Gezelschap....OPEN

Heel de dag lang was Tristan al lui. Te lui om te jagen, om rond te lopen, maar te verveeld om ergens te gaan liggen en niks te doen. Hij had er een hekel aan, aan niks doen. Het was saai en dan ging hij zich vervelen en wanneer dat hij zich verveelde gebeurden er slechte zaken. Precies om dat tegen te gaan was de wolf met zijn vuile witte vacht in beweging gebleven en strompelde hij wat door het bos heen. Opzoek naar iets dat zijn dag nog interessant zou kunnen maken.

Uiteindelijk was er iets opgedoken dan al zijn aandacht wist te krijgen. De geur van vers vlees was wat hem vooral aantrok. De soortgenoot nam hij erbij en kon voor een dagje vermaak zorgen, maar het was vooral eten. Zijn maag liet een klagend gerommel horen en hij twijfelde niet langer. Zijn neus volgend kwam hij terecht bij een wolf die net zijn maaltijd op had. ‘Aw,’ kwam er teleurgesteld uit de vuile reu zijn mond. Zijn ogen waren gericht op het hoopje botten dat er nog op de grond lag, maar er hing nog maar amper vlees uit. ‘Net te laat voor mijn maaltijd,’ ging hij op een zeer dramatische toon verder. Als je één woord mocht kiezen om Tristan te beschrijven, dan was dat zeker ‘drama’ want hij deed niets liever dan overdreven reageren.

Met een schuin oog keek Tristan naar de andere wolf die zijn dramatische toon overnam. Zoals steeds sierde een grijns de wolf zijn lippen en lachte hij wanneer hij de woorden hoorden. ‘Verschrikkelijk jammer,’ zei hij lachend, moest hij eerder zijn gekomen had hij de reu weggejaagd en zijn eten opgeëist. Langzaam was hij ondertussen rond de andere aan het cirkelen. Zoals altijd had hij een slordige houding die perfect paste bij zijn voorkomen. Hij liep altijd met zijn hoofd laag bij de grond en zijn poten heften hij nooit hoog op waardoor ze vaak over de grond sleepten. Zijn vacht zat ondertussen vol met klitten en was al lang niet meer wit te noemen.
Tristan wandelde rustig dichter bij terwijl de andere maar aan het praten was. Iets over het samen jagen op herten zodat hij ook een maaltijd had. Wat een vriendelijk aanbod. Ondertussen stond hij al een heel pak dichter bij de andere reu en de overblijfsels. Eén van zijn witte poten stak hij uit naar één van de botjes om die zo naar zich toe te schuiven. ‘Wat nu als jij op een hert ga jagen en ik wacht hier?’ stelde Tristan serieus voor. Nee, nog steeds had hij geen zin in jagen. In zichzelf moe maken. Hij kon prima nog een tijd zonder eten en ergens lag er wel iets dood op de grond. Misschien overblijfsels of een gestorven konijn. Hoe minder moeiten hoe beter. ‘Ja, goed, deal, afgesproken? Perfect! Zoek de dikste en sappigste maar uit,’ een grote grijns sierde de witte reu zijn bek terwijl hij zelf het antwoord voor de andere had gekozen.

Net zoals hij aan het doen was begon de andere reu ook met rondjes stappen. Wat nieuwsgierig bewoog Tristan zijn oren heen en weer en de grijns verdween maar niet. Dit was goed. Hij lokte reactie uit bij de anderen. Niet precies wat hij wilde, want de andere wilde nog altijd iets samen gaan doen. Jagen met een soortgenoot maakten alles veel eenvoudiger, maar toch sloeg hij het aanbod af. De andere mocht in zijn plek voor hem jagen, maar dat werd ook afgeslagen.
Tristan liet een schrille lach horen en schudden hevig met zijn hoofd. ‘Sorry mate, niet zo’n team speler,’ zei hij en staakten het lopen van de rondjes. Het bot dat hij zonet bij het karkas had weg getrokken stak hij in zijn mond vooraleer hij ging liggen. Nu plaatste hij het witte bot tussen zijn poten en begon hij erop de kauwen. ‘Delen staat dus niet in mijn woordenboek, wat van mij is is van mij,’ vervolgde hij nog, zijn bruine ogen richten hij op naar de andere tijdens het kauwen. Als de vreemde wolf wilde dat Tristan onder de indruk van hem was, faalde hij enorm. Eigenlijk was Tristan nooit onder de indruk van iemand, daarvoor was hij niet verstandig genoeg. En zoals vele zeiden: hij miste een paar vijzen in zijn kop.

Voor een bepaalde tijd keek Tristan niet meer naar de andere reu, maar zijn oor draaide wel steeds naar hem toe als de andere van plaats veranderde. Hij bleef ook steeds luisteren naar wat werd gezegd en heel de tijd kon hij niet anders dan vermakelijk grijnzen. ‘Heeft iemand je ooit al verteld dat je niet subtiel bent? Nee echt, daar is nog heeeeeel wat werk aan,’ zei Tristan die met een schuin oog naar de andere bleef kijken. ‘Eigenlijk is er op meerdere vlakken werk aan je, maar laat ik die maar niet allemaal opsommen,’ zei hij grijnzend en hij wierp zijn blik op het bot waar dat hij verder op ging kauwen. Tristan was zeer tevreden en trots over zijn eigen uitspraak. Het was echt van zijn gezicht af te lezen. Die opmerking moest hij gewoon onthouden voor een volgende keer met iemand anders. Wie weet wat voor geweldige reacties dat hij dan nog zou krijgen. ‘Maar ik ben niet lui,’ voor even leek het alsof dat hij in de verdediging zou schieten en het volledig zou gaan ontkennen. ‘Ik maak enkel graag gebruik van de diensten van anderen,’ vervolgde de vuile wolf. Als hij zich niet moe moest maken zou hij dat simpel weg ook niet doen.

OOC: No worries, vind je posten goed ^^