Alone.

Een geluid dat een mix was tussen een diepe zucht en een brom, was uit zijn bek te horen. De lucht die door zijn zwarte neus ontsnapte deed stof opvliegen van de grond. Er was maar één woord dat kon beschrijven hoe hij zich voelde: verveeld. Niemand was interessant op het moment en er gebeurde niets. Hij kon gaan jagen, zoals de meeste volwassen wolven deden als ze niets te doen hadden - of gewoon hongerig waren - maar stom achter een beest aan hollen stond niet hoog op zijn bucket list. Misschien moest hij maar eens een rondje gaan lopen, in plaats van vloerbedekking spelen. Wie wist liep hij nog wel tegen iets interessants aan.
Na zichzelf van de grond te hebben getrokken en in willekeurige richting was gestapt, was dat ook precies wat hij vond. De smerige geur van die hybride was zijn neus binnen gedrongen, iets wat de laatste tijd wel erg veel gebeurde, maar anders dan normaal was de geur van Ais of een andere Shadow nergens in de buurt te bekennen. Het mormel was helemaal alleen. De jonge reu zag zijn kans schoon en volgde haar geur richting Hallow Tower, waar hij haar voor de ruïnes aantrof. Hij zou zo graag zijn tanden in haar nek will boren, haar eens goed duidelijk maken dat ze hier niet thuis hoorde en ze op moest rotten. Maar voor nu, zou ze een mooie manier zijn om de verveling weg te jagen. Hij vroeg zich af van hoe hoog een wolf kon vallen zonder dood te gaan...
De zwarte wolf volgde het teefje naar binnen en trof haar niet veel verder in de gang aan. "Sightseeing?" vroeg hij haar met geveinsde interesse en vriendelijkheid. Zijn zwarte staart zwaaide ietwat vrolijk achter hem voor hij aan haar linkerzijde tot een halt kwam en zijn tweekleurige ogen vielen op haar frame. Ze was nu misschien zo rond de vijf maanden oud en qua grootte verschilde ze niet zo veel meer, maar Loki had in dit geval nog de opperhand met de paar centimeters dat hij boven haar uit torende en zijn verder ontwikkelde lichaam - in zijn ogen tenminste. "Wat dacht je ervan? Zullen we dit ding verder verkennen?" vroeg hij met een grijns en liet een uitdagende glinstering in zijn ogen dansen. Lang wachtte hij niet op antwoord en liep haar voorbij om de weg de duisternis in te leiden, staart ietwat omhoog geheven.

Loki wilde net over zijn schouder kijken om te zien of de teef hem volgde, maar hij hielt zijn ogen naar voren gericht toen hij haar nagels op de grond hoorde tikken achter hem. "Goed idee!" Een grijns trok aan zijn mondhoek en niet lang daarna kwam de jonge, zwarte wolvin langs hem opgerend om de trap naar de volgende verdieping op de stuiven. Hij verhoogde zijn eigen pas wat zodat hij haar bij kon houden. De ruïnes waren niet volledig afgesloten en hier en daar kon licht door gaten en scheuren in de muren sijpelen. Desondanks deed het niet veel om de duisternis tegen te gaan, want de lucht had al een tijd volgehangen met donkere wolken zwaar met regen. Het mocht dan wel wat aan de donkere en trieste kant zijn, Loki had geen probleem om de traptreden onder zijn poten te zien.
Hij voegde zich bij het misbaksel in de kamer hoger in de toren. Zijn ogen dwaalde nieuwsgierig door de ruimte, even vergetend dat er nog een andere wolf aanwezig was. "Ben hier nog nooit eerder geweest," mompelde hij gefascineerd - en dat was niet gelogen. Hij was al wel een keer bij de tower geweest - meerdere keren zelfs - maar het gebouw betreden had hij nog niet gedaan. Misschien toen hij nog een heel stuk jonger en kleiner was, maar daar kon hij zich nog weinig van herinneren. Jammer genoeg. De reu liet zijn tweekleurige ogen voor een momentje langer door de ruimte dwalen, tot ze op de volgende stenen wenteltrap belande. "Wie het eerst in de volgende ruimte is!" greens hij en rende direct omhoog voor een oneerlijke voorsprong.
 

Met zijn oneerlijke voorsprong, was het niet moeilijk voor Loki om zijn wedstrijdje te winnen, ondanks dat de trap onwennig onder zijn stappen lag. Met een grijns keek hij over zijn schouder, ogen zoekend naar dat misbaksel dat niet veel later ook de eindstreep haalde. "Die was oneerlijk," zei ze met een stomme grijns rondom haar lippen. Hij zou er wel voor zorgen dat die grijns snel van haar gezicht verdween. "En toch had ik je bijna ingehaald." De jonge wolf probeerde niet te snuiven, maar het was moeilijk de neiging te onderdrukken. "In je dromen misschien," kaatste hij plagerig terug.
Loki liet zijn tweekleurige ogen van de teef afglijden en keek de ruimte rond. Vaagjes hoorde hij op de achtergrond het tikken van nagels op steen. De ruimte had dezelfde grootte als de vorige waar ze vandaan kwamen, maar deze was een stuk lichter vanwege meerdere gaten in de muren, waaronder één die tot de vloer reek. Hij liep erop af en ging vlak bij de rand zitten. Het was aardig hoog en vanaf deze plek kon hij over de toppen Dalrey Forest kijken en in de verte de Acrine Mountains zien liggen, mede omdat de tower zelf ook op een helling stond. Op dat moment drong het tot hem door hoe groot Serigala werkelijk was en hoeveel plekken er nog waren voor hem om te ontdekken. Een glimlach trok aan zijn mondhoeken bij de belofte op meer avontuur.
"Hebben jullie plezier?" hoorde hij plots achter zich en hij keek achter zich om daar Skylar te zien staan. Hij rolde een keer met zijn ogen, maar kreeg de kans nog niet om een reactie te plaatsen, want het misbaksel in de kamer was hem voor: "Ik weet niet eens wie je bent dus hoezo zou ik je meenemen?" vroeg ze. Dat was waar ook; ze hadden zichzelf nog helemaal niet aan elkaar voorgesteld. Hij dacht haar naam ergens wel een keer gehoord te hebben, maar had niet de moeite gedaan om deze ook echt te onthouden. Als het aan hem lag, dan was dit ongedierte ook zo het Shadow territorium weer uit, maar dat hoefde zij zelf nu nog niet te weten. "Oh negeer mijn zuster. Ze heeft last van aandachtstekort," zei hij en wierp een uitdagende blik richting zijn oudere nestgenoot. Met de ogen nog steeds op haar gericht, tikte hij twee keer met zijn voorpoot op de vloer naast hem, alsof hij het jongere teefje uitnodigde naast hem te komen zitten om van het uitzicht te genieten, en zijn 'gemene' zus maar te laten voor wat ze was. Hopelijk zou dat misbaksel niets in de gaten hebben en toehappen, zodat hij eindelijk met plezier zijn experiment in werking kon zetten.  

Eén van zijn zwarte oren draaide zich richting het onwetende teefje en de rest van zijn kop volgde om haar aan te zien komen. Mooi, ze hapte toe. Zonder ergens erg in te hebben kwam ze naast hem zitten bij de opening en keek met grote ronde ogen naar landschap voorbij de tower. Ze ging zo op in het indrukwekkende uitzicht, dat Loki het risico kon nemen even over zijn schouder naar Sky te gluren, en haar een knipoog  te geven om haar ervan op de hoogte te brengen dat hij iets in zijn schild voerde. Dit was het perfecte moment—het moment waarop hij had gewacht sinds ze Hallow Tower binnen waren gestapt. Met een snel kloppend hart van spanning en opwinding, keek hij toe hoe de domme teef opstond en ietwat voorover boog—misschien om iets te zien vlak bij de voet van de toren of gewoon om een goed te kijken hoe hoog het werkelijk was—en de jonge reu kon het niet langer meer voor elkaar krijgen de grijns van zijn snuit te houden. Tijd voor actie!
Hij kwam overeind en dook naar voren om het misbaksel bij haar nekvel beet te pakken en in diezelfde beweging trok hij haar omlaag naar de rand. Ze stond er al zo dichtbij dat het niet moeilijk was haar zwaartepunt erover te sleuren en haar head-first het gat uit te laten donderen. Vlug liet hij los en sprong hij naar achteren om te voorkomen dat hij zelf een vrije val maakte. Met een valse grijns op zijn smoel keek hij toe en sloeg zijn zwarte staart zwaaiend de lucht in. Hij kon niet wachten om het resultaat van zijn actie te zien!


OOC: Kort maar krachtig :'D
& ik had toestemming voor dit beetje godmoden