Let's walk and talk ll Zayn

Ze had niet gedacht dat ze met iets zou terug komen, vooral omdat ze niet echt er op uit ging om te jagen. Maar een als ze een goede kans zag zou ze er altijd voor gaan. Vandaar dat er een redelijk grote konijn tussen haar bek te vinden was, ze had het beest gevangen in de buurt van de marsh lands. Waar -vooral in dit tijd van her jaar- veel konijn te vinden was. Daarom was ze er ook langs gegaan, normaal kwam ze nooit in de buurt van die vieze moerasachtige gebied. Vers bloed stroomde nog steeds van het beest langs haar bek en gleed langs haar vacht om uitendelijk op de koude grond te belanden. Waardoor ze een spoor van bloed achter haar had gecreëerd. Toen Cordelia naar weten een goed en rustig plekje had gevonden diep in het donkere bos wat zij thuis noemde, plofte ze op de grond. En legde haar prooi voor haar poten neer op de grond, de wolvin liet er geen gras over groeien en deed zich al snel te goed aan haar prooi.Ze scheurde al snel een groot stuk van het beest af. En begon rustig met kauwen, de smaak van vers bloed vulde de bek van de wolvin. En het was zalig. Maar net toen ze haar tweede hap wilde nemen was er iets anders wat haar aandacht trok. Een geur, ze was blijkbaar niet zo alleen als ze eerst dacht. Een grijns verscheen op het gelaat van de wolvin. 'Wie is daar?' haar luidde stem echode door het -voorheen- dood stille bos.

Zayn~

De grijze reu had deze route nu wel honderd keer gelopen. Vaak vertrok hij met een lege maag, maar kwam hij terug met een volle maag en voedsel voor de roedel. Deze keer kwam hij terug met een volle maag, maar een lege bek. Niet omdat hij zijn roedelleden niets gunde, maar omdat de buit karig was. Een klein mager konijn, waarvoor hij ook nog redelijk wat moeite had moeten doen. Er moesten weer jachtpartijen met de roedel gehouden worden, want op deze manier werden ze niet rond voor de winter.

Op weg naar de grotten kwam hij Cordelia tegen, die door iedereen liefkozend Cor genoemd werd. Ze had eerst niet door dat hij het was, dus vroeg ze 'wie is daar?'. Hij liet die vraag onbeantwoord, want daar zou ze snel genoeg achter komen. Toen hij eenmaal tevoorschijn was gekomen, zag hij dat Cor ook de buit binnen had, maar dat deze ook geen vetpot was. "Had je een indringer verwacht?" sprak hij, terwijl er een klein grijnsje op zijn gezicht speelde. Indringers waren zeldzaam tegenwoordig. Volgens mij was iedereen in Serigala ondertussen wel op de hoogte dat je niet zomaar het Dalrey binnen kon lopen en je gang kon gaan. Vaak ging dat gepaard met behoorlijk wat tegenwerking.

Het duurde niet lang voordat er een wolf tevoorschijn kwam, eentje die Cordelia gelijk herkende. Het was niemand minder dan Zayn, samen met haar halfbroer maakte hij een grote kans op de titel 'Alpha'. Dus een gesprekje met hem aangaan kon geen kwaad. Cordelia's blik viel op het marge konijntje dat de reu bij zich droeg. Er zat bijna geen vlees aan, het was net genoeg om een pup mee te voeden. Maar geen volwassen reu.  "Had je een indringer verwacht?" vroeg de reu, terwijl er een klein grijnsje rond zijn gelaat vormende. Beetje vreemde vraag als je het haar vroeg, het zou zo kunnen dat er een paar Okami poedels het gebied probeerde te betreden. Alles was mogelijk in deze onzekere tijd. 'Je weet maar nooit' Sprak ze wolvin daarom wat luchtig terwijl ze haar schouders ophaalde. 'Wie weet wat die Okami-honden van plan zijn'Gooide ze er snel achter aan. Haar stem klonk bitter toen ze de woord 'Okami' uitsprak. Oh wat had ze toch een haat gekregen voor die roedel.

De vraag op dit moment was wie er de verantwoordelijkheid van de roedel op zich ging nemen. Natuurlijk zou Zayn meer dan bereid zijn om die op zich te nemen, maar hij was er ook van bewust dat concurrentie op de loer lag. Aissar was immers de zoon van Kai en maakte ook al heel wat jaren deel uit van de roedel. Zayn daar in tegen was een geboren en getogen Shadow met twee ouders die beiden de alfa-rol op zich hadden genomen. Wie weet waar dat dus op uit liep. "Je weet maar nooit," hoorde hij Cordelia antwoorden. "Wie weet wat die Okami honden van plan zijn." Er verscheen even een vaag grijnsje op zijn gezicht. Mooi om te merken dat zelfs de jeugd van de Shadows niets moest hebben van die roedel. Niet dat je veel keus had, want liefhebbers van de Okami zouden niet geaccepteerd worden bij de Shadows. Hij vroeg zich af of er ooit een roedel was geweest die ze als bondgenoten hadden gezien. "Gezien hun afwezigheid van de laatste paar weken en maanden gok ik dat ze nog met vakantie zijn." Hij had ze al in geen tijden gezien, behalve toen ze als een stel aasgieren op het lijk van Kai af waren gekomen. Toen waren ze vreemd genoeg als de kippen erbij geweest.

De wolvin zuchtte en ging recht opzitten, haar ogen wendde zich van de reu af en even... maar heel even sloot ze hen. 'Die leidster is nog aardig actief als je het mij vraagt' Die ouwe rot. Ze wierp haar blik weer op haar roedel genoot die zich nog geen stapje verzet had. De jonge wolvin schoot hem een speelse glimlach toe, ze zwaaide subtiel met haar staart als een soort gebaar dan hij dichter bij mocht komen. 'Ik bijt niet' grapte ze terwijl ze weer rustig ging liggen en weer een stukje van haar konijn afscheurde, er waaide een koel briesje en het geruis van de wind vulde haar oren. Weer wierp ze de reu een blik toe, een uitdagende blik. ''Hard' vervolgde ze en liet expres een beetje van haar tanden liet zien, grijzende wachtende ze de reactie van de reu af. Was ze een beetje kinderachtig bezig? Perhaps... maar ze kon toch wel een beetje 'spelen' met haar roedelgenoten?.

Volgens Cor was de ‘leidster’ van de roedel best aanwezig. Ama stonk een uur in de wind, dat kon hij best wel toegeven, maar verder had ze niets tot weinig ondernomen naar zijn weten. Misschien spendeerde ze haar tijd wel aan rouwen. De teef baalde vast van het feit dat zij niet diegene was geweest die Kai van het leven had kunnen beroven. Nee, die eer ging naar iemand naar een ander, nog steeds onbekend persoon. Cordelia begon inmiddels allerlei opvallende bewegingen te maken, terwijl ze hem met een ietwat vage grijns aankeek. ”Ik bijt niet,” grapte ze al wiebelend met haar staart. Even had hij het idee dat ze nog meer te zeggen had, maar ze had haar aandacht alweer gevestigd op de haas die voor haar lag. Enkele happen nam ze, waarna ze hem weer even kort aankeek. ”Hard,” stelde ze uiteindelijk vast. Zayn had geen idee of Cor daarmee doelde op het vlees of op iets anders. ”Wat is er hard?” vroeg hij dus maar op een serieuze toon.

”Wat is er hard?” Werd er aan d'r gevraagd, Cordelia reageerde niet; ze staarde hem enkel zwijgend aan. Hij speelde een speeltje met haar toch? Ze was vrij duidelijk geweest in haar 'subtiele' hinten. Maar toch... de manier waarop het aan haar vroeg, liet de wolvin geloven dat hij echt niet wist wat ze had bedoeld. Dit had ze niet verwacht... vooral niet van iemand zoals Zayn. Ze had hem blijkbaar verkeerd ingeschat. Maar Cordelia liet de sfeer er door niet verpesten en schonk de reu een grijns, rustig tikte ze met haar staart op de grond. 'Wat denk je dat ik bedoel?' vroeg ze op een nieuwsgierige toon , ze was toch wel benieuwd naar zijn antwoord. Haar ogen vielen even op het verscheurde konijn dat voor haar lag, ze verwachtte dat daar iets mee te maken had- zijn antwoord. Haar licht blauwe ogen wendde zich weer naar de reu toe en nestelde zich in zijn vacht. Ze zuchtte zachtjes, het was eigenlijk wel schattig om te weten dat Zayn haar niet begreep. Ze kon toch niet de eerste wolvin zijn die zo tegen hem had gepraat? Waarschijnlijk wist Zayn wel wat ze bedoelde; maar wist niet hoe hij er mee om moest gaan. Hoedan ook; 'Zeg Zayn, was je van plan om daar de hele dag te blijven staan of wat?' weer maakte ze de beweging met haar staart die ze eerst ook maakte, in die hoop dat hij haar woorden en haar bewegingen dit keer wel bij elkaar kon plaatsen.

Tegenwoordig bestond de roedel voornamelijk uit jonge wolven zoals Cordelia. Deze moesten natuurlijk getraind worden, maar dat was de afgelopen tijd amper gebeurd sinds de dood van Kai. Tot nu toe was nog niet iemand opgestaan van de roedel die de touwtjes weer in handen had genomen, daarom had hij het uiteindelijk maar gedaan. Iemand moest het zooitje toch regelen. Bovendien zat hij het langst in de roedel en had hij de meeste ervaring. Ervaring die hij graag over wilde brengen op wolven zoals Cor. ”Wat denk je wat ik bedoel?” sprak de wolvin. De teef wilde dit gesprek duidelijk een andere en wat speelsere wending geven, maar daar zat Zayn niet zo op te wachten. ”Zeg Zayn, was je van plan om daar de hele dag te blijven staan of wat?” waren de woorden die al gauw op haar vraag volgden. ”Sorry Cor, maar ik heb niet echt zin om met jou een gevecht aan te gaan wat je sowieso gaat verliezen. Kun je dat niet beter met je siblings doen?” Het was misschien niet echt aardig, maar de reu zat gewoon niet te wachten op een zinloos stoeipartijtje. Daar was hij nu toch wel iets te oud voor.

De wolvin haalde even diep adem, en ademde even later weer uit. Waar had ze hem de indruk gegeven dat ze met hem wilde vechten, verdomme! Cordelia begon langzaam haar geduld met de reu te verliezen. Was hij echt zo thick-skulled that hij simpel-weg niet zag dat ze met hem aan het flirten was? Dat ze hem enkel uitnodigde om dichter bij te komen? Toch hield ze haar speelse houding aan, en schonk hem een grijns. 'Fight you?' vroeg ze met grote ogen, ' I woud'nt dare' vervolgde ze toen, al was het duidelijk te horen dat haar toon niet meer zo speels was als eerst. Cordelia liet even een zachte zucht horen terwijl ze even naar haar prooi keek- ze had geen honger meer. De wolvin zat even na te denken over ze het nu zou aanpakken, aangezien haar subtiele hinten niet op de reu werkte. Langzaam kwam de prachtige wolvin overeind en hield haar hoofd iets wat schuin. Haar blauwe ogen keken de reu strak aan. 'But thats not what i meant' sprak ze op een rustige toon, terwijl haar grijns verdween.'My only intension was te bring you closer; so that we could eat as clanmates' vervolgde ze toen maar nu op een wat zachtere toon, ze haalde haar ogen van de reu af en keek naar de grond. Als hij het nu niet begreep wist ze het ook niet meer. 'Je houdt steeds je afstand, je bent toch niet bang voor me?'