen namelijk hier graag vissen en konden daarom wel eens een wolf aanvallen. Wolven zoals Zena hadden hier alleen maar plezier mee. Soms daagde ze de beesten uit, om zo haar energie kwijt te geraken en haar technieken te onderhouden. Zelden kwam het voor dat ze het doel voor ogen had de beren echt te doden. Dit bracht te veel risico’s met zich mee. Dat was het absoluut niet waart. Daarbij behield ze graag haar staart en oren. De uiteinde van het lichaam waren meestal  de eerste delen van het lichaam die eraan gingen. Daar kon ze wel van meespreken. Zij zelf was zo’n vuil beest dat als eerst greep naar de uiteindes van het lichaam. Het waren nu eenmaal gevoelige plekjes. Als de wolf daarna weg vluchte, werd deze dan ook echt heel zijn leven achtervolgt door die één gevecht. En wees maar zeker dat iedereen zich uitermate stoorde als er een deel van hun lichaam miste. Want sexy zag het er absoluut nooit uit.

Zena liet haar tong glijden over het ijskoude vloeistof, die dan door haar stroot ging om zo haar lichaam te verlossen van het dorstige gevoel. Gulzig was ze echter niet. Te wild drinken van zo’n koude vloeistof kon wel eens lijden tot buikkrampen en brain freeze. Een hatelijk, pijnlijk gevoel waarbij je echt denkt dat je hersenen aan het bevriezen waren. In de zomer ging dat gevoel snel weg, maar in de winter kon dat wel eens tegenslaan. Achter haar hoorde ze pootstappen. Niet wetend of het daadwerkelijk om een wolf ging. Maar mocht ze haar neus geloven, was daar geen twijfel over mogelijk. In plaats om haar houding aan te passen om de wolf te waarschuwen niet dichter te komen, had ze een ander idee om de wolf weg te jagen. Ze stak haar poten in het ijskoude water, waar zij duidelijk geen last van bleek te hebben, en begon hevig te graven in het water. Ze spatte het water naar de kant van waar ze de wolf hoorde aankomen. Hopend dat ze dat beest echt wel meehad... Subtiel om te laten weten dat je gerust gelaten wou worden.

Celegon rende met volle vaart door het Sanvi Forest. Hij had kracht van een olifant die dag doordat hij even niet had gevochten maar wel wou, hij ontmoete zijn broertje! Hierdoor had hij extra kracht, maar wel extra dorst. Een maaltijd had hij niet nodig, zoals gewoon. Hij had zijn broertje leren jagen bij een groep kudde die waren aan het trillen door de kou. Zijn buik zat vol, nogmaals zoals normaal. Maar nu hij niet bij zijn broertje was, was hij van plan te vechten, moorden en lekker los te gaan.

Toen rook hij de geur van een andere wolf, hoe hij dat wist ten eerste hij had een goeie neus en hij kende de wolf uit duizenden, Zena. Zena was een’vriend’ Als hij het zo mocht noemen. Hij dook naar beneden zoals een . Er kwam een geluidje uit maar Zena merkte het niet. Zena was hard aan het rennen. Celegon kon haar makkelijk bijhouden en volgde haar of zoals ze dat noemde ‘stalken’. Zena had tot verbazing niets door wat Celegon in zich zelf aan het lachen maakte.

Na een tijdje was ze bij het meer aangekomen. Precies de plek waar Celegon ook heen wou gaan. Hij stopte wat eerder zodat hij haar misschien kon laten schrikken. Maar plotseling had Zena hem door en nam een stap naar voren in het water en begon naar hem te spetteren. ‘’Bahh blehh puhh… Dankjewel??’’ Zei hij sarcastisch en lachte er direct achteraan. Hij ontweek de spetters en ging naast haar staan. Eerst nam hij slokjes dat lekker ijskoud door zijn keel gleed. Eerlijk gezegd was het weer niet zoals geplant. hij wou nogmaals vechten. Maar ehh Zena was ook redelijk slecht dus wie wist wou ze dat ook wel. Hij ging door met het drinken en stopte plotseling bij het denken van samen vechten. Hij gaf een vriendschappelijke duw en begon te spreken:’’ Mooi koel weertje hè? Wat dacht er van om wat wolfjes, pups en misschien amateurs te plagen??’’ Hij grinnikte er gemeen bij, Zena kende haar wel langer en wou het ook wel. Celegon was pesterig. Hij vond het jammer dat het niet kon bij zijn broertje Scarleg.

Een proestend geluid weerklonk achter de vos kleurige wolvin. Dus ze had hem geraakt? Mooi zo. Maar haar werkelijke doel had ze duidelijk niet bereikt; de wolf verjagen. Erg zonden van de inspanning dus. Door de impulsieve reactie op de wolf had ze niet de tijd genomen om eerst de geur van de wolf te onderzoeken, en dus wist ze eigenlijk helemaal niet dat ze zonet Celegons vacht doorweekte met het water die ze naar hem katapulteerde. Ze had nog niet eens doorgehad dat Celegon zich in haar buurt bevond. Tot het moment dan dat hij zijn sarcastische stem liet horen. Zena hief haar kop op, en voldaan bekeek ze Celegon. Ze ondervond altijd wel  plezier in het pesten van een soortgenoot, of het nou haar ergste vijand was of een hele goede vriend. Wat maakte haar dat nou uit? Zolang zij het maar leuk vond, toch? "Zooo, Je bent gewassen voor vandaag. Werd waarschijnlijk eens hoog tijd" Een scheve grijns speelde op Zena’s lippen, en aan haar stem merkte je duidelijk dat ze er absoluut geen spijt van had. Wolven moesten een ander niet besluipen, zij wel, maar anderen niet. Daar hingen consequenties aan vast, en als je geluk had was het een doorweekte vacht. Celegon begon al meteen aan zijn vragenlijst, of ze zin had om andere te pesten en nog dingetjes. De energie die hij haar gaf was verstikkend, maar Zena liet de jonge reu maar uitpraten. Te veel energie van anderen was voor haar niet goed, ze kon er niet goed mee om en dat zorgde bij haar vaak tot frustraties en uiteindelijk aggressie. Liefst van al , als ze dan toch in contact kwam met soortgenoten, had ze liever rustigere wolven om haar heen. Automatisch pakte ze hun aura’s op en werd ze zelf ook wat rustiger. Wat niet betekende dat ze er vriendelijker van werd, maar op zijn minst was ze minder chagrijnig. "Wow, easy Celegon." Haar ogen weken naar de wit/grijze reu, die al goed gegroeid was sinds ze hem voor het laatst had gezien. Binnenkort had hij zijn grootte bereikt en dan kon hij beginnen met zijn spiermassa zodat hij wat gezetter zou worden. "Er zijn op het moment belangrijkere dingen die we eens moeten bekijken. " Haar stem klonk uitdagend, en zelfs argwaan was met kleine maten te horen bij haar. "Die indringers." Haar ogen gleden even over het gebied. Uitkijkend of er geen vreemdelingen op de loer stonden. Wanneer ze doorhad dat zij en Celegon voor het moment alleen waren, boorde ze haar ogen weer in Celegon’s ogen. "Ze moeten verjaagt worden."  Veel haad was erin te horen, ze kon het echt niet hebben dat die buitenstaanders hun land zouden in pikken. Dat liet ze niet toe, niet nog eens.

Zena vertelde dat hij even rustig aan moest doen en ze werd plotseling rustiger. Celegon dacht bij zich zelf ‘’NIET WEER!’’  Hij zuchtte.  Ze vertelde iets over iets belangerijkers, Celegon dacht na.. ‘Belangerijker dan wat actie in je leven.’ Toen zei ze het woord ‘indringers’ Celegon dacht na.. Shit happends. Zijn broertje, hij hoort hier niet. Toen zei ze het op een toon dat hij niet wilde dat ze verjaagt moesten worden. ‘’Slow down!!’’ Kwam er emotieloos uit zijn mond. ‘’Ik ben er ook niet bepaalt niet blij mee maar ik heb ook familie dat hier ook op bezoek komt. Scarleg.’’ Zei hij koud en hard. Celegon herkende zichzelf even niet hij was bezorgd. Scarleg zijn broertje kwam hier ook niet vandaan maar dat boeide hem niet, hij wou hem opvoeden, hier, voor altijd. En hij wil als hij hem niet ziet lekker moorden en losgaan. Zena was daar het dus niet mee eens. Celegon had kracht die dag van een olifant, sterker dan Zena, dat was hij altijd al geweest. En dan was hij ook nog gegroeid, Zena zou net meer tegen hem op kunnen. Als Zena ook maar èèn ding zei over haar broertje dan zal ze zeker wat wonden overlaten.

 ‘’Slow down!!’’ Zena fronste haar wenkbrauw. Verbaast keek ze om haar heen. Tegen wie had hij het? Had ze iemand over het oog gezien? Nee, blijkbaar was dat niet het geval. Zena richte haar weer naar Celegon en keek met zo’n -hadjehettegenmij?- blik. Ooh boy, hij moest beter weten om niet met zo’n toon tegen haar te spreken. Waarna hij dus uitlegde dat zijn broeder ,of wat het dan ook mocht zijn,hier ook naartoe was gevlucht. Blijkbaar was Celegon niet echt opgezet met het idee van Zena. "Wil je nou werkelijk zeggen dat je je broer voor trekt? Op al je vrienden ... die jou nooit in de steek hebben gelaten? Echt, Celegon?" Zei ze op een verbijsterende manier. Een ongelovige grijns sierde haar lippen waarbij ze lichtelijk haar hoofd schudde. Ze begon rond Celegon te cirkelen, op zo’n rustig tempo die bijna angstaanwekkend was. "Weet je Celegon." Lachte ze schamper. "Waarom ga je niet lekker naar je broertje? Huh?" Ze sloeg haar staart tegen zijn schouder. "En ga je samen met hem naar een ander gebied?"Haar stem klonk vals. Dit mocht dan een vriend zijn, maar verraad axepteerde ze van niemand. Ze kwam weer voor de reu staan, die wel groter was, maar niet persee sterker. Ze graafde haar blik diep in de zijne. "Ben je soms vergeten waarom je ouders je hebben verlaten he?" De grijns op haar snuit werd groter. Moet ik je geheugen opfrissen, misschien?" Zena wist dat ze nu een gevoelige snaar raakte en verwachte dan ook een aanval. Als dit zo was, dan kon ze zijn aanval gelijk ontwijken. En wanneer hij dat zou doen, zou hij meteen tot besef komen dat dat niet de verstandigste beslissing was die hij tot nu toe gemaakt had...