Lonely ||Killian||

Ze liep toen uit de bossen, met een prachtig zicht op een soort berg met een prachtig meer waar de sterren in weerspiegelde. Ze liep erop af en ging voor het meertje zitten. Toen ze naar het water keek met haar oog, die niet verblind was, zag ze pas hoe verdrietig ze er eigenlijk uit zag. Ze was kapot, met een hart die verschrompeld was tot as. Helaas had ze nog wel gevoelens, vooral depressieve. Ze keek omhoog, naar de maan, en zuchtte. Waarom was dit nou allemaal gebeurd? Waarom was Emma degene die dit moest meemaken? Waarom moet zij nou weer The Savior zijn? Duizenden vragen zwommen door haar gedachte. Kon ze ooit terug? Naar Storybrooke, naar haar familie, naar haar roedel? Emma stond op en liep een paar stappen het water in. Ze boog haar nek en genoot dan maar van het water die haar keel verfriste. Ze hield haar kop weer omhoog, kijkend naar de sterren. waarom was ze zo alleen? Ze wist dat het moeilijk was om nieuw gezelschap te vinden, maar ze had toch iemand nodig, om van te houden? Een zucht verliet nog eens haar bek. Waarom haar?