Three Minutes To Midnight

Het voelde een beetje als thuiskomen. Best vreemd, gezien het feit dat hij zijn roedel had verlaten. Toch voelde Aedion zich meer zichzelf in dit nieuwe gebied - het gebied waar zijn broer moest zijn. Nu hij eenmaal zijn eerste pootstappen in de Taiga had gezet, wenste hij dat hij eerder was vertrokken. Toen Darayvian de roedel had verlaten, had hij het gevoel gehad dat hij hem moest volgen, zijn partner in crime. Wat hem tegen had gehouden wist hij niet. Later had hij er nog eens over nagedacht, met de wens om hem alsnog achterna te reizen. Maar zijn verstand wees op het feit dat hij al manen weg was, en dat zijn spoor waarschijnlijk niet meer te vinden zou zijn. Dat zorgde ervoor dat hij bleef, al voelde hij zich steeds minder op zijn plek in de roedel.
En daar was geen verandering in gekomen. Het verlangen om te vertrekken naar wherever groeide. Toen uiteindelijk zijn zus Iona er vandoor ging. Aedion wist wel wie ze ging zoeken. Van alle siblings was Darayvian haar favoriet geweest. Hij had niet veel met haar gesproken over wat haar gedachten waren over zijn vertrek. Blijkbaar miste ze hem zo erg dat ze de reis in haar eentje aandurfde. Dat was voor hem het laatste zetje geweest. Nog geen halve maan later was ook hij op weg gegaan, op zoek naar zijn broer.
Nu was hij hier. Zijn krachtige poten stonden sterk op de aarde, zijn neus was lichtelijk omhoog gericht om zo veel mogelijk geuren op te vangen. Hier en daar lagen nog kleine hoopjes sneeuw -  een teken van hoe streng de winters hier konden zijn. Als dit er in de nazomer nog lag, dan moest er 's winters al helemaal een dik pak liggen. Dat beviel hem wel. Sneeuw deed hem denken aan thuis. Last van kou had hij niet snel met zijn flinke wintervacht.

Dat was het moment dat de eerste geurvlag zijn neus binnenzweefde. Het was alsof hij een klap tegen zijn snuit kreeg. Hij bleef staan, stokstijf, terwijl hij probeerde om de geur te localiseren. Het was van Dar, daar was geen twijfel over. Een vrij vers spoor.
Aedion kon de grijns niet tegenhouden, die plotseling rond zijn lippen speelde. 'I've got something, Neo,' murmelde hij. Neo was met hem meegereisd. Onderweg had hij meer een last dan een aanwinst gebleken, met al zijn constante grappen en trucs. Hij was regelmatig tegen zijn broer uitgevlogen als hij hem weer eens wat had geflikt. Hij zuchtte door zijn neus. Al zou hij het nooit toegeven, toch was hij blij dat Neo met hem mee was. De wolf was slim, en dat kwam toch regelmatig van pas.
Maar Aedion vergat zijn broer toch eventjes toen hij een tweede geurvlag rook. Hij versnelde zijn tempo en hield zijn neus tegen de grond aan gedrukt om niets te missen. Zijn oren draaiden koortsachtig heen en weer. In de verte ving hij het geruis van een kreek op. Dat zou heel goed kunnen zijn waar Dar zich ophield, op dit moment. De grote wolf begon te rennen, niet langer wachtend op Neo. Hij sprintte tussen de enorme naaldbomen door, kop laag. De wereld schoot aan hem voorbij. En toen, liggend naast de kreek, zag hij na manen zijn broer weer terug. Aedion minderde vaart en wandelde rustig dichterbij.
'It's been a while,' waren zijn begroetende woorden, waarna hij met een grijns zijn kop tegen Dar z'n schouder beukte. 'You've got no idea how good it feels to see you again.' Zijn borstelige staart zwierde traag heen en weer, een teken van zijn enthousiasme over dit weerzien. Hij had zijn leider weer gevonden, dus was het de hoogste tijd om hier de boel op stelten te zetten. De andere wolven hier konden zich maar beter voorbereiden op de siblings.

^{Aan de wandel gaan met zijn biologische broer was tot op het heden nog geen waar succes geweest. Er hadden uiteraard geregeld conversaties plaatsgevonden, maar Neo kon makkelijk uit de topics en het taalgebruik van broeder Aedion halen dat er aannemelijk geen diepgaande interactie zou geschieden. Maar goed, het einde van deze expeditie was nabij. Dat kon alleen maar iets goeds betekenen. Vandaag waren de twee broeders aangekomen in een biotoop dat absoluut iets weghad van een Taiga. Ze zouden zich ongetwijfeld in het noorden bevinden. Het noorden van hun uiteindelijke bestemming. Serigala.
'I've got something, Neo,' sprak Aedion. De iele, donkergekleurde reu tilde zijn neus in de lucht, speurend naar het zekere 'something'. Hadden ze dan, na deze dagen van kou en eindeloze trippen, hun halfbroeder gevonden? Plotseling spurtte Aedion over de vorstige bodem een stuk voorruit, zijn staart wapperend in de ijle wind. Wat zijn broeder ook gedetecteerd had, het had nu zeker Neo's belangstelling. Terwijl hij verderop zijn broer hoorde spreken, drong de geur diep in zijn reukorgaan door. Darayvian. Hij had hem gevonden! Nieuwsgierig zette Neo het op een drafje, zijn kop alweer ratelend met ideeën. Zou hun halfbroeder nog steeds dat fascinerende gedrag vertonen? Zou hij nog steeds een fascinerend plan hebben om Serigala over te nemen, misschien? Neo hoopte het oprecht. Hij zag het totaal niet zitten om zich aan te sluiten bij een van de locale roedels. Een paar stupide Wolven kon hij wel aan, maar een hele troep?
Ineens leken de naaldbomen, die bovendien een immens verrukkelijke geur verspreidden, opzij te wijken. Voor Neo's snuit doemde een beekje van waarschijnlijk smeltwater op, met daaromheen wat rotsen, gevallen naalden en.. ah, zijn broeders! 'Gegroet, broeder Daryvian!' knikte het magere scharminkel, stiekem toch wel verrukt zijn halfbroer te zien.}

De grijns die zijn gezicht sierde, was haast niet weg te krijgen. Ook de ruige staart van Dar zwiepte traag heen en weer - iets wat in het verleden maar zelden voor was gekomen. 'You took the words straight out of my mouth,' sprak zijn zwarte broer. Aedion lachte zijn tanden bloot en liet zijn blik eens over de wolf heen glijden. Darayvian was gegroeid, zelfs al was hij al behoorlijk groot geweest in de tijd dat hij nog bij de roedel was. Flinke spierbundels rolden onder zijn pels, en mager was hij zeker niet. Dat wees op het feit dat hier genoeg prooi moest zijn, en ook genoeg lichaamsbeweging. Zijn broeder had zeker een prachtige plek uitgekozen om zich te vestigen. Aedion kon niet wachten om met hem alle plekken te bezoeken die de moeite waard waren.
Ondertussen was Neo ook op komen dagen, die zijn halfbroer knikkend begroette. Het ontging hem niet dat de grijns van Darayvian's gezicht verdween. Ja, die twee hadden het nooit bepaald met elkaar kunnen vinden. Dar sprak dan ook Neo's naam uit alsof hij niets smerigers kon bedenken. 'It's good to see you too.' Aedion kon het niet laten om grijnzend zijn blik van de één naar de ander te laten glijden. Zijn biologische broer pesten kon nooit kwaad, met dat superieure brein van hem.
'You can't imagine the fun we've had on our little journey,' gromde hij tegen Dar. 'I never knew when he'd laid another snare for me to stumble into.' Hij snoof verontwaardigd, maar zijn grijns verscheen alweer gauw. Hij zakte door zijn achterpoten en plaatste zijn achterste op de grond in een gemakkelijke positie. Dit ging een interessante conversatie worden.

^{'Hello Neo. It's good to see you too.' Ach wel, het klassieke sarcasme. Neo had al verondersteld dat zijn halfbroeder niet geheel gelukkig zou zijn met hun reünie. Dat maakte ook niet uit. Terwijl Darayvian zich druk maakte over hun zogenaamde 'slechte relatie' - die overigens niet echt bestond volgens Neo, hij vond het geen relatie te noemen -, kon de enige zinnige Wolf van dit drietal aan de slag met de psychologische testen. Ontmoetingen zoals deze kwamen zelden voor. Nu had Neo eindelijk de kans om het merkwaardige gedrag van zijn halfbroeder te bestuderen. Dat van zijn biologische broeder overigens ook. Het was weliswaar wat minder kil, maar ook zeker het onderzoeken waard. 'You can't imagine the fun we've had on our little journey. I never knew when he'd laid another snare for me to stumble into,' sprak broeder Aedion. Ah, duidde hij de kleine valletjes aan die Neo had gelegd rondom zijn nest die ene dag? Wat een teleurstelling. De magere Wolf had gedacht dat zijn biologische broer wel hield van een... behendigheidstest. 'Huhn. Just because that so-called agility of yours is negligible, doesn't mean I am willing to spend time on trapping your hairy backsides, brother,' snoof Neo beledigd, met een prachtig vleugje - of eerder een hele teug - arrogantie in zijn stem.}

Dar toonde, zoals altijd eigenlijk, vrij weinig medelijden met zijn situatie. 'I feel so sorry for you, dear brother of mine.' Zie, het sarcasme spatte er vanaf. Gelukkig hield Aedion wel van dit geheen-en-weer.
'Your compassion is highly appreciated,' grijnsde hij. Neo snoof beledigd na zijn opmerking, alsof hij hem had moeten bedanken voor de stunt die hij had uitgehaald in plaats van hem in woede aan te vliegen. 'Huhn. Just because that so-called agility of yours is negligible, doesn't mean I am willing to spend time on trapping your hairy backsides, brother.' De grote wolf wilde net iets snibbigs terugzeggen, maar zijn broeder was hem voor.
'So what do you think of the neighbourhood?' Verstandig was het zeker om van onderwerp te veranderen. Right. Ze moesten eens even ter zake komen.
'Rather lovely, from what I've seen.' Voorlopig had hij zijn aandacht vooral gevestigd op Neo, en om uit zijn valstrikken te blijven. Maar de bergen waar ze doorheen waren getrokken om dit te bereiken, stonden hem wel aan. Tevens de tundravlakte die hij had gezien. Alweer die grijns terwijl hij zijn kop schuindraaide. 'What are you up to, brother?'

^{Halfbroer Darayvian veranderde het onderwerp, waarschijnlijk om een ruzie te voorkomen. Pff. Welke ruzie? Als er een conflict zou ontstaan, zou het vast en zeker door zijn opvliegende broeder worden veroorzaakt. Aedion en zijn lompe gedrag ook altijd..'So, what do you think of the neighbourhood?' Dus blijkbaar was zijn halfbroer al op onderzoek uit geweest. 'Rather lovely, from what I've seen. What are you up to, brother?' Ah, zelfs zijn leeghoofdige bloedverwant had duidelijk door dat Darayvian met iets ambitieus zou komen. Wat dit inhield maakte Neo vrij weinig uit. Op roofpartijen gaan? Het deed hem niks. Een roedel starten? Voor zijn eigen veiligheid zou hij wel in de buurt blijven. Een roedel uitroeien? Nou, dan kon zijn broeder genieten van Neo's kostbare aandacht. Des te minder idioten er rondliepen op deze planeet, des te beter.}

Aedion merkte op hoe zijn broeder ook weer begon te grijnzen. Hij rees op tot zijn volledige lengte, voordat zijn gezichtsuitdrukking veranderde naar dodelijk serieus. Aedion's eigen grijns groeide des te meer. Dit beloofde groots te worden. 'I wish to restore the Druids to their former might.' Bam. De woorden sloegen in als een bom. De bruine wolf hield onbewust zijn adem in terwijl hij het nieuws probeerde te bevatten. Darayvian had de ambitie om de grootste roedel aller tijden te laten herleven? 'Of course, I can use some help.' De gouden ogen van zijn broer waren indringend, de ernst en de wens om dit plan ten uitvoer te brengen straalden er vanaf.
Aedion richtte zich ook op, zijn staart zelfverzekerd geheven. 'It would be an honour to stand by your side,' sprak hij oprecht. Dit was beter dan hij had verwacht. De oude roedel was groots geweest, zo groots. Het zou een eer zijn om er weer deel uit van te maken. De reu had plots weer een doel voor ogen. Hij zou zijn broeder steunen waar hij kon, en vechten voor hun idealen. Plotseling was hij nog dankbaarder voor het feit dat hij zijn thuisland had verlaten om hem te gaan zoeken. Vanaf jonge leeftijd had hij de ambitie en de leiderskwaliteiten al gezien in zijn halfbroer, besefte hij nu pas. Dat was de reden dat hij hem altijd had gevolgd. En dat was ook wat hij nu van plan was te doen. Darayvian kon op hem rekenen, Aedion zou tot het bittere einde met hem strijden.

<sup>Terwijl zijn broeders hoogstwaarschijnlijk over iets onbenulligs spraken, speurde Neo de hemel af. Ah, een fascinerende wolvenformatie, zo te zien! De lieflijke cirrocumulus zorgde voor een aangename aanblik. Aangenamer dat zijn uitzicht op de twee opgepompte spierballen die uitgebreid stonden te brallen over.. wacht, hoorde hij daar nou 'Druids'? Neo snoof even een gepikeerd en ving nog net een paar woordjes op, voordat broeder Darayvian aan zijn volgende uitspraak begon.'Of course, I can use some help.' Dat was een hele snuggere conclusie die hij daar trok. Een Wolf alleen was niet in staat een roedel op te zetten.'It would be an honour to stand by your side,' reageerde Aedion plechtig. Oh god, daar kreeg je alle plechtige onzin weer. Alle regeltjes en alle eerbetoontjes. Natuurlijk, Wolven zoals zijn biologische broer konden levens redden en je ontroeren met hun heldendaden, maar de wetenschappers onder hen wisten hoe de wereld écht in elkaar zat*. Neo wist als kundige op het gebied van vele wetenschappen én het leven zelf maar al te goed dat als puntje bij paaltje kwam, men een stuk minder plechtig deed. Oh wacht. Volgensmij wachtte Darayvian op zíjn antwoord. 'Hmpf. I suppose you deserve some of my help, don't you?' snoof Neo arrogant. Hij haalde zijn schouders op, keek even naar de lucht en vervolgde: 'We have to spread our glorious genes, after all.' Het was niet zijn nummer-1 prioriteit om zich voort te planten. Hij wist dat het maken van puppies lachverwekkend veel tijd kostte, en als zijn kroost nou eenmaal ter wereld kwam, zou hij het te druk hebben met ze te onderwijzen. Er zou geen plaats en tijd meer zijn voor echte, fascinerende experimenten!

[*: Deze zin is gebaseerd op de uitspraak van een van mijn docenten whaha]</sup>

Er leek dankbaarheid in de ogen van Darayvian te glimmen. Natuurlijk verdween die uitdrukking zo gauw als Neo zijn bek opentrok. 'Hmpf. I suppose you deserve some of my help, don't you? We have to spread our glorious genes, after all.' Aedion kreeg het voor elkaar om niet met zijn ogen te rollen bij die uitspraak. Way to ruin a moment, brother. Dar was ook niet echt te spreken van de attitude van z'n broer.
'I'm not sure I want your glorious genes to spread,' zei hij nukkig. Aedion rolde met zijn schouders, schoof de irritatie van hem af. Zijn gebruikelijke grijns verscheen weer rond zijn snuit.
'We can discuss the ladies later,' grijnsde hij breed. 'I'm more interested in the battle strategies and other tactics, to be honest.' Meer zijn vakgebied, al vond hij wolvinnen ook zeer interessant. Maar zijn genen verspreiden... die dingen zouden wel komen als de Druids weer een fatsoenlijk grondgebied bezaten, hier in Serigala.

^{Zijn halfbroer begon weer eens wat te brommen. 'I'm not sure I want your glorious genes to spread.' En hoe dat niet? Ze hadden meer intelligente Wolven nodig in dit land, dat was zeker. 'We can discuss the ladies later,' onderbrak Aedion. Oh. Ja. Natuurlijk. Hij had het woord 'ladies' nooit in de mond genomen. Als hij het had over het verspreiden van zijn almachtige genen, had hij het over het verwekken van de jonkies bij een Wolvin die ook wel redelijke genen had - waarschijnlijk kwamen deze types weinig voor, maar toch - en niet over een relatie. Allemachtig, wat zou hij aanmoeten met een vrouw? Ze zou alleen maar in de weg staan tijdens zijn experimenten! En dan nog de romantiek... smerig was het! 'I'm more interested in the battle strategies and other tactics, to be honest.' Neo snoof even en keek naar het zacht kolkende water in de kreek. Vers smeltwater. Hij zou liever de gletsjer waar het vandaan kwam willen inspecteren. Hmpf. Goed, eerst deze conversatie beëindigen. 'Agreed. We should investigate our potential enemies. I doubt this land consists of rogues only.' Andere roedels konden beter gaan migreren als ze hun miezerige leden in leven wilde houden. De Druids kwamen eraan!}

Zijn afleidingstruc werkte. Beide partijen haalden even hun neus op, maar al gauw veranderde het onderwerp. Darayvian legde uit hoe de stand van zaken was op het moment. 'We don't have to worry about the Shadows for now.' The Shadows? Aedion kon het niet laten om een wenkbrauw op te trekken bij die naam. Heel origineel. 'They recently lost their leader and are now in a state of chaos.' Er kroop een grijnsje over het gezicht van zijn broer. Kijk, dat waren de tactieken. Take out the leader and the entire pack will collapse. En als ze niet ineen zouden storten, wilde hij daar graag een handje bij helpen. 'It's Õkami that could prove to be an obstacle.' De bruine wolf sloeg de naam op in zijn geheugen. Hij had hem nog niet eerder vernomen, maar zo lang was hij ook nog niet in Serigala.
'Do you know anything about their pack structure? Any potential weaknesses?' Zijn strijdersbrein was al aan het malen over eventuele aanvallen. Of ze pakten het een stuk simpeler aan en zouden de Alpha afmaken en de rest van de roedel twee keuze's geven: oprotten of aansluiten bij de Druids. Ze moesten ergens hun leven vandaan halen, right?

^{'We don't have to worry about the Shadows for now. They recently lost their only leader and are now in a state of chaos.' Dat was altijd goed om te horen. 'It's Okami that could prove to be an obstacle.' Neo knikte, zijn gezicht bedenkelijk gefronst. Hij had eigenlijk geen idee wie The Shadows en de Okami waren, al zou hij er beter vanaf zijn als hij dat wel wist. Het enige wat hij kon gokken over de creaturen in de roedels was dat ze bij Okami waarschijnlijk wat origineler waren met namen... 'Do you know anything about their pack structure? Any potential weaknesses?' sprak Aedion. Ah, zijn broeder was een Wolf van actie. Goed. Zoiets kon een krachtige roedel goed gebruiken. Naast de almachtige, werkende brein die ervoor zorgde dat een roedel überhaupt kon bestaan en kon blijven bestaan, was een motiverend vuurtje wel belangrijk. Oh ja, en een Alfa natuurlijk. Die kon zo nu en dan ook wel handig zijn, waarschijnlijk. 'Well, I suppose you could find out?' grauwde Neo een beetje gepikeerd. Iemand moest het doen, en die iemand zou hij niet willen zijn. Hij wilde het liefst contact met idioten vermijden, zodat zijn humeur niet belemmerd zou worden.}