Enemies of the heir beware

 
Plotseling stonden zijn zintuigen op scherp. Stemmen drongen zijn oren in, al wist hij niet goed van wie ze afkomstig waren. Dit betekende in zijn opzicht maar één ding: indringers waren het Shadows territorium binnengedrongen. Nors bromde de reu een keer, geïrriteerd door het feit dat er nog steeds wolven waren die het gemarkeerde roedelgebied niet respecteerden. Aan hem, als roedellid, dus de taak om ze weg te jagen. Met die vooruitzicht, liep hij op een drafpasje met zijn neus op de grond gericht om de geuren te kunnen ruiken, richting zijn toekomstige slachtoffers.

Terwijl hij behoorlijk dichterbij kwam, concludeerde hij al gouw dat de indringers bestond uit één volwassen wolf en een pup. Over opvoeden gesproken, waren al gouw Aissar’s gedachten. Immers wist iedereen in Serigala dat Dalrey Forest niet het meest geschikte plek was voor een familie-uitje. Spijtig genoeg moest hij er dus maar een einde aan maken, wat dan tevens wel weer een goede leer voor het jongere dier zou zijn – als ze het Shadows bos nog zouden verlaten…

Rennend door het bos, werd hij al tegemoet gekomen door zijn kleinere slachtoffer van vandaag. Hij stopte abrupt, trok zijn oren naar achteren en ontblootte zijn tanden. Zijn houding was agressief, al stond hij nog niet op het punt om aan te vallen. Hij had enkel het idee om ze zo snel mogelijk weg te krijgen, dan kon hij in elk geval weer verder met zijn dagelijkse werkzaamheden. “Wat denk jij hier te gaan doen, little one?” Sprak hij met een lage stem, wanneer hij zijn hoofd iets lager hield. Terwijl de oudere wolf er aan kwam, verplaatste hij zich en omcirkelde daarbij beide wolven. “Its a shame,” zei hij spottend, meer richting de oudere wolf. “Every wolf knows that this is not the rigt place to be.” Voor een moment schudde de reu met zijn kop, waarnaar er een gemene grijns op zijn snuit tevoorschijn kwam. “Especially not for a pup.” Bromde hij terwijl hij nu toch wel erg dichtbij de pup was.

Wacht eens even… rook hij daar nu een snuifje Emaya?

 
“Fijn dat je er bent,” Begon de oudere wolf direct, dit liet zijn bloed meer borrelen dan dat het al deed. Vervolgens maakte de grijzige wolf de grote fout om ongewild het Shadow’s grond met zijn achterhand aan te raken. Meteen besloot Aissar actie te ondernemen en beet dan ook richting de heupen van de wolf, waar hij dan ook de huid raakte met zijn tanden. “Let op je plaats, indringer.” En terwijl hij die waarschuwing maakte, herkende hij de geur die de vreemdeling met zich meedroeg. Het was de geur die Kova in haar vacht had zitten, wanneer ze een beschadiging in haar nek had gekregen bij het wegjagen van een indringer. Hij had gehoord dat Zayn als hulp was verschenen, even als Loki die daar toevallig was geweest. Érg dapper om dan ook weer terug keren, al was het jammer dat hij daarbij de verkeerde wolf tegen het lijf aan liep – door zijn daad tegenover zijn partner, kon Aissar hem wel vermoorden.

Het was de pup die dat nog niet liet gebeuren. Ondanks zijn vijandelijke houding en woorden bracht de jongeling een paar eigenwijze woorden uit. Zo leek het kleintje haar vader te zoeken en het was naïef om te bedenken dat het niet hem zou kunnen zijn. Hij was hierdoor ontzettend afgeleid wat de reden was waarom haar reispartner nog ademde. “Mijn vader is hier ergens, misschien heel dichtbij.” Opperde ze, terwijl ze haar ogen over hem heen liet glijden. Van haar woorden hield de reu zijn adem in, het schrikbarende moment; het ontmoeten van zijn pups met Emaya was opeens een stuk dichterbij. “misschien wel ver weg, maar ergens in het Shadowgebied…” Het was makkelijk om te zeggen dat hij haar vader niet was en zich ook niet in dit gebied bevond. Zo om de verantwoordelijkheid van zich af te schudden en de pup weer terug te sturen naar haar moeder, als ze daar überhaupt weer zelf terug zou komen. “Je hebt gelogen!” Terwijl zijn hersenen overuren draaide, denderde het gebrom van de grotere indringer. Zijn houding was veranderd, zo liet de grijzige reu plotseling een aanvallende houding zien tegenover de pup. Dit kon Aissar op het moment al helemaal niet zo goed hebben waardoor hij naar voren schoot, tussen de pup en de oudere wolf in. “Hou je kop,” Gromde hij, terwijl hij zijn tanden liet zien. “Of ik bijt hem eraf.” Zei hij zachter, dreigender wanneer zijn snuit dichter bij de ander te vinden was.

“Emaya,” Hoorde hij plots achter hem. Zijn oren draaiden nieuwsgierig richting de pup, waarna hij zich weer omdraaide naar haar toe. “Mijn moeder.” Eerlijk waar, hij zat er over na te denken zijn nakomeling aan haar lot over te laten, maar bedacht zich door de woorden van Kova die in zijn hoofd rondspookten. Ze zou hem niet verlaten, ook niet als hij zijn fout onder ogen zou komen te komen. Daarbij kwamen toch zijn ouderlijke gevoelens omhoog. In de pup tegenover hem voerde zíjn bloed, het bloed van een Shadow. Al die tijd was de reu er vanuit gegaan dat Emaya, de moeder, goed voor hun pups zou zorgen, maar als deze het voor elkaar had gekregen om eigenhandig hier te komen, hoe zou het dan met de anderen zijn? Tenminste als er anderen waren. Kennelijk nam Emaya haar verantwoordelijkheid ook niet en was het dus aan hem om het optelossen. Vanaf dat moment bedacht de reu om de pup(s) maar te moeten opvoeden, al had hij nog geen idee hoe. Hij kon het toch maken dat zijn pups uiteindelijk als uitschot terecht zouden komen, immers zou hij altijd gelinkt zijn als vader.

De moeilijkheid was om de pup te antwoorden op haar vraag. Net toen hij zijn bek wou openen, hoorde hij een klein geluidje achter hem. Bijna was hij vergeten dat er nog een wolf was, een pottenkijker die hij er eigenlijk niet bij wou hebben. Wanneer hij die richting op keek, verontschuldigde de wolf zich waarna die zich onderdanig boog. “Mijn taak was alleen om deze hulpeloze pup terug te brengen naar haar zogenaamde roedel. Ze had me een beloning beloofd.” Dit liet zijn woede even iets meer opkomen, al besloot hij zich in te houden, dit keer voor zijn dochter. “Verlaat dit bos.” Zei hij nors. “Je beloning is je miezerig leventje,” Hij stapte dichterbij de grijziger reu, trok zijn oren naar achteren en stelde zich dominant op. “Al kan ik je verzekeren dat dat niet lang meer zal duren.” Aissar beet nog een keer, dit keer richting de schouder van de ander. Zijn woorden waren een belofte voor de volgende ontmoeting, niemand, maar dan ook niemand, kon ongestraft zijn Kova verwonden.

 
- Kan ik er vanuit gaan dat Aralon Dalrey Forest verlaat?

Net toen hij zijn punt nog even wat duidelijker wou maken tegen de grijzige wolf, stond de pup, zonder dan ook maar één waarschuwing te geven, weer bijna vlak voor zijn neus. Zag dat kleintje dan niet dat hij heel even bezig was om een indringer weg te jagen? Zijn irritatielevel verhoogde al iets, klaar om d’r een uitbrander te geven over het bemoeien van zaken waar ze zich niet mee moest bezig houden. Toch hield de reu zich in, immers kende ze elkaar nog helemaal niet goed. Damn, hij had haar nog niet eens verteld dat hij daadwerkelijk haar vader was!

Dit was hij wel van plan, immers kon hij ook niet anders met deze confronterende situatie, maar daarbij had hij geen behoefte aan pottenkijkers. Kennelijk leek de pup dat niet helemaal te begrijpen. Hij vroeg zich dan ook af, wat Emaya hun pups allemaal had gebracht. Als kers op de taart stelde ze zich nog voor ook. Het was nu echt de grootste tijd dat de indringer vertrok, voordat het echt serieus werd. Aissar beet nog een keer richting de schouders van de grijze wolf wat het dier eindelijk in een redelijke vaart liet vertrekken. Voor even keek hij de wolf nog na, met in gedachte het de wraak die hij nog wou nemen voor het verwonden van Kova.

Toen pas wendde hij zich verder op de jongeling. De reu liet zijn bovenlip weer zakken, waarbij zijn agressieve houding ook verdween. Nu pas gaf hij Aimey antwoord op haar vraag, de vraag of hij haar vader was. “Aissar.” Knikte hij, eerst om zichzelf voor te stellen.

Terwijl hij zakte door zijn achterpoten, bekeek hij zijn nakomeling. Ze moest hem denken aan Emaya door haar kleur ogen, maar ook door de sterke geur die ze met zich meedroeg. Hij vond het gek om te bedenken dat hij echt vader was geworden en dat hun pup vanaf de Ökami hierheen was gereisd. Dat betekende wel dat ze bezat van een groot doorzettingsvermogen en dapperheid. Al hoewel, die eigenschappen konden haar ook in benarde situaties brengen, zoals dat bij Emaya ook gebeurde. Toch was hij trots, waardoor er ook een klein glimlachje tevoorschijn kwam. “Aissar heet je vader.”

 
Voor beide was dit een apart moment: de eerste ontmoeting tussen dochter en vader.  Normaal gesproken  was dit vanzelfsprekend bij de geboorte, maar Aissar had al de eerste maanden in het opgroeien gemist. Hij wist daadwerkelijk helemaal niets over Aimey. Of ze broers of zussen had, wat haar karakter was of hoe haar verdere opvoeding was geweest. En ondanks dat hij  de paniekerige gedachte had om d’r maar terug te sturen naar haar moeder, kwam zijn ouderlijke eigenschap naar boven met de behoefte om haar tot een sterke wolvin te maken. De pup voor hem voerde zijn bloed en het kon dan ook niet anders dat daar een fantastische wolf uitgroeide. Dat moest gewoon. Daarbij wist hij dat hij op Kova’s steun kon rekenen, ze zou hem niet verlaten, ook niet wanneer zijn pup(s)  hem wouden ontmoeten. Het feit dat hij  zijn nakomeling misschien hier wou laten opgroeien zou, zou wel een ander verhaal zijn. Al  zou hij daar eerst beter over na moeten denken.

De pup leek nogal onder de indruk van de ontdekking dat hij haar vader bleek te zijn. Hij kon haar daarin geen ongelijk geven, hijzelf was net zo verbaast. Dit maakte het allemaal wel iets ongemakkelijk aangezien er geen protocol was geschreven hoe het verder zou moeten verlopen. Aimey volgde duidelijk zijn voorbeeld, ook zij ging zitten, glimlachte voorzichtig terug. Daarnaast sneerde ze nog een kattige reactie naar de indringer, waarschijnlijk om wat indruk om hem te maken. Dit liet hij maar gebeuren, immers had de wolf toch geen kans om terug te happen. Daar had hij dan wel weer voor gezorgd.  “Hoe ben je hier gekomen Aimey?” vroeg hij, nieuwsgierig hoe Emaya hun dochter vanuit Raska Hills naar Dalrey Forest had laten lopen.

 
Hoewel de reu net bedacht had om Aimey hier te laten blijven – wat hij overigens nog moest fixen-, was de reu plotseling in tweestrijd komen te zitten. Het ging terug naar zijn verleden, waar hij ook niet was opgegroeid met vaders en moeders bij elkaar. Hij herinnerde zich nog goed, dat hij behoefte had gehad aan zijn moeder, maar dat ze er destijds niet was geweest. Was het wel zo eerlijk om haar keuze bij hem neer te leggen? Aan de ene kant was ze te jong om die keuze daadwerkelijk verstandig te maken, daarbij was ze eigenhandig hierheen gekomen om haar vader te gaan zoeken waarbij hij geen enkele aanwijzing had gevonden dat Emaya haar verantwoordelijkheid nam. Hij voelde gewoon dat hij de taak had gekregen om voor haar te zorgen, ook al was het waarschijnlijk niet in toestemming van haar moeder.

Nieuwsgierig naar Aimey’s verhaal hoe ze hier was gekomen, luisterde hij aandachtig naar haar, ook al kreeg hij daarbij alleen nog maar meer vragen. “Weet je moeder dat je hier bent?” vroeg hij, zich afvragend hoe hij nou precies met de situatie om moest gaan. Misschien moest hij Emaya eerder opzoeken dan dat zijn bedoeling was geweest, vooral als de wolvin zich zorgen zou maken om haar pup.

Dit was niet de slimste vraag om te stellen, want ineens kwam Kova het gezelschap vergroten. Verontschuldigend stak hij zijn oren naar achteren, waarin hij haar iets wat verdrietige blik beantwoorde. Hij wist dat dit onderwerp gevoelig bij hun tweeën lag, maar had niet door dat ze zich bij hun in de buurt bevond. Het leek dan ook wel alsof door deze schok een aantal zintuigen van hem een mindere werking had gekregen. Toch reageerde ze best goed door een welkom richting de pup te geven.

Aissar stond op, wist dat het zijn taak was om ze aan elkaar voor te stellen. Hij stapte naar zijn partner toe, slikte haar liefdevol een keer op haar voorhoofd, waarnaar hij tussenbeide stond. “Kova, dit is Aimey.” Hierbij ging zijn ogen Kova naar Aimey en daarna weer terug. “Aimey, Kova.”


OOC: Vergeef me voor deze slechte post, het was echt raar om te typen