Attention

De grote wolf had zijn tocht hervat na de ontmoeting met de kleine wolf, en was de hele tundra overgestoken. Na een tijdje had hij de bergen opgemerkt, die aan de horizon lagen. Nieuwsgierigheid had hem die kant op gedreven. Terwijl de zon begon te zakken, merkte hij dat de reuzen van steen hoger waren dan hij had gedacht. Niet iets wat je beklom in enkel een nacht tijd. Bovendien was het niet één berg, nee, het was een complete bergrug. Toch wilde hij minstens een klein stukje de hoogte in, gewoon om herinneringen op te halen aan Druid Peak, zijn voormalig thuis.
Hij was misschien halverwege de berghelling, zijn poten stevig in de sneeuw geplant, toen de geur van een andere wolf zijn neus binnenzweefde. Het was drukker dan hij had verwacht, dacht hij met een grijns. Wat zouden andere wolven hier te zoeken hebben? Veel prooi kon hier niet zitten, leek hem zo. Gezellig. Tijd om kennis te maken met de plaatselijke bevolking.
Aedion schudde zijn vacht uit, richtte zich op tot zijn volledige lengte en wandelde zijn neus achterna. Het was de geur van een wolvin, merkte hij. Niet zo gek ver weg. Met een slome grijns op zijn snuit dribbelde hij langs de helling, op zoek naar gezelschap.

Voor Nymeria c:

Het duurde niet lang voordat er een soortgenoot de hoek om gewandeld kwam. Aedion wachtte nieuwsgierig af en hield voor een moment zijn pas in. Zijn ogen gleden over de wolf heen - een wolvin met dezelfde soort vachttekeningen als hijzelf droeg. Tevens had ze een bontgekleurde pels, met kleuren die uiteenliepen van zwart tot wit met vele tinten bruin en grijs. Haar vacht was vol, ze was goed aangepast aan de koude omgeving. Al zag hij wel dat ze vrij mager was onder die warme jas van haren.
Voor een seconde hadden ze oogcontact. Aedion draaide zijn kop voorzichtig opzij bij de intiem gelukkige uitdrukking die in haar amberen ogen speelde. Hij opende zijn bek om een begroeting uit te spreken, maar de woorden bevroren op zijn lippen toen hij haar ogen zag wegdraaien en de wolvin zijlings in de sneeuw viel.
Oké, dat had hij nog nooit meegemaakt. Met een opgetrokken wenkbrauw zette hij voorzichtig een paar pootstappen dichterbij, niet goed wetende of dit een grap moest zijn of pure ernst was. Hij zag dat haar borstkas regelmatig op en neer ging, dus dood was ze niet. Dat was een goed teken.
Aedion roerde met zijn neus voorzichtig door de vacht in haar nek. Zijn blik viel al gauw op een wond aan haar flank. Dat zag er niet goed uit. De wond was nog maar aan het helen. Dunne straaltjes bloed sijpelden tussen haar vacht door. En spotte hij hier en daar zwarte plekken, achtergelaten door frostbite? Het was een wonder dat de wolvin überhaupt nog tot zover was gekomen op deze hoogte. De grote wolf likte instinctief aan de wond. Die moest zo snel mogelijk dichtgroeien, voordat ze nog meer bloed verloor. Dat was waarschijnlijk de reden dat de wolvin haar bewustzijn kwijt was geraakt, samen met de uitputting van een reis over de bergen.
Aangezien hij zelf uit een gebied kwam waar het 's winters erg koud kon zijn, wist hij wat de overlevingskansen van de wolvin zouden vergroten. Warmte, was nummer één. Bloedverlies leidde tot afkoeling, en afkoeling leidde tot de dood. En Aedion was nou niet bepaald het type om een vreemdeling zomaar te laten doodbloeden. Zeker niet als het een beeldschone wolvin was.
Goedmoedig zakte hij door zijn poten en ging strak langs de wolvin liggen. Zijn eigen lichaamswarmte zou voorkomen dat ze doodvroor. Koud zou hij het niet zo snel krijgen, want zijn wintervacht hield de kou op afstand. En koud zou het zeker worden, aangezien de zon steeds dieper zakte. Nog even en hij zou achter de bergtoppen verdwijnen.
Aedion vouwde zijn voorpoten onder zijn lichaam en drapeerde zijn borstelige staart over haar achterlijf heen. Voorzichtig, om zo weinig mogelijk pijn te veroorzaken, begon hij opnieuw haar wond te likken. Zijn speeksel zou de boel ontsmetten, wist hij. Een infectie kon de wolvin er niet bijhebben. Als ze überhaupt ooit weer bij bewustzijn kwam.