So baby pull me closer in the bathtub with a toaster

In een lichtjes opgewekte pas liep de witte wolvin naast haar reisgezel terwijl ze het al openbloeiende landschap met volle aandacht bewonderde. Er kwamen weer grassprieten tevoorschijn nu ze richting de vallei wandelden, hier en daar zag Valintia een bloem openklappen en wat verderop hoorde ze het typische gebrul van een mannetjeshert. Het landschap begon eindelijk te ontdooien en de prooi trok eindelijk weer aan. Geen honger meer, dus, als haar jachtkunsten haar teminste niet in de steek lieten. Uit haar ooghoeken bestudeerde ze zo onopvallend mogelijk Polaris, haar nieuwe gezelschap, en ze moest toegeven dat reizen met hem een stuk aangenamer was dan een verwacht had. Hij wist altijd wel een of ander interessant verhaal naar boven te halen, had een enorme kennis over sterrenkunde en natuurlijk kon er nog wel eens een grapje van af. Er waren slechts zeldzaam momenten dat er een stilte hing, zoals nu. Bovendien was het leuker dan alleen rondtrekken - zeker met zo'n intelligente, bijzondere wolf als Pol. Hij mocht er natuurlijk ook zijn qua lichaamsbouw; hij had een mooie bruin-witte vacht, stevige spieren, een lichtjes atletische bouw...

Haar aandacht werd plotseling verlegd door een glimp van blauw tussen de bomen door. Het was niet het gewone soort blauw van de lucht, meer feller, onnatuurlijker. Zoals elke teef werd haar vrouwelijke nieuwsgierigheid geprikkeld en wenkte ze Pol met haar staart, met volle interesse lonkend naar het vreemde blauw. "Woah, Pol, you have to see that!" Ze ging er in een klein huppelpasje vandoor, maar ze hoefde niet lang te rennen voordat ze arriveerde. Er verscheen een uitgestrekt helderblauw meer  voor haar uit, prachtig, omringd door prachtige bomen die er anders uitagen dan de meeste bomen in de Taiga. Bijna onmiddellijk aangetrokken tot het mooie water, liet ze haar poot in het water zakken en merkte tot haar verbazing dat het warm aanvoelde. Pol moést dit zien! "You might think I'm crazy, but this water is just freaking warm! It feels like it's heatened up or something!" Bijna meteen voelde ze de neiging om zich dieper in het water te laten zakken. Haar pels voelde stoffig en ongemakkelijk aan na haar val, dus een bad kon ze wel gebruiken.

||Polaris, later mag Ardyn invallen! :3

Integenstelling tot zij, die braafjes het water bestudeerde van op de oever, liet Polaris het daar niet bij en stormde als een sneltrein op het meer af, waarna hij met een vreugdeskreet en een gigantische plons in het water belandde. Ze schudde eens met haar kop om de druppels van haar vacht te laten glijden en keek toe hoe Pol vrolijk door het meer plonsde. Een lach verliet zowel zijn als haar lippen. ""Must be warmed by something deep down in the Earth," kon ze nog net verstaan uit zijn nadenkend gegrinnik, maar op het moment dat ze dacht dat ze zijn aandacht opnieuw was verloren aan zijn filosofische brein, keek hij op met zijn lichtgroene ogen en sloeg uitnodigend lachend met zijn poot op het wateroppervlak. "Oi! What are you standing around there for? Get in!" Ze lachte even, maar toen ze in het water wilde springen leek het plots een stuk beangstigender dan ze verwacht had. De laatste keer dat ze had gezwommen was nog bij haar ouders geweest, dus dat was inmiddels al een tijdje geleden. Een beetje onzeker ijsbeerde ze even bij de branding, voordat ze zich uiteindelijk schrap zette en voorbereidde om met een flinke sprong in het warme meer te duiken. Op het moment dat ze echter wilde springen, merkte ze dat ze haar gewicht iets te veel naar voren bracht, verloor ze haar evenwicht en tuimelde naar voren op haar rug, waardoor ze met een vrij komische koprol in het water belandde. Haar hele lichaam werd omsloten door een zalige warmte voordat ze met haar poten trappelde en weer naar adem kon snakken.

Hoestend en proestend kwam Val naar boven, proberend om het vocht in haar luchtpijp, ogen en oren te verdrijven. Gelukkig was het water hier niet zo diep en kon ze prima staan, anders was ze gegarandeerd in paniek geschoten. Haar pels was ondertussen zeiknat van top tot teen, en ze was enorm dankbaar dat het water lekker warm was, anders had ze hier al staan bibberen met de vrij frisse temperaturen en de wind. Toen haar zicht zich eindelijk scherp stelde, stelde ze vast dat ze zich eigenlijk niet zo ver van Pol bevond als ze dacht. Oeps. Waarschijnlijk had ze een klein inschattingsfoutje gemaakt.

Nadat ze het water uit haar diepgroene ogen had gewreven zag ze wat verderop een eveneens zeiknatte Polaris staan, met een kleine glimlach op z'n lippen waardoor Valinta even onbeholpen grijnsde. Ze waadde door het water dat tot net onder haar borst reikte naar hem toe en genoot ervan hoe de warme stroming langs haar poten streelde, pas nu beseffend hoe lekker aangenaam warm het aanvoelde. "I think you need to work on your landing," sprak de bruinachtige reu quasi-serieus met een pagerig randje aan zijn stem, al brak hij het effect door de glimlach-grijns die daarna op z'n snuit verscheen. Ze kon er niet eens een woord tussen brengen of hij had zich al omgedraaid en rende - extreem klunzig, door de kracht van het water dat het vast extra moeilijk maakte om te rennen - richting het middelpunt van het meer. Soms had Pol van die buien dat hij zich als een welp gedroeg, maar dat vond Val juist schattig aan hem. Reuen bleven altijd jong van geest. "Catch me if you can!" werd er nog over zijn schouder geworpen, en zijn enthousiasme werkte zo aanstekelijk dat de witte wolvin het niet kon laten om even te lachen en hem uiteindelijk achterna te sprinten. "That is just a word!"

Nadat ze hem met een vrolijke kreet achterna was gegaan, merkte ze hoe dieper ze kwam, hoe moeilijker het werd om snel te rennen. Haar spieren begon vermoeid te geraken en haar met water doordrongen vacht was enkel maar een last. Toch nog vastbesloten om haar 'prooi' te pakken te krijgen, lanceerde ze zichzelf met een gigantische sprong op haar slachtoffer en landde nu - veel beter dan haar vorige poging - perfect op de rug van haar rennende metgezel. Ze merkte dat ze even kopje onder ging voordat ze giechelend en proestend boven water kwam. "What did you say about my landing skills?" plaagde ze hem terwijl ze de grip op zijn rug liet verslappen en grijnzend van hem af gleed.

Zijn ogen schoten op, irritatie vlamde in hem voordat hij kalmeerde. Hij hoorde stemmen vlakbij. Vrolijke stemmen. Luide stemmen. Hij schudde zijn kop terwijl hij opstond. Normaal gesproken maakte geluid hem niet zoveel uit, maar dit was de perfecte plek om te slapen, en slaap had hij nodig.
Zachtjes vloekend liep hij naar de locatie waar de stemmen waarschijnlijk vandaan kwamen. Een warmwaterbron, waar hij straal langs was gelopen. Natuurlijk, het was een mooie locatie voor wat rust, maar hell, hij had er geen tijd voor. Hij had nergens tijd voor. Hij moest en zou doorgaan met het irriteren van de inwonenden van Serigala, want dat was het meest interessant aan deze...primitieve wezens.
Hij viel stiel naarmate hij de bron naderde en bleef in de schaduwen van het bos staan om de situatie in te nemen. Twee wolven, een bruine reu en een witte teef, waren aan het spelen. Ardyn grinnikte zachtjes, geamuseerd door de simpelheid van dergelijke activiteiten. Spelen had hij allang afgeschreven als nutteloos, samen met het concept van vrienden.
De wolvin gleed van de reu af en grijnsde. Ze vroeg de reu wat hij had gezegd over haar 'landing skills', maar Ardyn besloot er niks over te zeggen, en in tegenstelling tot dat stapte hij kalm op het duo af. Hij bleef staan aan de rand, glimlachte en keek hen beiden aan tot hij hopelijk hun aandacht had. "I'm afraid I have to cut this heartwarming moment short."

Har kleine lachje werd gebroken door het aangename warme water dat als een comfortabele golf haar hoofd omsloot. Ze kwam hierna opnieuw vrij snel boven met een druipende baard dampend water, waarna Pol meteen in haar ietwat troebele gezichtsveld kwam en zijn dikke vacht rond zijn nek en keel uitschudde, haar nog een tweede bad gevend deze ochtend. Aangezien ze toch al doorweekt was maakte het niet veel uit, al draaide de witte wolvin haar hoofd met een glimlach weg om er voor te zorgen dat er geen druppels in haar ogen kwamen. "I stand corrected," was zijn grinnikende antwoord op haar vorige vraag waardoor Val even terug grinnikte en zich langzaam overeind trok op haar twee witte voorpoten en in een zittende houding bleef zitten. Ze had het gevoel dat haar reisgenoot haar iets wilde vertellen, maar op het moment dat hij zijn bek open leek te willen trekken werd ze ruw opgeschrikt door de onbekende stem die van de rand van het meer afkomstig leek te zijn. Geschrokken spitste ze haar grote oren naar het geluid toe en hees zich zo snel ze kon op haar vier stappers terwijl de woorden langzaam tot haar door drongen. "I'm afraid I have to cut this heart-warming moment short."

Tot haar grote schrik deed Pol niet waar Valintia exact drie seconden eerder aan gedacht had. Als het aan gelegen had, zou ze zich gewoon uit te voeten gemaakt hebben om de confrontatie te vermijden - al was dat niet wat Pol van plan leek te zijn, want hij stapte gewoon recht op de confrontatie àf. Met een schuchtere blik in haar diepgroene ogen sloeg ze gade hoe de bruine reu zijn houding volledig verstarde en ook de toon van zijn stem volledig omsloeg. "Why? Is someone in trouble?" Hij pauzeerde even, een bijna dreigende stilte in de lucht achterlatend. "I hope it's not me," mompelde hij half tegen zichzelf, en de pauze die daar achter viel gaf Valintia even de gelegenheid om de vreemdeling even schuwtjes te bekijken. Hij had een donkere pels, bijna hazel kleurige ogen en een niet echt bijzondere bouw, maar er was iets in zijn ogen dat Val niet volledig vertrouwde. Het gaf haar een onbehaaglijk gevoel, vreemd genoeg - voelde Pol dat ook?